Visueel ziet O Homem Que Virou Suco er soms uit alsof het twintig jaar eerder gefilmd is, maar bij vlagen is dit toch echt een dijk van een film. Krachtige thema's en meningen gecombineerd met sfeervolle muziek, sterke scènes en dialogen (welke soms niet echt goed in het engels doorkomen) waarin onmiskenbaar een aanklacht tegen de maatschappij verpakt zit. Thema's als armoede, industralisatie, kapitalisme, relaties, analfabetisme, het verlies van je identiteit, ... De ene keer wordt dit bot, krachtig en rauw gebracht en de andere keer wordt het omgeven door subtiliteit en humor, maar het signaal blijft altijd luid en duidelijk.
José Dumont zet in zijn dubbelrol als de 'Don Quichote-achtige' dichter Deraldo José da Silva en de arbeider/moordenaar José Severino da Silva, twee boeiende personages neer, waarbij pas op het eind duidelijk wordt hoe de vork in de steel zit. Namelijk dat de beide da Silva's ook daadwerkelijk twee verschillende mannen zijn, ondanks alle overeenkomsten. De andere castleden acteren niet sterk, maar zetten daarintegen toch sterke en uitgesproken personages neer.
Helemaal is evenwicht is O Homem Que Virou Suco niet, maar het laat een fascinerende strijd zien van een wilskrachtig individu, waarbij de uiteindelijke afloop de scène waarin hij op straat zijn boekjes verkoopt zowel negatief als hoopgevend kan worden opgevat.