Dog Soldiers (2002)

Vaak zien opduiken in lijstjes maar zelf had ik nooit de behoefte om deze te kijken. Soldaten tegen weerwolven het klinkt nu niet bepaald aantrekkelijk. Doordat deze werd genomineerd in de horrordraft toch maar eens opgezet. En inderdaad Ik vond er niet veel aan. Het probleem is dat de film pas echt los komt als het bijna gedaan is, het laatste kwartier dus. Daarvoor heb je vooral veel oninteressant gelul die ik met dat accent niet altijd goed kon verstaan. De actie in de eerste 90 minuten was schaars en niet goed in beeld gebracht. Gelukkig dat de finale nog wel vermakelijk is maar een voldoende kan ik dit niet geven al zagen de weerwolven er wel goed uit. Film had gerust een half uur korter gekund.

Weliswaar kun je bij Dog Soldiers niet spreken van een buitengewoon innovatief verhaal, toch weet regisseur Neil Marshall er een spannende film van te maken. Dat doet hij met name door er veel actie in te gooien. De actie davert bijna ononderbroken over het scherm.
Bij al die geweldsexplosies wordt de onderhuidse dreiging niet vergeten zodat de spanningsboog die ontstaat niet alleen is opgebouwd uit zichtbaar fysiek geweld, maar ook uit het onzichtbare en onvoorspelbare gevaar dat wordt vertegenwoordigd door een horde bloeddorstige weerwolven.
Dog Soldiers is niet steeds even logisch en onnavolgbaar, maar de tekortkomingen in het verhaal worden succesvol bedekt met spanning en actie. En met de weerwolven natuurlijk, die er werkelijk erg goed uitzien. Marshall zet de wolven vooral heel gedoseerd in en versterkt daarmee de ongrijpbare kracht van hun dreiging. Zelfs als de beestjes langer dan enkele tellen in beeld zijn, blijft de illusie van een gevaarlijke dreiging behouden. De effecten overtuigen.
De filmscore is bij tijden tamelijk overheersend. Bombastische klanken die goed bij een film van episch formaat zouden passen, slaan de plank in deze klein opgezette film, die vooral gebaat is bij fijnere compactere muziek, behoorlijk mis. Veel te pompeus en opgeblazen. Een simpeler klankzetting had ik beter verteerd. En de film ook, denk ik.
Het is slechts een kleine irritatie. De film is gewoon prima vermaak. Een film met een fijne dreigende sfeer en een goede spanningsboog. Ook een film met typische Britse humor die prettig relativerend werk doet en natuurlijk een film met prima actie, waarbij in de korte adempauzes tussen de actiescènes de spanning niet stopt maar onderhuids blijft sluimeren.
Hoe maak je van een simpel verhaaltje een film met een hoge amusementswaarde?
Nou. Zo dus.

Marshall's eerste film is een kleine tegenvaller. Je merkt het eigenlijk al aan de openingsscene, waar er met een potentieel spannende scène heel slordig wordt omgegaan en het vooral qua sounddesign erg tegenvalt.
De film voelt vooral als een gemiste kans. De film is erg vlot, maar het ontbreekt aan spanning, de creaturedesign is erg lelijke en voelt goedkoop aan en er wordt teveel op 1 locatie doorgebracht.
Ik had meer van de spannende bosrijke omgevingen willen zien en de spanningboog had beter uitgewerkt kunnen worden.
Door het tempo valt de film uit te zitten, maar erg overtuigend is het allemaal niet.

2,5*

“We are now up against live, hostile targets. So, if Little Red Riding Hood should show up with a bazooka and a bad attitude, I expect you to chin the bitch.”

Gisteravond was het volle maan buiten. Toen ik op de fiets zat vanuit de sportschool keek ik in de lucht en bedacht me tegelijkertijd een beetje welke film ik wou kijken toen ik dankzij de volle maan op het idee kwam om een weerwolven film te gaan kijken, heerlijk toepasselijk en handig voor de nu gaande horror challenge. Er zijn talloze horrorfilms met weerwolven volgens mij maar, na een beetje zoeken kwam deze film op mijn pad en mijn interesse was vrij snel gewekt.

Het is toch meer dat dit de zesde en tot zoverre laatste film is die ik nog van ‘Neil Marshall’ moest zien, want dit jaar komt hij ook nog met een nieuwe horrorfilm waar ik ook erg naar benieuwd ben. Nu is ‘Neil Marshall’ niet bepaald de regisseur die veel hoge en goede cijfers van mij heeft gekregen maar het is altijd wel een regisseur geweest met films die lekker weg keken en waar ik achteraf met toch wat minpunten wel van heb kunnen genieten.

Toch weet Neil altijd te werken met erg vermakelijke scripts en dat was ook zo in deze film. Want qua script was er niet zo heel veel mis, en ook het concept vond ik erg vermakelijk. Natuurlijk is het wel vaak een beetje het standaard riedeltje, ik vermaakte me wel. De vuilkuil waar Neil hierin gaat en dat merk ik vaker met zijn films is dat ze te lang gaan duren, ook over de honderd minuten is voor deze film toch echt te lang. Er wordt te veel gerekt en met onnodige scenes en dialogen gewerkt waardoor het na zo’n 50 minuten steeds saaier werd om te volgen.

Dat de acteurs nou niet perse de sterkste rollen neer zetten daar zat ik nog niet echt mee, en ook het feit dat ze constant in het lucht ledige schoten daar kon ik nog wel even om heen. De film is vrij spanningsloos dus daar hoef je ook niet op te rekenen, horror zat hier immers wel leuk in verwerkt en hoewel dat niet het hoofd genre was, was Neil ook niet vies om een paar darmen rond te laten vloeien.

Dus ja, ik heb me merendeels echt wel weten te vermaken met de film. Qua actie was het puik en de weerwolven zagen erbij lange niet zo slecht uit als hier werd verteld. Is het een topper? Nee, verre van zelfs maar het leuke concept, het leuke verhaal (niet altijd even pakkend) en de leuk plottwist was toch zeer vermakelijk.

3.0*