The Day of the Triffids (1963)

Vrij naar het (uitstekende) boek van Wyndham. Hoewel de special effects zelfs voor 1962 soms hilarisch slecht zijn, (kwaadaardige planten die worden voortgetrokken op platte karretjes) is de amusementswaarde dik in orde. Einde is natuurlijk te simpel voor woorden.

Cultklassieker.

Door het inslaan van een meteoriet gebeuren er 2 zaken die het voortbestaan van de mensheid bedreigen: de meerderheid van het mensdom wordt blind en een nog grotere dreiging zijn een bepaalde plantensoort (triffids) die uit zijn op vlees. We volgen twee verhalen: een koppel (man en vrouw) die met hun wetenschappelijk kennis opgesloten in hun huis proberen de planten te verdelgen en het interessantste verhaal en meest in beeld gebracht van een marinier en een weesmeisje (door het lot samengebracht) die op de vlucht gaan en de nodige avonturen beleven. Ook wordt de film doorspekt met enkele realistische chaotische momenten, want ja stel je voor dat veel mensen plots blind worden hoeveel ongelukken er dan kunnen gebeuren? Ik lees dat mensen spreken van planten die zich voortbewegen op wieltjes, maar wellicht was de beeldkwaliteit te slecht want ik heb er niets van gemerkt. Het voortbewegen en het uitzicht van de triffids vond ik prima, ik heb al veel slechter gezien. Het is eens iets anders dan een zombie apocalyps. Vond deze erg genietbaar en ga misschien op zoek naar deze film in betere beeldkwaliteit. De film is ook gebaseerd op een boek blijkbaar.

Ik heb niet veel toe te voegen aan mijn eerste kijkbeurt van een maand of 3 geleden. Ik blijf het een goede film vinden. Ondertussen heb ik de belevenissen van het koppel dat vastzit op het eiland al wat meer weten te waarderen. De reden waarom zij in het verhaal zijn betrokken ook al komen ze nooit in contact met de echte hoofdpersonages Bill Mason en Susan, is omdat zij ook de oplossing bieden om de vleesetende planten te verslaan en ze krijgen ook het meeste monsteractie. Hoe dan ook blijven Bill en Susan de interessantste personages en de reden dat ik het een fijne film vindt al is voor hen de plantendreiging iets minder frequent in beeld gebracht. Zij hebben immers ook nog andere problemen die ze op hun weg tegen komen zoals blinde mensen die hun hulp willen en soldaten die misbruik proberen te maken van de situatie

Redelijk charmante jaren '60 sci-fi horror over een dubbele ramp die de wereld treft: een serie kometenregens zorgt er voor dat het overgrote deel van de wereldbevolking blind wordt, maar leidt er ook toe dat een voorheen onschuldig distelachtig plantensoortje muteert tot lopende, vleesetende, bloeddorstige monsters. Om redenen die me niet helemaal duidelijk zijn volgen we eigenlijk twee verhaallijnen, die zo ongeveer niks met elkaar te maken hebben: een stel dat een remedie tegen de Triffids probeert te vinden, en een zwerftocht van een marineman met aanhang over het continent. En eerlijk gezegd zijn beiden niet zo heel spannend; de Triffids zien er vaak wat knullig uit, en komen soms wel heel ongevaarlijk uit de hoek - als ze bijvoorbeeld zelfs in grote massa's niet over een hekje van een meter hoog kunnen komen.

Maar toch vond ik het wel lekker wegkijken. De Triffids zijn weer eens wat anders qua dreiging, en zoals ik al eerder zei heeft de film z'n charme ondanks een gebrek aan spannende ontwikkelingen. Wat dat betreft is het makkelijke, abrupte einde ook wel een beetje jammer. En na alle verhalen hier ben ik inmiddels ook wel benieuwd naar het boek.

"Fundamentally it's a simple problem. It's just a matter of finding a weed killer."

Maar toch een leuke Engelse Old-school SF-Horrorfilm. Na een meteoriet-regen, die iedereen die er na gekeken heeft, blind maakt. Ontwaakt Marine-officier Bill Masen (Howard Keel een filmmusical-acteur) één van de weinige die zijn zicht heeft behouden omdat hij aan zijn ogen was geopereerd, in een ziekenhuis. Hij gaat opzoek in een chaotisch Londen naar een veilig onderkomen en alsof dat nog niet genoeg is maken plantachtige wezens bekend als Triffids de wereld nog minder aangenamer door jacht te maken op de overlevers. De film is voor twee-derde van tijd een rampenfilm en voor één-derde een overlevingsfilm dwars door half Europa. Er zijn maar weinig aanvallen van de triffid echter als we ze zien zijn deze best spannend. Alhoewel de tijd er ook duidelijk zijn tanden in heeft gezet. Nadeel van de film was wel dat door de twee verhaallijnen en de meerdere personages de film iets te abrupt stopt. Het lijkt alsof er een te kort aan tijd is geweest. De oplossing voor het planten-probleem wordt wel gevonden maar hoe verging het met de overgrote meerderheid die blind was geworden? (gingen die alle naar de kerk?) Enfin verder was het wel een leuke film!

Van schrijver John Wyndham is naast The Day of the Triffids (1951) ook zijn boek The Midwich Cuckoos (1957) twee keer verfilmd als Village of the Damned.

Door een stroom meteroriten die langs de aarde raast wordt 99% van de aarde blind. Uit de brokstukken die op aarde vallen groeien vleesetende planten die zich kunnen verplaatsen. In de totatale chaos vluchten een Amerikaan en een meisje uit Engeland naar Frankrijk en van daaruit naar Spanje.

The Day of the Triffids is een vrij typische rampenfilm uit de jaren '50, jaren '60 waarin er grote angst was voor straling en mutaties en dergelijke. Het is nog maar de vraag of een bioloog de plantwezens in deze film nog als een plant zou kwalificeren, maar goed zo moeilijk doen we niet. Waar ik wel moeilijk over doe is de manier hoe de blindheid behandeld wordt in de film. Mensen die nog met de trein reizen, of in een loket staan. Alsof iedereen ineens blind geworden is inplaats van door naar een meteoriet te kijken. Daarnaast is het volledig onlogisch om naar Frankrijk te gaan vanuit Engeland en naar Spanje zelfs ronduit idioot. Waarom zouden er in Engeland geen andere mensen zijn die kunnen zien of zouden kunnen evacueren?

Het einde doet wel heel erg denken aan War of the Worlds. Nee, ik vond het maar matig.

Hier lagen de verwachtingen toch wel hoger !
Een klassieker die mij niet wist te overtuigen door o.a. de opzet van het verhaal waarin er eigenlijk twee afzonderlijke verhaallijnen worden verteld die niks met elkaar te maken hebben, enerzijds Bill Masen die in het ziekenhuis ligt en een koppel die op een klein eilandje een remedie tegen de vleesetende planten probeert te vinden. Weinig echt spannende scènes en de cast weet de film niet op te krikken. Het grootste minpunt vond ik hier wel het abrupt einde en de manier waarop precies alles weer goed zal komen. 5/10

Ik had ooit de jaren 80 mini serie gezien , toen ook niet wetende dat deze oudere film bestond .

Natuurlijk zijn de effecten wat gedateerd maar het verhaal is prima en de sfeer is dat zeker ook .

Wat grote scenes van verlaten steden zijn best goed gedaan trouwens en de afwisseling met het koppel op dat eiland geeft wat welkome variatie in het verhaal .

Leuke onderhoudende klassieker, mooi gemaakt voor die tijd.