Er zijn twee redenen waarom 85 jaar na datum nog steeds met ontzag over deze prent gefluisterd wordt: de iconische rol van Lon Chaney en het feit dat de enige kopie in de jaren '60 in vlammen is opgegaan en dus als definitief "verloren" beschouwd wordt. Daarom zijn een aantal jaren geleden enkele mensen met het initiatief gekomen om een reconstructie te maken aan de hand van bewaarde moviestills die men bij allerlei musea en archieven verzameld heeft. Daarnaast werd er ook een geheel nieuwe soundtrack gecomponeerd. Het resultaat is een 46 minuten durende film waarin zorgvuldig uitgekozen stills worden afgewisseld met tekstbordjes in een poging de originele versie zo goed mogelijk te evenaren.
Ik had het genoegen om deze reconstructie te kunnen bekijken. Dit zijn de momenten waar je als horrorliefhebber voor leeft. Toegegeven, het deed wel een beetje raar om naar een collage van statische beelden zonder dialoog te kijken, maar desondanks was ik behoorlijk onder de indruk. Niet zozeer van het door Browning zelf geschreven verhaal, want dat is redelijk gekunsteld uitgewerkt en verder niet erg spectaculair. Maar wel van de look die grotendeels te danken is aan de beklijvende zwart-wit fotografie die elk beeld een enge uitstraling bezorgt. En natuurlijk ook door de performance van Chaney (in dubbelrol) als de scherpgetande vampier, al lijkt hij met zijn brede grijns meer een
pennywise avant la lettre. Werkelijk elke scène waarin hij verschijnt zou een afzonderlijke nachtmerrie kunnen zijn.
Volgens verschillende bronnen is London after Midnight tot op heden de meest gezochte "lost film". Hij mag dan al een generale repetitie voor Dracula ('31) zijn en te lijden hebben onder matige storytelling, visueel weet deze silent vandaag nog steeds te overdonderden. Hopelijk komt er vroeg of laat iemand met een geheime kopie op de proppen zodat alsnog een volledige en gerestaureerde versie gemaakt kan worden. Voorlopig moeten we het stellen met een zwaar gehavende maar desondanks intrigerende reconstructie. Ga dat zien!