• 155.433 films
  • 9.298 series
  • 27.660 seizoenen
  • 604.308 acteurs
  • 346.492 gebruikers
  • 8.761.887 stemmen
Avatar
 
banner banner

Humoresque (1946)

Drama / Romantiek | 125 minuten
3,50 39 stemmen

Genre: Drama / Romantiek

Speelduur: 125 minuten

Oorsprong: Verenigde Staten

Geregisseerd door: Jean Negulesco

Met onder meer: Joan Crawford, John Garfield en Oscar Levant

IMDb beoordeling: 7,3 (4.699)

Gesproken taal: Engels

  • On Demand:

  • Google Play Bekijk via Google Play
  • Netflix Niet beschikbaar op Netflix
  • Pathé thuis Niet beschikbaar op Pathé Thuis
  • Videoland Niet beschikbaar op Videoland
  • Amazon Prime Niet beschikbaar op Amazon Prime
  • Disney+ Niet beschikbaar op Disney+
  • meJane Niet beschikbaar op meJane
  • Claim tot 100 euro bonus bij Jacks.nl

    Heb je nog geen account bij Jacks.nl? Dan wordt in samenwerking met MovieMeter je eerste storting verdubbeld tot 100 euro! Jacks Claim je welkomstbonus van €100,- bij Jacks.nl
  • Wat kost gokken jou? Stop op tijd, 18+

Plot Humoresque

"TWO WHO MET AND KISSED AND NEVER SHOULD HAVE MET AGAIN!"

Helen Wright (Crawford), een neurotisch 'society woman', valt op de eerzuchtige jonge violist Paul Boray (Garfield), die zich van zijn muziek niet kan onthouden. Ze wordt hem de baas en wil van hem een groot succes maken, maar ze kan niet uitstaan dat zij nog steeds de tweede belangrijkste persoon ('tweede viool?') is in zijn leven. Dan volgt de tragedie.

logo tmdbimagelogo tmdbimagelogo tmdbimage

Externe links

Volledige cast

Acteurs en actrices

Helen Wright

Sid Jeffers

Gina Romney

Phil Boray

Florence Boray

Esther Boray

Monte Loeffler

Victor Wright

Video's en trailers

Reviews & comments


Gast

  • berichten
  • stemmen

Let op: In verband met copyright is het op MovieMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.
zoeken in:
avatar van gonnie

gonnie

  • 94 berichten
  • 179 stemmen

Geconstrueerd als een biopic en gespeeld door fantastische acteurs heeft deze film heel veel te bieden. De supporting actors zijn ook voortreffelijk, met name Oscar Levant als Sid. De regie van Negulesco is formidabel, dat bewees hij al eerder en later ook met diverse film noirs. Het is onwaarschijnlijk hoe Jean Negulesco keer op keer mooie beeldovergangen weet te bedenken; toegegeven de een is origineler dan de ander, maar toch. Crawford kan als femme fatale zo uit een van zijn noirs gelopen zijn. En toch is de film niet overtuigend, want te onderkoeld en ook zeker 15 minuten te lang. Het probleem zit in het script. Zelfs de voortreffelijke Crawford kan de diverse karakterontwikkelingen en karaktergeheimen maar niet aannemelijk vertalen. De kijker heeft daardoor tot het einde geen enkel idee wat beide hoofdpersonen nou écht willen.

Mooiste scene: Garfield als meesterviolist bedrijft de liefde met Crawford die in de loge toeluistert, de jaloerse jeugdvriendin ziet wat er gebeurt en verlaat huilend de zaal. O ja, alle closes van Crawford zijn natuurlijk geweldig! 3,5 uit 5.


avatar van Dogie Hogan

Dogie Hogan

  • 13380 berichten
  • 788 stemmen

Ai, A-film op B-tijdstip. Deze topper met Joan Crawfords beste performance staat woensdagochtendvroeg gepland bij de ARD van 02.20-04.20 uur op 2 april a.s. Opnemen maar!


avatar van Movsin

Movsin

  • 7200 berichten
  • 7861 stemmen

Muziek is hier de hoofdbrok, voornamelijk klassiek maar ook af en toe een evergreen uit het lichtere genre.

Een criticus schreef dat ge even goed de ogen sluit bij het bijwonen van deze film. Dit lijkt mij wel overdreven want een Joan Crawford legt toch heel wat emotie in haar act en kunt ge die van John Garfield in vraag stellen, anderen, zoals Ruth Nelson en Oscar Levant zijn wel sterk. De film duurt wel wat lang en naar het einde toe wordt het verhaal wat complex, maar in zijn geheel is het een goede film.


avatar van The One Ring

The One Ring

  • 29974 berichten
  • 4109 stemmen

Humoresque is een onderbelichte film die veel meer aandacht verdient, want dit is één van de beste melodrama's (wat geen favoriet genre van me is) uit het klassieke Hollywood. Het thema ligt wat in het verlengde van het latere The Red Shoes, oftewel totale liefde voor het kunstenaarschap versus liefde voor een mens. Humoresque weet dit perfect te vangen, dat gevoel van obsessie dat nergens voor wijkt. Opvallend is de vaak donkere belichting, dat geregeld aan noir doet denken, zelfs al valt de film zeker niet in dat genre. De zwart-wit contrasten voegen veel toe aan de donkere sfeer van het verhaal zelf.

Wat ik daarnaast sterk waardeerde is dat de film ook echt de passie van de hoofdpersoon voor de muziek deelt. Dat spreekt voor zich zou je zeggen, maar toch ken ik geen film, buiten The Red Shoes om, die zo rustig de tijd neemt om de muzikale performances tot zijn recht te laten komen. Dat moet een commerciële gok geweest zijn, want komt het grote publiek af op een film waarin een aardig deel van de speelduur we kijken naar iemand die viool of piano speelt. In het geval van de viool speelt Garfield niet eens echt, want de handen die je in zijn close-ups ziet zijn niet van hem, maar van twee vioolvirtuoso's. Oscar Levant speelt wel zelf piano en is daar duidelijk een genie in. De muzikale performances zijn het meest geprezen aspect van Humoresque en daar valt weinig tegen in te brengen. Dit is met liefde voor klassieke muziek gemaakt.

De acteurs verdienen hier ook veel waardering. Toegegeven, Garfield is prima, maar er waren wellicht acteurs die de intensiteit van de rol beter hadden kunnen vangen. Joan Crawford levert hier echter misschien wel haar beste prestatie. Het is eigenlijk meer een bijrol, hoewel een grote. In het eerste half uur komt ze niet eens voor. Ze had hiervoor net de Oscar gewonnen voor Mildred Pierce en had vrij keuze gekregen voor haar volgende rol. Tot ieders verbazing koos ze dus een bijrol uit. Maar ze wist dat de show zou kunnen stelen hier en dat deed ze ook. Niettemin, Oscar Levant is niet te missen. Hij speelt een versie van zichzelf en zijn verhouding tot Garfields personage lijkt kennelijk wat op Levants echte vriendschap met George Gershwin (Levant speelde eerder al zichzelf in een film over Gershwins leven, genaamd Rhapsody in Blue), maar evengoed is hij enorm vermakelijk. Het is een aaneenschakeling van briljante one-liners die hij zelf schreef. Die zijn op zich al de moeite waard om Humoresque eens te kijken.

Je vraagt je af waarom deze film zo vergeten is. Het is een van de meest volwassen werken van zijn tijd, met complexe personages, een goede sfeer, geweldige muziek, fantastische acteerprestaties en een overtuigend beeld van kunstenaarsobsessie. Alleen de scènes waarin de vrouwen wat al te extatisch reageren op de muziek slaan de plank mis en komen erg overdreven over. Verder een dikke, vette aanrader.
4*


avatar van Kuck-x

Kuck-x

  • 381 berichten
  • 720 stemmen

De pluspunten:

- schitterend spel van Crawford. Wat een mooie vrouw, wat een fantastische actrice.

- prachtige muziek. Dat de film daar zo ruim de tijd voor neemt is een briljante keuze.

De minpunten:

- het drama sleept zich voort. Het had wat mij betreft wat compacter verteld kunnen worden.

- Oscar Levant is als Sid Jeffers buitengewoon irritant. Ik was al snel goed gallisch van die wisecracks en het sarcasme. Ik had ooit zo'n collega. Buitengewoon vervelend mannetje.


avatar van Biosguru

Biosguru

  • 1557 berichten
  • 5096 stemmen

Vooral het gebruik van muziek is indrukwekkend (duh..). De viool werd in het echt gespeeld door Isaac Stern. Daarnaast zit de film ook nog eens vol met perfect gekozen muziek, alles past perfect, kwa sfeer en toon. Zelfs een liedje in een bar op de achtergrond past naadloos in het geheel.

Ik vondt qua muziekgebruik, vooral de scene erg mooi, waarin zijn familie aan het bespreken was wat voor een niksnut hij was, omdat hij altijd maar oefende op zijn viool en geen brood op de plank bracht. Laat hem eens wat zinnigs doen! Ondertussen speelt "Boray" op de achtergrond zo ontzettend fraai een stuk Bach dat de grond zowat openbarst. Horen ze niet, erg mooi contrast.

Ik twijfel tussen 4 en 4,5 ster. Alleen het te lange einde is jammer. Gek eigenlijk dat deze filmstijl "besmet" is geraakt, als zijnde glamour, kitsch, escapisme en bah Hollywood. Ja, zal best allemaal wezen, maar het gaat daarnaast ook nog over twee tot op het bot eenzame mensen. Hoever je moet gaan voor je passie voor kunst, de moordende zelfkritiek van kunstenaars. En de liefde.

Wat verschrikkelijk dat het zo vloeiend gefilmd is, dat inleven heel makkelijk is? Foei tegen die naadloze montage. We worden geen moment uit de film gemikt door allerlei Arty fratsen, is het wel kunst?


avatar van Ebenezer Scrooge

Ebenezer Scrooge

  • 1800 berichten
  • 2929 stemmen

Beter goed gejat dan slecht verzonnen, zeg ik altijd maar zo...

The References Joan Crawford ("Humoresque") + Madonna ("The Power Of Good-Bye")


avatar van Bobbejaantje

Bobbejaantje

  • 1476 berichten
  • 1647 stemmen

Humoresque was de eerste film van Joan Crawford na haar oscarwinnende performance in Mildred Pierce. Hoewel ze bovenaan de credits vermeld wordt, krijgt ze minder schermtijd dan John Garfield vanuit wiens perspectief - flash-back - het verhaal verteld wordt. Net zoals in Mildred Pierce draait het verhaal rond de weg naar de top van de protagonist - John Garfield als professioneel violist -  en de prijs die daarvoor betaald moet worden.
John Garfield vind ik overtuigend als maniakaal violist zij het dat hij nogal ééndimensionaal overkomt, een beetje kleurloos. Wel knap hoe men erin geslaagd is om hem met virtuoos viool te laten spelen, optisch bedrog waarvoor ze diverse truken gebruikt hebben zoals vermeld in de "making of". Joan Crawford komt goed na een half uur op de proppen in een rol die haar op zich wel ligt: decadent society figuur die met haar geld geen blijf weet en getrouwd is met een aristocratische leegloper. Echter vind ik haar niet geloofwaardig als verleidster van Garfield. Verschillende malen wordt in de film gealludeerd op haar schoonheid, maar daar kon ik geen connectie mee maken. Voor mij ligt dat aan haar uitgesproken gezichtsstructuur die me niet inneemt. Ik prijs me wel gelukkig dat ook Oscar Levant een rol had gekregen in deze film. Misschien speelt hij in zijn films wel steeds dezelfde rol - pianist met een hoek af - maar wat mij betreft is het meestal een welkome verfrissende inbreng, en zo ook hier. Hij is een échte pianovirtuoos en is effectief ook te horen op de klankband van de film.

Het script vind ik te uitgesponnen en te monotoon om de volle twee uur te boeien. Eigenlijk gebeurt er nauwelijks iets dat de moeite waard is. Misschien was het in die tijd een schokkend thema dat Crawford als getrouwde vrouw een relatie aanknoopte met een man, maar vandaag is dat als 'shocker' onvoldoende om te blijven boeien. De subplot met de schattige Joan Chandler - de rivale van Crawford - is jammer genoeg onderontwikkeld en nagenoeg overbodig. Ik ben er niet in geslaagd in connectie met de personages te treden en het dramatische einde kon me dan ook geen bal schelen, eerder was ik opgelucht . Wat wél origineel aan de film is, betreft de plaats die de muziek inneemt. De muziek dient zich aan als de grote concurrent van Crawford tegen wie ze het uiteindelijk moet afleggen. Verwacht dus héél wat muziekscenes in de film. De filmtitel is daarbij een verwijzing naar een stukje van Dvorak dat gebruikt wordt.
Op regie en camerawerk van respectievelijk Jean Negulesco en Ernest Haller (ook al van de partij bij Mildred Pierce) valt weinig aan te merken. Het zijn vakmensen.

Mijn conclusie. Tranerig melodrama dat me noch qua performances noch qua script weet te overtuigen. Een nipte voldoende omwille van de verzorgde productiewaarden waarmee er wel nog het maximale wordt uitgehaald.