The Life of Emile Zola (1937)

Hele sterke rol van Paul Muni. Interessant verhaal of het leven van Zola - vooral het bannen en verbranden van zijn boeken en de rechtzaken rond Dreyfus.

Oscar voor beste film 1937, best supporting role JOSEPH SCHILDKRAUT

Een schitterende rol van Paul Muni !

Aardige film. Vooral een boeiend onderwerp en een goede rol van Paul Muni, al er wel bij gezegd worden dat hij enorm theatraal acteerd, dus dat moet je ding zijn. Verder is het typisch zo'n film die Hollywood maakt als ze het in hun hoofd krijgen om een 'belangrijke' film te gaan maken. Kortom: het eindproduct is overdreven, opgeblazen en vooral erg onder de indruk van zichzelf. Dat de film de tand des tijds niet helemaal doorstaan heeft is dan ook niet verrassend, daarvoor mist het net dat beetje oprechtheid en subtiliteit. Niettemin houden de goede dialogen en de eerder genoemde Muni het geheel vrij goed staande en zit de vaart er best wel in. Overigens is de Oscar voor Joseph Schildkraut een van de meest onverklaarbare ooit. De man heeft bijzonder weinig te doen en wat hij moet doen doet hij niet opvallend goed of zo.

Kleine 3*.

Wel weer zo'n maffe poster. Paul Muni is nooit zo gladgeschoren in de film te zien. In het eerste half uur heeft hij een dikke snor en voor de rest van de film een flinke baard en wild haar. Kennelijk wilde de makers van de poster liever niet dat iemand Emile Zola zou herkennen.

Degelijke film, die niet de gehele speelduur even boeiend is, maar vooral dankzij de prima acteerprestatie van Paul Muni naar een hoger plan wordt getild.

Het is soms wat dik aangezet, maar desondanks is het een prima rol, waarin Muni helemaal in opgaat. Ik moet zeggen dat ik voor deze film nog nooit van de persoon Emile Zola gehoord had. Zola blijkt een 19e Eeuwse Franse schrijver te zijn geweest, die de durf had op sommige essentiële zaken over de samenleving duidelijk voor zijn mening uit te komen en dit ook op te schrijven. Hier kreeg hierdoor voorstanders, vooral onder de bevolking, maar ook enkele tegenstanders.

Hoewel het hier en daar wat overdreven wordt neergezet, wordt Zola wel geschetst als een echte persoon hier. Hij heeft zijn goede en slechte kanten en duidelijk een groot talent voor schrijven. Hoewel de film op sommige punten duidelijk verouderd is, is het allemaal goed uit te zitten. Het is inhoudelijk redelijk goed, maar het belangrijkste is vooral dat het een geloofwaardige karakterschets is van het leven van Emile Zola. Niet indrukwekkend, maar goed genoeg voor een voldoende score.

3,0*

The Life of Emile Zola is de eerste biopic die de Oscar voor de beste film won. De film gaat, zoals de titel al zegt, over Emile Zola. Voordat ik deze film keek had ik geen flauw idee wie hij was. Gelukkig heb je geen achtergrondinformatie nodig om de film te volgen, omdat er goed wordt uitgelegd wat voor persoon het was.

Emile Zola was een schrijver uit de negentiende eeuw. In zijn boeken geeft Zola zijn mening over allerlei problemen die toentertijd speelden in de samenleving, zoals armoede en een slechte regering. Hij schreef in feite boeken om tegen de samenleving te protesteren. Hierdoor had Zola zowel aanhangers als tegenstanders.

Zola's 'rise to fame' is hetgene waar de film zich op richt in de eerste helft. De rest van de film focust zich op de Dreyfus affaire. Deze affaire ging over een man die voor een misdaad veroordeeld werd die hij niet heeft gepleegd, puur omdat hij Joods was. Emile Zola was een belangrijk persoon die betrokken was bij deze affaire. De Dreyfus-affaire vond ik het sterkste deel van de film, waarbij met name de scenes in de rechtszaal er uitsprongen.

Jammergenoeg heeft The Life of Emile Zola de tand des tijds niet helemaal doorstaan. Op veel momenten komt het gedateerd over en daarnaast bevat de film een nogal traag tempo. Desondanks is het een redelijk interessante film om te kijken, voornamelijk vanwege het goede acteerwerk van Paul Muni en het onderwerp. Toen de film was afgelopen heb ik mij meer verdiept in Emile Zola en de Dreyfus affaire. De film is er dus in geslaagd om mij te interesseren in het onderwerp. Qua entertainmentwaarde is het echter een stuk minder. Een aardige biopic, maar meer ook niet.

Ik wist maar bitter weinig van Emile Zola en de Dreyfus-affaire. Hooguit had ik het ergens gehoord, maar meer had ik ook niet meegekregen. Deze biopic vertoont het leven van Emile Zola en dan voornamelijk de rol die hij speelt in de Dreyfus-affaire. Ik vond het toch wel boeiend hoe dat in elkaar stak. Een gedeelte speelt zich af in een rechtbank en dat vind ik dan altijd weer wat minder, maar de manier waarop Paul Muni speecht op het eind is indrukwekkend. Ik vond hem ook verreweg de sterkste van de cast. De rest viel lichtelijk tegen, zeker de manier waarop men de zinnen opdreunt. Dat kwam wat onnaturel over.

Zonder meer een boeiend biografisch docudrama waarin alweer een schitterende prestatie wordt afgeleverd door duizendpoot Paul Muni. Het feit dat niet hij, maar wel Schildkraut een Oscar kreeg voor zijn rol was een volstrekt krankzinnige beslissing, want de voortdurende genialiteit van Muni overtreft de onopvallende bijrol van Schildkraut in zowat elk opzicht. Het is even wennen aan zijn theatrale manier van acteren, maar na de eerste scène was ik alreeds overtuigd.

Het verhaal zelf is onderverdeeld in twee delen. Het eerste halfuur laat zien hoe Zola samen met zijn vriend Paul Cézanne een vermolmde zolderkamer deelt en hoe zijn carrière als schrijver langzaam maar zeker losbarst. We leren dat hij veel waarde hecht aan realisme en de zaken eerder voor zich laat spreken, zonder ze hierbij te verbloemen of hyperboliseren. Het tweede deel focust op de Dreyfusaffaire en toont een oudere Zola, die na al die jaren veel van zijn vroegere scherpte heeft verloren en thans als lid van de bourgeoisie zorgeloos en luidruchtig doorheen de straten bolt. Uiteindelijk herontdekt hij zijn strijdlustigheid en zet hij met het wereldberoemde "J'accuse" een proces in gang dat Frankrijk doet daveren op zijn grondvesten. Het proces op zich is zonder twijfel het meest interessante deel van de hele film en is een schitterende expositie van charisma, hypocrisie en wanorde. Het constante gekibbel tussen alle partijen wordt knap gespeeld door de acteurs, waardoor de spanning voelbaar wordt en je als kijker als het ware de rechtszaal in wordt gesleurd. De zinderende speech van Muni is perfect geschreven en vormt een memorabele afsluiter. Het enige dat me stoorde was het weglaten van de aanklacht op het antisemitisme, dat een grote rol speelde tijdens de Dreyfusaffaire. Een Joodse "Hollywood-exec" deed dit blijkbaar opzettelijk zodat de film ook in Duitsland verkocht kon worden. Een jammerlijke beslissing, want waargebeurde feiten censureren in een biopic over Émile Zola is niet bepaald toepasselijk te noemen.

Afgezien daarvan blijft dit een meeslepend portret van een belangrijk historisch figuur. Enkele scènes tijdens de opbouw zijn minder interessant, maar het geheel wordt dramatisch de hoogte in getrokken door het proces en de prestatie van Muni, die tot dusver één van mijn favoriete acteurs uit dit tijdperk is gebleken.

Niet zozeer het leven van Emile Zola, maar de Dreyfus-affaire staat centraal in deze film, net als in het recente J'Accuse. De Dreyfus-affaire is een beetje de nationale schandvlek in het Franse blazoen, een schandvlek die in 1937 nog wel wat duidelijker zichtbaar was dan ruim een eeuw later, maar rechterlijke dwalingen, de arrogantie van de macht en de moed van het individu zijn thema's die natuurlijk altijd wel actueel zijn.

De film is bepaald niet subtiel, de arrogantie van de generaals is zo groot en zichtbaar dat je er bijna over struikelt; Zola (van wie ik toch eens wat zou moeten lezen maar dat terzijde) is een eloquente held tegen wil en dank en Schildkraut speelt de onterecht beschuldigde zo waardig dat hij er een Oscar voor in de wacht sleepte. Wellicht dat de Academy op die manier nog iets aan genoegdoening voor Dreyfus wilde doen (zijn weduwe Lucie leefde nog) want zijn rol is niet erg opzienbarend. Verder valt vooral op hoe makkelijk het Parijse publiek op te jutten was door een handvol oproerkraaiers, ook toen bestonden er dus al trollenlegers die de koers van de publieke opinie konden veranderen met fake news.

The Life of Emile Zola verloopt redelijk vlot, dit had ook zomaar een film van epische speelduur kunnen opleveren, en is vakkundig gemaakt. Muni, een jaar nadat hij in de huid kroop van Louis Pasteur speelt weer de hoofdrol in een biopic en overtuigt, de andere rollen doen er beduidend minder toe. Het eerste half uur is wat lang als introductie en het gestrooi met elkaars achternaam, waarschijnlijk zodat het publiek weet met wie we te maken hebben, was onnodig, verder eigenlijk niet zo veel aan te merken op deze productie en dat is voor een Oscarwinnaar toch mooi meegenomen.

Edit- Ik had tijdens het kijken niet het idee dat het antisemitisme uit de film was gelaten. Als ze de verrader zoeken en de naam Dreyfus valt staat er bij zijn naam duidelijk in beeld "Religion: Jew" en het is dan ook duidelijk, al wordt het niet zo uitgesproken, dat dat de enige reden is dat Dreyfus kop van Jut wordt. Of zou dat er later ingemonteerd zijn vanwege de kritiek dat het Joods-zijn van Dreyfus nergens wordt genoemd? Het zou me niks verbazen.

Een film die mij eigenlijk nergens echt kon boeien. Enkele jaren geleden heb ik J'Accuse gezien en die film - met (grotendeels) hetzelfde onderwerp als deze film - is op bijna alle vlakken beter. Het duurt hier even voor je echt een beetje in het verhaal komt, dat overigens meer over de Dreyfus affaire gaat dan over Emile Zola zelf. Het antisemitische element van die affaire blijft daarbij wat onderbelicht. Paul Muni is een goede acteur, maar zijn rol hier vind ik niet echt sterk. Het komt soms meer over alsof hij een typetje speelt in plaats van een echt personage. Het overige acteerwerk is ook weinig bijzonders en soms wat zwaar aangezet. De film verveelt niet echt, maar weet ook niet te boeien.