Swept Away (2002)

Niet toevallig dat Warren Beatty, Sean Penn en Guy Ritchie hun slechtste werk voortbrachten toen ze in gezelschap waren van Madonna.

Het acteerwerk van de twee hoofdpersonen is inderdaad beneden peil. Toch wilde ik weten hoe het verhaal zich zou ontvouwen. Op momenten van verveling en niks anders op tv heb ik veel slechtere films dan dit tot het einde toe bekeken. Ik denk dat vooral het contrast met wat je gewend bent van Guy Ritchie en dan deze film, vele hier hebben laten schrikken. Als je wilt lachen moet je deze film niet kijken want met komedie heeft het zeer weinig te maken, maar als er dan toch niks anders op tv is...valt deze nog mee....

Veel slechter kan het niet.

De muziek en het camerawerk waren (afgezien van de lengte) het enige goede aan deze verder onzinnige film.Het acteren was matig tot slecht en verhaal pijnlijk.En wat hier komedie aan is snap ik ook niet.

hier een prima uitleg wat er goed was aan het origineel,én wat ritchie voor ramp er van maakte,,

CINEMADONNA: Swept Away zowiezo erg leuk om door het hele oeuvre te gaan met deze man Todd in the shadows,,,want man o man waarom moest madonna zo nodig films maken?

Was geen goed idee

Ergens denk je nog aan een parodie bij deze film, zo slecht als deze film is. Het enorm matige acteerwerk van iedereen, zowel de allo allo-italianen als de Madonna and friends, maar ook de hele look die iets weg heeft van een slechte jaren 80-serie en de volstrekte afwezigheid van ook maar enige energie in de film nekken dit ding echt. Doodsaai en volledig zielloos. Maar goed, ineens tegen het einde is daar nog vanuit het niets Mazzy Star met mooie beelden van de azuur- en soms diepblauwe zee, zoals sommige plaatjes en muziek sowieso nog wel iets in zich hebben. 1,0*.

zo heel slecht was hij ook weer niet.

Het is een hoop blabla, maar het eind vond ik best wel sterk. ( vergeleken met de rest van de film)

Njah.

Had er ooit al eens een stuk van gezien, maar nog nooit helemaal. Ook niet zo heel vreemd als je er eerder alvast een stuk van zag, want hoogstaand is deze Ritchie absoluut niet. Begin deed me nog wat denken aan L'Avventura (ook al zo'n vreselijk ding), eens op het eiland wordt het echter z'n compleet eigen ramp.

Al kon ik de botte humor nog wel waarderen. Het is misschien het enige wat nog een beetje verwijst naar z'n eerdere films, alleen past het voor geen meter binnen deze setting en zijn de acteurs ook absoluut niet bekwaam om het op een passende manier te brengen.

De film heeft dan nog het beetje geluk dat de locatie erg mooi is, dat de luchtigheid redelijk hoog ligt en het allemaal niet al te lang duurt, maar dit is toch zo'n film waar men binnen 50 jaar nog steeds over in de haren krabt. Een jeugdzonde zullen we maar denken. Wel blij hem gezien te hebben, da's zo'n vervelend oeuvragat waar ik niet meer tegenaan hoef te kijken.

2.0*

Typisch zo'n film om te kijken met een blik bier in de ene hand, de telefoon in de andere hand, een zak chips naast je en dan zeggen: 'mwah ja ging wel.'. Het raakte allemaal kant noch wal, maar dat geruzie tussen het duo kon ik wel aan, en blijkbaar ben ik de enige die vindt dat Madonna het nog best aardig deed.

2,5*

Deze Komedie / Romantiek film zag ik gisteren toevallig voorbijkomen op "Film 1" en omdat Madonna erin meespeelde (ze had vroeger in de jaren 80 altijd wel mijn aandacht en toen maakte ze ook nog leuke liedjes zoals "La Isla Bonita", "Papa Don't Preach" en "Like A Prayer"), wilde ik deze film toch eens zien.

De veertigjarige Amber (Madonna) is knap, rijk, verwend en enorm arrogant. Niets of niemand kan haar tevreden stellen, ook haar steenrijke echtgenoot Tony (Bruce Greenwood) niet. De privécruise van Griekenland naar Italië die hij heeft geregeld, vindt Amber dodelijk saai. Ze viert haar kwaadheid bot op het Italiaanse bemanningslid Giuseppe (Adriano Giannini), die regelmatig de wind van voren krijgt. Maar wanneer Amber en Giuseppe door een storm stranden op een onbewoond eiland, draaien de rollen plotseling om.

Na een fantastisch regiedebuut met "Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998)" en het zelfs nog betere "Snatch (2000)", trouwde Guy Ritchie met Madonna en gooide hij in 2002 het roer volledig om met deze romantische komedie "Swept Away" met daarin zijn vrouw Madonna in een hoofdrol, die toen pas twee weken voor de opnames klaar was met haar "Drowned World Tour" uit 2001. En dat is ook goed te zien, want Madonna ziet er afgetraind en gespierd uit.

Origineel is de film overigens niet, want het is een remake van de Italiaanse film "Travolti da un Insolito Destino nell'Azzurro Mare d'Agosto" uit 1974. Ondanks dat ik deze remake niet eens zo slecht vindt (de eerste helft van de film is nog best vermakelijk), ontving de film wel slechte recensies en werd hij ook genomineerd voor zeven "Razzies" tijdens de "Golden Raspberry Awards" in 2002, waarvan er vijf echt gewonnen werden. Namelijk voor slechtste film, slechtste regisseur (Guy Ritchie), slechtste actrice (Madonna), slechtste remake en slechtste filmkoppel (Madonna en Adriano Giannini). Bovendien won Madonna datzelfde jaar ook de prijs van slechtste vrouwelijke bijrol, namelijk voor haar rol in de James Bond film "Die Another Day (2002)".

De film is traag, redelijk saai, mist de chemie tussen de hoofdpersonen en bevat te weinig humor, maar toch vond ik het allemaal zo slecht nog niet. Zelf vond ik Madonna het nog enigszins redelijk doen (ze zag er soms zelfs sexy uit, o.a. als ze ligt te zonnebaden op de boot, en je ziet ook soms wat naaktheid van haar) en dat geldt ook voor haar tegenspeler Adriano Giannini. Adriano Giannini is overigens de zoon van de hoofdrolspeler uit het Italiaanse origineel. De cast is eigenlijk best indrukwekkend, want buiten Madonna zien we ook nog Bruce Greenwood, Jeanne Tripplehorn en Elizabeth Banks en die laatste in de rol van Debi, die niet bepaald slim is en veel domme opmerkingen maakt. Over haar wordt op een gegeven moment ook gezegd:

"She's not the sharpest... quickest.... She's stupid, isn't she, Todd?"

De film is zoals gezegd in de eerste helft van het verhaal nog best vermakelijk (het gedeelte op de boot vond ik best leuk) en pas als ze per ongeluk stranden op het onbewoond eiland, wordt het pijnlijk. Dan moet het verhaal het vooral hebben van wat mooie plaatjes op het eiland. Vanaf dan wordt Giuseppe ook dominanter (beter gezegd hij ontpopt zich tot een eersteklas klootzak) in zijn behandeling van Amber en zegt hij o.a. tegen haar "Dirty slut" en "Show me your tits now" en ook moet ze hem "Master" noemen en slaat hij haar soms. Terwijl Giuseppe dominanter wordt, wordt Amber juist meer onderdanig. Ze haten elkaar, maar toch springt er een vonk over. In het origineel zal dit ongetwijfeld gewerkt hebben, maar hier is het ongeloofwaardig en te geforceerd en het is ook eerder komisch dan ontroerend.

Uiteindelijk worden de twee gered door een bootje (met daarop de mooie Beatrice Luzzi) en keren ze terug naar hun normale leven. Giuseppe probeert Amber te bereiken om hun relatie nieuw leven in te blazen, maar zijn berichten krijgen geen antwoord. Giuseppe gelooft dat Amber hem heeft afgewezen en is moedeloos. Aan het einde wordt echter onthuld dat zijn brieven zijn onderschept door haar rijke echtgenoot Tony, die ervoor zorgt dat Amber hen of Giuseppe nooit meer ziet.

Al met al is "Swept Away" geen hoogstaande Komedie / Romantiek film, maar echt slecht vond ik het nu ook weer niet en de film duurt ook nog geen anderhalf uur (de film wist in ieder geval mijn aandacht te houden tot het einde). Voor Madonna betekende het dat ze na deze film geen hoofdrollen meer heeft gespeeld en echt erg is dat ook niet, want goed acteren kan Madonna natuurlijk niet.

Ritchies misser.

Als regisseur heb ik hem nooit briljant gevonden met uitzondering van enkele films, maar toch blijft hij een redelijk consistente toon aanhouden met zijn regie. Het mag duidelijk zijn dat deze specifieke film wel echt onder het niveau valt al denk ik dat dit eerder aan Madonna te danken is, die wel meerdere regisseurs aan matigheid geholpen heeft.

Swept Away kan profijt maken van de setting waarin het zich afspeelt, omdat het makkelijk is om luchtigheid aan te houden als het allemaal constant zonneschijn, champagne en kaviaar is. Een echt feestje onder de brandende zon dus, al moet het eigenlijk om de mensen draaien die zich daarin bevinden. Helaas gaat het daar toch wel echt mis, maar wat verwacht je dan als je een naam als Madonna ziet verschijnen.

Dom acteerwerk, vervelende scenario's en een verloop dat bijzonder weinig memorabel is. Toch moet ik zeggen dat Ritchie nog wel aardig begrepen heeft wat vermaak inhoudt en hoe hij daarmee moet omgaan. Het is alleen zo dat de personages zulke vervelende figuren zijn dat het moeilijk is om wat van de chemie mee te pakken. Chemie die er overigens niet was, maar laten we er maar vanuit gaan dat het er wel moest zijn. Matig dingetje, gelukkig heeft Ritchie zich verder gewoon bezig gehouden met veiligere kwaliteit.