The Boat That Rocked (2009)

Opmerkelijke kritiek bij een film als deze.

Dat ben ik helemaal met je eens, Insignificance.

Hip? Zo heb ik dat niet ervaren, maar dat kan ook komen omdat ik in die tijd dagelijks volop ruzie had met mijn hormonen.

Ernstig overgewaardeerde film. Best leuk allemaal. De Engelsen hebben nu eenmaal de lach aan de kont hangen en als er dan ook nog veel seks in voor komt dan heb je een top film. De realiteit is dat de film te lang duurt, dat het eigenlijk nergens over gaat, dat je steeds heel korte fragmenten van muziek hoort en dat vooral het einde wel heel absurd is. De film is best vermakelijk maar zeker geen 3,5 sterren waard.

Heerlijke film. Ik vond de minister niet goed spelen. Veel te overdreven.

De film duurt iets te lang maar is desondanks vermakelijk, niet in de laatste plaats door de goede cast, leuke karakers en vlotte dialogen. Qua muziek zit het ook wel goed natuurlijk. Het verhaal rondom degene die het schip aan de ketting wil is niet erg sterk uitgewerkt en de climax moet ook met een korrel zou worden genomen; iets wat nauwelijks een probleem is in deze vermakelijke feelgood film.

Rock-'n-rollercoaster

The Boat that Rocked is net als een rollercoaster een voorspelbaar maar daarom niet minder leuk ritje die je vooral vermaakt en energie geeft. De personages zijn een bonte verzameling gespeeld door een bekwame cast die het jaren '60 gevoel oproept, ondersteunt door de aankleding van de boot door Curtis. Ook is het in mijn ogen goed dat de houding van de overheid ten opzichte van deze boten/levenswijze naar voren komt.

Ik ben geen echte liefhebber/kenner van Rock-'n-roll maar zelfs voor de leek is de muziek een fantastisch onderdeel van deze film, absoluut sfeer verhogend.

Ensemblestuk dat veel te nadrukkelijk op een warme feel good-vibe aast, door alles wat ook maar een beetje zwaarmoedigheid kan genereren gekunsteld uit de weg te gaan. Ook de intermenselijke relaties op de boot mogen geen greintje cynisme bevatten, waardoor The Boath That Rocked lang richtingloos aan de oppervlakte blijft. Enkel de overheid die de zender wil verbieden had voor de nodige stuwkracht in de plot kunnen zorgen, maar dat wordt aan dusdanig Piet Piraat-niveau verkocht dat er maar geen vaart in de film komt. Heerlijk dobberen dan maar? Helaas, daarvoor mist de humor de nodige scherpte en worden de personages te weinig uitgediept. Enkel met de score zit het goed.

Het verhaal stelt nauwelijks iets voor, en het Titanic-einde... daar was toch wel veel beter mee aan te vangen; maar: de enthousiaste acteurs en de spetterende muziek zorgden voor een heerlijke zit. De eerste film ooit die ik zou overwegen rechtstaand te bekijken...!

“Remember folks, "It ain't simple bein' cool, but it's cool bein' simple."”

De film zelf is iets te lang, en zeker niet alle subplotjes en personages zijn even interessant. Maar wat geeft het als je zulke fantastische muziek hebt en acteurs als Seymour Hoffman, Nighy, Frost en O’Dowd, die samen op een boot verblijven en de hele tijd muziek draaien. Rock-‘n-roll muziek, wat in de 70 als 'fout' werd gezien. Het is een feest om al die acteurs samen te zien en het plezier straalt er vanaf. Dat de film zelf niet perfect is stoort dan al een stuk minder. The Boat That Rocked is ook één van weinige films die een staantribune in de bioscoop nodig heeft.

Afgaande op het stemgemiddelde heb ik deze film eens bekeken, maar ik kon me niet voorstellen hoe je een film van meer dan 2 uur kan maken op een boot die leuk en interessant blijft. Nou, zat ik daar toch behoorlijk mis. Het is een erg leuke film geworden. Misschien ook met een verlangen naar die tijd dat je nog piraten zenders had met geweldige muziek.

Een goede quote: "Governments loathe people being free"

Richard Curtis is nog zo iemand die bereid is om kritische vragen te stellen en de bureaucratie aan de kaak te stellen. Waarschijnlijk daarom werd de film al snel neergesabeld door de 'experts'. Hij had een broer kunnen zijn van Adam Curtis (Power of Nightmares). Natuurlijk is dit verhaal totale fictie maar kijk wat er is gebeurd met Radio Veronica. Zo gek ver van de waarheid was het allemaal niet.

De twintigers van toen zijn nu ver boven de 70 en ik vraag me af wat zij vinden van die twintigers van nu die zich als makke schaapjes laten leiden door een instanties die jaar in jaar uit bewijzen dat ze er niet zijn voor de profijt van de burger die gewoon vrij wil zijn en naar die dingen wil kijken en luisteren die hij/zij wil.

De soundtrack van Last Night in Soho (2021) bracht mij op het idee om deze film weer eens tevoorschijn te halen; voor de zoveelste keer. Puur jeugdsentiment over de radiopiraten, die mijn puberteit destijds omkaderden met tijdsbestendige muziek. Het is en blijft daarom voor mij een heerlijke film met legio hilarische momenten en het crème de la crème van de Britse cinema, inclusief de talloze cameo’s. Wat mij betreft een absolute topper.

Ook weer zo'n film die bij mij altijd wat onder de radar gebleven is qua kwaliteit en wat ik wel voor kennis van deze film had wekte niet bepaald interesse om te gaan kijken. Uiteindelijk dan toch maar eens mee genomen bij de kringloop en na en niet zo heel erg succesvol filmweekend was ik toe aan iets niet te serieus. En verdorie wat heeft The Boat That Rocked mij ontzettend verrast. Want wat is dit een leuke film.

Want wat vliegt de film uit de startblokken met een lekker vlot en vrij gevochten beeld. En tja, die muziek, wat een ontzettend goede muziek wordt er gedraaide gedurende de film, wauw! Héérlijk! En wat wordt er lekker geschmierd door Hoffman, Nick Frost en Rhys Ifans, letterlijk rollen naar hun hand waar ze helemaal in los kunnen gaan en dat ook met verve doen. Aardig zijn de pogingen vanuit de regering om de piratenboten in het algemeen het zwijgen op te leggen, onnodig te zeggen lijkt Rock Radio de grootste tegenstander met de grootste aanhang. Maar niet alleen de minister in kwestie is een gevaar, er broeit of rommelt ook wel eens wat tussen de dj's, dingen die soms met veel humor opgelost wordt.

The Boat That Rocked valt vooral op vanwege zijn heerlijke humoristische stijl zonder flauw te worden. De film heeft wat dat betreft een heerlijke vibe die onderstreept wordt door de acteurs die overduidelijk veel plezier hadden in het maken van deze film. De cast is uitstekend, met name Hoffman, Ifans en Frost, is er het nodige vrouwelijke schoon en heeft de film op het einde ook nog een stukje saamhorigheid en feel good. Enige minpuntje is toch wel de wijze waarop de minister, zijn thuissituatie en omgang met werknemers wordt neergezet. Net een beetje te...

The Boat That Rocked is daarom innemend, humoristisch, vermakelijk en koddig te noemen maar swingt bovendien, niet in de laatste plaats door alle heerlijke muziek. Fijne eindgeneriek met al die platenhoezen trouwens ook. Ik heb dan gelachen en me vermaakt met deze kostelijke film. Lekker!

Heerlijke film met verrassende muziek erin. Hier en daar in middengedeelte beetje uitgerekt, langdradig, maar dat kan de pret niet drukken. Want pret hebben we zeker gehad bij deze film. Mooi tijdsbeeld, dat we zeker nog wel een keer willen zien, zo leuk. Laatste shots zijn prachtig: de reddingsacties van toegewijde luisteraars voor deze radiopiraten. Teksten zijn typisch Brits: onderkoeld en met humor. Vier sterren dik verdiend.

Dit is ook eentje die bij mij onder de radar is gebleven. Mede ook omdat ik in tegenstelling tot de meeste mensen niet zoveel met muziek heb. Wat niet wil zeggen dat ik niet genoot van de geweldige sfeer en soundtracks van The boat that rocked.

De film deed me wat denken aan een andere film - waar ik even niet kan opkomen - waarbij ook de aandacht werd gelegd bij de conservatieve houterige Britse regering in de jaren 60-70 en de vrije liberale rebelse jeugd dat er op los experimenteert met een eigen subcultuur met muziek en klederdracht.

Een fijne insteek ook deze film. Erg nostalgisch, luchtig én die fijne Britse humor die alom aanwezig is. Het is inderdaad een feest om iedereen aan het werk te zien. Erg aanstekelijke film die me qua muziekstijl en -sfeer eveneens deed denken aan Last night in Soho.

Middelmaat.

Ik had er iets meer van verwacht. De ingrediënten om er een succesrecept van te maken zijn immers sterk aanwezig, niet in het minst door de aanwezigheid van Bill Nighy en consoorten. Aan hen zal het ook niet gelegen hebben - de cast acteert over de ganse lijn uitstekend.

Enige manco is dat de film niet echt lijkt te kunnen kiezen tussen komedie en drama. Leuke typetjes worden afgewisseld door flauwe slechteriken, maar voor je het weet krijg je er wat coming-of-age-drama bovenop. Dat drama komt totaal niet uit de verf en bijgevolg dobbert de film wat roerloos rond. Met een speelduur die vlot over de 2 uur gaat, is dat niet best. Spijtig van het potentieel.

2,5