Niagara (1953)

Deze film vind ik de beste film van de films waarin Marilyn Monroe speelt.

Weet iemand misschien of deze film los verkrijgbaar is op dvd?

Viel mij wat tegen dit. Gewoon wel een aardig tussendoortje maar ook niet meer dan dat, wat mij betreft. Vooral langdraderig begin vond ik wat irritant. En die Marilyn Monroe vond ik eerlijk gezegt ook niet echt geweldig, eigenlijk maar een matige performance.

Vanmorgen de R-1 versie met vele extra's ontvangen.

Matige film, vooral begin is wat langdradig. (Ook ontvangen R-1 film-noir CRIS CROSS, daar verwacht ik meer van!)

De DVD-extra's mogen er zijn. Vreemd is wel, dat de trailer van deze kleurenfilm in zwart/wit is.

Aandacht gaat naar Marilyn Monroe, maar ook Jean Peters (zie ook haar geweldige performance in "Pickup on South Street (1953)"mag er zijn!

Jean Peters was ca. 15 jaar getrouwd geweest met Howard Hughes; sterk onderbelicht in "The Aviator".

Wel een leuke film, vooral door Jean Peters.

Fraai decor ook.

3*

Eerste film-noir die ik heb gezien. Ik zal eerlijk zijn; ik had het allemaal iets meer duister verwacht. Toch hield dit mij niet tegen een anderhalf uur te genieten van een vermakelijke film. Hij zwakte wel iets af naarmate het einde naderde.

*3,5

Nadeel van kleur is, dat er een stuk (je) suspense weg is.

Probeer eens 't betere Noir-werk:

de juweeltjes LAURA en THIS GUN FOR HIRE uit de MM-Pakketser- vice.

Leuke film.

De film begint erg goed, een heerlijk traag tempo, gewoon lekker genieten van de mysterieuze Rose, de mooie omgeving van de Niagara falls en op je gemak vat proberen te krijgen van de personages.

Erg leuke rol weer van Marilyn. Stijgt niet boven het gemiddelde uit maar het is zeker wel een leuk tussendoortje.

3,5*

Aardige film die in full color gebruikt maakt van de schoonheid en het geweld van de Niagara Watervallen om menselijke lusten en onlusten te illustreren.

Leuk om uit de film The Third Man de vriend van het personage Harry Lime, de schrijver Holly Martins, terug te zien. Zijn identiteit is in deze film echter die van een getormenteerde Koreeanse oorlogsveteraan.

De door Joseph Cotten gespeelde filmrol lijkt naast zijn onverwerkte verleden een tikje extra opgelopen te hebben van de als een paar losse molenwieken rondslingerende vrouwelijkheden. Deze komen uit een rol die door Marilyn Monroe vol rode verve gespeeld wordt.

Ik weet nog steeds niet of Marilyn Monroe nu wel of niet kan acteren, is ook niet echt interessant, maar het is in ieder geval toch lekker om haar in een film te zien. Het risico lijkt erg klein om als kijker zelf een dolende Don Quichot te worden doordat je maar nauwelijks een echt oogje kunt laten vallen op haar onopvallende acteerprestaties achter haar heerlijk zwierige presence.

Gelukkig speelt de op een andere manier prachtige actrice Jean Peters mee als een wat meer rustgevende factor die grotendeels alles weer op de drijfnatte pootjes terecht laat komen.

De film van Henry Hathaway is aardig kijkvermaak waarin o.a. het bloed onder iemands ongelakte nagels vandaan gezogen wordt door heerlijk achteloos en subtiel getreiter.

Prachtige setting, wat toch wel de belangrijkste reden is voor mijn 4*. Verder een leuk maar standaard film noir verhaal en natuurlijk Marilyn Monroe, maar ook de geweldige Joseph Cotten.

Heerlijke film. De opbouw is knap: je aanvankelijke (pogingen tot) sympathie voor Monroe en Cotton brokkelt gestaag af, waardoor Peters vanzelf het aangename middelpunt wordt. Een prachtiger decor voor zo'n gepassioneerd verhaal is nauwelijks denkbaar. Mooie centrale rol ook voor de Bell Tower.

Mag er wezen deze film gefilmd in een fraaie omgeving. Niet echt super maar toch zeker de moeite waard.

Marilyn Monroe and "Niagara" a raging torrent of emotion that even nature can't control

Gisteren na het fantastische Boat That Rocked was ik zo in de sfeer van film dat ik algauw nog één van mijn favoriete Marilyn Monroe's uit de kast pakte. Some Like It Hot duurde te lang en Seven Year Itch heb ik niet op DVD dus werd het deze Niagara.

Niagara heeft in feite een simpel moord plot maar dat wordt grotendeels opgevangen door de ideale setting van de watervallen. Kan me wel voorstellen dat het redelijk gemakkelijk moet zijn om hier een moord te verdoezelen. Naast de setting is ook de chemie tussen Cotten en Monroe iets wat de film net dat beetje extra geeft met als hoogtepunt de scène waar Monroe het nummer Kiss opzet om Cotten stikjaloers te maken. Iets wat ik trouwens zeer mooi in beeld vond gebracht was de uiteindelijke moord van Cotten op Monroe. De camera hoog in de klokkentoren, schaduw en dan uiteindelijk het lijk dat neervalt. Visueel echt een plaatje.

De film begint al oogstrelend met beelden van de Niagara waterval en wordt daarna nog oogstrelender wanneer Marilyn Monroe in het beeld verschijnt. Leuk weetje is dat niemand had verwacht dat Monroe effectief naakt onder die lakens ging liggen maar door het te doen gaf ze in ieder geval wel net dat extra sensueel tintje aan haar personage. Marilyn Monroe is dan ook maar de enige reden waarom Niagara aan de 3.5* geraakt. is het haar schoonheid, is het haar flair of haar zwoele stem? Ik weet het niet maar vanaf dat ze in beeld komt ben ik niet meer weg te slagen bij de televisie. Hier bewijst ze trouwens ook dat ze echt wel kon acteren i.t.t. wat vele anderen beweren. Iemand die ook kon acteren en zich al onsterfelijk maakte in The Third Man is Joseph Cotten want alhoewel zijn rol minder is als Harry Lime is hij hier toch ook weer geweldig om naar te zien. Jean Peters verdient trouwens ook nog wel een eervolle vermelding want ze slaagt erin om naast Marilyn Monroe toch ook nog mijn aandacht te trekken en dat moet niet simpel zijn geweest. Rest van de cast was niet echt speciaals, niet slecht maar zeker ook niet wauw.

Amusante film die wordt gedragen door grotendeels Monroe maar ook door Cotten. Het wordt niet allemaal nodeloos uitgerekt maar is kort en krachtig.

3.5*

Ik vind in ieder geval ook dat Marilyn wel kon acteren en zingen deed ze trouwens ook aardig. Voor zo'n mooie meid was het destijds niet zo gemakkelijk om je te bewijzen in het mannenwereldje en de geldende taboes. Maar ze was ongetwijfeld meer dan alleen maar een sexbom.

Wow, de regiovrije Blu-ray release is geweldig: comparison.

Met NL subs, en gestegen op mijn Blu-ray wensenlijst.

Onlangs bij Amazon-UK de Blu-ray gekocht. T.o.v. van de DVD cover-art is die bij de Blu-ray erg minima-listisch, maar de transfer is daarentegen super. Geweldig mooi beeld (Monroe levensecht!), zone-vrij en met NL subs!

Dit kan ik moeilijk als een Marilyn-film bestempelen, want het is duidelijk Jean Peters die volgens mij het beste acteert. De omgeving is natuurlijk prachtig. Het verhaal is niet super, maar toch interessant en genoeg spanning om van het begin tot het einde te genieten. Jammer toch dat de acteur die de echtgenoot van Jean Peters speelde zo een sukkel was, maar wellicht was hij zo getypecast.

Dit is de derde keer dat ik hem zie, maar hou nou maar op. De tweede keer was nog niet eens zo lang geleden (april 2009), toen was ik op zoek, waar de vrouw een lading platen aan diggelen smeet, dat was Lauren Bacall in Man with a horn.

Joseph Cotton speelt hier de gekwelde echtgenoot en die knijpt een plaat aan stukken. . De watervallen waren laatst nog in het nieuws vanwege bevriezing. Het is in een mooie omgeving gefilmd, maar trage film en ben op Monroe echt wel uitgekeken. Was toen een zeer succesvolle film. 3.0

Leuke film, met Niagara als leuk decor - de doorsnee honeymoon-bestemming van de jaren 50.

MM heeft een kleinere rol dan de poster wil doen geloven, maar doet het wel aardig. Maar de film blijft een beetje tam. Hoe de vork in de steel zit wordt al vrijwel onmiddellijk duidelijk na de vondst van het lichaam, en ook het restant verloopt redelijk voorspelbaar.

Maar het kijkt lekker weg, en er valt zelfs wel wat te glimlachen. Ik vond de grijnzende stelletjes met hun regenpak aan die overal doorheen stapten ten minste wel zo vermakelijk (zelfs als ze bijna naar beneden duikelen krabbelen ze lachend op).

Puike service van de politie en de reddingsbrigade trouwens, kom daar maar eens om tegenwoordig.

Hitchcock zou het hier en daar wel wat verbeterd hebben, maar al bij al is deze toch wel een behoorlijke thriller.

Hoogoplaaiende ruzies, passie en emoties, zoals in die periode vanuit Hollywood graag vooruitgeschoven en met de nodige suspens.

Aldus een typisch Amerikaans product met een Marilyn Monroe - wat zong ze graag - die niet alleen in haar privé voor bewondering en opschudding zorgde.

Goede middenmoot

Goeie film over een echtpaar dat na drie jaar huwelijk op huwelijksreis gaan naar de Niagara watervallen. Een film-noir met een simpel plot die wellicht nu wat oubollig overkomt, maar daarom niet minder charmant is. De Niagara Falls vormen zeker een mooi decor, maar het is uiteindelijk toch Marilyn Monroe die hier de show steelt.

Wederom niks speciaals. Gewoon een film mee te pakken om de tijd te doden maar levert niks substantieels. Het pluspunt was prachtige Marilyn in Technicolor. Maar dan kijk ik volgende keer toch liever Gentlemen Prefer Blondes

Qua suspense of plotontwikkeling heeft Niagara weinig te bieden. Je merkt dat Hathaway probeerde om Hitch wat te plagiëren, onder andere door de lukrake close-up van de tweekleurige brogue oxford schoenen die de flamboyantie van de slechterik moeten illustreren à la Strangers on the Train. Alhoewel lukraak: die schoenen spelen later nog een fundamentele rol, aangezien Cotten er the old switcheroo mee uithaalt in de visitehal van Niagara Falls. Ja, blijkbaar moet je van schoenen wisselen om Niagara Falls te bezoeken, zoals in een bowlingbaan. Niagara doet als film wel denken aan een uitje naar een bowlingbaan: felgekleurd massavermaak, op en top Amerikaans en een tikkeltje vulgair. Dat laatste heeft hoofdzakelijk te maken met de turbokont van Marilyn. Al speelt zij, noch Cotten echt een sleutelrol, hun verboden lust en gevaarlijke passies zijn slechts met mondjesmaat beschikbaar, de homeopatische verdunning van de typische noir thematiek. De katalysator van de film is het personage van Max Showalter (wie? ), een perfect aseksueel knulletje uit het Eisenhower tijdperk die - hoe kon het ook anders - op de marketingafdeling van een cornflakesbedrijf werkt. De levensstijl die hij belichaamt is er één van deugdzaam plezier, bescheiden verwondering en verkavelingshedonisme. De frenesie van een middenklasse die eindelijk welvarend genoeg is voor boottochtjes, coca cola en strandfuiven, my baby and I just want a good time. Op een gegeven moment commandeert hij z'n vriendin zelfs om een krat bier te verplaatsen als bezigheidstherapie, om in beweging te blijven. Deze vitale levenslust en viriliteit vormen de kernwaarden van de golden fifties, een periode die mogelijks niet zo aangenaam was voor sommige minderheidsgroepen, maar zich ideaal leende voor expressies van schoonheid en vrijheid. Je gaat het Firenze van de 14de eeuw toch ook niet afrekenen op haar behandeling van de hugenoten? Dat de film een overwinnig betekent van het burgermansfatsoen op de grootstedelijke zedeloosheid blijkt ook uit de scène waar het hoofdpersonage z'n hysterisch wijf in plaats van een mep of een dubbele whisky ... een glas kraantjeswater geeft. Hoezo film noir???

Monroe was nog wat aan het zoeken in de filmwereld. Een jaar eerder speelde ze een vrij opvallende rol in de thriller Don't bother to knock. Een rol die je van haar niet zou verwachten, maar haar toch wel goed af ging. 1953 was uiteindelijk haar jaar met 3 grote filmrollen, waaronder die van Niagara. Het kunstwerk dat we kennen van Andy Warhol met het gekleurde gezicht van Monroe komt van een reclamefoto van Niagara. Buiten een enkele film als Don't bother to knock, zullen vooral haar latere rollen als Some like it hot of Seven year itch zijn waarin ze laat zien dat ze toch wel kan acteren en meer is dan een mooie verschijning.

Monroe is mooi om te zien natuurlijk, maar het is toch vooral Jean Peters die de show steelt. En ook Joseph Cotten houdt de film mee recht. Max Showalter is dan weer de vreemde eend in de bijt. Alsof hij de enige is in de film die totaal niet door heeft dat er van alles gebeurt.

De film begint goed met de nodige intrige, maar weet gaandeweg niet hoe het geheel af te ronden. Nochtans mooie shots en nogmaals Jean Peters die goed acteert. Maar het thriller gedeelte gaat snel verloren. In handen van Hitchcock had het uiteraard veel beter geworden.

Geen slechte film met haar goeie kanten, maar toch wat gedateerd en in haar geheel soms een rommeltje.

Ik heb er geen idee van hoe lang het al geleden was dat ik deze film gezien had.
In ieder geval lang genoeg om mij slechts enkele scènes ervan te kunnen herinneren toen ik hem gisteren via DVD nog eens kon bekijken.
Dat viel niet tegen.
De setting kan mij wel bekoren.
Indrukwekkend, zelfs angstaanjagend, zijn de watervallen, en de scènes in de klokkentoren werden erg sfeervol gefilmd.

Jean Peters en Joseph Cotten dragen de film volledig.
Prachtige vrouw ook die Peters, die het niet alleen van haar uiterlijk hoefde te hebben.
Nogal een contrast met Monroe ook, die nog veel te leren had en mij irriteerde met haar maniertjes (vooral dat mondje bij het spreken) en sterk overdreven gewaggel met haar achterwerk.
Belachelijk zwaar opgemaakt ook in de scènes waarin ze in bed ligt.
Een drie centimeter dikke lipstick en make-up- laag op haar gezicht, en met perfect zittend haar.

De scènes met de op drift geraakte boot zijn voor die tijd erg goed gefilmd.
Voldoende spannende momenten in het verhaal wat mij betreft.
Prima hernieuwde kennismaking.

In zwart-wit was dit nog een pak beter geweest.

Niagara wordt als een film noir beschouwd. Inhoudelijk klopt dat ook wel. Een kille misdaad en een cynisch, pessimistisch en melancholisch wereldbeeld uitgedragen door een anti-held en een femme fatale verwikkeld in schimmige intriges, zijn in de film prominent aanwezig. Visueel is de term film noir minder toepasselijk. Film noir wordt geassocieerd met donkere zwart-wit beelden. Het zijn films die spelen met contrasten en schaduwen. Optisch gezien is Niagara ver verwijderd van duistere impressies.

In plaats van nauwelijks verlichte steegjes, naargeestige binnenplaatsen en schaduwrijke interieurs, grossiert Niagara in kleuren en in weidse locaties. De Niagara watervallen worden in al hun schoonheid heel ruimtelijk en kleurrijk weergegeven. De plaatjes zijn tegelijkertijd idyllisch en woest. Beelden die prima passen in een reclamespot om toeristen te trekken. Gelukkig is Niagara veel meer dan een reclamefilm. De film bezit voldoende scènes die een geheel andere sfeer oproepen. Scènes die dat typische naargeestige gevoel oproepen dat je in misdaadfilms uit de jaren 40 en 50 zo vaak tegenkomt. Een schitterende scène die dit onderstreept is een scène die zich afspeelt in een klokkentoren waar de femme fatale en de antiheld een confrontatie hebben en gevoelens als ontgoocheling, melancholie en vervreemding loskomen.

Terwijl de personages met verborgen gevoelens en verborgen lijden te maken hebben, is het verhaal veel minder mysterieus. Het misdadige element is niet ingewikkeld en het is vrijwel meteen duidelijk dat een happy end niet aan de orde zal zijn. Niagara is geen film van sensationele wendingen en grote verrassingen. Wel een film met fijne sfeervolle momenten, met spanning en met goed acteerwerk. Joseph Cotten en Marilyn Monroe spelen overtuigende rollen als een echtpaar dat zich van hun hatelijke kant laat zien en daaronder dreigt te bezwijken. Vooral Monroe die wulps en voluptueus aanwezig is, is in haar rol van femme fatale een genot om naar te kijken.

Bijna zeventig jaar oud heeft deze film nog maar weinig van zijn charme verloren. Het verhaal mist allicht wat diepgang en is daardoor aan de magere kant, maar daar staan de prima rollen van Joseph Cotten, Marilyn Monroe en vooral Jean Peters én het imposante decor van de Niagara Falls tegenover. De overenthousiaste Max Showalter is een beetje een dissonant in dit geheel, maar dat is misschien de bedoeling. Al met al nog steeds een boeiende film. En ja, dat loopje van MM hè…

Henry Hathaway en directeur fotografie Joe MacDonald zijn toppers in het noir genre en dat is ook duidelijk in deze kleurenfilm. Met behulp van de typische lamellen worden heel wat schaduwen getrokken in de interieurs en lijken de personages in hun wereldje te vertoeven achter tralies. In deze technicolor kleurenfilm wordt nog extra gespeeld met het kleurenspektakel rond de watervallen: de regenbogen en ook een avondverlichting. En sowieso wordt er dikwijls met tegenlicht gespeeld. In b & w zal deze film er vast ook wel goed uitzien.

Ook het thema van de film is echte (misdaad) noir met Joseph Cotton in dé hoofdrol. Al wordt de film natuurlijk geafficheerd met de aanwezigheid van femme fatale Marilyn Monroe. Het is duidelijk dat de camera focust op haar lichamelijkheid - ook mag ze een keertje zingen - en het is voor mij toch wel de vraag wat dit nu eigenlijk bijdraagt aan de film. Of het moet zijn dat dit zo belangrijk was voor de box office. Ze paradeert nogal overdreven rond waardoor het voor een hedendaagse kijker toch wel als een farce kan overkomen. In een komedie zou ik het wel gepast vinden (en dat doet ze evenzeer) maar in dergelijke suspense film komt het nu wel over als camp. Je kijkt niet naar het personage Rose maar met zachte dwang naar sex symbool MM. Uiteindelijk is dit dan toch de verantwoordelijkheid van de regie en de studiobazen die het zo hebben gewild.

De film is goed in spanningsopbouw met een beklemmend hoogtepunt in de toren (briljante parallelmontage met de zwijgende klokken) om nadien af te stevenen op een nieuwe climax aan de watervallen. Sowieso heeft de toerist in mij evenzeer genoten van de prachtige fotografie rond de watervallen.

Lang geleden dat ik deze film eens gezien had en nu zin om deze terug te zien naar aanleiding van de film Blonde en biografie van Marilyn Monroe.

Degelijke film noir met een anti-held Joseph Cotten, femme fatale Marilyn Monroe, een sinister plan, een kille moord met op de achtergrond de kolossale Niagara watervallen. De suspense wordt goed opgebouwd naar een genietbare climax. De moord in de toren met het beeld van de zwijgende klokken is een sterke scène. Het loopje van Monroe is er wel over , in een komedie kan dat nog wel passen maar niet in dit soort films. Natuurlijk ook hoogstwaarschijnlijk opgedragen door de regie. Natuurlijk is ze een troefkaart gezien haar sexy uitstraling en welgevormde lichaam, maar Jean Peters mag er ook wezen. Ze speelde haar rol overigens prima. Score blijft behouden. 7/10

Plot is niet heel bijzonder, maar zeker een onderhoudende film noir light (in kleur), natuurlijk vooral door de setting.