Number Seventeen (1932)

Wat een rare film.

Had ik ook. Erg jammer inderdaad. De Hitchcock platinum collection box (5 dvds, 9 films). De rest van die box is wel allemaal in orde (moet alleen the skin game nog).

Korte, maar krachtige misdaadthriller over een zwerver [Leon M. Lion] en een oplettende detective [John Stuart] die in een leegstaand, bouwvallig huis stuiten op een lijk en daardoor betrokken raken bij een bende juwelendieven. Hitchcocks schaduwspel doet meteen denken aan Nosferatu, terwijl de rol van een vrouwelijke infiltrant en de aanwezigheid van handboeien voorbodes zijn van The 39 Steps. Pretentieloos en goedkoop gemaakt, maar met een speelduur van amper 60 minuten en een razend tempo mag dat de pret nauwelijks drukken.

The Number 17. Geen enkele andere titel uit Hitchcocks filmografie die zo een verbeeldingskracht op mij uitoefent. De hapklare speelduur, de aklige grimassen op de poster, het nonsensicale verhaaltje, het leek me allemaal wonderbaarlijk. Ook de zeer uiteenlopende reacties wijzen op de verwarring die dit bizar, archaïsch filmpje blijkbaar bij hedendaagse kijkers teweeg brengt. Dergelijke sublieme oubolligheid is een daad van anarchie!

Nu dat ik de film eindelijk gekeken heb, ben ik zeker niet teleurgesteld. Number 17 is misschien geen meesterwerk, maar Hitchcock is er toch in geslaagd om een toneelmatige misdaadklucht te verheffen tot een bevreemdend stukje film. Inderdaad erg geënt op het Duits expressionisme van Murnau, met een soort parallel universum dat zich in een permanente schemerzone bevindt. Het schaduwspel in de trapengang is hier al genoemd, maar ook de vreemdsoortige personages dragen echt bij tot dit gevoel van griezeligheid. Het zijn stuk voor stuk onbeschrijfelijke zonderlingen en de afstand met het heden kan niet groter zijn. Het lijken bijna geen mensen meer. Dat klinkt misschien hardvochtig, maar ik ben integendeel erg ontroerd door de bewoners van The Number 17 en vind de film dan ook een teder tijdsdocument. De wat rare composities en beeldvoering soms versterken al helemaal de indruk dat het hier gaat over een verborgen tijdscapsule, een clandestiene peep show uit een nickel theatre.

Met name het personage Ben heeft iets zeer aandoenlijk: een cockney schelm met een neus voor zwendels, maar eigenlijk geen slechte kerel. Vooral de scène dat hij zijn broekzakken leegt, vind ik een mooi moment. Zijn bezittingen: een zakdoek, een stukje koord en een worst. Hoe hebben wij toegelaten dat dit soort eenvoudige, maar fundamenteel goedhartige mensen verpletterd werden door de genadeloze omvolkings- en globaliseringsmachine? Men zou haast van een genocide kunnen spreken. En wat is er gebeurd met het Londense herenhuis zelf, gevestigd te number seventeen, hoor ik je vragen? Het werd deels gesloopt en vervolgens refurbished tot een modernistisch administratief centrum met een Pret A Manger op de benedenverdieping.

Amateuristisch uitziende film met zwakke acteurs,verwarrend saai verhaal en de trein en autobus zijn wel erg duidelijk nep.

De film boeide mijn totaal niet.

Hitchcock uit de Platinum box deze zondag, en hoewel een goede Hitchcock altijd erg goed scoort bij mij viel deze toch wel heel erg tegen, zoniet de slechtste van Hitchcock die gezien heb, een titel die hiervoor gereserveerd was voor het ook al niet beste Topaz.

Een minpunt waar de film opzich weinig aan kan doen is toch wel de erbarmelijke kwaliteit van dit product op dvd. Het kraakt, piept, is onscherp, en er zit constant een soort van streepjescode linksboven in beeld. Het zou overkomelijk kunnen zijn als de film niet meteen een belabberde indruk zou maken met het hoogst flauwe en irritante figuur Ben de zwerver. Zijn gestuntel is al zo'n pijnpunt en irritatie dat de film eigenlijk al meteen bedorven is en dan laat ik de termen flauw, eentonig en niet interessant nog achterwege.

De verandering van locatie doet wel goed, het flauwe schimmenspel in het huis wordt gelukkig ingewisseld voor een trein met voor 1932 begrippen best een ingewikkelde en grootste apotheose ook al is schip, trein en vrachtwagen natuurlijk miniatuur. Iets dat dan natuurlijk weer in het tijdsbeeld gezien moet worden. De speelduur van dik een uur is gelukkig niet al te lang en de hand van de meester is toch wel te zien in een aantal fraaie shots in het huis al spelende met licht, donker en schaduw. Duidelijk is ondertussen dat Number 17 als geheel niet wil boeien en blijkt dit toch de minste van het Hitchcock ouvre tot nu toe te zijn.