Denial (2016)

Ik herinner me deze zaak nog, dit werd nog besproken toen ik het jaar daarna geschiedenis ging studeren. De film is echter iets te gemakkelijk wat mij betreft, en niet heel genuanceerd. Hier had absoluut een betere film over gemaakt kunnen worden. Met name hoe om wordt gegaan met holocaust herinnering en emoties. Het is een goedbedoelde poging, maar voor mij werkte een hoop niet. De acteerprestaties zijn prima, en het rechtbankdrama aspect werkt wel behoorlijk, maar deze film zou meer moeten doen dan dat.

Een degelijk rechtbankdrama, gebaseerd op een waargebeurd verhaal, met een prima spelende cast. Ik vond het best interessant om te zien hoe de verdediging te werk ging en hoe moeilijk Lipstadt het daarmee had. Het draait in de rechtzaak dan ook niet om de holocaust (en daar ben ik blij om) maar om het feit dat Irving opzettelijk, om politieke redenen, de holocaust ontkent. Het is misschien een lange zit, en je moet ervan houden, maar ik vond het een prima film.

Om deze film te typeren is het woord degelijk inderdaad uitgevonden. In die degelijkheid zit echter ook wel de zwakte, want met dit waargebeurde verhaal had beslist nog iets mooiers gedaan kunnen worden. Er word erg op safe gespeeld, alles binnen de veilige marge, dit gegeven schreeuwde als het ware om wat meer getalenteerde makers die door wat meer risico te nemen een gedenkwaardige dimensie hadden kunnen toevoegen. Idem voor het acteerwerk: strijdvaardige vrouw met ballen Weisz, intelligente goedzak Wilkinson, foute gast Spall(een van zijn betere rollen)....allen krijgen ze een ruime voldoende voor hun bijdrage(zelfs bij Scott ga je denken dat hij echt kan acteren) maar een oscarnominatie zit er voor geen van allen in. Vooral aan te bevelen voor de filmliefhebber die houd van een clichérijke rechtbankthriller en voor mensen die het leuk vinden om op tweede paasdag voor de vierendertigste keer naar de IKEA te rijden.

Als de gegevens die ik heb kloppen, krijgt deze film op 6-4-'17 haar Nederlandse release.

Aardige Drama film, van het op waarheid gebaseerde verhaal m.b.t. de ontkenning van de Holocaust door historicus David Irving, welke me zowel wist te boeien en te interesseren en dat van de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 105 minuten). Door de cast wordt deze film ook nog naar een hoog niveau getild, met uitzondering van Rachel Weisz, die ik vooral irritant en storend vond (leek wel of ze steeds klaar kwam als iemand wat kritisch zei over de Holocaust) in de rol van joodse Deborah Lipstadt, die wordt aangeklaagd door David Irving. Ik weet niet of de echte Deborah Lipstadt destijds ook zo irritant en storend was.

In dit waargebeurde verhaal draait het om Deborah Lipstadt (gespeeld dus door Rachel Weisz), die de auteur is van het boek "Ontkenning van de Holocaust" en die door David Irving (gespeeld door Timothy Spall) op 25 september 1996 beschuldigd wordt van smaad (David Irving stuurde een aanklacht tegen het boek). Dit resulteert dan op 11 januari 2000 in een rechtszaak (met alleen een rechter en geen jury) in Engeland (Londen) i.p.v. Amerika waar Deborah Lipstadt woont. David Irving kiest daarbij bewust voor Engeland i.p.v. Amerika, omdat volgens het Engelse rechtssysteem de bewijslast ligt bij de beschuldigde (dus bij Deborah Lipstadt). Hierdoor moet Deborah Lipstadt met haar verdediging (o.a. advocaten) de essentiële waarheid zien te bewijzen van het plaatsvinden van de Holocaust en dat is best moeilijk zonder echte bewijzen zoals geen foto's van in de gaskamers en crematoriums, die ook nog eens door de Duitsers vakkundig zijn opgeblazen.

Het verhaal zit opzicht best goed in elkaar en is ook interessant en boeiend en het draait daarbij vooral om de dialogen. Wel is het verhaal wat eentonig (het is vooral David Irving die er van langs krijgt) en vond ik het eigenlijk ook nergens pakkend worden en de beelden van Auschwitz helpen daar ook niet bij. Dat komt mede ook, omdat er bij de rechtszaak door de verdediging bewust geen slachtoffers van de Holocaust zijn opgeroepen, terwijl die zich wel zelf aanboden en eigenlijk ook wilden. Met name Anthony Julius (gespeeld door Andrew Scott) hamert erop (zeer slim gedaan overigens) om geen Holocaust getuigen te laten oproepen terwijl Deborah Lipstadt dat het liefst wel wilt. Ook zitten er eigenlijk geen verassingen in dit verhaal, waardoor het einde vrij voorspelbaar is. Dit resulteert dan dat op 11 april 2000, David Irving door rechter Sir Charles Gray (gespeeld door Alex Jennings) beschuldigd wordt van antisemitisme, racisme en vervorming van de geschiedenis, oftewel Deborah Lipstadt wint.

De cast doet het in dit verhaal best goed en ik heb vooral genoten van Timothy Spall in de rol van historicus David Irving, die tevens zijn eigen advocaat is in de rechtszaak. Bepaalde uitspraken van hem waren best komisch, zoals het moment dat hij buiten wordt geïnterviewd door een verslaggeefster en hij dan zegt:

David Irving: Je kan me eigenlijk niet beschuldigen van racisme. Onder mijn huispersoneel, had ik een Barbadiaan, een Punjabi, een Sri Lankees en een Pakistani. En ik kan u vertellen, dat het allemaal erg aantrekkelijke meisjes waren met zeer mooie borsten
Verslaggeefster: Sorry maar ? Kunt u dat nog een keer herhalen ?

Ook Tom Wilkinson (in de rol van advocaat Richard Rampton, die werkt voor Deborah Lipstadt en die in de rechtszaak gehakt maakt van David Irving) en Andrew Scott (in de rol van advocaat Anthony Julius, die eveneens werkt voor Deborah Lipstadt en vooral de tactiek bepaald) deden het gewoon goed. Zoals al eerder gezegd kon hoofdrolspeelster Rachel Weisz me in de rol van aangeklaagde Deborah Lipstadt (die David Irving een Hitler aanhanger noemt en die bewijsmateriaal vervalst om tot historische onhoudbare conclusies te komen) niet echt bekoren en vond ik haar vooral maar irritant en storend en zeker hoe ze zich steeds gedroeg als een klein kind in de rechtszaak. Ze heeft het ook te danken aan haar uitstekende verdediging, dat ze heeft gewonnen.

Al met al best een aardige op waarheid gebaseerde Drama film, waarvan ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord had. Ik weet ook niet of het destijds groot in het nieuws was.

Dat klopt.

Doorgaans zijn dit soort films spekkie voor mijn bekkie. Hoewel regisseur Mick Jackson na een matige aanloop de spanning naar het einde toe toch nog aardig weet op te voeren, blijft de film ver achter bij Jackson's fascinerende rechtbankdrama Indictment: The McMartin Trial (1995).
Valt al met al toch enigszins tegen dus, ondanks het feit dat Timothy Spall ideaal gecast is als de extreemrechtse Holocaust ontkenner. Ook Tom Wilkinson lijkt erg in zijn element. Het komt mij echter voor dat deze geruchtmakende rechtszaak een betere verfilming verdient

Laat ik positief beginnen. Je zou kunnen zeggen dat deze film ook gaat over de tegenstelling Amerika (Deborah Lipstadt) - Europa c.q. Engeland. Rachel Weisz speelt hierin een domme Amerikaanse academicus aan wie elke nuance ontbreekt = Amerika. Hier tegenover staat het team advocaten dat recht door zee is, strategieën doorziet en uiteindelijk wint. Een nogal platte tegenstelling, maar vooruit.

Je zou kunnen zeggen dat Timothy Spall een kwetsbare, zekere en onzekere Holocaust-ontkenner speelt die alle lof verdient.

Je zou kunnen zeggen dat deze film een aantal klippen ontwijkt, zoals het onvermijdelijke liefdesverhaaltje met bedscène, en bijvoorbeeld wraakagressie buiten de rechtzaal waarna het allemaal goedkomt. Dat blijft ons bespaard.

Je zou kunnen zeggen dat deze film steunt op een degelijk en doorwrocht scenario waarin elk beeld betekenisvol is, waarin het even tegen lijkt te zitten - zelfs het prikkeldraad weent -, maar gelukkig ...

Je kunt ook zeggen dat het cliché de boventoon voert, dat het actuele onderwerp een krachtige film verdient, dat Rachel Weisz niet op haar plek is, dat vele scènes angstvallig voorspelbaar zijn en dat niemand op deze film zit te wachten.

Ik neig naar het laatste.

hvdriel ik snap waarom je die tegenstelling plaatst, maar ik zou emotioneel betrokken en afstandelijk prefereren. Doordat Lipstadt van Joodse afkomst is en tamelijk emotioneel redeneert, komt ze misschien 'dom' over, terwijl het team van advocaten om haar heen zich primair bezig houdt met feitelijke argumentatie. Die dragen die 'last' van de Joodse getuigen en de persoonlijke betrokkenheid van Lipstadt niet met zich mee.

Dank je wel, tbouwh. Een terechte nuancering.

‘Ik ga niet in discussie met iemand die beweert dat de Holocaust niet heeft plaatsgevonden’, zegt Deborah Lipstadt (Rachel Weisz) stellig vanachter haar leskatheder. Achterin de zaal staat een man op. De camera draait, wat volgen zal is strak geregisseerd. ‘Ik ben David Irving, en ik heb hier duizend dollar voor degene die bewijs levert voor de Holocaust’, klinkt het. De rest is - letterlijk -geschiedenis.

verder lezen (uitgebreid)

6 april pas hier in de bios , zijn ze weer lekker laat mee

Had veel meer mee gedaan moeten worden. Redelijke opbouw die niet eens in de buurt van een climax komt voordat alles voorbij is.

Meer een rechtbankdrama dan een film over de holocaust.
Film geeft een aardige inkijk in het systeem en de procedures van het Engels recht.
In houding en gedrag is Spall excellend gecast als de onuitstaanbare Irving.

“They're a strange thing consciences. Trouble is, what feels best isn't necessarily what works best.”

Sterke film. Denial is wel echt een rechtbankdrama, en mensen die iets meer hadden verwacht zullen teleurgesteld zijn. Auschwitz, de Holocaust en de ontkenning ervan, racisme etc. De rechtszaak die Holocaust ontkenner David Irving tegen Deborah Lipstadt aanspant levert interessante materie op.

Denial richt zich vooral op de rechtszaak en ondanks een uitstapje naar Auschwitz en een rol voor een Holocaust overlevende, onthoudt de film zich van sentiment en emotie. Het is droge stof, maar ik vond het fascinerend om te zien hoe het Engelse rechtssysteem in elkaar zit. Het voortreffelijke acteerwerk van Rachel Weisz, Wilkinson, Spall en Scott helpt natuurlijk ook. Dit soort films heeft sterke acteurs nodig, en wat dat betreft heeft Denial niets te klagen. Het einde is bekend, maar regisseur Mick Jackson weet het toch spannend te brengen. En het verhaal zelf heeft natuurlijk weinig nodig om indruk te maken.

Het is altijd interessant om iemand een rol te zien spelen van een persoon die hij wellicht zelf verwerpelijk vindt. Timothy Spall zet de Holocaustontkenner David Irving neer met het nodige fanatisme en bijhorende stemverheffingen en verkrampte gezichtsuitdrukkingen. Hij doet zich voor als de integere intellectueel die de strijd aangaat met het valse establishment en haalt er argumenten bij met wie hij velen uit het lood zou slaan. Hij beroept zich op de vrijheid van meningsuiting om zijn leugens te kunnen verspreiden.

Rachel Weisz is zelf een Britse. Haar grootouders ontvluchtten Oostenrijk en Hongarije in de late jaren '30. Ze speelt hier de idealistische historica die moet samenwerken met de meer strategisch ingestelde advocaat Richard Rampton (Tom Wilkinson). Zij beseffen dat gelijk hebben niet hetzelfde is als gelijk krijgen.

Volgens mij heb je de recensie bij de verkeerde film gezet Dievegge

Bedankt, deze hoorde bij Storm (2009). Gelukkig heb ik nog tijd om het recht te zetten.

De mate waarin David Irving wordt afgeschilderd als een nazi, paria, antisemiet, friend of Hitler, leugenaar, geschiedenis vervalser enzovoorts doet me denken aan de tijden in de geschiedenis waar heksen op de brandstapel werden gegooid en de mensen die zeiden dat de aarde rond was werden opgesloten en in het ergste geval werden vermoord.
Wat is er zo mis met het hebben van een andere mening? Als je echt wil weten hoeveel mensen er zijn vermoord en waar de resten zijn gebleven dan moet je toch juist de beste experts met de beste apparatuur en de nieuwste technologie er naar toe sturen?
Het verbieden van het ontkennen van de Holocaust levert mijns inziens niet echt bij aan de geloofwaardigheid ervan. Er zijn duidelijk nog vele vragen die niet zomaar van tafel kunnen worden geveegd. Ik denk wel dat deze film een redelijk beeld geeft van hoe het is verlopen. David tegen Goliath was geen understatement alleen in dit geval kon David niet winnen.
Jammer dat we geen tijdmachine hebben om eens even te gaan kijken. Dan zouden we veel zaken kunnen bevestigen of ontkrachten. Tot die tijd moeten we het doen met eigen onderzoek en redenatie.

Goeie film waarin een schrijfster voor een rechtbank moet bewijzen dat de holocaust heeft plaats gevonden. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Uiteraard boeiend vanwege de rechtszaak zelf, maar ook vanwege het Engelse rechtssysteem en de richting die de verdediging kiest. Goed acteerwerk, maar net geen 4 sterren aangezien het me onduidelijk was hoe de rechter tot zijn vonnis is gekomen terwijl hij een scene daarvoor hier nog vraagtekens bij plaatst.

Volgens mij moeten ze bewijzen dat de holocaust-ontkenner welbewust de geschiedenis verdraait en van kwade wil is. Klein maar wel relevant verschil. Zie ook je bovenbuurman, die er zelfs van maakt dat men verbiedt de holocaust te ontkennen (dat is hier dus niet het geval, sterker nog, de ontkenner spande zelf het proces aan).

Waargebeurd.

Op een heleboel manieren is dat wel het meest toepasselijke woord dat me te binnen schiet over deze film. Wat een absurd gebeuren weer, het is wel erg moeilijk te begrijpen wat voor motief iemand hebben kan. Je moet toch wel een bijzonder dikke plaat voor je hoofd hebben.

Niettemin, het bestaat, en Timothy Spall weet het ook nog eens heel overtuigend te spelen. Dat is ook verreweg het sterkste punt van de film, want van de rest van de sterrencast was ik wat minder onder de indruk. En het verhaal had misschien wat sterker gebracht kunnen worden, het is hier en daar wat langdradig.

David Irving jailed for Holocaust denial. Lijkt mij duidelijk.

?

Een goede biografie/drama film...
Een waargebeurd verhaal...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Bekende acteurs Tom Wilkinson en Timothy Spall...
Ook een bekende actrice Rachel Weisz speelt goed...
Mooi opname...
Mooi HD kwaliteit breedbeeld...
Prima achtergrond geluid/muziek met Dolby Digital...

Een rechtbankdrama, een aangrijpend onderwerp (de Holocaust), Tom Wilkinson en Rachel Weisz: 4 ingrediënten die bijna garant zouden moeten staan voor een topfilm. Maar helaas. Boeiend blijft het verhaal gelukkig wel, maar het deed me allemaal bitter weinig. Bizar dat een film als deze zo afstandelijk kan overkomen. Gemiste kans.

Goed biografisch drama, met uitstekende vertolkingen.
Aangezien er zovele bewijzen zijn dat de Holocaust daadwerkelijk is gebeurt, zijn er dus nog steeds (ook nu nog) mensen die alles willen ontkennen. Waarom ?
Meestal om er zelf profijt uit te trekken vermoed ik, om interessant te doen...
Deze film toont aan dat je zulks niet zomaar kan doen, en ik hoop dat dat in de toekomst zo blijft.
In vele landen, ook België, is het tegenwoordig strafbaar om zulke dingen te beweren, en dat vind ik persoonlijk een goede zaak.
Moord, op een massa, of zelfs op maar één persoon, dat mag en kan je niet ontkennen, dat noem ik misdadig.
Voor al wie is geïnteresseerd in de holocaust en de geschiedenis ervan en ook wat er nadien over werd gezegd en geschreven, deze film is een aanrader.
Het bezoek van de verdediging aan Auschwitz, hier ook in de film te zien, is een moment waarbij je stil wordt, huiveringwekkend is de plaats nog steeds !!!

Deze film eens bekeken en het was eens de moeite om gezien te hebben. Ondanks dat het voornamelijk een rechtbank film was, was het toch nog boeiend om te bekijken.
Ik dacht eigenlijk dat er in Auschwitz nog veel meer recht stond, dus dit was ook wel eens interessant om gezien te hebben.
De cast deed het prima en verder zag het er wel stijlvol uit.

Ik vond deze film zo goed toen ik hem de eerste maal zag dat ik hem dadelijk wou aankopen.
Dat is dus inmiddels gebeurt en heb hem voor een tweede maal bekeken.
Indrukwekkend verhaal dat je gezien moet hebben!!!

Niet de eenvoudigste rechtspraakfilm. Zeker de aanloop, met het samenstellen van het team en het voorbereiden van de zaak is niet het vlotste gedeelte, maar gelukkig is de zitting zelf heel wat levendiger en met het uitspelen van enkele juridische vondsten, gaat de film echt boeien.
Er kan ook gerekend worden op uitstekend acteerwerk - vooral Timothy Spall liet een sterke indruk - en, wanneer er meer en meer emotie binnensluipt, krijgt de film een nog menselijker gelaat.
Interessant, niet zo toegankelijk als film en mij voorheen maar heel, heel vaag bekend.