Ofwel: hoe met de beperkte middelen uit die tijd een uitstekende film neer weten te zetten, die inderdaad terecht een klassiekerstatus heeft.
Lilian Gish is perfect gecast in haar rol van Letty Mason, de vrouw met weinig of geen geld en zonder huis. De kracht van de wind en de groeiende ongerustheid tot aan staaltjes waanzin toe van Letty komen door haar expressie steeds beter tot uitdrukking in het verloop van het verhaal.
Vanaf de treinreis in een storm naar de ranch in Texas van haar neef Beverly, waarbij zij wordt "gerustgesteld" door de veehandelaar Wirt Roddy (en dat op een dergelijke manier, dat zij eerder nog ongeruster wordt. Misschien ook wel zijn bedoeling, gezien de glimlach van Wirt).
Via de dansscènes in de saloon in het dorpje met de cycloon, met de schuilkelder, met de mannen die haar het hof maken. Wat er uiteindelijk toe leidt dat zij van Cora, de man van Beverly, gedwongen kan vertrekken.
Tot de scènes waarin zij na haar eerst niet zo geslaagde huwelijk met Lige, tijdens een korte afwezigheid van hem even alleen achterblijft in haar nieuwe huis.
In ieder geval in de versie van 75 minuten, zoals hier gezien, komt het (te snelle) eind een beetje bot over; zoals Pippo il buffone hiervoor schrijft.
Het is vermoedelijk alleen een urban myth, dat dat te wijten zou zijn aan de studiobazen. Uit diverse bronnen blijkt dat Sjöström al in zijn eigen originele script is gaan afwijken van het boek, dat aan deze film ten grondslag ligt. Er is van zijn eigen hand geen ander einde bekend, dan het huidige uit de film. Wel is natuurliijk mogelijk dat Sjöström en Lilian Gish achteraf liever een ander einde hadden gezien, dat dichter tegen het plot van het boek aanligt.
Dat boek is het gelijknamige "The Wind", een novelle uit 1925 van de Amerikaanse schrijfster Dorothy Scarborough. Opmerkelijk is dat de plaatselijke Texaanse Kamer van Koophandel in die tijd niet zo blij was met dat boek, omdat het beeld van het weer mensen zou afschrikken van deze Amerikaanse staat.
Van deze cinematografisch geslaagde film, zullen ze dan niet veel vrolijker zijn geworden.
De verwijzingen naar Indiaanse legenden, de Noordenwind, het gedrag van de paarden bij Noordenwind, de "spookmustang" zijn op zich interessant. Die worden echter niet verder uitgewerkt. Past misschien ook niet bij dit verhaal.
Ondanks beperkte tekortkomingen een ruime voldoende.