The Wind (1928)

Sfeervolle film met een sterke Lillian Gish

Wel mooi gemaakte beelden met die wind, vooral als die Northern Wind arriveert, maar het geheel was me toch een beetje te langdradig.

Grappig dat er werd gezegd dat het sfeervol was, want bij mij viel dat juist onzettend tegen. Ik had al veel stills gezien van de film en had een soort van artistiek filmpje met sfeervolle en apparte sets en kostuums verwacht, à la Caligari. Maar het was eigenlijk gewoon de standaard sets en saaie locaties. Lillian Gish acteerde wel ontzettend sterk, moet ik toegeven, maar mijn verwachtingen lagen een stuk hoger.

Deze film vandaag weer eens herzien en itt tot de meeste users die deze film gezien hebben vind ik dit een uitstekende zwijgende film die mijns inziens veel te weinig stemmen heeft gekregen.

Deze film moet het vooral hebben van het schitterende camerawerk, want het verhaal zelf stelt niet zo veel voor. De krachten van de natuur - hier de wind dus - worden in deze film geweldig uitgebeeld. De hallucinaties van Lillian Gish - het spookpaard dat ze door de lucht zag vliegen - gaven deze film ook iets horrorachtigs en droegen bij tot een soms zeer onheilspellende sfeer.

Lillian Gish vond ik trouwens geweldig goed acteren en ook zeer mooi om te zien.

Deze film heb ik ongeveer 10 jaar geleden opgenomen van TNT en het is maar goed dat ik de video bewaard heb, want op DVD is deze film zo ver ik weet nergens te krijgen.

Waardering na herziening; 4,5*

Ik vond het wel een sfeervol filmpje met prima bijpassende muziek. Het verhaal is niet zo heel bijzonder, maar de scenes waarin de wind letterlijk weer eens komt aanwaaien zijn wel erg goed gemaakt. Gish doet het wel erg goed. Verder kreeg de film me niet echt mee. Het is leuk om een keer gezien te hebben en de film is qua opzet zeker goed gemaakt, maar bijzonder of memorabel is het voor mij in ieder geval niet.

3,0*

Film die een eind maakte aan de Hollywood carrière van Sjostrom, daar hij commercieel volkomen flopte.Dit was allicht grotendeels te wijten aan het gekut met het slot:Sjostrom wilde een tragisch einde met Gish die wordt bedolven onder het zand,maar daar wilden de studiobazen niet aan.Het resultaat was een einde dat absurd afgeraffeld en ongeloofwaardig aandoet.

Het verhaal stelt inderdaad geen fuck voor,net zoals het verhaal van Casablanca of Sunrise geen fuck voorstelt.Spelend in het WESTEN(zucht) van Texas en opgenomen in de Mojave woestijn,weet de regisseur ons voor die tijd weergaloze beelden voor te schotelen van de boze noordenwind die bij tijd en wijle tornadovormen aanneemt,en volgens de indianen bezeten is door de paardgeest.

Sjostrom gaat,opmerkelijk gezien de setting,duidelijk de expressionistische toer op,wat ook wel weer logisch is gezien het hyperexpressieve,schattige smoeltje van Gish die weer excelleert,terwijl ook Hanson veel zonder woorden weet te zeggen.

Nog opvallender is de symboliek:bijvoorbeeld de hallucinaties die Gish heeft van de Grote Paardengeest(zeer mooi weergegeven ook),en die een duidelijke sexuele lading bezitten.Sjostrom suggereert zelfs-of misschien ben ik ziek-dat Gish tijdens zo'n "hallucinatie"wordt afgewerkt door die veehandelaar in haar cabin,terwijl buiten de grote storm woedt.

Sjostrom zou zichzelf niet zijn als hij dit alles niet combineerde met een gezonde dosis realisme die vooruit lijkt te lopen op de dustbowl thematiek van de jaren '30 over simpele mensen die knokken tegen de genadeloze elementen.

Toch wel terecht een zgn. klassieker,lijkt mij.

Ofwel: hoe met de beperkte middelen uit die tijd een uitstekende film neer weten te zetten, die inderdaad terecht een klassiekerstatus heeft.


Lilian Gish is perfect gecast in haar rol van Letty Mason, de vrouw met weinig of geen geld en zonder huis. De kracht van de wind en de groeiende ongerustheid tot aan staaltjes waanzin toe van Letty komen door haar expressie steeds beter tot uitdrukking in het verloop van het verhaal.


Vanaf de treinreis in een storm naar de ranch in Texas van haar neef Beverly, waarbij zij wordt "gerustgesteld" door de veehandelaar Wirt Roddy (en dat op een dergelijke manier, dat zij eerder nog ongeruster wordt. Misschien ook wel zijn bedoeling, gezien de glimlach van Wirt).
Via de dansscènes in de saloon in het dorpje met de cycloon, met de schuilkelder, met de mannen die haar het hof maken. Wat er uiteindelijk toe leidt dat zij van Cora, de man van Beverly, gedwongen kan vertrekken.
Tot de scènes waarin zij na haar eerst niet zo geslaagde huwelijk met Lige, tijdens een korte afwezigheid van hem even alleen achterblijft in haar nieuwe huis.


In ieder geval in de versie van 75 minuten, zoals hier gezien, komt het (te snelle) eind een beetje bot over; zoals Pippo il buffone hiervoor schrijft.
Het is vermoedelijk alleen een urban myth, dat dat te wijten zou zijn aan de studiobazen. Uit diverse bronnen blijkt dat Sjöström al in zijn eigen originele script is gaan afwijken van het boek, dat aan deze film ten grondslag ligt. Er is van zijn eigen hand geen ander einde bekend, dan het huidige uit de film. Wel is natuurliijk mogelijk dat Sjöström en Lilian Gish achteraf liever een ander einde hadden gezien, dat dichter tegen het plot van het boek aanligt.


Dat boek is het gelijknamige "The Wind", een novelle uit 1925 van de Amerikaanse schrijfster Dorothy Scarborough. Opmerkelijk is dat de plaatselijke Texaanse Kamer van Koophandel in die tijd niet zo blij was met dat boek, omdat het beeld van het weer mensen zou afschrikken van deze Amerikaanse staat.
Van deze cinematografisch geslaagde film, zullen ze dan niet veel vrolijker zijn geworden.


De verwijzingen naar Indiaanse legenden, de Noordenwind, het gedrag van de paarden bij Noordenwind, de "spookmustang" zijn op zich interessant. Die worden echter niet verder uitgewerkt. Past misschien ook niet bij dit verhaal.


Ondanks beperkte tekortkomingen een ruime voldoende.

Kleine tegenvaller van Sjostrom (op de aftiteling overigens aangeduid als Seastrom), met een wat rommelige opbouw en niet al te gepaste komische intermezzo's, van Sourdough met name. Tegen het einde wordt het wat intenser en even denk ik dat het toch nog helemaal goed komt als de wind het lijk van de dode Roddy onthult- om dan met een anticlimax te eindigen. Lilian Gish, al dik in de dertig maar nog altijd heel meisjesachtig, maakt er nog wel wat van, en de wind die tegen de ruiten slaat en het stof dat het huis binnendringt zijn alomtegenwoordig, maar verder kan ik de status van deze film toch niet helemaal begrijpen.