Ohayô (1959)

Erg leuke film weer. Deze Ozu is nog lichter van toon en is een lichte komedie eigenlijk. Hij is ook in kleur en Ozu's kleurgebruik is ook bijzonder. Geen felle kleuren.

Verder komen een paar typische Ozu thema's weer voorbij. (modernisme vs. traditie, familierelaties)., maar het hoofdthema is communicatie. Veel kleine verwijzingen naar de tekenen van de tijd ook. Ook hier was de sfeer weer erg sterk, het tempo prettig rustig.

Wederom heb ik een heel mooie film gezien.

4.0*

Even na het kijken van deze film had ik de broek vol. Mensen die de film gezien hebben weten waar ik het over heb. Ik had het ook even uitgeprobeerd...

Zal ik je anders dan even een tikje op je voorhoofd geven dan?

Naah, ik heb mijn vierde onderbroek nu al in de was.

Mijn lukt het maar niet

Een film als dit doet me er weer eens aan herinneren waarom ik geen kinderen wil... Wat een stel rotblagen zeg! . Leuke film maar echt bijzonder vond ik hem niet. Wat mij betreft hadden ze een aantal scenes makkelijk weg kunnen laten zoals al die stukken over dat geld waarbij de vrouwen elkaar zitten te beschuldigen. Ook werd de film soms een tikkeltje saai. De paar grappige stukjes in de film maakten nog een hoop goed. 3 sterren.

Mijn tweede Ozu, en ook deze beviel me zeer. Niet zo goed als Banshun, maar toch zeker wel 4* waard.

Erg vermakelijke film. Ik heb genoten van de koddige jongetjes, de roddelbuurvrouwen en de dronken buurman. Bovendien vond ik het kleurgebruik en de muziek buitengewoon mooi. 4,5*

Fantastische film. Grandioze komedie. Prachtige kleuren, zeer stijlvolle shots, hele fijne muziekscore.

En wat een prachtverhalen in deze film, en zo herkenbaar ook als je ook een broer hebt gehad toen je jong was.

Het is een toon die me aan Playtime, Kikujiro en De Noorderlingen doet denken, visueel briljant ook.

Vette 4.5* (en wellicht wordt dat nog hoger ook) Zo vaak zijn er geen briljante komedie's te zien.

Veel natte onderbroeken en I Love You

"zullen we rattengif op de puimsteen smeren ?" Hilarisch

maandag 21 en 28 augustus in het chassé cinema in Breda

Mijn eerste Ozu en ik heb me zeer vermaakt!

Inderdaad hilarisch!

Echt een grappige film! Ik dacht eerst dat die jongetjes gewoon een piepend geluidje met de keel maakten als ze op hun voorhoofd werden gedrukt, maar later kwam ik erachter dat dat niet zo was. Ik heb me geen moment verveeld met deze film, net zoals bij Tokyo Monogatari.

3,5 sterren.

Mijn eerste film van Ozu. Puur gezien de korte tijdsduur kwam deze als eerste aan de beurt. Had verder ook geen voorkennis van de film. Op een of andere manier had ik een beeld van Ozu dat hij nogal serieuze dramafilms maakt, maar deze eerste kennismaking heeft dat beeld al gelijk veranderd.

Ohayou is voor het grootste deel een heerlijke lichte komedie. Natuurlijk zijn er genoeg verbanden te leggen met thema's die in deze tijd nog steeds spelen, maar vooral een aantal kleine komische momenten bevielen mij. Daarmee ook de karakters die stuk voor stuk redelijk goed werden uitgewerkt in de gelimiteerde tijdsduur van de film. Het belooft in ieder geval veel goeds voor zijn andere werk, die voor mij ook totale verrassingen zijn.

Traag en grotendeels saai (pas op de helft van de film komt het hoofdplot om de hoek kijken, daarvoor vooral veel gekibbel van huisvrouwen) maar als je van onderbroekenlol houd dan kom je met deze film wel aan je trekken.

Echt weer een typische Ozu, extreem relaxed, schattig en bij vlagen erg komisch.

Opmerkelijk hoe de man films waarin eigenlijk niks gebeurt toch zo boeiend weet te maken. In mijn geval is het omdat ik het buitengewoon interessant vind om te zien hoe die mensen dagelijks in zo'n omgeving leven en hun dagelijkse dingetjes doen en veel gedetailleerder dan bij Ozu kom je wat dat betreft niet.

En wat had hij gelijk: 'TV creëert 100 miljoen idioten. '

Ohayô is wederom een prettige Ozu, en valt goed te passen in z'n oeuvre (met pas vier films op de teller kan ik me nog nauwelijks een overzicht verschaffen, maar soit). De film kent niet die onderhuidse ontroering van een Banshun, maar draagt wel een zelfde tempo in zich. Dit zorgt voor die typische gezapige sfeer. Daarbij is de humor erg droog (Takahata's Hôhokekyo Tonari no Yamada-kun is nooit ver weg) en de thematiek toch best interessant (twee generaties, tradities). En zelfs bijna zonder spanningsboog weet Ozu de kijker een fijne slice-of-life op te dienen, deze keer wat luchtiger dan ik hem gewend ben (echt zwaar wordt hij volgens mij sowieso nooit?).

Ozu is een van de laatste grote klassieke regisseurs waarbij de teller nog op 0 stond. Tokyo Monogatari is waarschijnlijk een logischere start, maar die duurt meteen weer zo lang.

Redelijke film dit. Klein, zowel qua scope als oppervlakte. 95% van de film speelt zich op dezelfde 50m² af. Vijf gezinnetjes die op een kluit leven en bij elkaar de deur plat lopen. Veel gebeurt er niet, maar da's ook niet zo erg.

Beetje rare verdeling in het plot, dat wel. Eerste half uur gaat over verloren gewaand geld, laatste uur over de zwijgende kinderen. Verder wat lichte sociale commentaar, zoals het gedoe over small talk.

Doet inderdaad sterk denken aan Yamada-kun, al vond ik die wel beduidend grappig. Ohayo had visueel ook heel wat minder te bieden, hoewel het nergens echt lelijk werd. Zeer strak camerawerk met een rustgevende uitwerking.

Af en toe grappig, al is al het gekibbel en de achterklap net iets te toneelmatig voor een film die een kijkje in de dagelijkse rompslomp wil bieden.

Geen verkeerde film, net een klein tikkeltje te lang, maar veel meer dan aardig vermakelijk vond ik het ook weer niet.

2.5*

Erg vermakelijke film, wat lichter dan ik van Ozu gewend was (maar pas twee gezien hiervoor). Vooral die stronteigenwijze kinderen vond ik grappig.

Inderdaad, en vooral als je dan de hedendaagse Japanse tv ziet. Totaal geschift. (Google maar eens op Japanarama.)

Ik kan me voor een groot deel vinden in de commentaar van Onderhond, maar heb wel het idee dat ik meer genoot van de film. Toch is het voorlopig mijn minst favoriete Ozufilm, misschien omdat het de ontroering mist?

De film voelt relaxed aan, maar is qua inhoud vrij magertjes om écht te beklijven. Het is een leuk tussendoortje, zeg maar.

Stilistisch gezien weer die typische mooie kadreringen en mooie beelden die treffend de omgeving schetsen. Qua inhoud was vooral het gegeven van de buurvrouwen die roddelen en stoken leuk om te volgen, het hele gedoe met de zwijgende jongetjes was al bij al niet zo interessant of grappig.

Ergens voelt Ohayô voor mij een beetje onevenwichtig aan en zoals eerder gezegd vind ik de film iets te licht wegen. Wat jammer is voor een Ozufilm, want zowel Late Spring, Early Summer en Tokyo Story wisten mij erg te bekoren. Ik geef een kleine 3,5*

3,5*

Mijn 2de Ozu na Tokyo Story!

In het begin moest ik echt even in de film komen. Het dorpsgeroddel en al die rustige, wat brave bedrijvigheid op een paar vierkante meters, vond ik niet al te boeiend. De huizen hadden ook veel weg van decorstukken op een toneel, dat kwam de beleving ook niet helemaal ten goede.

Gelukkig is dat kleine ventje best grappig en schattig met zijn aandoenlijke, allesomvattende: I Love you! Naarmate de film verstrijkt maakt het allemaal niet zo veel meer uit dat er niet zo veel gebeurt omdat je dan wat meer binding met de personages hebt en wat meer kan lachen om hun achterdochtigheid en goedgelovigheid.

Een van de leukste scenes is absoluut als de broertjes besluiten om even lekker ongehoorzaam te zijn, maar de manier waarop een grootmoeder een huis aan huisverkoper afwimpelt was ook goud waard. Eenmaal aangekomen in het Ozu universum kon ik de film goed waarderen, al bleef de film soms aanvoelen als een onbedoelde gimmick op plattelandstaferelen, neem nou dat moment waarop een vrouw informatie uit de eerste hand verkreeg en gelijk naar de overkant van het pad rent om haar buuf te informeren. Dat soort dingen zagen er soms gewoon lachwekkend uit, mede dankzij het kleine oppervlak waar de film zich afspeelt.

Verder had Ozu wel interessante theorieën en vond ik de vele korte gesprekken en met name de aanvankelijke betekenisloosheid ervan ( in de ogen van de kinderen ) wel geinig.

Goedemorgen!, goedemiddag!, weertje, he!.....Ja, toch zeker een dikke 3,5*

Mijn eerste en laatste.

Was nieuwsgierig, blu ray versie gister gezien, maar niet mijn smaak

Leuke luchtige film van Ozu.

De film heeft een aparte soort van humor, die soms best goed werkt. Die vrouw die een aantal keren komt kijken, omdat ze denkt geroepen wordt, terwijl haar man scheten laat, is best komisch. En zo zitten er wel meer van dat soort momenten door de film heen verweven. De film speelt zich af op een kleine plaats van een vijftal gezinnen en nadat je iedereen een klein beetje kent is het allemaal best leuk om te volgen.

De manier van communiceren staat duidelijk centraal in deze film. De kinderen ergeren zich aan de taal van de volwassenen. De volwassenen ergeren zich aan de modernisering van de samenleving door de televisie. Verder komen ze er achter dat er door zwijgen heel wat misverstanden kunnen ontstaan. Daarnaast wordt er nogal wat afgeroddeld in deze samenleving. Op zich zitten er door die miscommunicatie best wat interessante stukken in de film en geeft de film zelfs nog stof tot nadenken.

De film maakt niet zoveel indruk als eerdere Ozu’s die ik zag, maar is desondanks een fijne wegkijker, die nog makkelijk boven de gemiddelde film uitkomt.

3,5*

Luchtige en gemoedelijke film over twee jochies, en breder gezien over een kleine overzichtelijke gemeenschap in een buurtje met kleine 'bordkartonnen' huisjes met schuifdeurtjes dicht tegen elkaar, met erg weinig privacy en veel roddel en achterklap.

Het zwijgen van de jochies brengt onbedoeld wat misverstanden in de wereld.

Het is volgens mij de eerste Ozu die ik zie in kleur. Dat is wel eens verfrissend, omdat veel Ozu films er praktisch hetzelfde uitzien.

De jochies zijn grappig, maar soms ook onuitstaanbaar. Ze lijken alleen te leven voor hun twee obsessies; (de afwezigheid van) tv en scheten laten.

Ondanks mijn alsmaar toenemende liefde voor Aziatische cinema heb ik me er nooit zo toe kunnen aanzetten om eens wat van de oude meesters: Kurosawa (met zijn samuraifilms) en Ozu (die bekend stond om zijn familie-drama's) te proberen, heb wel wat pogingen ondernomen maar die vaak al na 5/10 minuten gestaakt, op de een of andere manier kon ik er gewoon nooit zo de zin voor vinden. Daar moet dit jaar toch eens verandering in komen: met dit uiterst toegankelijk en luchtige Good Morning als geslaagde start. Heb expres voor deze gekozen aangezien hij bekend staat als de man's minst zware/slepende (en kortste) werk. Kan nou niet echt zeggen dat ik er enorm van ondersteboven was, maar charmant is het zeker. Vooral die constant terugkerende slapstick momentjes tussendoor: vet flauw en gedateerd maar zo enorm sterk getimed en lief, niet te vergeten. Die kinderen, en dan vooral dat kleine jochie (i love you! ) ook. Koenr vertelde me eens dat kinderen altijd briljant zijn in Ozu's films en ik snap nu wat hij bedoelde. Wat mij betreft had hij een hele film met die twee gemaakt, ik zag ze immers tien keer liever dan die irritante roddelwijven, geweldig! (3*)

Het leek me wel een strak plan om met deze 'Ohayô' te beginnen uit het oeuvre van Yasujirô Ozu. Luchtige kennismaking. Vond het wel grappig allemaal. Die oma met de verkoper, dat kleinste jochie, dat geroddel / de misverstanden, maar ook de hele setting zelf met die huisjes die zo dicht op elkaar staan. Erg leuk geheel. Ozu maakt best een vermakelijk filmpje die eigenlijk nergens over gaat. Op naar de volgende.

Toch wel een feestje op de vroege ochtend. Eindelijk herzie ik eens een film. Naast dat ik deze Ozu nog nooit in de bios zag is ook de kleurenprint gerestaureerd. Inhoudelijk toch een afwijkende Ozu- hij maakte in zijn talkies-periode toch nauwelijks (geen?) komedies. Maar vooral: zijn eerste kleurenfilm, en wat een feestje met die kleuren. De kadrering van de shots, de pillowshots zijn natuurlijk altijd al fantastisch, maar die kleur accentjes, mandarijntjes, gordijntjes, kastjes etc - hij heeft al zijn ziel en zaligheid erin gelegd. Heerlijk gewoon. En om iemand van iCM te quoten:

"Who would have thought the most fart gags in film history would be in an Ozu film? "

Oh ik word hier zo vrolijk van! Wat een gezellig, simpel filmpje! Die jongens zijn zo schattig.

Het is allemaal wat onnozel, maar ook erg charmant. En werkelijk ieder beeld is een parel, pure eye candy!

In al zijn eenvoud (met weliswaar een diepere kritiek) vind ik deze film ook werkelijk van top-niveau - kun je vast tot in de eeuwigheid herbekijken en van genieten!

Het is vast al door meerdere of misschien wel veel mensen gezegd; Ozu's beeldcomposities zijn zo prikkelend mooi dat ze me doen denken aan de schilder Johannes Vermeer. Zo mooi dat het me warm maakt en me deugd doet.

Fijne Ozu, mijn eerste. Zoals ik al las erg licht van toon, te licht eigenlijk ook om echt indruk achter te laten, maar zeker een film die smaakt naar meer van deze regisseur. Mooi ingetogen acteerwerk (vergelijk dat met werk van Kurosawa uit dezelfde tijd), sterke beelden met veel gevoel voor locatie (met oud en nieuwbouw bij elkaar) en gewoon een fijne slice of life. Niet helemaal in focus (dat eerste halfuur staat redelijk los van het laatste uur) maar in dit soort films maakt dat minder uit. De personages zijn warm en heel menselijk en er worden zinnige dingen gezegd die vooral denkvoer zijn voor na de film. 3,5*.

Een film over 2 kinderen die een televisie willen, hoe boeiend kan dit zijn ? Ga maar kijken. Als je van dit kleine kereltje niet vrolijk kan worden dan is er iets goed mis, deze film is één en al plezier! . Prachtig ook die japanse huisjes van binnen, wat een oog voor detail heeft Ozu..

Van de wat zwaardere Tokyo Twilight nu tijd voor deze Good Morning, één van de meer luchtige films van Ozu. Ook hier schittert de cineast in de eenvoud en de rust die hij uitstraalt met zijn warme beelden. Het verhaal van enkele kinderen die graag televisie zien, maar thuis zijn ze daar geen voorstander van. Waarop ze dan maar zwijgen om hun zin te krijgen. Dat kleine gegeven wordt ook gaandeweg vermengd met andere verhaallijnen. Een leuk en vrolijk verhaal. Minder aangrijpend dan andere films van Ozu, maar wel helemaal in zijn gekende stijl.