Sidekicks (1992)

Toch erg geinig voor een B-filmpje. Echte hoogstandjes hoef je hier uiteraard niet te verwachten, maar het verhaal is best leuk uitgewerkt. Het zijn sowieso de succesjaren geweest van Karate Kid, waardoor zoiets als Sidekicks het levenslicht kon zien. Het acteerwerk is inderdaad niet heel best, maar ook niet heel storend. De film is duidelijk met plezier gemaakt, dus ik zie het bezwaar ook verder niet.

De benadering van het idee is eigenlijk best origineel. Laat zo’n jongen lekker dagdromen over zijn grootste held. Ik denk dat veel mensen dat doen (of gedaan hebben) en er is ook helemaal niks mis mee. De mini-avonturen zijn vanzelfsprekend erg kazig, maar de knipogen naar oude films van Chuck Norris zijn hilarisch. Toch briljant om Chuck in Missing In Action weer uit het water te zien springen met een zware mitrailleur en vijf tellen later gevolgd door zijn eveneens tot op de tanden bewapende sidekick. Zo heb ik regelmatig toch flink moeten lachen. Andere lolfactor is toch wel die gigantisch overacterende Joe Piscopo als meester van een concurrerende dojo (of als badguy in de dagdromen). Het eindtoernooi is vrij voorspelbaar. Toch weer een erg leuke rol van Chuck. Gaaf om hem eens zichzelf zien te spelen.

Geen geweldige film. Hier viel met wat meer inleving meer uit te halen. Hoe dan ook, het blijft een beetje een Karate Kid-Kloon. Verder komt het verhaal in zijn geheel niet overtuigend uit de verf. Chuck Norris en Jonathan Brandis acteren wel aardig. 2 Sterren.

Prima in elkaar gezette film die me geen moment heeft verveeld.

If that's true kid, you have less brains than a woodpecker on an aluminum telephone pole

Langzamerhand begin ik wat door mijn Chuck Norris collectie te geraken. Indertijd na het zien van Way of the Dragon wel wat van zijn films gekocht (op good old fashioned VHS dan nog) om dan halverwege tot de conclusie gekomen dat het niveau van zijn films niet al te denderend is. Ik ga in ieder geval niets nieuws afschaffen, maar ga wel proberen om hetgeen ik nog heb liggen toch te zien.

Films als deze Sidekicks maken dat echter wel moeilijk, want wat was me dit weer! Op mijn versie staat trouwens aangegeven dat dit 16+ is, ik verwachte dus ook een wat hardere vechtfilm, maar dit is gewoon een kinderfilm die bovendien nog eens duidelijk alles is gaan lenen bij The Karate Kid. Van de ietwat sullige tiener die een vechtsport wilt leren tot het vriendinnetje dat gelinkt is aan de pestkop.. Sidekicks is praktisch een remake en dan ook nog eens een slechte. De film kijkt op zich nog wel aardig weg en de fantasietjes van Barry waarin hij het met Chuck tegen een aantal slechteriken opneemt zijn af en toe nog wel een leuke ode aan de films van de man met de baard, maar over het algemeen is dit ongetwijfeld één van de slechtste films uit Norris zijn carrière. Grappig genoeg nog steeds niet de slechtste aangezien die twijfelachtige eer naar Slaughter in San Francisco of Breaker! Breaker! gaat.

Het is weer eens een familiegelegenheid, deze Sidekicks. Regisseur Aaron Norris slaagde er weer eens in om zijn broer te strikken voor de camera, maar het is een wat atypische rol voor hem doordat hij zichzelf speelt. Valt sowieso wel op dat hij op zich maar een klein rolletje heeft en pas naar het einde toe echt komt opdraven. Beau Bridges komt ook nog opdraven in een redelijk waardeloze rol als vader, Beau behaalt sowieso niet het niveau van zijn vader of broer maar dit wel erg pover, en Jonathan Brandis sluit de hekken. Vond eigenlijk alleen Mako (Mr. Lee) en Joe Piscopo (de geweldig foute leraar van de Stone dojo) het nog wat de moeite maken.

Nah, dit was het niet. Hellbound, Missing in Action III en Delta Force II: mijn hoop is op jullie gevestigd. Probleem is alleen dat ik altijd zo'n completist ben dat ik waarschijnlijk de voorgaande delen ook nog eens wil gaan zien. Hopelijk zijn dat wat leukere films, anders is het exit Chuck Norris voor de rest van mijn filmleven.

1.5*

gezellige jaren 80 sfeer*dikke 3 sterren*leuke humor*ok geen echte kung fu film zoals standaard*prima geluid en zeker prima beeld voor die tijd.vreemd gaf hem 3 sterren,staat er 2.5

Een van de weinige Norrisfilms waarin The Beard met zijn Dudley Do Right uitstraling prima tot zijn recht komt. Het verhaal gaat over Barry Gabrewski(Jonathan Brandis), een jongen met astma die gepest wordt door bully Randy Cellini. Zijn vader(Beau Bridges) is zelf ook een watje dus daar hoeft hij niets van te verwachten. Hij droomt daarom vaak dat hij avonturen beleefd met Chuck Norris. Hij is verliefd op Lauren(Danica McKellar) maar durft haar niet te vragen en wil karate leren maar wordt door de arrogante sensei (Joe Piscopo)geweigerd omdat hij astma heeft en omdat hij fan van Chuck Norris is. Zijn lerares Noreen Chan(Julia Nickson-Soul) stelt hem voor aan haar oom Mr Lee(Mako) die hem karate leert. Naar mate Barry beter wordt in karate hoe meer zelfvertrouwen hij krijgt. Het is natuurlijk een Karate Kid-ripoff van jewelste maar dat geeft niet want het verhaal heeft genoeg eigen identiteit om op eigen benen te staan. Bovendien Karate Kid op zijn beurt een Rocky-ripoff. Het grootste minpunt is dat een Chinees, die word gespeeld door een Japanner, een karateleraar is. De dreamsequences waarin films van Norris enigzins geparodieerd worden zijn grappig en Danica McKellar en Julia Nickson-Soul zijn altijd prettig om te zien.

Leuke jeugd film, met knipogen naar de films van de Chuckmeister. Naast Norris ook vele bekende gezichten.( zelfs Winnie Cooper zit er in van 'The Wonder Years' tv serie, waarin Brandis ook nog te zien was).

Toch zeer jammer dat Jonathan Brandis , later zelf een eind aan zijn leven heeft gemaakt..

Als het lukt om je niet te storen aan het feit dat het verhaal toch wel erg lijkt op dat van de eerste Karate Kid film (en ook duidelijk probeert te bouwen op het succes daarvan), is deze eigenlijk best goed te noemen. Ik trok als Karate Kid fan tijdens het kijken de vergelijking ook wel, aangezien er vrij veel aspecten gewoon precies hetzelfde zijn. Vond het eind van deze film wel iets beter. En hoewel het hoofdverhaal gelijk is, vind ik de 'nieuwe' dingen toch ook wel heel leuk. Denk aan het hebben van Chuck Norris als grote idool, de dagdromen en het hele astma gebeuren. Een van Brandis' sterkste films vind ik, en Norris is natuurlijk ook zoals vanouds goed.

Zie hier overigens (vooral op de eerste pagina) wat kritische reviews, die ik begrijp, maar waarbij ik wel het gevoel heb dat dit vooral reviews betreft van mensen die in de basis al niet geinteresseerd zijn in dit soort films. Prima natuurlijk, maar dat vind ik altijd een beetje oneerlijke reviews. Natuurlijk, een review is persoonlijk maar dan zit er geen enkele objectiviteit meer in.

Ook dat er wat ongeloofwaardige dingen in zaten ging soms inderdaad wat ver, zoals het doorslaan van wel heel veel betonblokken, maar stoorde mij persoonlijk totaal niet. Bracht toch wat spanning en het is maar een film - die hoeven van mij niet altijd 100% geloofwaardig te zijn. Denk dat we toch wel wisten hoe het zou aflopen vanaf het moment dat we die flyer voor het toernooi in beeld zagen komen.