Yankee Doodle Dandy (1942)

Meest overschatte klassieker ooit

volgens 10 stemmen

Cagney werd toendertijd ook beschuldig van een communist te zijn. Na al de aanklager te hebben omgepraat ine en kwartier, besloot hij later met zijn broer (die zijn producent/manager was) de grootste patriottten film te maken die er maar was. Zo zou men niet alleen nog meer overtuigt zijn van het niet zijn van een communist, maar er ook nooit meerover beginnen. Yankee Doodle Dandy was die film.

Favo film van John Travolta

Het hoogtepunt van James Cagney valt te betwijfelen. Is dat Berkeley's FOOTLIGHT PARADE, of Curtiz' YANKEE DOODLE DANDY? Laat ons ervan uitgaan dat ze elkaars gelijke zijn, maar dat FOOTLIGHT PARADE toch net iets beter is. YANKEE DOODLE DANDY is namelijk best aangenaam, maar toch scheelt er iets aan... Wat het is, is me na drie kijkbeurten nog steeds niet duidelijk. Misschien is het omdat het spektaculaire er zo dik opligt... Ik weet het niet. Toch zul je als kijker veel pret beleven aan deze film.

Als het aankomt op musicals, neem ik aan. Cagneys hoogtepunt (zeker qua bekendheid en onsterfelijkheid) is natuurlijk White Heat.

Ik doelde inderdaad op musicals.

´James Cagney wasn´t a particularly good dancer, nor was he much of a singer. But he was such a good actor that he simply faked it.´

Cagney geeft een schitterende performance die deze, in de meeste andere opzichten clichématige en formulaïsche, film het kijken meer dan waard maakt. Zijn energie, en het optimisme van de film in het algemeen, werken bijzonder aanstekelijk.

3,5*

ps, voor mij is The Public Enemy Cagney's hoogtepunt.

Voor mij Angels With Dirty Faces.

''Ahum'' The Roaring Twenties!! ''Ahum''

Cagney is hier zo goed, eigenlijk heeft dit nooit meer overtroffen. De muziek blijft hangen.

Yankee Doodle Dandy is een film waarin James Cagney als George M. Cohan laat zien enorm veelzijdig te zijn. Ik kende hem voor deze film vooral van zijn puike gangsterrollen, maar dit is heel wat anders. Maar Cagney acteert en zingt overtuigend en geeft een performance weg om u tegen te zeggen. Niks op aan te merken.

Dat heb ik op de rest van de film helaas wel. Yankee Doodle Dandy is duidelijk een film die tijden de Tweede Wereld oorlog gemaakt is en die fungeert als propaganda voor het Amerikaanse leger, zoals wel meer Amerikaanse films uit deze tijd. In feite laat het niet altijd op even subtiele wijze zien, hoe een eenvoudige jongen uit een eenvoudig gezin toch bijzonder kan worden. Een gemiddeld iemand kan uiteindelijk ook het meisje van zijn dromen veroveren en zelfs een ontmoeting met de president krijgen. Verder is de film gewoon veel te patriottistisch. Het lijkt haast wel of er iedere twintig seconde een Amerikaanse vlag voorbijkomt in deze film. Dat vond ik teveel van het goede.

Verder was de muziek soms oké maar meestal niet. Vaak oogde het behoorlijk over de top, al snap ik best dat dit waarschijnlijk ook de bedoeling was. Uiteindelijk was ik blij dat de film afgelopen was en dat is vaak geen goed teken. Het is dat de performance van Cagney zo goed is, anders had deze film minder dan twee sterren gekregen. Cagney is echter subliem, maar kan de film desondanks in zijn eentje ook niet redden.

2,0*

Ik wilde deze graag zien, maar na stukjes eruit eigenlijk toch weer niet. Is vroeger wel eens op de BBC geweest, maar toen leek het me ook al niks. Ik ken de gangster-Cagney-films helemaal niet, hou er niet van. Ik kende Cagney meer als bekende acteur. Maar als andere, zanger-danser, Cagney, is hij wel leuk om te zien en dat enthousiasme van hem. Heb Footlight Parade en Something to sing about gezien, dus dacht ik laat ik deze dan ook maar zien, maar erg veel verwachtte ik er niet van. Dat patriottistische stoorde me niet, bovendien gezien het jaartal en Cagney's reden om deze film te maken, weet je waar je aan begint. Overdreven lange film die bovendien nogal drukke muzieknummers kent. Eigenlijk gewoon weer zo'n saaie biografische film en er zijn toch maar weinig die me echt van begin tot eind kunnen boeien. Nou, ik heb hem gezien, klaar. 1.0

Hmm, ik zie Cagney liever als misdadiger, die grapefruits uitperst over een vrouwengezicht dan een musicalregisseur. Yankee Doodle Dandy is een tamelijk verveelde biografie geworden van iemand die zonder veel tegenslag een grote naam wordt in de musicalwereld. Het gaat allemaal van een leien dakje, waardoor ik dit nogal een saaie en lange bedoening vond.

De musical zit boordevol beruchte vaderlandslievende liederen die iedereen wel half kent, maar niet echt hoogstaand zijn. Deze film is ook overduidelijk bedoeld om nog wat extra moraal te pompen voor tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het wordt bij tijd en wijle wel heel opzichtig en stuitend, maar ja het is dus ook geen film voor niet-Amerikanen.

James Cagney wordt vaak geassocieerd met misdaadfilms. In deze (en ook in andere komedies en musicals) komt zijn vaudeville-achtergrond boven drijven. Dat bevalt mij over het algemeen genomen een stuk beter. Samen met Love Me or Leave Me (1955) vind ik dit de beste film uit zijn imposante carrière. Dat is deels te wijten aan de luisterrijke erfenis van George M. Cohan die de revue passeeert, deels aan de veelzijdigheid van Cagney als entertainer. Ik wil daarbij wel een bemerking maken over diens doorgaans driftige acteerwerk, dat ook terug te vinden is in zijn opmerkelijke danstechniek. Hoewel dat er indrukwekkend uitziet, kan ik daar niet erg enthousiast over worden.

De titel is als de film: Patriottisch en kneuterig. Ik vond het een behoorlijk lange zit waarin het levensverhaal verteld wordt van een destijds beroemde Broadway artiest en producer. Dat levensverhaal kent echter weinig bijzonderheden, en de liedjes en dansjes vond ik niet bepaald genietbaar.

Slecht is het niet: Cagney speelt een prima rol en hij is dan wel geen Gene Kelly, hij kent zn pappenheimers. Het zag er ook allemaal verzorgd uit, verder niks op aan te merken. Alleen het verhaal en de muziek dus.

Ik vond het ook een klein beetje irritant, helaas. Ik kan het musical genre steeds beter waarderen, maar niet als het zo uitgevoerd wordt. Dan beviel The Gold Diggersof 1933 een paar weken geleden toch vele malen beter...

Toch al best een hoop gezien intussen, Ik 'hoef' er nog maar 5. Maar alleen Les demoiselles de Rochefort en On the Town ben ik eigenlijk benieuwd naar.

Amerikaanse biopic/musical over Broadway legende George Cohen, wiens jeugd en latere successen via flashback worden uiteengezet, meestal met behulp van langgerekte zang- en dansscènes. Het heeft veel weg van Footlight Parade en 42nd Street, waarin Cagney ook een hoofdrol had. Net zoals in Babes in Arms of eender welk Fred Astaire vehikel wordt het verhaal continu onderbroken door vervelende vaudeville en irritante tapdans. Ik kijk eerlijk gezegd nog liever naar een documentaire over de gevlekte akkerslak dan naar deze slaapverwekkende bullshit. De hele film voelt aan als een eindeloze uithoudingsproef die je geduld zonder schaamte op de proef stelt. Deze zooi hoefde echt geen twee uur te duren. Er is doorgaans ook een iets te nadrukkelijke vaderlandsliefde te bespeuren; een duidelijk voortvloeisel van de politieke toestand die op dat moment heerste. Het komt nogal geforceerd over.