De Palma (2015)

Niemand 'm nog gezien op Imagine? Schijnt heel goed te zijn. Vandaag om 17.00 draait 'ie nog.

Ik ben wel benieuwd, de grunt. You?

Ik wist niet eens van het bestaan van deze docu af... maar je kent me inmiddels;) goed JM, inderdaad een van mijn favoriete regisseurs. One of the greatest.

"When you do some with these things.., they make perfectly logical sense to you, and you put them in front of an audience, they go.. holy cow !! "

Fijne docu, die je gelijk in de stemming brengt om wat van de ondergewaardeerde meester te zien. Een goede mix van De Palma zelf en fragmenten uit zijn films. Zeker de moeite waard om gezien te hebben, al ben ik voornamelijk bekend met het werk vanaf Carrie.

En het stopwoordje blijkt 'Holy Mackerel', de Grunt.

De meester vertelt over elke film een klein verhaaltje. Chronologisch en weinig diepgang.

Zoals wel vaker, slaat The Guardian de plank volledig mis. Moest L’onorevole Bradshaw zich ietwat in de materie hebben verdiept, zou hij beslist weten dat het relaas van De Palma die gewapend met een cameraatje z’n overspelige vader volgt, helemaal geen ‘staggering revelation’ is, maar een punchline die De Palma al in 1000 interviews opdisselde. De andere anekdotes zijn van hetzelfde allooi en ik verbaas mij erover dat iedereen De Palma’s vertellingen maar als zoete koek slikt, met name dat van toen hij met zijn broers ‘Sardine’ speelde en achter de kast kwam vast te zitten (kruisverwijzing naar een scène in Body Double). Ik weet dat binnen de archaïsche, psycho-analytische denktrant men wel eens het hele oeuvre van een cineast probeert te toetsen aan diens persoonlijke trauma’s (“Mijn vader was een chirurg, ik groeide op tussen bloed!” stelt De Palma en zo begrijpt zelfs de Ongelovige Thomas der cinefielen waarom de man’s filmografie uitpuilt van geweld), maar is het niet eigenaardig dat Hitchcock – De Palma’s grote idool – altijd met een ietwat gelijkaardige anekdote op de proppen kwam? (om bijvoorbeeld de claustrofobische scènes in The Wrong Man te verklaren)

De Palma heeft wel meer gemeen met Hitch, en niet alleen de stilistische gelijkenissen die hier in den treure worden herhaald. Beiden virtuoze, maar nogal wereldvreemde nerds met licht sociopathische trekjes. De Palma schept er genoegen in te vertellen hoe hij mensen steeds om de tuin leidde en glundert om hun onvoorstelbare naïviteit. Zou het kunnen dat hij deze docu maar als een sadistisch spelletje zag in de aard van: “eens zien hoeveel achterlijke nonsens ik die hipsters kan wijsmaken” (wanneer De Palma op een gegeven moment stelt dat Baumbach en Paltrow vandaag de dag tot de interessantste filmmakers behoren, kan hij zijn lach nauwelijks inhouden). Hoe kan je anders verklaren dat De Palma zijn talent hier voor de zoveelste keer te kort doet door zichzelf te presenteren als een soort goochelaar, een vulgaire kermisexploitant zelfs wiens hoogste doel erin bestaat Jan met de Pet gedurende 90 minuten geboeid te houden met een cinematische trukendoos (ook Hitchcock profileerde zichzelf als dusdanig tegen makke, kritiekloze vragenstellers)

Ook de structuur van de docu is weinig verheffend: zelfs bij een excentriek subject, hebben Amerikanen altijd de neiging om iemands leven te benaderen met een soort sentimenteel ‘one size fits all’ verhaaltje (een voorgekauwde rise and fall narratief die je inwisselbaar kunt gebruiken of het nu om het leven van Princess Di, Johnny Ramone of Pico Coppens gaat): het onwaarschijnlijke succes, gevolgd door de hoogdagen (de movie brats uit de jaren ’70 worden weer maar eens op een piedestal geplaatst, alsof het verlichte denkers waren die Hollywood eigenhandig uit de dark ages haalden) tot op een gegeven moment de roem uit de hand loopt met een bitterzoete ondergang als gevolg: verjaagd uit Hollywood, maar hij bleef trouw aan zijn overtuigingen. I did it my way!

Helemaal grappig is dat Bradshaw het over ‘excitable cinephilia’ heeft, aangezien het gebrek aan een cinefiele invalshoek juist het grootste hiaat van de film is. Er wordt nauwelijks ingegaan op de verschillende interpretaties van De Palma’s oeuvre, een artikel met daarin een vurige vete tussen Sarris en Hobermann wordt vanop afstand getoond, de tekst wazig en onleesbaar, alsof Baumbach en Paltrow je aansporen: maak je niet druk, dat doet er toch niet toe, het enige wat je moet onthouden is dat De Palma een ‘misbegrepen’, ‘controversieel’ en ‘polariserend’ regisseur is. De loutere vaststelling die voor sommigen het hoogtepunt van cinefilie vormt.

Haha, ondanks dat ik deze docu wel vermakelijk vond heb je helemaal gelijk yeyo.

And then, when he (Sean Penn) whispers to him when he leaves, you know, about payback, I think he whispered once to him, "Television actor."

En dan die lach van De Palma...

Brian De Palma is samen met Alfred Hitchcock en Dario Argento een van mijn favoriete filmmakers. Een van de Movie Brats van New Hollywood – stuk voor stuk geweldige filmmakers – die Hitchcock’s beeldtaal en de rauwheid van de Europese Thriller/Horrorfilm bracht naar het Hollywood van de jaren ’70. Jammer dat De Palma vandaag de dag nog steeds wordt onderschat en als Hitchcock imitator word gezien. Hij heeft al een tijdje geen succesvolle film gehad (net als Dario Argento en John Carpenter overigens), maar zijn talent valt niet te ontkennen.

Op een interessante manier verteld De Palma hoe hij filmmaker is geworden en hoe het maakproces van al zijn films is verlopen. Mijn bewondering voor de beste man word er alleen maar groter door. Hij heeft het echt moeilijk gehad in het studiosysteem. Ook kwam ik erachter dat naast films als Sisters en Dressed to Kill ook Scarface, Carrie en The Untouchables duidelijke Hitchcock invloeden hebben. Ik was ook verbaast om te horen dat Scarface geen groot succes was destijds, tegenwoordig is het een van de meest gewaardeerde films ooit.

De documentaire op zichzelf is nogal goedkoop. Ze hebben gewoon De Palma twee uurtjes gefilmt vanuit het zelfde standpunt en er wat beelden van zijn films tussendoor ge-edit. Ze hadden ook gewoon Scorsese, Spielberg, Lucas en Coppola even aan het woord kunnen laten of op zijn minst De Palma op verschillende locaties kunnen filmen. Ook vond ik het jammer dat er geen enkel woord over Dario Argento en de Giallo gerept, terwijl mij lijkt dat die ook een invloed op De Palma’s werk hebben gehad.

Naast dat het goedkoop is om alleen De Palma en verder niet iemand anders aan het woord te laten is geeft het ook een beetje een vertekend beeld. De Palma doet namelijk ook een beetje na hoe Hitchcock deed bij interviews, hij verklaard zijn eigen films met voorvallen uit zijn jeugd die waarschijnlijk nooit echt zijn gebeurd.

Al met al een interessante en inspirerende documentaire, waardoor ik zin heb gekregen om weer meer films van De Palma te gaan kijken.

Goeie documentaire over de films van Brian De Palma. Een wel hele simpele en eentonige opzet waarbij alleen De Palma zelf aan het woord is en praat over zijn eigen films. Daarom eigenlijk alleen interessant als je bekend bent met zijn oeuvre. Zo ja, dan wordt je getrakteerd op een aantal leuke en boeiende anekdotes (vooral ook omdat De Palma behoorlijk openhartig is hier). Een nipte 3.5 sterren.

Regisseur Brian de Palma kan een behoorlijke stugge en chagrijnige gesprekspartner zijn, maar hier is hij zeer goedgemutst en openhartig. Zijn hele oeuvre passeert chronologisch de revue, voorzien van smakelijke en vaak erg grappige anecdotes. Hier en daar ook wel wat bijzondere scenes, zoals het gesneuvelde alternatieve einde van Snake Eyes. Natuurlijk is de documentaire vooral leuk als je fan bent van de films van de Palma; ik kreeg in ieder geval direct zin om al zijn films opnieuw te gaan kijken.

' Brian de Palma is een van de meest getalenteerde, invloedrijke en iconoclastische filmmakers aller tijden.' .. nou nou, da's nog een plotbeschrijving.

Best aardige docu voor filmliefhebbers, met name vanwege zijn vroege periode waarin hij als deel van de Spielberg/Lucas/Scorsese vriendengroep nog een echte thrillerauteur was.
Maar vanaf de jaren 90 was het toch vooral veel minder boeiend studiowerk.

Hij heeft wel een aanstekelijk lach trouwens .

Spielberg, Scorcese, Lucas, Coppola en De Palma: een groep bevriende filmmakers die bepalend waren voor de cinema in de jaren '70. De Palma was daar van de meest eigenzinnige en de minst commerciële, getuige zijn experimentele films 'Hi Mom' en 'Greetings' waarmee hij zichzelf (en Robert DeNiro) op de kaart zette in de filmwereld. Deze documentaire is echter erg traditioneel qua opzet: in chronologische volgorde bespreekt De Palma zelf zijn ervaringen in de filmwereld aan de hand van zijn films. De Palma is zeer openhartig over de wisselende kwaliteit van zijn films en zijn zeer wisselende ervaringen met grote namen in de filmwereld. Cliff Robertson krijgt er flink van langs, maar DePalma is ook zeer kritisch over DeNiro (als Al Capone in The Untouchables), Oliver Stone (scenarist van Scarface) en Robert Towne (co-scenarist Mission Impossible). Een prima kennismaking met het visueel vaak flamboyante werk van deze regisseur, waarbij zijn achtergrondverhalen bij 'Carrie', 'Casualties Of War' en 'Bonfire of the Vanities' er voor mij bovenuit staken. Een must voor iedere cinefiel.

Heel leuk,staat in mijn top 5 lijstje van regisseurs.Heeft ook wel wat mindere dingen gemaakt.Vooral de recente dingen eigenlijk maar de classics maken veel goed.Vond vooral het stuk over Untouchables de moeite.De Niro stelde nogal wat eisen,jammer als je weet dat hij hem heeft ontdekt.Was wel geweldig als Capone.Al heel wat Capone's gezien maar nooit in de buurt van Bobby ? .De Palma is niet altijd de makkelijkste en praat zelden over zijn films maar doet dat hier zeer goed.Hij word constant gefilmd vanuit zijn stoel met allemaal filmmomenten ertussen maar dit werkt zeer goed en is nooit saai.

Is deze docu in NL uitgebracht op dvd of bluray?