Pidä Huivista Kiinni, Tatjana (1994)

Deze film heeft toch wel iets briljants. Ik moet hem over een tijdje nog eens herzien om tot een definitieve score te kunnen komen. Voor nu een 3.5.

Lekkere absurde roadmovie. Mooie sfeer uit de jaren 50 / 60. Erg minimaal maar toch boeiend.

Ontzettend droge road-trip-film van de hand van Aki Kaurismäki. Deze tweede film beviel me wel een klein beetje minder dan The Match Factory Girl, maar alsnog was het een apart doch vermakelijk uurtje kijkwerk. Vermakelijk vanwege de ontzettende droogheid, voornamelijk. De film begint als de koffie van Valto op is. Boos sluit hij zijn moeder op en begint aan een road trip met zijn vriend Reino, de garagehouder, eveneens van middelbare leeftijd en ook niet al te tevreden met zijn leven. Vervolgens zien we veelal Valto en vriend, en hun opgepikte reisgenoten Tatiana en Klaudia die een reis lang vakkundig genegeerd worden door de ultra-stugge Finnen, die uberhaupt geen woord teveel uitkramen. Om uiteindelijk toch nog te ontdooien, zonder er woorden vuil aan te maken, door Klaudia naar het station te brengen, waarna Reino bij Tatiana in Tallinn achterblijft - en waarna Valto moederziel alleen en treurend achterblijft. Echt een grap is bijna niet te bekennen, plaatsvervangende schaamte des te meer, en toch heb ik met een glimlach en zeker aan het einde met wat medelijden zitten kijken.

Geweldige zwart-wit film waarin de twee Russische dames op onbeschofte manier gedurende een groot gedeelte van de roadtrip worden genegeerd. De rolprent bleef mij aan het beeld gekluisterd houden van de eerste tot de laatste minuut. Ik genoot van allerlei oude gebruiksvoorwerpen, die vaak ook nog eens erg gammel waren, zoals een shakende platenspeler voor in de auto, een 12-volts koffiemaker en Husqvarna naaimachine enz. Het zien functioneren van al die attributen zorgden bij mij voor vele lachmomenten.

Heerlijke droogkomische film over twee Finnen op het liefdespad. Dat gaat nogal stroef. En dat is nog een understatement. In the mood for love is er niks bij.

Erg geestig en 62 minuten is soms lang genoeg. Echt grote regisseurs begrijpen dat.

3,5

Ha, die twee droogstoppels op pad naar nergens die onderweg twee vrouwen tegenkomen. Ze doen er zo goed alles voor/aan om het niet voor herhaling vatbaar te laten voorkomen, maar op één of andere manier blijven de vrouwen geïntrigeerd door die twee 'domme' Finnen.

De één verslaafd aan koffie, de ander aan wodka. Geweldig hoe die ene in die bar een hele fles in twee teugen naar binnen kapt. Staat hij daar even later ruzie te maken met iemand en imiteert hij hoe hij moet rochelen. Mislukt dat grandioos. Geweldig!

Een filmpje van een uur. Meer hoeft dat niet te zijn en Kaurismäki verstaat de kunst van less is more. Alle extra zou als saai of zinloos ervaren worden. Prachtige soundtrack ook, wat rock & roll. Een absurde tragikomedie zonder enige grap, maar wel contextueel bijzonder grappig.

Een anti-romantische komedie over een paar sociaal onhandige nozems en hun volgzame vrouwen.

De vrouwen zijn als het ware het wormvormig aanhangsel binnen het gezelschap.

Ze worden getolereerd, maar echt contact is er niet tussen de heren en dames. Pijnlijk en ook wel komisch om te zien hoe die mannen de vrouwen vrijwel geheel negeren.

Ik heb een zwak voor Kati Outinen. Wat een bijzondere vrouw is dat toch.