Ocean's Eleven (1960)

Deze Ocean's Eleven heeft een veel leuker einde dan die van Steven Soderbergh.

ja de remake heeft een te simpel einde

niet zozeer een simpel einde...meer een storend einde omdat alles uitgelegd werd...ik had 't zelf ook wel in de gaten

Veels te oud neem liever de nieuwe!

Gewoon cool! 5*

Vele malen beter als de Oceans 11 met George Clooney.

Veel meer sfeer, maar ook gewoon beter acteerwerk van The RatPack.

Mooie film om te zien, zeker als je heel de rat pack eens op hun best samen in actie wil zien.

Uitstekende film, maar de remake is vele malen beter. Ik denk dat dit een film is die gewoon met de huidige budget en technieken beter uit de verf komt.

3,5

k heb de oude versie niet gezien...

deze zou ik écht graag eens zien. Zou je die in de videotheek nog kunnen huren? Neen, ik denk het niet...

Das inderdaad waar over de remake maar de sfeer van de originele film is leuker.

Als je deze en de remake nog niet hebt gezien, bekijk deze uit 1960 dan eerst en de remake daarna. Het origineel oudje met ontzettend coole cast kickt de nieuwe remake en de fake wannabees gewoon tot pulp.

Ja, moet deze echt snel gaan kijken, met The Rat Pack.

Je slaat de spijker op zijn kop!!!!!!!!

Een te groot gehalte aan dialoog zit het verhaal te vaak in de weg: 3.00
Na de recente Ocean reeks te hebben gezien (die met Clooney) was ik ook geïnteresseerd geraakt in het origineel. Tenminste, ik persoonlijk ben erg benieuwd hoe men de remake precies tot stand heeft laten komen naar aanleiding van deze prent. Het was even zoeken, maar toen ik deze prent in hadden kreeg kon ik niet wachten om hem te gaan kijken. Niet dat ik perse hoge verwachtingen had, maar gewoon uit pure nieuwsgierigheid. En dan kom ik tot de conclusie dat we eigenlijk met twee totaal verschillende films te maken hebben als ik deze Oceans Eleven en de remake naast elkaar leg. Welke beter is dat is aan ieder persoonlijk, maar uit de 'Clooney-versie' haalde ik meer voldoening dan uit deze prent, hetgeen met name te maken heeft met het feit dat het origineel vaak in herhaling valt.

Verhaal: 2.00
Inhoud, originaliteit, fouten/blunders, verhaallijnen, diversiteit, etc.
En daar bedoel ik mee (dat in herhaling vallen) dat men het eerste uur enkel en alleen aanknoopt om doormiddel van sarcastische humor de elf overvallers bij elkaar te brengen en verder gebeurd er werkelijk helemaal niets. Gelukkig dat de dialogen nog zeer behoorlijk zijn te pruimen anders had het er voor deze prent niet al te rooskleurig uitgezien. Pas na dik een uur word de focus naar de misdaad zelf verlegd, maar zeker niet op de manier hoe ik dat ken vanuit de recente Oceans Eleven. Zowel de voorbereiding op de kraak, als de daad zelf is minimaal uitgewerkt, enkel het sfeervolle (helaas wel vrij voorspelbare) slotakkoord wist mij pas in een vaste greep te houden. En dat ik dat nu zeg heeft helemaal niets te maken met het feit dat ik de uitwerking van 'Clooney-versie' allemaal veel beter vond. Het zeer geringe gehalte aan diversiteit haalt deze prent naar mijn inziens behoorlijk naar beneden.

Acteerwerk: 3.00
Hoofdrollen, bijrollen, dialogen
Het acteerwerk is over het algemeen voldoende, maar bijzonder word het nooit. Dat heeft voor een zeer groot deel te maken met de karakterontwikkelingen. Waar Clooney in de recente Oceans Eleven versie echt een karakter is (en hij niet alleen), is daar in deze versie nauwelijks sprake van. Frank Sinatra geeft werkelijk geen enkele keer het signaal af dat hij 'boven' de groep staat. Niet dat hij opzichtig de 'baas' zou moeten uithangen, maar van een gedetailleerde uitwerking van zijn personage is vrijwel geen sprake, hetgeen terug te vinden is in de uitermate oppervlakkige acteerprestaties. Enkel Akim Tamiroff als 'Acebos' wist zich te onderscheiden als personage, maar helaas brengt hij zijn rol nogal overdreven. De film moet het dan ook voornamelijk hebben van de gedecideerde dialogen, die vrijwel altijd van een hoog niveau zijn, de soms ietwat misplaatste pogingen tot humor daargelaten.

Speelduur: 2.50
Balans in de film, strekking van het verhaal, speelduur, etc.
Het had allemaal zoveel beter gekund heb ik het idee. Een tiental minuten aan voorbereiding van de kraak (en dan doel ik niet op de werving van de tien teamleden naast Danny) in het eerste uur van de film is daar een goede voorstelling van. We krijgen slechts een schim te zien van de plannen van de elf heren, waardoor de kraak voor een groot deel aan de kijker voorbij gaat. Uit het niets is men er opeens klaar voor en dat stoorde aanzienlijk. Het sfeervolle slotakkoord vergoed nog enigszins iets, maar toch echt te laat om de film nog enigszins te redden. Daarnaast maakt men veel tijd vrij voor de dialoog, maar is er van karakterontwikkeling nauwelijks sprake en is de film over het algemeen genomen onvoldoende interessant.

Realisme: 3.50
Realisme van gebeurtenissen in de breedste zin van het woord.
Wat ik 'oudere' films wel moet nageven is dat ze vrijwel nooit over een ernstig gebrek aan realisme hebben te klagen (afgezien dan van een trits aan James bond films uit de late zestiger- en vroege zeventiger jaren). Zo ook niet Ocean's Eleven. Sterker nog, daar geeft men de film niet eens de kans toe. De hele kraak word zo minimalistisch uitgewerkt dat er nauwelijks enige vorm van kritiek valt te uiten. Misschien sprong Duke Santos iets te eenvoudig naar de conclusie dat 'die jongens van het 82ste' het wel gedaan zullen hebben terwijl concreet bewijs geen moment voor handen is, maar dat mocht de pret niet drukken. Daarnaast werkt men nogal geforceerd naar de uiteindelijke climax toe, maar over het algemeen hebben we met een realistische film te maken. Al heb ik stellig de indruk dat men datgene min of meer over zichzelf afroept dan dat daar bewust voor gekozen is.

Cinematografie: 3.00
Special Effects, Camerawerk, belichting, montage, stunts, coordinatie, etc.
De film komt cinematografisch voornamelijk gecontroleerd over, net als de hele film eigenlijk. Het camerawerk word zorgvuldig uitgevoerd, de montage is van een niveau zoals we dat van een film uit die tijd mogen verwachten, zijn de weinig bepalende locaties van ondergeschikt belang, hecht men weinig waarde aan allerlei 'versieringen' (lees: special effects, stunts etcetera) en dat alles gaat gepaard met de karakteristieke jaren zestig sfeer wat in deze film met name voortkomt uit de zo typerende dialogen. Ouderdom heeft zo zijn charmes, al word het in deze film allemaal wel heel erg stijfjes en mak uitgevoerd. De soundtrack is zo'n heerlijk foute sixties score, maar ook dat maakt een film van bijna vijftig jaar oud in enige mate speciaal.

Verdict:
Voor velen zal gelden dat dit een behoorlijke afknapper is als je de remake met Clooney eenmaal gewend bent, zeker voor de generatie waar ik me in bevind (al zijn er uiteraard altijd weer uitzonderingen op de regel, waaronder ondergetekende in beperkte mate). Maar dat roept de film voor een groot deel over zichzelf af. De film vervalt al snel in een aaneenschakeling van voornamelijk hoogwaardige (vaak zelfs saaie) dialogen en dat weet men maar moeizaam te doorbreken. Zelfs als de kraak word gezet zit je met je gedachten voor een groot deel nog bij de dialogen, simpelweg om de reden dat de kraak veel te minimalistisch is uitgewerkt. Het sfeervolle slotakkoord (ik zeg bewust niet 'het sterke slot' omdat er voor mij persoonlijk nogal een voorspelbaar karakter aan vast hing) maakt nog enigszins iets goed, maar te laat om de film nog te doen kantelen. Een gemiddeld acteerniveau, een gecontroleerde cinematografie en een hoog gehalte aan realisme houden deze prent uiteindelijk toch nog weg van een onvoldoende: 3.00 (2.80).

Leuk om ook eens gezien te hebben, al moet wel meteen gesteld worden dat het origineel toch een tikkeltje beter is. Vooral het tergend trage begin speelt deze film parten. Waar de introductie in de remake vlot en kernachtig gebeurd ben je hier zo'n drie kwartier aan het luisteren naar oeverloze dialoog die je prima missen kan.

Ook was de kraak zelf wat aan de trage kant, maar toch best inventief. Geestiger einde ook dan het origineel...

3*

Ocean's Eleven is niet zo goed als de remake, hoewel dit best zou komen doordat ik die eerder zag, maar is toch een aardige film. Een lekker sfeertje heeft het zeker en de vele bekende namen (incl cameo's) zijn ook een plus. Alleen qua personages kunnen ze niet allen vermaken.

Het begin moet wat op gang komen door het lage tempo, de weinige ontwikkelingen en de vele dialogen. Daarna wordt Ocean's Eleven wel iets interessanter en aangenamer om naar te kijken, maar meer dan dat wordt het nooit.

Een heerlijke film, waarbij ik nu zie dat Soderbergh één belangrijk element goed heeft overgenomen, namelijk het ouwe-jongens-krentenbrood-gevoel. Die sfeer zorgt voor geweldig leuke momenten tussen de oude vrienden. De sterrencast speelt goed en weet daarmee de sfeer nog meer te versterken.
De ideeën zijn goed uitgewerkt, voor zover het budget en de techniek van de 60-er jaren dat toeliet. Daarmee bedoel ik het budget en de techniek die de heren in de film hebben, niet de filmmakers! Hoe indrukwekkend en doordacht ze ook te werk gaan, er is altijd baas boven baas. Zo ook hier, zij worden afgetroefd door Duke ('hertog' - hij staat immers boven hen, als klootjesvolk, op de criminele ladder), die elke slimme zet van hen weet te ontdekken. Dat hij daarnaast de stiefvader van één van de jongens wordt, maakt de spanning onderling alleen maar leuker, voor ons als kijker welteverstaan.
Het einde is een ouderwetse 'misdaad loont niet', het tegenovergestelde van de 2001-versie, dat net als Welcome to Collinwood niet voor een naar gevoel zorgt, eerder een glimlach. Een film voor op mijn zeer-aan-te-raden-lijst!

Een groot fan van de remake van Ocean's Eleven ben ik niet en het is interessant om te zien dat het origineel eigenlijk gewoon dezelfde zwaktes heeft. Dat wil zeggen dat het als komedie niet grappig genoeg is en als inbraakfilm een chronisch gebrek aan spanning heeft. Het draait toch allemaal compleet om star power, dus om sterren die doen waardoor ze sterren geworden zijn. Dat kan leuk zijn als je een Howard Hawks als regisseur hebt die de eigenaardigheden van de acteurs eruit weet te vissen en die met de eigenaardigheden van de andere acteurs laat botsen, maar Lewis Milestone lijkt hier niet helemaal in zijn element te zijn als regisseur (ik denk dat hij sowieso meer het type was voor rauwe films).

Soderbergh had bij zijn remake nog geluk dat alle acteurs die hij gebruikte een ander persona hadden, maar het origineel heeft het probleem dat iedereen verdomt veel op elkaar lijkt. Niet alleen zijn een aantal qua uiterlijk nauwelijks te onderscheiden, maar qua karater zijn alle elf de leden van de dit misdaadteam compleet inwisselbaar, met uitzondering van Josh, gespeeld door Sammy Davis, Jr. Ik mag Dean Martin en Frank Sinatra graag zien in andere films, maar gek genoeg lijken ze hier helemaal geen meerwaarde te hebben in een cast vol klonen. Wat je krijgt is een film waarin iedereen koel en kalm is (behalve Akim Tamiroff in een irritante bijrol) en dat levert een koele en kalme kijkervaring op die best prettig en vermakelijk is, maar nauwelijks beklijft. Tenzij Cesar Romero in beeld is, een acteur die constant de show steelt als de tegenstander van het elftal. Zonder hem zou het een bijna apatische film geworden zijn.

2,5*

Aardige film waarin een aantal vrienden uit de oorlog bij elkaar kom in Las Vegas om een aantal casino's te beroven. Een prima opzet en ook een leuke cast. De eerste helft bestaat alleen maar uit inleiding, en de tweede helft is dan ook een stuk onderhoudender. Spannend wordt het zeker niet, maar het einde is wel leuk gevonden.

Doe toch maar de remake.

Soderbergh zette vooral in op sfeer en uitstraling, deze film richt zich veel meer op het verhaaltje. En jammer genoeg heeft dat aardig wat tijd nodig om op gang te komen. Het samenbrengen van de groep duurt zo'n beetje een volledig uur, zeker een half uur te lang voor een simpele heist film als deze. Toegegeven, 11 personages is ook wel veel, maar de meesten blijven toch anonieme gezichten.

Wel leuk om de gehele Ratpack aan het werk te zien. Sinatra is alleen wat droogjes, Martin is leuker en ook David Jr. zet een grappig rolletje neer. De heist is redelijk maar niet echt spannend, het verdere verloop hangt er ook iets teveel aan vast gekleefd. Einde is nog best grappig, al vind ik het einde van de remake leuker. Daar zijn de dieven ook écht goed, hier zijn het eigenlijk maar prutsers.

Twee uur is veel te lang voor deze film, die overhead zit dan vooral in het eerste uur en een einde dat een paar stappen te lang doorgaat. Op z'n best loopt de film gelukkig wel vlotjes, met dank aan de acteurs.

1.5*

Een mooie gelegenheid voor Sinatra om al zijn vrienden plus wat bewonderde mede-acteurs eens om zich heen te verzamelen: hij wilde ze graag allemaal in een film, maar dan niet in een reprise van hun stage-shows maar in een écht verhaal, en daar was de plot van deze film uitermate geschikt voor. Het gevolg is dan wel weer dat er zóveel tijd wordt uitgetrokken voor de niet-functionele introducties van de personages dat zelfs de Rat-Pack-star-struck audiences hier toch wel genoeg van zouden moeten krijgen – en dat terwijl de meeste personages nog niet eens echte diepte hebben meegekregen (met de Texaan Louis Jackson als dieptepunt: zijn Southern drawl is zo ongeveer zijn hele karaktertekening). Als de klus dan vanaf de uitleg door Sinatra en Lawford eenmaal op gang komt wordt de film een stuk leuker, en bovendien verdwijnen vanaf dat moment mèt het lage tempo ook de irritante slow-burn-frustratie van Akim Tamiroff en de "grappige" (en overduidelijk ingedubde) nepstemmetjes van Sinatra uit de film, hetgeen de vaart en het plezier bijzonder ten goede komt. Sammy Davis krijgt de meeste kans om te schitteren (mede vanwege zijn fraaie Eee-o-eleven), en ook Richard Conte's tragische personage valt op, maar zoals The One Ring al opmerkt is het Cesar Romero die met zijn postuur en uitbundigheid de show steelt en elke scène waarin hij voorkomt domineert, hoewel ook zíjn personage die prachtige ironische twist niet kan voorzien. En ik betwijfel of veel moderne kijkers de moeite willen nemen, maar bij een tweede keer kijken vallen (mijzelf althans) de oneffenheidjes minder op en de kwaliteiten juist méér, zoals de fraaie fotografie, de professionele (zij het ietwat lome) regie en het gemak waarmee de acteurs hun rollen neerzetten – voor de belangrijkste performers waren de lokaties natuurlijk sowieso al hun tweede thuis.

Het typische jaren 50 60 sfeertje is wat deze film wel leuk maakt al komt het allemaal wel traag op gang

en is er verder niet echt veel spanning te bespeuren .

de eindscene is een van de leukere ietswat onverwachtte plotwendingen die de film heeft .

Conclusie : de remake is spannender maar deze originele versie heeft ook zo zijn charmes .

Frank Sinatra & Dean Martin zorgen vaak voor een sfeervolle film en ook in Ocean's Eleven vielen ze zeker niet tegen! De rest van de cast is ook wel aardig alleen weet het verhaaltje niet altijd even veel te boeien en nemen ze wel een hele lange aanloop hier naartoe.

De dialogen zijn soms best goed maar soms ook wat minder interessant. Gelukkig is de 2de helft beter en zodra we de sfeervolle scenes zien in Las Vegas samen met een zingende Dean Martin is het toch wel weer ouderwets genieten.

Ik denk dat de film het best had kunnen doen met een half uurtje minder, maar het is ook zeker geen vervelend tijdverdrijf.

3*

Zeer, zeer matig, En dan vooral omdat er in die tijd zoveel betere heist films gemaakt zijn. Mélodie en Sous-Sol aka Any Number can Win en Bob Le Flambeur zijn de eerste twee die me te binnen schieten.

Aardig.

Een vergelijking met de remake ligt voor de hand, maar de verschillen zijn behoorlijk groot. De humor is hier veel minder tongue in cheek en meer - tsja, hoe noem je dat? - komedie. De vaak niet zo leuke ouwe jongens krentenbrood humor, die Griekse bedenker van de heist met z’n karikatuur. De drijvende kracht van hoe de heist nu eigenlijk minutieus in elkaar steekt ontbreekt in dit origineel. In plaats daarvan gaat het veel meer over de personages zelf.

Maar er zijn ook overeenkomsten. Ten eerste: voor een film uit 1960 is het een opvallend vlotte film met relatief snelle cuts en mooi gefilmd. Niet zo smooth als de remake, maar wel een stuk vlotter dan tijdgenoten. En ten tweede de relatief grote ondersteunende rol van de muziek. In de remake is het erg belangrijk om de coolheid van de operatie en de personages te belichten. Hier gaat het in eerste instantie om een podium om de Rat Pack hun liedjes te pluggen. Maar het zijn wel coole liedjes, en de rest van de soundtrack heeft ook zeker wat cools.

Mijn voorkeur gaat uit naar de remake. Het acteerwerk in het origineel vind ik niet erg sterk (en dan met name Dean Martin), het plot zit niet zo genieus in elkaar (voorbeeld: het losse draadje met de echtgenote en maîtresse van Ocean), het abrupte einde- ik vind het gewoon van een lager niveau. Maar toch best aardig, en ik sluit niet uit dat ik ‘m nog wel eens wil zien.

De Expendables versie van de charmeurs uit Old Hollywood. De remake is een middelmatige film, maar het origineel is al niet veel beter. Anno 1960 zal het wel meer impact gehad hebben om deze cast samen te brengen. Maar zoveel jaar later schiet daar weinig van over. Het eerste dik half uur is gewoon saai. Er mocht gerust in geknipt worden. Het is hier en daar wel mooi qua setting, maar de spanning blijft uit en de humor is maar pover. Bovendien moeten Dean Martin en Sammy Davis Jr nog snel een liedje brengen. Dat moest niet echt. De enige verfrissing was een cameo van Shirley MacLaine.

Neen dit was het niet echt. Een toffe clou maar dat compenseert niet dat de film langdradig en - voor een gangster komedie - niet bijster geestig is. Spannend is het ook al niet. Omdat het een grootschalige heist is op 5 locaties valt men in herhaling. Wel tof om the rat pack aan het werk gezien te hebben in wat voor hen toch een iconische film is. Echter veel Las Vegas bling bling maar geen substantie. Een beetje verspilling van het aanwezige talent spijtig genoeg.

Wat baalde ik twee jaar terug toen ik best wel blij was deze versie te vinden bij de kringloop om bij controle tot de ontdekking te komen dat de hoes dus de jaren '60 versie was maar er een schijfje in zat met het de smoelen van Pitt en Clooney. Een bizar toeval waar de vorige eigenaar waarschijnlijk beide versies had en deze omgewisseld had. Maar onlangs lukte het toch de 'ratpack' versie tegen te komen met dit keer wel de goede schijf, en daar was ik best nieuwsgierig naar aangezien ik verre van fan ben van de Soderbergh films die ik flauw, saai en in fasen botweg lelijk vind. Dus kom maar op met deze versie...

En natuurlijk is er geen film zonder slechte punten en dus heeft deze Ocean's versie dat ook. Zo is de aanloop best lang waarin de veteranen weer met elkaar in contact komen, duurt het tot de 55ste minuut voor er uberhaubt een plan op tafel ligt en is de toon vooral de beginfase aan de flauwe kant. Maar veel daarvan ben ik toch bereid door de vingers te kijken omdat de film uit de jaren '60 komt. Maar wanneer het plan dan eindelijk daar is en besproken wordt, plus de planning en men bezig is, krijgt de film toch absoluut een andere en vlotte dynamiek over zich te midden van deze groep sterke acteurs in het kleurrijke Vegas.

Als er dan toch een minpunt is die in het voordeel van de Soderbergh versies is dan betreft het wel dat de kraak wel erg snel en simpel is en er in de 2001 versie meer tijd voor genomen, het wordt iets meer opgebouwd om het zo maar te zeggen. Ocean's '60 richt zich daarna vooral op de nasleep, heeft hier en daar ook nog wel een licht ernstig momentje en verrast met een grappige en ontknoping. Opvallend overigens een ultra kort rolletje van Shirley Maclean als het dronken meisje, tevens de aandacht voor de All American 82ste Airborne divisie en eens een keer niet dat gegeil op de 101ste terwijl de 82ste minstens zo belangrijk was, fraai natuurlijk ook het tijdsbeeld met de auto's, aankleding, kledij en decors en zonder enige twijfel de cast hoewel ik niet zo heel erg fan ben van Sinatra als acteur.

En zo blijkt deze Ocean's verre van een superfilm te zijn met de nodige gebreken, toch verslaat het met gemak de 2001 versie op basis van sfeer, het tijdsbeeld en de gunfactor die de film heeft vanwege zijn leeftijd, bovendien past de ongedwongen sfeer en de humor beter in deze film.