The Lion in Winter (1968)

Niet alleen voor Anthony Hopkins maar ook voor Timothy Dalton was dit de eerste filmrol.

Wie van goeie historiefilms houdt, mag deze (en A Man for all Seasons, en Becket) niet missen.

Mooi !

Een epos over Henry II, zijn vrouw met wie hij een haat-liefde verhouding heeft en hun zonen, waar ze ook een haat-liefde verhouding mee hebben, die niets anders doen dan uitvechten wie de volgende koning mag worden.

De ontzettend trage scènes, de oninteressante dialogen, het kon me gewoon niet zo boeien. Veel 'slap gelul' en weinig inhoud dus. 2*

In mijn ogen -op een paar aardige scènes na- niet veel meer dan een goed geacteerde soap. Niet echt mijn ding dus...

Ik vond het een goede film met name door het acteerwerk. Het verhaal blijft eigenlijk de hele tijd hetzelfde intrige na intrige na intrige. Toch een hele vermakelijke film 3,5*.

Een hele sterke praatfilm waar we voordurend heen en weer geslingerd worden tussen waarheid en fictie. Dialogen zijn doorspekt met cynisme en leugens met als spil de voordurende machtsstijd tussen Henry en zijn zonen alswel zijn vrouw. Wat begint met geserverveerde dialogen, waar men vrij openhartig en direct tegen elkaar is, verandert naarmate de film vordert in psychologische machtsspelletjes en niets meer geschuwd lijkt te worden. De film deed me wat dat betreft dan ook in grote mate denken aan 'Who's afraid of Virginia Woolf?' al zijn de settings en het plot natuurlijk niet te vergelijken. 4*

Heerlijke film met een fantastisch script en acteer-geweld. Ook de muziek mag er wezen.

Katharine Hepburn mag eens een bitch van jewelste spelen. Ik kan me goed voorstellen dat er destijds in menig bioscoopzaaltje geluiden van verbazing te horen geweest zullen zijn op het moment dat Hepburn een ketting om haar hals wil doen en geheel vanuit het niets zegt: "I'd hang you from the nipples, but you'd shock the children." Whahaha, naughty lady. Ik moest even de dvd op pauze zetten door dit bizarre voorval.

Ach, het hele script zit vol humoristische zijweggetjes en uitspraken. The Lion in Winter is een absolute must voor liefhebbers van praatfilms met scherpe dia- en monologen, theatrale cinema pur sang.

Won 3 Oscars: beste script (adaptatie), muziek en La Hepburn.

4,5 sterren

Respect voor wie de ogen open heeft weten te houden tijdens deze ultiem saaie en trage kletsfilm. Ik keek hem omdat ik nu eenmaal die vermaledijde IMDB top 250 wilde langsgaan, maar deze film is me zeer slecht bekomen.

0,5*.

Briljante interpretaties van vrijwel alle belangrijke acteurs in deze film en er zitten een paar erg sterke scènes in, maar de film deed mij helaas veel minder dat wat ik verwachte en ik keek toch net iets te vaak naar de klok.

2,5 sterren.

Deze film kwam in de eerste helft van 1969 in Heerlen in de bioscoop maar heeft daar niet lang gedraaid want voordat ik de kans had benut erheen te gaan was hij al verdwenen. Onbegrijpelijk, want toen ik in augustus 1970 tijdens mijn vakantie in Londen eens de lijst van films in de bioscopen doornam zag ik deze nog steeds vertoond worden (Odeon theatre, maar niet dat aan het Leicester Square waar veel premières plaatsvinden) en kon ik hem toch nog op filmdoek zien. Je moet van toneel houden om deze film te waarderen (net als Becket!), want het gesproken woord gaat voor de actie. Woordspelingen die modern zijn, teruggeplaatst in de Middeleeuwen, klinken leuk. Kleding kon de niet geromantiseerde omstandigheden van de tweede helft 12e eeuw goed weergeven.

Meesterlijke film met topacteurs, blijft ook goed na veke maken herzien en herzien [5x in mijn geval]

Tja..soms heb ik dat.

Gewoon genieten.

een goede film, met een top music score van John Barry.

Timothy Dalton had in deze film zijn eerste rol, en jaren later zou hij James Bond spelen in wat werd John Barry's laatste Bond soundtrack.

Het knarst en knijpt en knelt, het krast en krijst en kregelt.

Voor de derde keer gezien nu.

Wat een fantastische film.

Halfje erbij - meer kan niet, helaas.

Fantastisch en bombastisch acteerwerk. Lekker toneel-achtig. Vooral O'Toole en Hopkins zijn geweldig bezig. Alleen Hepburn is beetje irritant, ben ook beetje allergisch voor sterke vrouwenrollen . Mooie settings en decors, alleen wordt je wel een beetje moe van de vele plottwistjes en backstabbing complotten

Goed acteerwerk, maar de film wist me verder weinig te boeien. Te veel lange en saaie scènes. Moest er veel aan doen om mijn aandacht erbij te houden. Geinig om Anthony Hopkins en Timothy Dalton in hun jonge jaren te zien.

Zeker aan het begin toch wel een verwachting dat dit historisch drama wat zou afwijken van de standaard in dergelijk drama. Werd met name ingegeven door de muziek van John Barry. Maar gaandeweg bleek ook dit weer zo'n heel praterig drama, waar maar weinig (te weinig naar mijn zin) filmische middelen worden ingezet om een en ander te ondersteunen. Paar mooie shots van het slot en een paar mooie rijders in de gangen, maar verder veel pratende hoofden. Helaas (in mijn herinnering is MacBeth van Polanski zo'n historische koningsfilm - die wél verder gaat).

Gelukkig is het gesproken deel natuurlijk prima in orde. Me toch wat meer verdiept in de geportretteerde lieden - die zo ogenschijnlijk met Kerst niet veel beters te doen hadden dan elkaars leven verzieken. Eleonora is nog op een bizarre Kruistocht geweest, en hier looot toch heel wat Engels-Franse koninklijke historie voorbij. Ik weet niet wie er wel eens in l'Aquitaine geweest is, maar waarom zou je daar in hemelsnaam zo moeilijk over doen - niks te beleven. Richard Leeuwenhart, Jan Zonder Land, ken de namen wel, maar heb er nu ook een beeld bij. Ook toen bepaald geen gezellige Kerst bij de familie.

Blijft over de acteurs. Het charisma van Timothy Dalton sprong mij het meest in het oog. Ik ken hem niet zo goed als acteur (behalve dan die James Bond vertolkingen). Hij heeft ook niet veel gedaan, maar ik vond hem bijzonder intrigerend hier. Hij heeft een belangrijke bijrol. De belangrijkste rollen worden ook uitstekend vertolkt (m.u.v de dik aangezette John (Jan Zonder Land)). Het merkwaardige is dat Katharine Hepburn vooral Katharine Hepburn lijkt te zijn. Komt ook door dat haar, maar volgens mij zag ze er op een bootje in de Congo ook zo uit. Hou er op zich wel van.

Toch fijn om zoiets een in de zoveel tijd te zien, zal me nooit helemaal wegblazen, maar is toch een genre op zich en deze kan zich met de betere daarvan. Overigens zag de DVD er prachtig uit. Ik zag dat de film in 70mm is geschoten, dat zal er wel aan bijgedragen hebben.

Vond ik nou juist een van de fraaiste rollen. Onevenwichtig, zoekend, dwepend met de liefde van zijn vader, zeer beïnvloedbaar, met een grote bek tegen zijn grote broers en Philip de Tweede om zich (en zijn vermeende intelligentie) te willen bewijzen, in haat-liefde jegens moederlief, eigenwijs, mokkend en verongelijkt dendert hij door de hele film als het ongeleide projectiel dat deze puber is.

Dat gaat meer over het personage dat je nu schrijft, en dat klopt ook wel, maar dat had hij iets minder toneelmatig neer kunnen zetten. Nu was het mij net te grotesk.

I could listen to you lie for hours.

Henry nam me hier de woorden uit de mond. De reden waarom ik The Lion in Winter zo ontzettend vermakelijk vind is eigenlijk gewoon heel simpel: ik geniet van ieder stukje dialoog dat er wordt uitgesproken. Dat Gotti hierboven sprak van 'oninteressante dialogen' en zelfs 'slap gelul' is eigenlijk gewoon godslastering. Ik heb altijd een enorme zwak voor films waarin mooi gepraat wordt (een groot deel van mijn liefde voor de films van de Coen broertjes, Woody Allen en Howard Hawks komt ontegenzeggelijk daarvandaan) en dan het liefst nog met personages die nergens zoveel plezier uit halen dan scherp uit de hoek komen. De cast werkt zich van de ene sneer naar de andere, met het gebruik van de mooiste woorden en dat allemaal ook nog eens in zo'n fijn samenzweringsplot waarin motieven constant wisselen en iedereen bij iedereen een mes in de rug wil steken. En dan ook nog eens een geweldige cast met Peter O'Toole en Katherine Hepburn in waarschijnlijk hun beste rollen en een prachtdebuut voor Timothy Dalton; het makkelijk om de zwakke Nigel Terry als John te vergeven.

Ik deel de kritiek van Mochizuki Rokuro wel enigszins dat het filmisch allemaal wel wat interessanter gebracht had kunnen worden, maar ik zou liegen als ik zou beweren dat ik me er ook maar een seconde aan gestoord heb. Zo nu en dan heb ik gewoon niet meer nodig dan een stel acteurs in topvorm die elkaar verbaal het leven proberen zuur te maken, het liefst met een pakkend verhaal. De enige echte zwakte vond ik het einde. Ik dacht dat het zou eindigen met een paar moorden, maar dat blijft uit (logisch achteraf, want zo ging het in de werkelijke geschiedenis ook niet), maar ik vond het toch wat karig dat na de steeds hoger oplopende spanning we eindigen met een impasse waarbij we nog steeds niet weten wie er wint en er kennelijk besloten wordt de strijd verder te zetten met pasen, maar de film The Lion in Spring bestaat duidelijk niet. Maar goed, hier kan ik nog net mee leven, maar dat Eleanor en Henry lachend afscheid nemen vond ik ook niet helemaal stroken met hun karakters en de film een nare nasmaak geven. Ik wou er zelfs een score van 3,5* voor geven, maar het grootste deel van de lange speelduur is toch te goed om lager dan 4* te kunnen geven.

Ik vond het einde dat ze lachend uiteen gingen en elkaar "tot de volgende Kerst" wensten - en Hepburn weer naar haar kerker/kasteel teruggebracht werd juist wel gepast en daarmee in lijn van film en verhaal. Zoals ik al schreef heb ik ook nog wat nagelezen over de historische figuren (al ga ik er vanuit dat jij ze van buiten kent - geen idee waarom) en misschien kwam het mede daardoor dat ik het wel waardeerde.

Ik heb trouwens de tekenfilm van Robin Hood tweemaal (deels) gezien afgelopen week en wel grappig is dat daar ook Jan Zonderland en Richard Leeuwenhart voorkomen. Moet dan telkens aan de portrettering en setting van The Lion in Winter denken.

Natuurlijk ken ik de personages niet van buiten. Ik ben ook geen expert op het gebied van de levens van Britse koningen uit de middeleeuwen en kwam er ook pas na de film achter dat Richard en John uit deze film dezelfde zijn als die in de meeste Robin Hoodfilms voorkomen. De portrettering van Henry en Eleanor wekte de indruk dat ze tegelijkertijd intense liefde (hoewel misschien niet van het romantische soort) en intense haat voor elkaar voelden. Dat blijft aan het einde wel intact, maar na de toch wel heftige confrontatie in deze film die bijna tot moord leidde kon ik weinig met het lacherige einde. Te weinig kracht ten opzichte van het voorgaande. Al moet ik dan wel weer toegeven dat ik nu een paar dagen later al minder moeite met het einde heb. Ik heb ook wat nagelezen en ik kan het nu ook wat beter plaatsen, maar tijdens het kijken van de film had ik daar natuurlijk niets aan.

Gelukkig maar

Zoals ik al schreef is het soms moeilijk voor te stellen wát de Kruistochten inhielden en wat daar allemaal wel niet gebeurde. Al deze figuren in de film waren daar bij betrokken. Dat helpt wel om wat sympathie voor deze ruziënde lieden te krijgen vond ik.

Leugen en list en vooral veel cynisme in deze historische film waarin de kijker zich vooral door de "diepe" dialogen hoort heen te worstelen.

Soms verpletterend, soms niet zo boeiend. Zekerlijk veel oog voor detail en te onthouden vooral de overtuigende acts van Katharine Hepburn en Peter O'Toole en ook deze van Anthony Hopkins, in zijn beginjaren.

Trailer @ youtube

Ik vond het allemaal best aardig en vooral het feit dat het hof in deze film veranderd is in een soort van slangenkuil, waarbij iedereen uit is op de macht en niemand elkaar kan vertrouwen, is leuk vormgegeven. Daarnaast moet “The Lion in Winter” het vooral van het acteerwerk hebben, dat overigens meer dan in orde is.

Vooral O'Toole en de zeer jonge Timothy Dalton vond ik erg sterk. De al net zo piepjonge Anthony Hopkins is aardig, evenals Katherine Hepburn, terwijl Nigel Terry zeer matig is. De dialogen zijn goed, al vond ik het verhaal soms wel wat inzakken en had ik een ietwat spectaculairdere afloop verwacht. Tijdens het kijken viel trouwens al het kwartje dat Richard en John weleens dezelfde uit Robin Hood zouden kunnen zijn, vanwege de tijd en plaats en dat bleek achteraf ook het geval te zijn.

Het was zeker niet slecht, maar toch soms ook niet zo leuk of boeiend, als gehoopt. Een paar sterke momenten, een goed scenario en de goede dialogen zorgen ervoor dat de score uiteindelijk gemakkelijk aan de goede kant uitvalt, al kan ik er verder niet zo enthousiast over zijn als sommige anderen hier.

3,0*

Mocht je 'm goedkoop willen zien?

In Duitsland (arthaus uitgave) voor 9,99 Der Löwe im Winter met NL ondertiteling!

Dit trage, literaire, historische, psychologische (melo)drama, rond machtsspelletjes, vleierij, list en bedrog, was voorzien van ijzersterke en messcherpe dialogen en kwam over als een toneelspel (in het theater). Het verhaal, dat eind 12e eeuw speelde, vond plaats tijdens het traditionele samenzijn van de koninklijke familie met kerstmis. De energieke cast speelde briljant en ook de decors waren mooi.

"I know. You know I know. I know you know I know. We know Henry knows, and Henry knows we know it. We're a knowledgeable family."

The Lion in Winter verteld het verhaal van de oude Henry II die zijn familie verzamelt voor Kerst. Zijn drie zoons zijn allemaal uit op de kroon en zijn vrouw - die hij voor de gelegenheid heeft vrijgelaten uit haar gevangenis - probeert hem op elke mogelijke manier te dwarsbomen. Dan zijn er ook zijn maîtresse en de koning van Frankrijk, die zijn grondgebied terug wil hebben.

Het acteerwerk is bijzonder sterk. De chemie tussen Peter O'Toole en Katharine Hepburn (die overigens echt afstamt van Eleanor of Aquitaine) is uitstekend. Ook goed spel van een jonge Anthony Hopkins en een piepjonge Timothy Dalton. De enige die slecht acteerde was Nigel Terry als John, ontzettend infantiel en dom kwam hij over. Later zou hij een stukken betere rol neer zetten als koning Arthur in Excalibur.

The Lion in Winter is een film waar je echt even voor moet gaan zitten. Ik geloof niet dat ik ooit eerder een film met zoveel dialogen heb gezien, zelfs als personages alleen zijn praten ze gewoon vrolijk door. Hoewel het een beetje vermoeiend was om de hele tijd al die dialogen te moeten verwerken, moet ik toegeven dat de kwaliteit van de dialogen wel bijzonder hoog was. Het ene geniale gevatte antwoord na het anderen wordt je voorgeschoteld. Het feit dat de personages allemaal bijzonder wispelturig en leugenachtig zijn zorgt er voor dat de film ook bijzonder onvoorspelbaar is. Het heeft wel iets zo'n machtsstrijd. Alleen wel een beetje dom dat de personages steeds complotten tegen elkaar samenspannen en deze vervolgens niet geheim houden.

De film is mooi opgenomen in 70mm. In tegenstelling tot wat je zou verwachte bij de ietwat theatrale opzet is de setting wel bijzonder realistisch en lekker grauw en middeleeuws. De muziek van John Barry is een van de absolute hoogtepunten van de film, heerlijk episch en het geeft de film soms een goede dramatische lading.

Al met is The Lion in Winter een sterk historisch drama. Het had beter (en toegankelijker) gekund, maar de film is zeker de moeite waard.

Uitstekende film waarin de koning van Engeland zijn drie zoons bijeen roept om de troonopvolger aan te wijzen. De film speelt zich af tijdens de kerst van 1183. Verraad, liefde, intriges, politieke spelletjes en dat allemaal binnen één gezin. Goed opgebouwde scenes en goed geschreven dialogen. De sterke cast, met een debuterende Timothy Dalton, maakt het geheel af.

"Wat moeten we ophangen, de hulst of elkaar?"

Hendrik II van Engeland was de eerste koning van het huis Plantagenet en zijn machtsgebied (Angevijnse Rijk) strekte zich uit van de Schotse grens tot de helft van Frankrijk tot aan de Pyreneeën, en enkele delen van Wales en Ierland. Echter wordt hij vooral herinnerd wegens de gewapende conflicten met zijn kinderen en met zijn vrouw.

In deze film, een fictief verhaal tijdens Kerstmis 1183, voelt Hendrik II, door zijn ouderdom dat zijn greep begint weg te glippen en nodig drie van zijn kinderen uit; Richard Leeuwenhart, (Anthony Hopkins), Godfried II van Bretagne (John Castle) en John Lackland (in het Nederlands; Jan zonder Land, Nigel Terry) uit op Chinon Kasteel. Ook laat hij zijn vrouw Eleonora van Aquitanië (Katharine Hepburn) komen en neef Filips II van Frankrijk (Timothy Dalton). Alles draait om de huwelijkspartners van Alais (Adelheid) van Vexin (Jane Merrow) en het kiezen van een erfgenaam.

Maar ondanks dat dit zich afspeelt in middeleeuwen, tijdens ruige bewogen jaren, zag je slechts af en toe een zwaard of dolk. Domweg kijk je naar 134 minuten dialoog in een bombastisch familiedrama geplaatst in een middeleeuwse setting. Er zijn zeven personages te zien, die vleien, liegen en bedriegen om hun zin te krijgen. In moderne uitdrukkingen en woorden. (teksten als It’s 1183 and we’re barbarians,” of de verwijzing naar Afrika) Helaas is dit ook een film waar alles wordt verteld en er niets wordt getoond. Afgezien dat er nu decors in het kasteel zijn te zien, had het ook gewoon opgenomen kunnen worden op Broadway.

Het is dan ook het toneelstuk maar dan op film. Oké als je een toneelstuik opvoert is je cast belangrijk en die wordt dan ook vakkundig geleverd door de getalenteerde sterren. Echter was het allemaal ook afstandelijk Tja en de enkele keren dat je wel iets van film ziet zijn maar eg zwak! (bv. de openingsscènes met gevecht(en), Henry die loopt op de kasteelmuren of Eleanors langgerekte aankomst per binnenschip) Naar twee uur getuige te zijn van al dit gepraat en zoveelste dialogische intrige was ik het beu! Het einde is ook best flauw en een anticlimax na alle wendingen die eraan voorafgingen. Maar ja dat was waarschijnlijk ook omdat men zich op historische figuren baseerde...? Nee ik kon hier maar weinig mee...

Gekeken omdat er een hoop bekende acteurs in spelen waaronder Hopkins en Dalton die kennelijk in hun eerste speelfilm speelden. Interessant. De film stamt uit een tijdperk waarbij het acteerwerk in mijn ogen teveel een toneelstijl heeft en ook iemand als Hopkins ontrekt zich daar kennelijk niet aan. Sowieso voelt de hele film aan als een toneelstuk dat op locatie gefilmd wordt en dat is gèèn pluspunt. Veel lange trage dialogen in de lijn van "Ik weet dat hij het weet dat ik het weet dat hij het weet" en dan gaat de speelduur wel lang aanvoelen. Het enige positieve aan de film is de soundtrack van Barry die erg fraai is. 1*.