Simple Men (1992)

Hal Hartley is misschien niet erg populair maar zijn films zijn toch zeker de moeite waard. Lekkere zwarte humor, prachtige dialogen.

Een regisseur met een eigen stijl. Aanrader!

Ik herinner mij van deze film inderdaad ook de fantastische dialogen, vol droge en absurdistische humor. Zou hem graag nog eens willen zien.

zo is dat: de acteurs worden als poppen geregisseerd. Soms gechoreagrafeerd, zelfs. Bevreemdend en tegelijkertijd gaat het toch om personages die dichter bij ons staan de dan de doorsneelul uit de meeste films.

De eerste aanraking met regisseur Hal Hartley was een nou niet echt denderende film. Vrijwel niets in de film gaf me een gevoel dat ik betrokken raakte bij het (emotionele) verhaal.

Dennis is bitter omdat hij bedrogen is door de vrouw van zijn dromen. Vervolgens zweert hij dat de eerstvolgende vrouw die hij tegenkomt zal verleiden en hierna zal dumpen. Hij reist samen met zijn broer Bill omdat hij het een en ander heeft uitgevreten zodat hij gedwongen wordt om verder te trekken. Bill wil zijn vader spreken omdat hij een revolutionair is die al 20 jaar ondergedoken is.

Het verhaal leidt nergens naartoe we kunnen meer spreken van veel improvisatie van de spelers op de plaats van handelingen. Vrijwel elke acteur speelt zwaar onder de maat en dat kun je zien doordat ze veelal hun teksten oplepelen en geen emotie erin leggen. Dus een behoorlijke tegenvaller dat vooral komt omdat het verhaal alle kanten op gaat behalve de juiste. Hier had meer ingezeten en dat zeg ik als leek zijnde.

Ik kan me alleen maar bij Verhoeven aansluiten. Deze film raakt noch kant noch wal. Rotzooi!

Wat een vreemde reacties. Bijzonder mooi verhaal over twee broers die beide op hun manier in de knoop zitten met het verleden. Beide broers leveren uitstekende acteerprestaties. Deze acteerprestaties komen voor een groot gedeelte echter wel ook op conto van de heerlijke dialogen. Zeker de monoloog van de politieman ergens in het midden van de film was geweldig. Ook de soms absurdistische scenes die de film bevatte deden mij regelmatig doen glimlachen. Zeker de gitaarscene en de dansscene waren grandioos en deden me af en toe even denken aan een soortgelijke scene in Calvaire. Al met al gewoon een ontroerend en prachtig verhaal dat mij wel degelijk kon bekoren en mij erg benieuwd maakt naar de volgende Hartley.

4*

Tot nu toe absoluut mijn favoriete Hartley (ik ben ze chronologisch aan het bekijken). Vooral die dansscene is erg fijn, maar ook het einde heeft hier eindelijk eens effect (het geeft een melancholisch gevoel). Sowieso vond ik het verhaal en de setting hier goed werken. Wel nog steeds dat stoicijnse/deadpan acteerwerk, waar ik niet helemaal weg van ben, maar hier kwam het allemaal eindelijk een beetje tot leven.

Het is makkelijk te zien waarom mensen deze film betitelen als stuurloos, houterig, met slechte acteurs en -dialogen. Aan de andere kant is alles aan deze film zo "on the nose", dat ik moeite moet doen om dergelijke standpunten te begrijpen, vooral omdat ze nogal naast de kwestie zijn. Klinkt meer snob dan ik daadwerkelijk bedoel, sorry.

De acteurs zijn constant bezig met intonatie en voordracht. De meeste van hen spelen een grotere rol in "the big picture" en vaker niet dan wel is het belangrijk "hoe" iets gezegd word en niet "wat". Taalspelletjes vol met sarcasme, droogheid, ironie en diepere lagen.

Een ietwat rommelige en vreemde uitwerking van een simpel verhaal wordt een kapstok voor een levensvraag aan het publiek. Alles hangt samen met mannen en liefde. Vertellen hoe deze film daar mee omgaat, zou al gelijk de strekking van de film weg geven. Laat het nogal duidelijk wezen dat het niet bepaald subtiel wordt gepresenteerd en het is in de meeste sleutelscènes wel terug te zien.

Een nummer als "Kool Thing" wordt zo ingezet dat het gelijk een toevoeging aan "the big picture" is en daarnaast is het 1 van de leukere scenes uit de film. Zo zijn er wel meer van dat soort momenten, die er voor zorgen dat je de boodschap haast niet kan missen.

Grappig en nogal random detail is de sluikreclame die nogal hardhandig in de film opduikt. Had dit nog een betekenis, of had Hartley gewoon een aantal sponsors in de arm genomen? Ik gok het laatste,

Grappige, gelaagde film, die blijkbaar toch heel wat inlevingsvermogen van de kijker vraagt. Tot nu toe vind ik dit ook de leukste die ik van hem zag en het is mijn 4e. Nek aan nek race met "Trust".

Prachtig is ook de ode aan Godard's Bande à part met de dans scene. Ik klim later denk nog even in de pen over dit prachtig jaren 90 werkje.

Van deze film die ik ooit zo'n 20 jaar geleden gezien moet hebben kon ik mij niets meer herinneren. Zal destijds ook wel niet te veel indruk op mij gemaakt hebben. Een videoclip met die dansscène deed mij echter besluiten deze film maar eens opnieuw te gaan bekijken. Én, dit keer viel hij mij beslist niet tegen, hoewel er wel bij gezegd moet worden dat die geweldige dansscène op het nummer Cool Thing van Sonic Youth er toch wel ver bovenuit stak. Maar ja, ik ben nu eenmaal dol op dit soort dansscènes, uiteraard wel met een aantrekkelijke dame in de hoofdrol. Ik vond die scène zeker niet minder als die vergelijkbare scène uit de film Bande à Part van Godard. Voor de rest was het toch best wel genieten geblazen, zeker als de dames klappen aan het uit delen waren. Ja, ik houd van meppende dames zo lang het maar in een film is uiteraard.

Kort samengevat; een lekker sfeervol filmpje dit van Hal Hartley. waarvan ik ook maar zijn film Trust maar eens moet gaan bekijken. Verder ook een heerlijke soundtrack met tracks van o.a. Sonic Youth en Ya Lo Tengo.

4.0*

Redelijke film waarin twee broers op zoek gaan naar hun vader die ontsnapt is van de politie. De wat vreemde, eigenaardige toon van de film is weer typisch Hal Hartley. Dit komt grotendeels door de off-beat dialogen. En alhoewel deze soms best goed zijn, maakt het de personages wel wat afstandelijk (het acteerwerk doet hier zelfs nog een stapje bovenop). Een nipte 3.0 sterren.

Mijn favoriete Hartley film, vooral dankzij de geweldige dialogen, en ook monologen.

"Mysterious, thoughtful, deep, but modest. And then I'm gonna fuck her"

En ook wel een beetje dankzij Kool Thing.

Simple Men is de Hartley-lakmoesproef wat mij betreft, als je deze niet kunt waarderen kun je de rest van zijn oeuvre overslaan.

Deze ben ik nog altijd benieuwd naar. Waar te zien of te koop?

Weinig animo in het laatste decennia voor Hal Hartley. Slechts 6 reacties na 2008. Nochtans was hij de coming man in de jaren '90 en wegens zijn inspiratie uit de Nouvelle Vague een Godard adept gedoopt. Simple men heeft ook die structuur waarin een misdaadverhaal (vader ontsnapt uit de gevangenis en is voortvluchtig) versneden wordt tot woordspelletjes, een dansje midden in de film en een zekere artificiële benadering om het film mechanisme transparanter te maken. De film bezit ook dezelfde speelsheid die ik kan appreciëren in dialogen maar het gaat over niet veel. Vader/zoon en Man/vrouw worden geanalyseerd vooral in woorden en ik heb het gevoel dat de film daar steeds rond draait. Voor mij staat Simple men ergens op een B kantje van een LP genaamd de American independent Cinema.