Privilege (1967)

A withering exposé of the misuse of power in a world of illusion.

Het leven verloopt soms toevallig (of constant?). Mijn Youtube-algoritmes boden mij recent een peformance van Paul Jones (ex-Manfred Mann) op de Duitstalige tv van "I've Been a Bad Bad Boy", een schmaltzig-nummer wat bij mij de perfecte toon raakt, vooral door Jones' ogenschijnlijk gedrogeerde en enigszins 'vrouwelijke'' playback.

Nu wil het toeval dat deze film uit hetzelfde jaar, nota bene inclusief deze single, bij een Facebook-discussie werd genoemd als een mogelijke inspiratie voor Alice Coopers performance (die recent betoogde dat David Bowie daar weer onder de indruk van was en gebruikte voor zijn Ziggy Stardust-persona).

Dat Jean Shrimpton zijn tegenspeler is, is voor mij ook opvallend, omdat ik recent haar Harpers Bazaar-astronauten-cover uit '65 'ontdekte'.

Kortom, genoeg om mijn interesse te wekken, zeker omdat ik een fascinatie heb voor de wisselwerking tussen de countercultuur, muziek en film in de jaren 60. Het was de tijd waarin Jim Morrison (de rock & roll-shaman als leider van een muzikaal ritueel) en John Lennon ("The Beatles zijn groter dan God") een mythische status kregen als popmuzikanten, en de 'cult of personality' vertoonde voor sommigen een gelijkenis met fascistische leiders als Mussolini en Hitler, waarvan met name de laatstgenoemde goed met behulp van Leni Riefenstahl wist hoe hij cinema moest inzetten om die cult te intensiveren. Het kan geen toeval zijn dat Bowie als Ziggy en later The Thin White Duke afstevende op een crash course waarin hij zich stortte op zwarte magie en meermaals flirtte met fascisme ('this aint rock 'n' roll, this is genocide', 'Hitler was de eerste rockster'.

Hoewel Paul Jones en zijn voorgaande band Manfred Mann niet bepaald bekend stonden als countercultuur-iconen, klinkt 'Free Me' in de trailer behoorlijk vuig. Het doet me denken aan een vertraagde versie van The Velvet Undergrounds "I Can't Stand It Anymore". Patti Smith (VU-fan, Morrison-fan en zelf te omschrijven als rock 'n' roll-shaman) coverde het nummer in de jaren 70. In die zin heeft de film een zekere voorspellende waarde, of wist het goed een vrij jonge trend door te trekken naar zijn logische conclusie.

Dit allemaal gezegd hebbende moet ik de film nog zien, en ik ben benieuwd hoe de film past in de ontwikkeling van audiovisualering die in de jaren 60 plaatsvond in film. The Graduate en met name Easy Rider waren hierin de doorslaggevende films, maar films als Head (met daarin The Monkees), The Trip, en andere budget-films met bikers, drugs slikkende jeugd gingen hen voor.

Ik ben benieuwd.