Privilege (1967)

Het heeft jaren geduurd, maar het schijnt eindelijk zover te zijn.. Deze "counter-culture" klassieker komt eindelijk op DVD!

Van wat ik op Youtube heb gezien, is dit zeer de moeite waard!

Interessant. Enig idee wanneer en door welke uitgever?

29 Juli komt hij uit via New Yorker. (regio1)

amazon link

Ik twijfel enorm, want twee andere Peter Watkins films die door New Yorker zijn uitgebracht kwamen later ook uit via Masters of Cinema.

Hij wordt later dit jaar uitgebracht op regio 2 door de BFI, in het kader van hun Brit-cult label Flipside!

Komt in Januari uit!

Een kruising tussen Lonely Boy (1962) en Triumph des Willens (1935)... en dan gebaseerd op een boek dat (naar verluid) werd geschreven naar aanleiding van een gesprekje (dat evolueerde) tussen Terence Stamp en Johnny Speight over hoe een popster uit hun tijd die leek te denken dat hij Jezus Christus was; ''Don't all popstars think that?"

Geregisseerd door Peter Watkins levert dat op zijn minst een intrigerende film op, en hier moet bijna zonder twijfel inspiratie voor Spinal Tap en Monty Python gehaald zijn. Volgens Watkins zelf zou een hele scène uit deze film zelfs in ACO gebruikt zijn, al is hij daar in zijn self-interview redelijk voorzichtig mee. De ACO-vibe kan ik in ieder geval wel onderschrijven.

Waar het helaas aan schort is de prestatie van Paul Jones, die veelal precies goed een (af)geleefde popster neerzet, maar op de cruciale momenten toch iets ontbeert in intensiteit. In bv. de laatste belangrijke scène breekt dat Privilege behoorlijk op, in mijn beleving.

Verder zijn de paar belangrijke concertscènes te weinig indrukwekkend, omdat ik (de massahysterie van een uitzinnig) publiek mis; de eerste in de kerk komt daar nog aardig mee weg (de gekte kun je goed vangen met slechts een paar uitzinnige meisjes), maar de latere die TdW als grote inspiratie heeft, mist juist die grote aantallen mensen (budget?) en toont een tamelijk slap aftreksel van genoemde bron - maar hoe kan het eigenlijk ook anders...

Blijft over een mooi in beeld gezette film, maar het voelt toch ook aan als een gemiste kans.

De rockversie van 'Onward Christian Soldiers' met amechtig knikkende bisschoppen is nochtans geniaal, en zo zijn er meer momenten... ik zeg alleen nog: think apples!

Derhalve toch 3,5*.

Welke scène dat precies is, weet ik nog steeds niet (ik dacht aan de presentatie van de nieuwe Alex in ACO vs. die van Steven hier), maar het in de camera kijken is nog een opvallende overeenkomst.

Gaat nu in Pakket Service

Makkelijke, open film. Vlot en kleurrijk, maar wel in het bekende stramien van Watkins. Vond de film wat lang/monotoon (na een sterke start), want het is in feite een one joke movie en veel prikkelends was er uiteindelijk toch niet te melden, laat staan iets stekeligs. Het uitgangspunt had dat in principe toch echt wel in zich. En ik moet vooral Meneer Bungel bijvallen die de vinger op de zere plek legt:

A withering exposé of the misuse of power in a world of illusion.

Het leven verloopt soms toevallig (of constant?). Mijn Youtube-algoritmes boden mij recent een peformance van Paul Jones (ex-Manfred Mann) op de Duitstalige tv van "I've Been a Bad Bad Boy", een schmaltzig-nummer wat bij mij de perfecte toon raakt, vooral door Jones' ogenschijnlijk gedrogeerde en enigszins 'vrouwelijke'' playback.

Nu wil het toeval dat deze film uit hetzelfde jaar, nota bene inclusief deze single, bij een Facebook-discussie werd genoemd als een mogelijke inspiratie voor Alice Coopers performance (die recent betoogde dat David Bowie daar weer onder de indruk van was en gebruikte voor zijn Ziggy Stardust-persona).

Dat Jean Shrimpton zijn tegenspeler is, is voor mij ook opvallend, omdat ik recent haar Harpers Bazaar-astronauten-cover uit '65 'ontdekte'.

Kortom, genoeg om mijn interesse te wekken, zeker omdat ik een fascinatie heb voor de wisselwerking tussen de countercultuur, muziek en film in de jaren 60. Het was de tijd waarin Jim Morrison (de rock & roll-shaman als leider van een muzikaal ritueel) en John Lennon ("The Beatles zijn groter dan God") een mythische status kregen als popmuzikanten, en de 'cult of personality' vertoonde voor sommigen een gelijkenis met fascistische leiders als Mussolini en Hitler, waarvan met name de laatstgenoemde goed met behulp van Leni Riefenstahl wist hoe hij cinema moest inzetten om die cult te intensiveren. Het kan geen toeval zijn dat Bowie als Ziggy en later The Thin White Duke afstevende op een crash course waarin hij zich stortte op zwarte magie en meermaals flirtte met fascisme ('this aint rock 'n' roll, this is genocide', 'Hitler was de eerste rockster'.

Hoewel Paul Jones en zijn voorgaande band Manfred Mann niet bepaald bekend stonden als countercultuur-iconen, klinkt 'Free Me' in de trailer behoorlijk vuig. Het doet me denken aan een vertraagde versie van The Velvet Undergrounds "I Can't Stand It Anymore". Patti Smith (VU-fan, Morrison-fan en zelf te omschrijven als rock 'n' roll-shaman) coverde het nummer in de jaren 70. In die zin heeft de film een zekere voorspellende waarde, of wist het goed een vrij jonge trend door te trekken naar zijn logische conclusie.

Dit allemaal gezegd hebbende moet ik de film nog zien, en ik ben benieuwd hoe de film past in de ontwikkeling van audiovisualering die in de jaren 60 plaatsvond in film. The Graduate en met name Easy Rider waren hierin de doorslaggevende films, maar films als Head (met daarin The Monkees), The Trip, en andere budget-films met bikers, drugs slikkende jeugd gingen hen voor.

Ik ben benieuwd.

Als een scène daadwerkelijk gebruikt zou zijn in A Clockwork Orange dan zou dat wel redelijk duidelijk moeten zijn en niet in nevelen gehuld. Ik heb ACO best vaak gezien maar voelde geen enkele Aha-erlebnis tijdens het kijken van Privilege. Thematisch en qua feel wel wat overeenkomsten (al komt dat ook door de tijd waarin beide films gemaakt zijn) maar direct gekopieerd en gebruikt zoals Watkins kennelijk zei? Nah.