Crazy Love (1987)

Fijne film, niks gedateerd, en heel goed geacteerd.

Goede film van Deruddere die het leven van Harry Voss in drie fasen aanhaalt. Harry heeft zijn hele leven geworsteld met liefde en de ontwikkeling van zijn seksualiteit. Als jonge jongen en laat ons zeggen dat dit best herkenbaar was, was seksualiteit iets onbereikbaars. Veel verder dan een boekje, een prentje of de peepshow kwam je niet als je blote vrouwen wou zien. Je moest er toch al moeite voor doen wat vandaag de dag onmogelijk is met het internet en de mentaliteitsverandering in de samenleving.

Het tweede fragment was het meest pakkend en blijft me ook het meest bij. Jongvolwassen Harry die met een halve rol wc-rol om zijn hoofd een dame ten dans vraagt is tegelijk komisch en tragisch. Het was wellicht voor hem als voor haar de enige mogelijkheid. De scène eigenlijk van de hele film, de scène die de film samenvat in een afstandelijke intimiteit en zoektocht naar liefde en seksualiteit.

Dat laatste komt ook sterk naar voren in het laatste fragment. Walgelijk en toch intiem. Zielig in de negatieve en positieve betekenis van het woord… Voorts een sfeervolle film met een prima soundtrack en een uitstekende De Pauw. Ook de bijrollen van onder meer Gene Bervoets, Geert Hunaerts en Michael Pas mochten er zijn.

Leuk al die stemmen, maar de transfer die op Netflix staat is best ruk. Ik zag de film vorige week (voor de eerste keer!) op het grote doek en die DCP zag er prachtig uit, veel beter dan de geupscalede dvd die Netflix gebruikt.

is die versie op Netflix niet ingekort ? Ik weet het niet zeker maar vermits de speelduur op Netflix 83 minuten bedraagt terwijl officiel bronnen (IMB, MM, Wikepedia) spreken van 90 minuten vroeg ik me af of ze een paar scenes (ik dacht dat die necrofilie scene langer duurde) niet hadden geknipt ?

Film nog niet gekeken op Netflix op een paar fragmenten na. Korte speelduur zou ook te verklaren kunnen zijn door PAL-speedup, aangezien de transfer een upscale lijkt te zijn van de dvd.

Is dat ook niet tekenend voor hoe men hier in de Benelux met het nationaal filmerfgoed omgaat?

En is dat Netflix aan te rekenen. Zij kopen de licentie op en vragen de film bij de licentiehouder op.

4K restoraties heb ik volgens mij alleen nog maar bij Paul Verhoeven films gezien. En vooral ook die een buitenlandse release kregen.

Verder hoor ik bijzonder weinig vanuit Eye en Cinematek over gerestaureerde 'recente' klassiekers. Ze zijn er wel, maar er is vermoedelijk maar budget om een aantal per jaar te doen. En dan ligt het zwaartepunt dikwijls op de nitraatfilms / oude filmblikken / stomme films die gered kunnen worden. Niet bij die 70s 80s 90s klassiekers die nog op de plank liggen.

Love hurts! Wat een mooie scene zeg. In handen van een Nederlandse regisseur zou deze hele film waarschijnlijk heel expliciet en banaal zijn geworden. Maar de essentie van L'amour est un chien de l'enfer is nu juist dat er door het banale heen (de daad) naar het verhevene (de liefde) wordt gezocht. Ik vreesde even dat de derde en laatste tijdsperiode over de schreef zou gaan, maar zelfs dat houdt iets teders over zich. Verder ook prima muziek en beelden.

De op Wikipedia gedocumenteerde ontstaansgeschiedenis van Crazy Love leest grappig:

In 1981 oogstte Tales of Ordinary Madness van Marco Ferreri, gebaseerd op werk van Charles Bukowski, heel wat bijval. Het leek daarom een goed idee om een internationaal project op te zetten waarbij regisseurs als Hector Babenco en Bigas Luna elk een bijdrage naar Bukowski zouden leveren aan een episodefilm, Love is a Dog from Hell, genoemd naar een poëziebundel van Bukowski.

De Vlaamse bijdrage A Foggy Night, was een bewerking door Dominique Deruddere en Marc Didden van Bukowski's verhaal The Copulating Mermaid of Venice, CA. Na afloop van de opnames in 1985 bleek echter dat de internationale partners zich uit het project terugtrokken. Deruddere liet zijn deel van de film aan Charles Bukowski zien, die zich enthousiast betoonde, met name over het andere einde dat aan het verhaal is gegeven.

Met de morele steun van Bukowski en met de productiesteun van Erwin Provoost, werd besloten de film op eigen kracht uit te breiden tot een drieluik. Enkel het derde deel is echt gebaseerd op een verhaal van Bukowski, de eerste twee delen, waarin we Harry Voss zien als jongen en als jongeman, werden bedacht door Deruddere en Didden.

Dus als ik het goed voor heb, rust het bestaansrecht van deze film enkel in het feit dat serieuzere regisseurs eieren voor hun geld kozen toen ze het (overigens abominabele) necrofilie segment zagen? Wat een droefheid! Er staat ook op de Wikipedia-pagina dat de film 'erg controversieel' was in zijn tijd en nooit internationaal wist door te breken 'door de controverse'. Nou, ik heb geen exhaustief bronnenonderzoek van recensies uit de vakpers van toen gedaan, maar op het eerste zicht leek iedereen hartstikke enthousiast. Ik vond o.a. een heel lovende beoordeling van De Zeeuwse Courant terug. Nee, zoals vaker wil men zo'n controverse opschroeven. DIt is echt typisch zo'n nep-transgressieve film die binnen arthouse middens unaniem gunstig onthaald wordt en waar men zichzelf als ruimdenkend wil positioneren tegen een ingebeeld conservatief verzet. Ja, nep-transgressief, want Crazy Love is lang niet zo choquerend als de film zou hopen te zijn. Didden en Deruddere hebben plots een soort 'origin story' aan hun necrofilie verhaaltje proberen breien, wat erg moraliserend en Hollywood-achtig overkomt. "Wat drijft iemand om zo'n afschuwelijke daad te plegen?" Ik waande me haast in The Joker. Daarnaast begreep ik ook echt niet waarom het strikt noodzakelijk was om het hoofdpersonage zulke acne te geven om zijn schuchterheid naar het andere geslacht te verklaren. Hij had toch ook gewoon - ik zeg maar wat - een wat ongemakkelijke puber kunnen zijn? Of was Josse De Pauw zo ijdel dat hij veronderstelde dat het anders niet plausibel zou zijn dat een deerne hem zou kunnen afwijken, als hij niet monsterlijk verminkt was? Doet mij een beetje denken een Cheech Marin die in Still Smokin' (nadat hij denkt verward te worden met Burt Reynolds vanwege zijn uiterlijk) voorneemt om zichzelf met een scheermes toe te takelen om andere acteurs ook een kans te geven. Enfin, de high school prom scènes zorgen wel voor mooie taferelen, hier is Marc Didden in zijn sas. Je voelt dat 50s / 60s nostalgicus Didden beter een vrolijke, optimistische film had gemaakt over de geneugten van vroege rock 'n roll, botsautoplezier en de poëtische schoonheid van als muurbloempje afgewezen te worden op de deuntjes van Del Shannon of Bobby Vee. Zelfs een blauwtje lopen was vroeger beter.

Matig. Jaja, toch wel. Nochtans zit er een geniale kortfilm in verborgen. Het eerste kwartier waarin het romantisme als illusie mooi wordt ingeleid in de bioscoop om nadien thuis deze luchtbel te zien openspatten. Maar het kwaad was reeds geschied. Harry gelooft in pure liefde. Dan recht naar de laatste vijftien minuten. Het idee van die verwrongen romantiek waarin het laatste deel Harry het lichaam in de zee draagt na ‘getrouwd’ te zijn en herhaalt ‘tot de dood ons scheidt’ waarin het shot van de maan en de score de eerste vijf minuten linkt ( waarin die romantiek dus ontstond). Extra versterkt door dezelfde actrice te nemen als the princess (trouwens is die actrice een masseuse/therapeute geworden volgens internet ?) met nog eens link door de romantische melige score. Geniaal in visie en in vorm dus. Maar daartussen ? De scene met kermis misschien nog ok maar zeker overbodig is de scene bij het huis van de Italiaanse. Het schoolbal : wat was the point dat hij danste met toiletpapier ? Zit geen vervolg aan. Tot aan het stelen van het lijk (lijkt uren te duren nl ruzie, het gadeslaan) mist de film ritme. Het gaat over niet veel. Wel mooi aangekleed jaren 50 in een stilistisch universum eveneens als de songs maar helaas de titeltrack van Raymond (enkel te horen bij de credits) duf. De enige van het team 'Brussels by night (alleen hebben Didden en Deruddere regie en scenario geruild) dat een steek laat vallen. Blijkbaar was het de bedoeling om een kortfilm te maken (het laatste deel dus) maar hebben dan een film moeten maken omdat anders het project niet tot in de bioscoop zou geraken. Maar de geest van de kortfilm blijf ik echter te duidelijk zien waardoor de film in zijn geheel niet kan boeien. Maar die geniale 30 minuten blijven voor altijd fier overeind staan tussen al die andere mooie filmmomenten.

Tsja, daar waar de Nederlanders in de jaren 70 en 80 controversieel waren, deed België daar toch nog wel een schepje bovenop.

Ik stuitte hier per toeval op op Netflix, die momenteel in is om allemaal Europese klassiekers te streamen. Het sprak me wel aan.

Crazy Love is dus een Belgische hommage aan de verhalen van Charles Bukowski. Daar kon ik me toch wel vrij in vinden. We zien hier voornamelijk de elementen uit Kind onder Kannibalen terug.
Het verhaal begint in 1955 en we volgen de zekere Harry als 12 jarige op het Vlaamse platteland. Er is geen moer te doen in zijn omgeving, de zomer is op zijn hoogtijden en thuis kan hij zich niet meten. Dit veranderd als hij een oudere knul Stan uit de buurt treft. Hij trekt Harry erop uit om allerlei... al dan niet verknipte, seksuele experimenten te ondergaan.

Deze Stan zal zijn seksuele kijk op de wereld echter blijven tekenen. En ze lijken elkaar ook niet uit het oog te verliezen. Als Harry adolescent is trekt Stan hem mee naar het schoolbal waar Harry vanaf ziet. Harry zit namelijk helemaal onder de puisten en op het bal zelf lijkt zijn gelijk alleen maar bevestigd te worden. Dit veranderd echter als hij een bitterzoete actie uithaalt met wc-papier.

En dan op het laatst... Harry die inmiddels al volwassen is en met zijn vettige haar en zijn scheve kop bijna overkomt als de Vieze man uit Koten en de Bie, om het nog vriendelijk te zeggen. Het seksuele experiment die hij nu in zijn middelbare jaren uithaalt gaat ver.... behoorlijk ver... Het doet zelfs Stan verbleken. Met een bizarre twist van dien.

Ja, dit was een aardig stukje cult van de Vlamingen. Gedurfd, rauw, zwartgallig en smerig. Inderdaad een ode aan Bukowski... (Al heeft Bukowski tot zover ik weet niks met necrofilie gehad)

4,0*

Goh.

Moeilijk te beoordelen film. Ik vind Vlaamse films sowieso al niet echt mijn ding. Ze zien er vaak snel gedateerd uit en komen nogal eens potsierlijk over. Anderzijds moet gezegd dat een film als deze ook wel iets heeft. Misschien komt dat ook een beetje doordat er vandaag de dag wellicht geen film zoals deze meer gemaakt kan worden, enkel en alleen al door de necrofilie. Die befaamde scène is mij wat te veel edgy proberen zijn. Door zo'n scènes wordt een film mogelijk snel cult, maar echt goed of intrigerend vind ik dat meestal niet. Zo ook hier.

De tweede akte, waarin de toch al pokdalige kop van Josse De Pauw nog wat meer toegetakeld wordt, is de meest stemmige. De overgang van het lispelende jongetje dat Geert Hunaerts kennelijk ooit was naar de voor het ongeluk geboren De Pauw is weliswaar even wennen maar het is film natuurlijk. Dat het allemaal niet lang duurt helpt mij ook wel om dit soort Vlaamse films een kans te geven.

2,5