
Dream Cruise (2007)
Alternatieve titel: Masters of Horror: Dream Cruise
Verenigde Staten / Japan
Thriller / Horror
57 minuten
geregisseerd door Norio Tsuruta
met Daniel Gillies, Yoshino Kimura en Ryo Ishibashi
Jack, een Amerikaanse advocaat in Tokio, is verliefd op de vrouw van zijn grootste cliënt, Eiji. Wanneer deze hem uitnodigt voor een weekend op zijn jacht, moet Jack zijn panische angst voor het water overwinnen. Maar Eiji heeft meer in gedachten dan alleen een plezier tochtje. Hij weet van de verhouding en heeft moorddadige plannen voor zijn vrouw en Jack. Maar de twee zijn niet de enigen die voor hun leven moeten vrezen. Aan boord jaagt de geest uit een donker verleden meedogenloos op alles wat ademt.
Waar Miike's Impint naar mijn mening nog vol zat met prachtige scenes en mooie beelden en kleur, ontbreekt het in Tsuruta's deel aan al die dingen.
Het verhaal is verfilmd na een short story van koji Suzuki (de schrijver van het alombekende Ringu) Dit verhaal trekt voor een deel op hetzelfde. En ja de japanse geesten die door een geliefde vermoord worden en dan in een soort van grudge-vorm terugkomen dat ken ik nu onderhand wel.
Ryo Ishibashi is een van mijn favoriete Japanse acteurs bij het zien van Tsuruta's Dreamcruise schiet bij mij toch een wenkbrauw omhoog. Zijn Amerikaans is slecht oke..He is not to blame, maar ook verder presteert hij niet op zijn huidige niveau jammer..
Ik ben erg teleurgesteld, hier had ik enorm veel van verwacht..jammer 2*
Jammer om Ishibashi zo te zien worstelen met de Engelse taal. Z'n spel lijdt er ook een serieus stukje onder.
Verder een flauw verhaaltje dat nergens spannend is en daarmee ook weinig meer te bieden heeft. Locatie was wel aardig maar de geest was niks, de tweede geest ook al niet.
Eén van de slechte afleveringen totnogtoe. Nochthans Japanse regisseurs genoeg die prachtige horrordingen maken.
2*

Net als in Imprint is het een stevige doorn in het oog dat de Japanners engels spreken. Ishibashi is ook niet op de top van z'n kunnen, de rest is nog minder. Verder ook weer zo'n uitgekauwd geestverhaaltje waar ik onderhand wel genoeg van heb. De locatie was leuk (beetje Dead Calm achtig) maar veel wordt er niet mee gedaan. Zowel visueel als qua spanning compleet brak.
2*
De effecten waren ook niet om over naar huis te schrijven en toch geef ik een voldoende omdat de film me niet heeft verveeld.
Leuk als tussendoortje als je er niet al te veel van verwacht.

4,0*.
Het begint best fijn. Nieuwsgierigmakende intro, daarna een snelle wisseling naar het hoofdpersonage Jack, een niet al te onaantrekkelijke vent om te zien, wat zeg ik? Best een scheetje ook nog.
De film heeft een interessant gegeven. Als kind heeft hij zijn broertje zien verdrinken, en hij geeft zichzelf daar de schuld van en dit achtervolgt hem, letterlijk en figuurlijk, nog steeds. Dit zie je enkele keren terugkomen, ook d.m.v. fijne flashbacks.
Het acteerwerk is niet van hoogstaand niveau, maar ook niet tenenkrommend slecht. Ook het Engels stoorde me niet. Je zit te wachten op het moment dat Eiji Jack confronteert met zijn verraad. De spanningsopbouw is prima, echt eng wordt het nergens maar er hangt een onheilspellend sfeertje. Natuurlijk geen japanse horror zonder lange, zwarte haren. Dit lijkt wel een standaard iets.
Dream Cruise kijkt ontzettend prettig weg, en is voor mij ook de beste uit de reeks die ik tot nu toe gezien heb.
Niet al te best dus. Tsuruta vind ik best een fijne regiseur, vond Premonition en Ringu 0 best goed. Hier bakt ie er eigenlijk weinig van. Ishibashi vind ik altijd wel een aangenaam acteur, maar lijkt toch best veel problemen te hebben met de Engelse taal. Die hele basis van die Japanse geestenverhalen heb ik nu wel gezien, en is ook echt in elke Japanse geestenfilm nagenoeg hetzelfde. Voor de rest ook erg clichématig, dat hele gedoe met zijn broertje was dan ook echt vreselijk. MoH lijkt me toch juist de reeks om iets te 'proberen' maar ondanks dat het best lekker wegkijkt is het voornamelijk ongeïnpireerd, saai en futloos. Met deze dooddoener heb ik de MoH reeks afgesloten. Fijne reeks overall, wel een echt hit or miss verhaal maar als ze goed zijn, zijn ze ook heel goed.
Wat Naomi al aangeeft, het is leuk om die vent weer eens te zien die ook in The Vampire Diaries speelt, maar voor de rest is er weinig positiefs op te noemen aan Dream Cruise.
Ik had niks met de rest van de cast, vond het grootste gedeelte ook slecht geacteerd en zowel Kimura als Ishibashi kwamen lachwekkend over als geesten. Totaal niet eng of spannend, en het is vrijwel altijd hetzelfde met die Japanse geestenverhalen. Op een gegeven moment is dat gewoon niet leuk meer om naar te kijken. Verhaal zelf was redelijk, de hele background story met zijn broertje was aardig om te volgen, maar verder totaal niet origineel. Toch vind ik zo'n locatie altijd wel een plus, dat geïsoleerde gevoel wat er dan gecreëerd word is een plus. Maar dat was dan ook wel het enige in deze film. Jammer weer een gemiste kan in de MoH reeks.
1.5*

Het gegeven is aardig en die gekke Japanner was ook nog wel leuk, voor de rest heeft de film eigenlijk bar weinig te vertellen en vervalt het van de ene in de andere cliché.
1,5*
Van regisseur Takashi Miike zagen we eerder een Japans/Amerikaans werkje in de Masters of Horror serie, die was niet zo best, hopelijk is Dream Cruise beter dus. De films hebben in ieder geval een ding gemeen; de gesproken taal is Engels terwijl de acteurs voornamelijk Japans zijn.
Maar buiten dat begint Dream Cruise ontzettend tof, wanneer een hand uit de wasbak het gezicht van Jack vastpakt, effectief schrikmoment? Jazeker! En wat daarna volgt is nog meer schrikken geblazen.
Werd dit dan eindelijk een keer een écht 'enge' film in de Masters of Horror reeks? Ik hoop het. Het eerdere J-Horror werkje van Takashi Miike was meer 'torture-porn' in plaats van J-Horror zoals we dat vooral kennen. Dream Cruise gaat meer de kant uit van de bekende Japanse horrorfilms zoals Ju-On en The Ring. Maar nu op een boot dus.
De eerste scènes op de boot waar de spanningen hoog oplopen tussen Eiji en Jack zijn ook niet slecht, de conversaties keken lekker weg, en het gebrekkige Engels is gelukkig minder irriterend dan in Imprint. De vrouw van Eiji sprak zelfs erg aardig engels.
De eerste geestverschijningen volgen ook al snel, en als Eiji onderwater de boot gaat repareren voelt dit toch wat ongemakkelijk aan. Eiji's arm lijkt gewurgd te worden door zeewier, maar eigenlijk is dit het lange zwarte haar van zijn ex-vrouw, die hij op gruwelijke wijze vermoord heeft.
Even later volgt ook een erg toffe scène waar Eiji's vrouw lijkt te verdrinken, en hetzelfde lot onder te gaan als Eiji's ex-vrouw. Jack moet haar redden voordat het te laat is. Op wel erg sukkelige wijze doet hij dit, en hier zien we eigenlijk wat voor knullig ventje die Jack eigenlijk is. Hij doet alles op erg ongelukkige en sukkelige wijze, ik moest hier erg hard om lachen, al was dit natuurlijk niet zo bedoeld. Hierdoor valt het spannende een beetje weg, ook omdat je al weet dat Jack haar toch wel weet te redden.
Maar tegen het einde toe herpakt Dream Cruise zich ontzettend met geestverschijningen, schrikmomenten, bloed en liefde. De ongemakkelijke sfeer wordt buiten de boot verder gezet als Jack en Eiji's vrouw van de boot weg zwemmen en worden gevolgd door de geest.
Gelukkig eindigt de film lekker romantisch, en neemt het einde zelfs Jack's schuldgevoel weg, wat mooi! Een van de betere in de Masters of Horror reeks. 3,5*
Het is allemaal nogal standaard en voorspelbaar, al is de uiteindelijke finale wel vermakelijk. Japanners, die in het Engels moeten acteren, zijn vaak ook niet op hun best. Daniel Gillies is geen Japanner, maar acteert toch wel dramatisch hier. Het viel bij vlagen echt op, hoe slecht hij wel niet bezig was, dat zag er soms gewoon lachwekkend uit.
Los daarvan vermaakte het nog wel enigszins, wat wel fijn was, evenals het bootje op volle zee. Aan clichés geen gebrek en goed werd het nooit, maar ik heb ze nog weleens stukken slechter gezien.
2,0*
In dit verhaal draait om de Amerikaanse advocaat Jack Miller die werkt in Tokio en die verliefd is op Yuri Saito, welke de vrouw is van zijn grootste cliënt Eiji Saito. Deze Eiji was vier jaar geleden getrouwd met de rijke Naomi, maar deze is opeens verdwenen en daarom is hij nu opnieuw getrouwd met Yuri. Eiji weet dat Yuri een verhouding heeft met Jack en daarom nodigt hij beiden uit voor een zakenreisje op zijn jacht met de toepasselijke naam "Yuri". Jack heeft als kind zijnde zijn broer Sean verloren, die voor zijn ogen verdronken is en hij verwijt zichzelf dat hij Sean niet heeft kunnen redden en hij heeft daar ook vaak nachtmerries (daar opent het verhaal mee) over en heeft daarom een panische angst voor water waarin hij de geest van Sean ziet. Ondanks dat gaat hij toch in op de uitnodiging van Eiji, maar al snel komen hij en Yuri erachter dat ze dat beter niet hadden kunnen doen, want Eiji heeft een andere vorm van plezier maken in gedachten en wilt hun beiden vermoorden. Buiten dat Eiji ze wilt vermoorden jaagt er ook nog een geest uit een donker verleden op hun, die het zowel voorzien heeft op Jack, Yuri en Eiji.
Het sfeervolle (komt mede omdat het verhaal zich grotendeels op zee afspeelt, middels de jacht van Eiji) verhaal zit opzicht best leuk in elkaar (zeker wat betreft de opbouw) en wist mij zelfs te boeien en te vermaken van de eerste tot de laatste minuut (duurt circa 55 minuten). Ook met de uitvoering van het verhaal zit het wel goed, want er zitten een paar aardige schrikmomenten (met name tijdens de opening) in en ook bevat het verhaal een aantal horrormomenten (zoals o.a. een geest) welke soms voorzien zijn van goor (afvallen van arm van Eiji en gespleten hoofd van Eiji, waarbij zijn hersenen te zien zijn) en die ook fraai in beeld werden gebracht. Een enkel horrormoment vond ik zelfs grappig en dat heeft betrekking op de afgevallen arm die weer tot leven komt en het been en de keel van Jack stevig vastpakt.
De wendingen (o.a. dat Eiji zijn eerste vrouw Naomi heeft vermoord op de jacht en haar lichaam in zee dumpt, waardoor de zee vervloekt is en dat Naomi de geest is die nu op hun jaagt) in het verhaal waren best aardig, maar zijn wel redelijk voorspelbaar. Hier en daar zitten er een paar leuke dialogen in, zoals het moment dat men aan het eten is op de jacht en Eiji dan vraagt aan Jack:
Eiji: Gij zult geen overspel plegen, Jack ! Weet je wat er gebeurt met mensen die dat doen ?
Jack: Dat weet alleen God.
Eiji: Die gaan naar de hel, Jack

Het einde van het verhaal was best aardig en is zelfs spannend en dat Sean uiteindelijk de helpende hand komt bieden als Yuri aan het verdrinken (omdat Naomi aan haar trekt) is en Jack dit probeert te verhinderen, was natuurlijk weer vrij voorspelbaar. Visueel zag het er allemaal best aardig uit (zeker wat betreft de goor effecten) en de beperkte cast in dit verhaal, die eigenlijk bestaat uit maar drie personen, doet het verdienstelijk en dan heb ik het over Daniel Gillies (in de rol van Jack Miller), Ryo Ishibashi (in de rol van Eiji Saito) en Yoshino Kimura (in de rol van Yuri Saito). De laatste zag er ook niet onaardig uit.
Al met al een leuke en vermakelijke korte Thriller / Horror film uit de "Masters of Horror" TV-serie, welke gemaakt is door de Japanse regisseur Norio Tsuruta (vandaar natuurlijk ook als locatie Tokio), waar ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord heb en dit was ook de eerste film van hem die ik zie. Daarmee komt er voor mij ook een einde aan de verhaaltjes in de "Masters of Horror" TV-serie, waar ik me best goed mee vermaakt heb (mijn gemiddelde punt over de 26 verhaaltjes is een 2,67, oftewel afgerond een kleine onvoldoende. Het slechtste verhaaltje vond ik "The Washingtonians (2007)" en het beste verhaaltje vond ik "Pelts (2006)"). Hopelijk wordt er nog eens nieuw leven in de "Masters of Horror" TV-serie geblazen, want opzicht keken de korte verhaaltjes (maximaal 60 minuten) zich lekker weg.
De vorige Japans getinte horrorfilm uit de Masters of Horrorreeks, Imprint, viel mij erg slecht. Totaal verhaalloos en geen spanning. Om nou te zeggen dat Dream Cruise een goed verhaal heeft, is erg overtrokken. Maar het heeft zeker zijn momenten. En dat monstertje is best wel scary.
Niet goed genoeg voor een voldoende, maar best vermakelijk.
2,5*