The Fair Haired Child (2006)

Een krappe 3. De film begint goed en eindigt goed, het tussenstuk vond ik wat aan de magere kant. Ook is de film met zijn nog geen 52 minuten aan de korte kant.

Nou, eindelijk gezien.

Viel me vies tegen.. slecht acteerwerk, vooral overdreven slecht in het begin. Ik vond de film eigenlijk alleen goed toen de "ware" johnny er was en dat was maar iets van 5 minuten.. snap niet wat jullie hier goed aan vinden, bah.

Aardige low-budget horror met een redelijk verhaal en dito acteerwerk.

Door zijn matige voorkomen is het niet direct een spannend verhaal maar het camerawerk en wat leuk vondsten maken het toch tot een vermakelijk geheel. De acteurs, niet allemaal even goed, doen het redelijk en een beetje zoals verwacht. De spanning wordt langzaam opbouw waarna er een aardige climax volgt in de vorm van wat geslaagde scenes. Geen op puntje van je bank materiaal maar onderhoudend zeker weten.

3*

Een redelijk filmpje, maar zeker niet behorend tot het beste wat de reeks te bieden heeft. Vooral het acteerwerk is niet altijd even goed te noemen. Daarnaaast had het zeker spannender gemogen en gekund.

Het eerste gedeelte is nog wel redelijk sfeervol en op momenten zelfs lichtelijk creepy te noemen. Maar vanaf het moment dat Tara bij Johnny komt te zitten neemt de spanning langzaam af en komt het ook niet meer terug.

Vooral het gedeelte voor de laatste tien minuten zijn van een wat minder niveau en zelfs lichtelijk vervelend. Het einde is dan wel weer goed en weet ervoor te zorgen dat de film toch niet iets van zijn glans terugwint. Het is echter net te weinig om The Fair Haired Child nog te redden.

2,5*

Ik vond het doodeng hoe dat monster zich voortbewoog, een beetje 'schokkend'.

Je houdt ervan of niet, erg matig allemaal.

Wat een scène wanneer ze fietst, aangereden en ontvoerd wordt.. de rustige manier van filmen en dan Beethoven Symphony 7 erbij Negen van de tien keer heeft zo'n scène een inwisselbaar spannend deuntje maar dit soort dingen maakt het mooi en uniek, blijft grappig hoeveel effect de muziekkeuze heeft.

Ook in de rest van de film is de score goed, soms iets té aanwezig. De setting van het afgelegen huis mag er zijn, het vreemde echtpaar, Johnny vind ik geslaagd (niet als mens zijnde trouwens), een paar aardig spannende momenten en duistere sfeer.

Alleen de relatie tussen Tara en Johnny vind ik niet overtuigend, het middenstuk verliest daardoor kracht, maar met de stijl-brekende flashbacks en de transformaties van Johnny is het een lekker eigenzinnig filmpje (en uiteraard eindigen met weer klassieke muziek).
3,5 - 4*

Het verhaal was best leuk gedaan alleen word de film eigenlijk nergens echt boeiend.

Jammer.

Tot nu toe nog geen film van de MOH reeks die ik echt goed vond.

2,0*

Het verhaal is leuk gevonden, maar niet bijster sterk uitgevoerd. De regisseurs krijgen binnen Masters Of Horror ook maar weinig tijd om concepten goed uit te werken. En vooruit, het is allemaal niet bijster origineel, maar The Fair Haired Child kijkt gewoon prima weg. Voordeel van de korte speelduur is dat de vaart er wel in zit. ik weet nog niet goed wat ik van de twist in het verhaal moet vinden, maar het monster van de poster is best overtuigend. Ik had in elk geval graag wat meer sfeer gezien in deze korte film. Ik denk dat iemand als Guillermo Del Toro hiermee uitstekend uit de voeten had gekund.

Dit is vermoedelijk één van de laatste Horror films die ik herzien heb (ben er nu ook een beetje klaar mee) uit de de leuke en vooral vermakelijke "Masters of Horror" TV-serie (zeker niet hoogstaand maar gewoon leuk om gezien te hebben) en al met al heb ik me er best redelijk mee vermaakt, terwijl het verhaal misschien wat saai, flauw en onnozel is.

In dit verhaal draait het om de jonge onschuldige scholiere (op school wordt ze ook gepest) Tara (verdienstelijk gespeeld door Lindsay Pulsipher), die fietsend van school naar huis onderweg bewust wordt aangereden door een man, te weten Anton (gespeeld door William Samples), in een busje en daarna wordt ze door die man verdoofd en ontvoerd naar zijn riante afgelegen landhuis. Als Tara eenmaal is bijgekomen, denkt ze dat ze in een ziekenhuis ligt, omdat ze verzorgt en ondervraagd (o.a. of ze al heeft gekust en seks heeft gehad, wat niet het geval is) wordt door een verpleegster met de naam Judith (verdienstelijk gespeeld door Lori Petty die ik normaal gesproken niet kan uitstaan, maar deze rol was op haar lijf geschreven). Maar al snel ontdekt Tara dat Judith de vrouw is van de man die haar ontvoerd heeft en wordt Tara in de kelder van het huis gegooid. Daar ontmoet Tara een blonde jongen (oftewel de " Fair Haired Child") met de naam Johnny (gespeeld door Jesse Haddock), die niet kan praten en bezig was zichzelf op te hangen, en samen proberen ze een uitweg te zoeken in de kelder. Maar al gauw ontdekt Tara dat er iets vreemds aan de hand is Johnny, waardoor haar leven in gevaar is.

Het verhaal kon me eerlijk gezegd niet echt boeien en in de eerste 25 minuten is het verhaal best vaag en eigenlijk ook saai. Het hoogtepunt in deze eerste 25 minuten is het moment dat Tara op haar fiets hard wordt aangereden (fraai in beeld gebracht) door Anton in het busje, wat er wel komisch (en hard) uitzag en muzikaal ook leuk begeleidt wordt door klassieke muziek waar Anton (speelt zelf professioneel piano) en zijn vrouw Judith (speelt zelf professioneel cello) liefhebbers van zijn. Na 25 minuten wordt het opeens volkomen duidelijk waar het allemaal omdraait (Johnny is de overleden zoon van Judith en Anton en als hij 12 kinderen dood, dat hebben Judith en Anton onderhandeld met een duivel, mag hij weer terugkeren onder de levenden) en komt het verhaal gelukkig ook opgang en het wordt het zelfs een beetje spannend. Vanaf dan is het ook pure horror (met een heel klein beetje goor) en Johnny zag er na zijn transformatie best eng uit (als een soort van Alien) en ook de manier waarop hij zich voortbeweegt. Hoewel het einde best voorspelbaar was, was toch wel geslaagd.

De cast speelt niet hoogstaand, maar ze deden het wel verdienstelijk en vooral dan Lori Petty, die ik normaal gesproken een vreselijke actrice vindt en qua uiterlijk ook een draak (onaantrekkelijk) van een vrouw vindt. Maar deze rol was juist voor haar en haar uiterlijk perfect geknipt, waardoor ze het gewoon verdienstelijk deed en ik me niet geërgerd aan haar heb (zoals wel het geval was met haar vreselijk rol in de belachelijk slechte Sciencefiction / Komedie film "Tank Girl (1995)"). Lindsay Pulsipher in de hoofdrol van Tara deed het ook verdienstelijk en ze zag er ook onschuldig uit en dat op een leuke en lieve manier.

Al met al niet meer dan leuk om eens gezien te hebben (voornamelijk het tweede gedeelte van het verhaal) en omdat deze korte Horror film ook maar iets van 50 minuten duurt, kijkt hij ook best lekker weg en dat is eigenlijk ook de kracht van de "Masters of Horror" TV-serie. Van regisseur William Malone heb ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord en zo te zien heb ik buiten deze korte film van hem nog geen andere film gezien (krijgen ook allemaal geen hoog punt).

Ik wilde aanvankelijk alleen de 'Masters of Horror' bijdrages van John Carpenter, Takashi Miike en Dario Argento zien, maar het niveau is dusdanig consequent dat ik door blijf kijken. Deze korte film wordt wat naar beneden gehaald door het houterige en cheesy acteerwerrk. Vooral de flashbacks van de ouders zijn lachwekkend slecht. Toch is de bovennatuurlijke entiteit in het verhaal buitengewoon gaaf vorm gegeven met zijn schokkerige, onnatuurlijke bewegingen. Een zeldzaam geval van CGI die bijdraagt aan het unheimische en er geen afbreuk aan doet. Alleen jammer dat het beperkt blijft tot één toffe scéne waarin hij/het lang in beeld komt en één korte scéne die indruk maakt. En ik ga nog wel even door met deze korte films. De volgende is Pelts van Dario Argento...!

MOH aflevering 11.

Geen onaardige aflevering uit de reeks. Het verhaal wordt aardig opgebouwd en zodra Tara in de kelder "contact" heeft met Johnny, weet je dat er iets staat te gebeuren. De onthulling van het geheim van Johnny viel mij persoonlijk erg tegen. Ik had gehoopt op iets effectiever. De uiteindelijk ontknoping was dan wel weer goed. Het monster zag er wel aardig creepy uit. Acteerwerk niet zo best, de scène in het bos was lachwekkend, maar al met al een aardige voldoende.

Op basis van regisseur William Malone's vorige werk, (een remake van House on Haunted Hill en FeardotCom) kan je hem zelfs met goede wil niet onder de Meesters van de Horror plaatsen. Wat moet hebben geholpen, was dan ook de goede vriendschap met Mick Garris. Erg was het niet want met 'The Fair-Haired Child' levert Malone misschien wel zijn beste werk af. Zijn regiewerk bestaat ook veel uit series en is het goed mogelijk dat Malone beter geschikt is voor dat kleine scherm. De film is een soort griezelig vertelling over het echtpaar Anton en Judith dat een pact sluit met de duivel. Het is verder een vrij eenvoudige aflevering, zonder veel verrassingen. Maar met inspiratie uit Pet Sematary en The People Under the Stairs, houdt dit verhaal de spanning vanaf minuut één tot en met de laatste vast. Een van de redenen waarom het werkt, is het goede creature-design. Daarnaast is acteerwerk is top, de soundtrack oké en steekt het geheel vakkundig in elkaar. Je zou bijna kunnen zeggen dat dit het beste werk is dat William Malone tot nu toe heeft afgeleverd. Al is ook niet grootste topper van de serie.