Sounds Like (2006)

Zeer onderhoudend filmpje van de maker van El Maquinista Brad Anderson.

Aangeraden zonder headphones te bekijken, de geluiden zijn oorverdovend hard en het enige wat ik kon bedenken is dat ik Larry absoluut niet zou willen zijn. Niet voor mensen met een zeer fijn gehoor dus.

De waanzin druipt van dit segment af en het komt zeker overeen met de waanzin van Reznik in El maquinista. Er gebeurt niet al te veel horror is het ook niet echt te noemen, maar een fijne thriller is het desalnietemin. Super acteerwerk van het hoofdpersonage Chris Bauer. Toppertje alhoewel het gemiddelde maar weer laag is geef ik een dikke 4*

Zeker één van de interessantere films in de reeks.

Geen of weinig gore te vinden inderdaad, maar Anderson doet weer een gooi naar manie.

Had er wel zin in, want filmpjes die hun soundtrack serieus nemen mag ik wel, zeker wanneer er heel wat geluiden uitvergroot worden. Goed concept dus.

Wat mij betreft had Anderson nog wel wat verder mogen gaan, maar had nu niet meteen een enorm experimenteel werkje verwacht. Wat hij doet is erg leuk en goed, met als hoogtepunt de regenscene. Oorverdovend. Leeft ook leuk mee met het hoofdpersoon, acteert goed en het moet ook een serieuze hel zijn lijkt me.

De vrouw is een beetje vaag, blijkbaar is zij ook hypergevoelig maar daar wordt verder weinig mee gedaan.

Visueel had het beter bij het auditieve mogen aanleunen vond ik, en het had ook nog veel harder en freakier mogen zijn, maar Anderson levert hier een leuk stukje cinema af.

Erg leuk tussendoortje. 3.5*

Die geluiden zijn inderdaad verschrikkelijk hard; m'n buurman vond in ieder geval van wel, toen hij ritmisch op de muur begon te kloppen. Ik weet overigens niet of hij een fijn gehoor heeft, maar dat terzijde.

Wat dat betreft was deze aflevering zeker geslaagd en het onderwerp kwam mij origineel voor. De sfeer van paranoïa wordt uitstekend weergegeven, zo goed dat ik er zelf ook onrustig van werd. En dat is precies waar horror voor bedoeld is.

Toch was de vermakelijkheidsfactor niet zo groot. Behalve de afschuwelijke geluiden, gebeurt er eigenlijk vrij weinig en kan je nauwelijks spreken van enige verhaal ontwikkeling. Toen ik noodgedwongen het volume zachter moest zetten bleef er dus ook weinig over. Derhalve geen topper, maar een middenmoter. 3***

Effectief gebruik van allerlei irritante geluiden en een goede rol van de hoofdrolspeler. Minpunt is dat er in de film niet echt sprake is van een verhaal. 2,5*

Wauw wat een geweldige spannende zotte film-aflevering is dit wel niet. De acteur was helemaal nieuw voor mij, ik heb hem nog nooit zien spelen, en ik was meer dan onder de indruk de acteur was precies geknipt voor deze rol, zo goed speelde hij. Het verhaal is orgineel, maar liet bij denken aan'' For cryin out loud'' van Tales from the Crypt. In de film komen ze niet meteen met bloed, en een smerige boel af, zoals wij het normaal gewoon zijn van Masters Of Horror. Ik vond deze meer thriller met een intresante horrorlijn in. Een 4,0 voor deze Sounds Like.

Sounds good to me! Boeiende, betere film uit de Masters of Horror reeks. De hoofdrolspeler zat inderdaad prima in z'n rol en de gehele film is zeer origineel.

3.5*

Lekker filmpje dat zoals veel MoH films weinig met horror te maken heeft.

Maar dat geeft niet, Anderson maakt er een lekker filmpje van. De versterkte geluiden zijn geweldig, deed me een beetje aan Bu San denken. Het had nog verder mogen gaan maar wat er is is goed. Visueel een paar leuke close-ups maar ook daar had wat meer aandacht aan mogen worden besteed. De hoofdrolspeler doet het verder prima, de overige spelers wat minder. Had allemaal nog veel extremer gekund en gemogen maar ik heb genoten.

3.5*

Een erg origineel filmpje uit de MoH reeks.

Ondanks dat ik het af en toe een beetje saai, en irritant vond was de film toch erg geslaagd.

Zeker éen van de betere 3.5*

Zeer irritante film wat zeker niet bij master of horror thuis hoort.

Ik ga het gemiddelde zeker niet verhogen! Weer een onaffe aflevering.

Tegenvaller voor mij. Ja, de geluiden zijn goed gedaan, maar er gebeurt er eigenlijk vrij weinig. Voor mij ook veels te weinig horror

Na Carpenter’s Cigarette Burns is dit toch wel de beste Masters of Horror-aflevering. De film verteld op briljante wijze het verhaal van een man die nog rouwt om de dood van zijn zoontje en die door een bijzondere oorgevoeligheid bijzonder veel (irritante) geluiden kan horen. Het gebruik van geluid is, zoals de synopsis al doet vermoeden, erg interessant en sleept ons op geslaagde wijze mee in de belevingswereld van onze protagonist. De tragiek van zijn aftakeling is ons volledig duidelijk terwijl vrijwel iedere keus als logisch wordt gebracht. Het resultaat is een intiem portret van het wegzinken in een psychische ziekte die zelden zo effectief is geschreven. Sounds Like is een heel bijzondere film die haar horrorfactor uit de rauwe confrontatie met geestesverval haalt, erg geslaagd.

Man verlegt de aandacht voor zijn eigen schuldgevoelens naar de audio in zijn omgeving. Hij herinnert zich uiteindelijk dat hij de machines die zijn zoontje in leven hielden, 'stil' wenste. Daarmee lijkt de 'moordenaar' in hem los te breken en hij vermoordt zijn vrouw. Meer kon ik er niet van maken. Anderson probeert op dezelfde voet verder te gaan als in zijn overweldigende debuut: Psychologisch geharrewar gecombineerd met thrillerelementen á la Hitchcock. Maar hier draaft hij toch een beetje door. Op een gegeven moment wist ik het wel en zat ik te kijken naar leuke ideetjes, maar het verhaal pakte me hier gewoon niet zo.

Daarbij is Chris Bauer natuurlijk lang geen Christian Bale en dat hoeft ook niet, maar dit vond ik toch erg matig. Niet de beste man voor een hoofdrol. Verder helpt de tv-film look ook niet bepaald mee, De Palma's 'Raising Cain' geeft wat dat betreft een beter voorbeeld.

Ik hoop dat 'Transsiberian' nog wat beters in petto heeft, maar ik hou m'n hart vast. Ook 'Session 9' moet ik nog maar eens proberen, maar voorlopig hou ik het er op dat 'The machinist' een (waanzinnig mooie) toevalstreffer blijft. Brad Anderson, please prove me wrong.

2,5*.

Enige tegenvaller in mijn MoH marathonnetje. Typisch Armstrong werkje maar helaas moet ie het nu doen met Bauer, en die laat hem op momenten wel in de steek. Concept is aardig, maar dan voor de woensdagavond van RTL en niet deze MoH reeks. Erg veel drama, en als dat dan ook zo onovertuigend geacteert wordt hou je bar weinig over.

Een pluspunt vond ik wel dat de audiogeluiden erg hard waren, dat versterkt wel de overtuiging van de waanzin die in het hoofd van Bauer afspelen. Al wordt die harde audio te lang gebruikt en lijkt Armstrong voor de rest geen troeven in zijn mouw te hebben. Teleurstellend deel maar gelukkig de enige teleurstelling van mijn MoH marathon.

Vond deze ook tegenvallen.

Ik had ook verwacht dat het meer horror zou zijn maar dat viel flink tegen, het is meer drama. Ging me op een gegeven moment ook ergeren aan Bauer, vond hem niet overtuigend overkomen, en zijn acties waren eerder irritant dat begrijpelijk.

Qua audio zat het wel goed, en ook het einde vond ik goed. Jammer dat dat pas zo laat kwam, ze hadden veel meer kunnen doen met dit concept. Maar helaas het is uiteindelijk niet echt veel geworden, een van de mindere afleveringen uit de Masters of Horror reeks.

Kleine 2*

Origineel verhaal dat mij wist te boeien van begin tot het einde.

Een van de originelere afleveringen uit MoH die evenwel teveel leunt op herhaling van hetzelfde trucje. Het sounddesign is voortreffelijk en vertolkt perfect de waanzin van het hoofdpersonage, maar veel meer dan dat heeft Sounds Like eigenlijk niet om het lijf. Het drama eromheen is bijvoorbeeld betrekkelijk uitgekauwd (rouwen om een overleden kind, cliché nummer zoveel). Het slot is dan weer mooi gebracht, maar het duurt allemaal zo ontzettend lang voor Anderson zijn punt heeft gemaakt.

Phoe. Het enige wat door mijn hoofd spookte, was dat het me verschrikkelijk lijkt om Larry te zijn. Ik werd er helemaal naar van, en dan was ik nog toeschouwer ook.

Het is een heel ander soort film, maar het ingetogen en gekwelde sfeertje weet wel te boeien. Natuurlijk zit het boordevol cliché's, maar dat neemt niet weg dat het interessant is om een gebroken man te volgen, die langzaam maar beetje de grip op de realiteit verliest. Hoe kun je functioneren wanneer je dit hebt?

Het is geen slasher, niks bovennatuurlijks, geen moordlustige wezens of dieren, maar een normale man die steeds verder in de put raakt. Je blijft je verplaatsen in zijn situatie en je wordt echt kriegelig van de geluiden. De makers zijn er goed in geslaagd om de kijker er zoveel mogelijk in te betrekken en om empathie op te wekken voor Larry. Hoewel het soms ook een echte creep kan zijn, begrijp je het ergens wel. Een mens zou van minder doordraaien.

Traag, tsja.. Ik snap dat mensen het hier en daar langdradig kunnen vinden, maar zelf had ik er geen problemen mee. Vond het wel prettig dat de tijd werd genomen en dat niet direct alle kaarten op tafel lagen.

Larry zijn vrouw vond ik wel vreselijk irritant. Fijn dramafilmpje voor tussendoor.

Sounds Like moet het niet hebben van liters bloed, boze geesten of bloeddorstige monsters. In plaats daarvan zien we de gebroken man Larry die de dood van zijn zoontje niet kan verwerken. Hij heeft zo'n scherp gehoor dat hij er gek van wordt en langzaam doordraait. Een origineel gegeven, hoewel het verhaal eromheen geen prijzen zal winnen.

Anderson speelt dus met geluid. De kleinste geluiden zoals het tegen elkaar schuren van breinaalden, het tikken van de klok of het doorslikken van eten worden tientallen keren vergroot waardoor ik bijna zelf gestoord werd. De koppijn zat er in elk geval bijna aan te komen, maar de film was net op tijd afgelopen. Larry wordt goed vertolkt door Bauer, die op het eerste gezicht een normale vriendelijke man lijkt, maar door zijn probleem zich tegen andere mensen keert en zichzelf probeert buiten te sluiten van de luidruchtige wereld.

Het is weer eens een andere vorm van horror, hoewel je het ook gerust onder drama kunt scharen. De muziek vergroot de totale waanzin van Larry wat me af en toe deed denken aan de score van Requiem for a Dream. Heeft een beetje hetzelfde effect. Leuk verrassinkje.

Knap filmpje weer van Anderson. Het is eerder psychologisch drama dan horror en een beetje een vreemde eend in de bijt van MoH, maar zeker niet de slechtste en vooral origineel. De soundeffecten zijn uiteraard goed maar ook de ondersteunende muziek.

Bauer zet overtuigend de rol neer van Larry en weet zelfs met zo'n korte tijdsduur best aangrijpend te zijn. Het einde voelt wel een beetje vreemd ongepast aan, al is het te zien als een metafoor. Sommige dingetjes zijn trouwens nog redelijk herkenbaar voor iemand met hyperacusis en tinnitus.

Sounds Like.......... Masters Of Horror?


Ik heb hem vanochtend pas voor het eerst gezien wat eigenlijk een schande is voor een Anderson film, aangezien ik ze allen van hem al gezien heb. Ik vond het wel een redelijk filmpje en is vermakelijk, maar is de enige goeie Brad Anderson film die ik niet nog een keer zal hoeven zien. Ik vond de gore eerlijk gezegd wel meevallen en enigszins een beetje teleurstellend maar de scene met die man die zijn oren eraf snijdt is erg gaaf. Hmmmm, misschien toch maar een gedownload kopietje van deze film in m'n kast bewaren. Wie weet??

Masters of drama? Was niet bepaald een horror dit. Verveelde niet en aan het einde krijgt de fan nog waar voor zijn geld.

3 uit 5

Beklemmende aflevering over een man die lijdt aan een wel heel extreme vorm van hyperacusis. Horror op zijn eigen manier.

Na een paar mindere delen te hebben gezien, is dit er eindelijk weer eentje, die de moeite waard is.

Sounds Like heeft in ieder geval een origineel verhaal, dat op een aardige manier wordt verteld. Vooral de manier waarop het probleem van Larry wordt uitgebeeld is goed gedaan. Het heeft altijd wel een meerwaarde, als de regisseur met geluid een probleem als dit goed weet over te brengen. Anderson speelt er audiovisueel op een leuke manier mee, maar zet verder wel een vrij voorspelbaar verhaaltje neer, dat verder geen onontgonnen wegen of paden kent.

Het acteerwerk is niet onaardig, en zijn aftakeling komt in ieder geval vrij goed over. Een van de betere delen, die zich richt op het drama. Het blijft ook wel lekker om af en toe dit soort filmpjes mee te pakken. Ondanks het niveau niet altijd even goed is, is het wel behoorlijk afwisselend, en kijkt het door de korte speelduur vaak wel gemakkelijk weg.

3,0*

Natuurlijk is de serie masters of horrors een (zoveelste) variant op the twillight Zone en deze aflevering past zo in die serie van toen. Je volgt een tony soprano lookalike met een conflict of guilt die ook nog eens/ daardoor een vreselijke vloek met zich meedraagt dat hem tot waanzin drijft. Terecht trouwens, moet je maar geen call center manager worden.

Mooi gefilmd dat wel maar ik bleef het idee houden dat zijn probleem met geluidshinder niet consequent werd doorgezet. Hoe kan je nou messen gaan slijpen zonder je trommelvliezen te laten knappen bijv.

Niet dat ik alles uitgelegd wil hebben, maar deze film schreeuwt wel om een verklaring op het einde. Is zijn probleem een gevolg van iets en hoe waarom?

Nah, verder best amusant.

Niet een echte horror, valt voor een keertje te doen.

Een tamelijk originele 'horror' film; dat zal menig liefhebber toch wel degelijk moeten beamen. Het leunt dan wel continu op louter één trucje, dat weliswaar beter uitgewerkt had kunnen worden, maar het effect is grotendeels redelijk aanwezig.

Wel jammer dat de sterke soundtrack/geluidsband in schril contrast staat met het visuele; daar laat Anderson nog wel wat steken vallen. De manie die langzaamaan Bauer's hoofd binnen sijpelt is nét niet beklemmend genoeg, o.a. daardoor. Ook jammer dat Anderson het vermoedelijk schuwde om zijn audiohorror écht door het lint te laten gaan. Het voetje blijft meestal nog net wat teveel op de rem, waardoor bepaalde scenes toch aanvoelden als enigszins onbenut potentieel. Het einde is daarnaast bespottelijk, maar dat nam ik gemakshalve maar even voor lief.

Maar goed, de originele aanpak valt te appreciëren, dat staat buiten kijf. Naast het meer dan afdoende fundament, vermaakt het genoeg, en kent de film een handjevol kundig in elkaar geflanste scenes. Daarom toch nog een kleine 3,0*: omwille van het leuke, originele concept verdient deze film toch wel een ruggensteuntje.

Hoewel het verhaal wel leuk gevonden was, vond ik deze korte film uit de "Masters of Horror" TV-serie wat saai en zelfs langdradig en dat ondanks het verhaal maar iets van circa 55 minuten duurt. Persoonlijk vond ik dit verhaal ook weinig met Horror te maken hebben en is het meer een Thriller. Qua Horror zitten er alleen op het einde een paar goor momenten, maar echt veel stelt het allemaal niet voor.

In dit verhaal draait het om Larry Pearce die als supervisor werkt op een helpdesk, waar mensen telefonisch softwarematige problemen van klanten oplossen. Larry controleert en luistert deze gesprekken mee (grijpt desnoods in) en luisteren is dus zijn werk en hij heeft daarvoor ook een uitstekend gehoor. Echter sinds de zoon van Larry onverwacht op jonge leeftijd is overleden, is hij een wrak geworden en kan hij het verlies van zijn zoon ook niet verwerken. Zijn uitstekend gehoor begint hem daarbij nu ook parten te spelen en vrijwel alle geluiden die hoort, ervaart hij als storend, irritant en pijnlijk (zoals een regenbui) in zijn hoofd en drijven hem naar de rand van waanzin. Hierdoor draait hij steeds meer door en doet hij steeds meer vreemde en gewelddadige dingen om het geluid in zijn hoofd stil te krijgen en dat heeft grote gevolgen voor en op zijn werk en ook voor zijn thuissituatie, waar hij samenwoont met zijn vrouw Brenda, die graag een nieuw kind wilt hebben van Larry.

Hoewel het verhaal wel leuk gevonden was (een soort gelijk thema heeft de film "Noise (2007)" overigens ook) en in eerste instantie ook wel wist te boeien, vond ik het na circa 30 minuten toch saai en langdradig worden, omdat je eigenlijk alleen maar Larry ziet die zich stoort aan alle geluiden om zich heen en je ziet hem ook alleen maar verder doordraaien en daarbij zie je eigenlijk geen schokkende beelden (leek even het geval van het nest jonge muizen/ratten die hij ontdekte, de manier waarop was wel geinig, in de muren van zijn huis). Van de stappen die hij onderneemt in zijn thuissituatie om daar de geluiden te stoppen, zie je alleen op het einde de gevolgen ervan en niet de daadwerkelijke daad ervan (namelijk het doden van zijn vrouw Brenda). Het was wel geinig om te zien aan welke geluiden (ook leuk in beeld gebracht) Larry zich allemaal begon te irriteren en dat was op zijn zachts gezegd vrijwel alles (o.a. aan het draaien van de ogen van zijn vrouw tijdens haar remslaap). Het einde van het verhaal, waarbij Larry zich uiteindelijk ontdoet van zijn oren (helaas niet in beeld gebracht), was wel aardig en is samen met de beelden van zijn dode vrouw Brenda, die bedekt is met maden (die Larry hoort en zich eraan stoort), eigenlijk de enige twee scenes die iets met Horror te maken hebben. Maar zoals eerder gezegd, stelt het maar weinig voor.

De cast in deze film is vrij beperkt en het verhaal draait eigenlijk ook puur en alleen om Larry Pearce die ook continue in beeld is. De rol van Larry Pearce (vrij irritant persoon in deze film) werd overigens wel verdienstelijk gespeeld door de best bekende acteur Chris Bauer. En hetzelfde (en dan doel ik op verdienstelijk) geldt voor zijn vrouw Brenda die gespeeld werd door actrice Laura Margolis, die er best leuk uitzag. Omdat Brenda na de dood van hun zoon graag een nieuw kind wilt hebben (ze houdt dit ook op de kalender bij) van Larry, zit er ook een vrijscène in dit verhaal (helaas geen bloot te zien van Laura Margolis), waarbij Larry zich stoort aan de geluiden erbij.

Al met al is deze korte Horror (hoewel het niet meer is dan een thriller) film me wat tegengevallen, omdat ik het op een gegeven moment saai en langdradig (ik begon na circa 40 minuten ook wat vooruit te spoelen) begon te vinden. Het verhaal is overigens wel enigszins herkenbaar, want ook ik erger mee vaak aan geluiden (vooral van etende mensen) om me heen. Doorgedraaid ben ik echter nog niet, maar ik zit wel op het randje

Toch ook wel een van mijn favoriete titels in de serie 'Masters of Horror'. Chris Bauer is erg amusant als de medewerker van een call center die tot waanzin gedreven wordt als zijn gehoor hypergevoelig wordt voor irritante geluiden. Zijn manie wordt pijnlijk invoelbaar gemaakt met de combinatie van beeld en geluid. Voor mij zijn het de episodes die meer op drama richten die meer onder de huid gaan zitten dan het gemakzuchtige gedoe met vrouwelijk naakt en gore.

MOH aflevering 24.

Het is vooral Bauer die zich onttrekt aan de matigheid, met een personage waar je akelig van wordt. Redelijk verhaal met natuurlijk weer de nodige drama, en 0% horror. Aardig thrillertje, maar verwacht er niet teveel van.

Kleine 3*.

Van de 13 delen die ik gezien heb is deze toch favoriet. Erg beklemmend en hoofdrol goed gecast! *4.0

Deze aflevering van Masters of Horror geregisseerd door Brad Anderson geeft duidelijk aan waarom het tweede seizoen betrekkelijk minder goed is dan het eerste. Het is allemaal erg braaf. Waar in het eerste seizoen er nog geknipt en zelfs niet uitgezonden kon worden. Zijn deze aflevering allemaal erg veilig. Ditmaal een subtiele en ingetogen verhandeling over een getormenteerde hoofdpersoon met een buitengewoon scherp gehoor, die langzaam maar zeker zijn greep op de realiteit begint te verliezen. Positief was het dat die auditieve overgevoeligheid effectief in beeld (en ten gehore) werd gebracht. Ook de vertolking van de gekwelde Larry door Chris Bauer was erg goed. Echter de gruwelijkheden die er zijn worden alle buitenbeeld gebracht (op één scene aan het einde na) en na verloop van tijd worden de uitvergrote alledaagse geluiden repetitief. Dit maakt dat de film ondanks zijn korte duur op een gegeven moment langdradigheid begon te worden. Daarnaast was de afwikkeling teleurstellend en slotbeeld te nep.

Een leuke aflevering van 'Masters of Horror'. Eigenlijk heeft deze aflevering niets met horror te maken. Gewoon een leuk verhaaltje.