Ogro (1979)

U bedoelt:worden opgejaagd als dolle honden/wilde beesten.Hoe dan ook,onderhoudende politieke thriller zoals we die mogen verwachten van Pontecorvo,zij het ook niet veel meer dan dat.Deed me eigenlijk meer denken aan Munich van Spielberg(die hiervan het nodige heeft opgestoken,dat zie je zo)dan aan LBDA.
Geen meesterwerk dus,maar weer prima geacteerd van Volonte en een lekkere spannende soundtrack van Morricone.Cinematografisch is het allemaal niet te bijzonder.Wat deze thriller niet te spannend maakt is het feit dat je al weet hoe het gaat aflopen,kunnen we allemaal lezen in de boekjes.En in 79 wisten de mensen al helemaal wie Carrero Blanco was en hoe het met hem afliep.
Interessanter is de boodschap die de keurig linkse Pontecorvo aan de kijkertjes wil meegeven:hij schijnt de aanslag goed te keuren als zijnde anti-fascistisch en stelt hem voor als een nobele daad.Hij suggereert ook(via het personage van Volonte) dat na de vestiging vd democratie in SP dit soort dingen niet meer gentlemanlike zijn.Edoch:dan is het wel vreemd dat een vd "terroristen"(een ex-priester)uitdrukkelijk als Christusfiguur wordt voorgesteld,terwijl hij vlak daarvoor toch 2 agenten in de rug heeft geschoten....
Ook opmerkelijk:we hebben hier een bijrolletje voor niemand minder dan Ana Torrent,die 2 keer kort optreedt.Zal toen een jaar of 12 zijn geweest.

Gillo Pontecorvo’s oeuvre is dan wel klein, maar zeker niet bescheiden. Hoewel in zijn debuut (met Yves Montand) de sociaal-politieke ondertoon nog vrij mild is (setting: een arm Italiaans vissersdorp) gaat het daarna in Kapò (concentratiekampen), Battaglia di Algeri (kolonialisme) en Queimada! (Caribische guerrilla) en Ogro (Spaanse dictatuur/terreurcellen) over grotere idealen. In alle gevallen is Pontecorvo tamelijk onpartijdig of eigenlijk: toont hij op zijn minst ook de kwetsbaarheden, inconsequenties en nadelen van de underdog die strijdt tegen het establishment.

De spanning, het wantrouwen van Volontè (in wéér een geweldige rol) ten opzichte van zijn collega’s, de spanning in de relatie met hun vrouwen, ze zijn heel goed voelbaar en af te lezen aan de karakters. De kleine oneffenheden in hun samenwerking: claustrofobisch en beklemmend. Ook daarin slaagt Pontecorvo hier weer volledig. Het geeft de film een heel authentiek en relaistisch gevoel mee. Maar...

Wat wél een beetje bizar is dat in een strijd tussen Spanjaarden en Basken in de gehele film Italiaans wordt gesproken. In die zin is de film net zo slecht als Memoirs of a Geisha of Schindler’s List. Maar het bekende procédé van Spaghetti en Giallo werd ook hier gevolgd, iedereen in zijn eigen taal en dan allemaal Italiaanse dub voor de buitenlanders. Dus ik heb voor die kleine ergernis mijn giallo/spaghetti-bril maar even opgezet.

Geweldige muziek van Ennio Morricone ook trouwens en de oplettende kijker zie Ana Torrent nog kort voorbij komen. Vreemd dat haar carrière niet een enorme vlucht heeft genomen. Geweldige uitstraling op het scherm heeft die toch: the camera loves her.

Trouwe verfilming van de aanslag op Carrero Blanco, het boek dat een van de helpers van de terroristen schreef vormt de basis voor het script. Dat het in 1979 is opgenomen, slechts 6 jaar na de aanslag, geeft het ook iets authentieks. Mooie beelden trouwens van de bouwkoorts in Madrid waar in de tijd dat deze film werd opgenomen hele wijken uit de grond gestampt werden. De film Deprisa, Deprisa (1981) van twee jaar later toont ook zulke inmiddels wel afgebouwde en bewoonde wijken waarvan de straten nog niet zijn aangelegd. Alleen de stijl van Pontecorvo en de muziek van Morricone geven de film wel een opvallend Italiaanse stijl die nogal botst met het Spaans-Baskisch verhaal wat hier wordt verteld, waardoor de film qua stijl wat aan authenticiteit inlevert.

De geslaagde special effects waren het werk van Emilio Ruiz del Río, hij maakte van de hele straat een schaalmodel waar de aanslag in miniatuur werd gerecreëerd en gefilmd: foto. Emilio Ruiz del Río verzorgde later ook enkele effecten voor Conan The Barbarian (1982) en Dune (1984).

Opvallend de aanwezigheid van Ana Torrent, want jaren later kroop ze in de huid van een mythische ETA-lid: Yoyes (2000). Die film dekt de 12 jaar die op deze aanslag volgden en gaat veel dieper in op de scheiding die zich hier al begon af te tekenen tussen de ETA-leden die voorstander waren van militaire actie/aanslagen en de ETA-leden die voor dialoog kozen.

3 ruime sterretjes voor Operación Ogro.