Miles Davis: Birth of the Cool (2019)

Vanaf 12 september in de bioscoop (Periscoop Film)

Ben hier wel erg benieuwd naar. Weet verl te weinig over hem.

De muziek van Miles Davis is zo te gek dat je over hem geen slechte docu kunt maken. Daarnaast is Miles Davis zo'n kleurrijk persoon dat je ook geen saaie docu over hem kunt maken. Zou je zeggen.

Toch is dat wat Stanley Nelson min of meer gedaan heeft.

Hoop talking heads, mopjes muziek, paar anekdotes, kortom de gebruikelijke ingrediënten voor een muziekdocu... Waar het aan ontbreekt is het vuur, de passie, het gevaar waarmee Miles Davis leefde. Nu is het een keurige opsomming geworden

Daarmee is het degelijkheid troef en weet Taylor er in te slagen over zo'n legendarische kleurrijke geniale gek 'n wat bloedeloze docu te maken. Gelukkig hebben we de soundtrack nog.

Ik las dit al idd. Zo jammer!

Hoe is het mogelijk om zo'n keurige, braverige docu te maken over zo'n muzikale vernieuwer als Miles Davis? Hij verdient beter, de man die meende dat creativiteit alles van doen heeft met vernieuwing en verandering, die de (jazz)muziek minstens driemaal op zijn fundamenten heeft doen trillen met verregaande consequenties, voor wie passie alles was en die van zijn privéleven een complete puinhoop heeft gemaakt. Man, man, ieders vingers met een filmblik zouden moeten jeuken...

Nou, vergeet het maar. Lees de bespreking hierboven van Walter S. en besef dat het nog driemaal zo erg is. Weinig live-optredens , een soundtrack die we al kennen van zijn albums, weinig nog niets - laat ik zeggen: redelijk weggestopt - over zijn onstuimige leven en vele, zeer vele met name Amerikaanse talking heads van wie met name de vrouwen (sorry!) trots zelfingenomen hun verhaal doen.

Prettig en een vondst (daarom niet 1 ster) is de stem van acteur Carl Lumbly die off-screen als Miles Davis teksten uit diens autobiografie uitspreekt alsof hij Miles Davis is. En vooruit, Juliette Gréco en Jeanne Moreau komen ook kort in beeld. Meer kan ik er niet van maken, hoe graag ik dit ook had gewild. Luisteren naar zijn muziek resteert en geduldig wachten op trefzekere jeukende vingers.

De lijst van geïnterviewden in dit eerbetoon aan één van de meest invloedrijke muzikanten van de 20e eeuw is indrukwekkend en is voldoende om deze documentaire toch eens te bekijken. Het is ironisch dat een documentaire over een man die constant experimenteerde, de grenzen van jazz verlegde en zichzelf meerdere keren opnieuw uitvond, zo conventioneel en vrij kleurloos blijkt te zijn. Dat maakt "Birth of the Cool' weliswaar toegankelijk voor een publiek dat nog niet zo bekend is met de muziek van Miles Davis, maar dit is meer een introductie dan een diepgravend document. De fans van Miles Davis kunnen zich wellicht laven aan muzikale hoogtepunten uit zijn oeuvre, maar dan kun je beter "Kind of Blue' of 'Bitches Brew' nog eens opzetten.

Niet slecht maar ook niet bijzonder. Aan de ene kant wordt simpelweg het levensverhaal van Miles Davis verteld – een soort Wikipediapagina met plaatjes – maar dat verhaal is niet erg boeiend. Miles blijkt een rijkeluiskind dat al snel succes had als muzikant en daarna alsmaar succesvoller waarbij Miles geld en uiterlijk vertoon ook erg belangrijk vond. Hij heeft aan het conservatorium gestudeerd en net als de andere jazzartiesten uit het beboptijdperk wilde hij net zo’n serieus muzikant zijn als Stravinsky (en hij ontdekte dat jazz in Parijs na WO II die status ook had). In ieder geval lachten en dansten ze nooit om serieus te ogen. Wel zat het racisme in de VS hem dwars en had hij fysiek pijn waardoor hij een aantal keer verviel in overmatig drank en drugsgebruik, maar dat wist hij telkens ook weer te overwinnen.

Aan de andere kant is de film een hagiografie omdat het voornamelijk wordt verteld door medemuzikanten die Miles vereren als een god (ook al was Miles een asociale en paranoïde hufter als mens hetgeen hij echter zou compenseren met zijn prachtige muziek). Voortdurend wordt verteld hoe onvoorstelbaar geweldig Miles Davis als muzikant was: onder meer zou Miles een muzikale raketgeleerde, een meester chemie, een muziekvoodoopriester en een zwarte Superman zijn. Met elk album dat hij uitbracht zou Miles de muziekgeschiedenis hebben veranderd. Wel vreemd trouwens dat ze allemaal consequent het hese stemgeluid van Miles nadoen als ze hem citeren omdat Miles aan z’n strottenhoofd is geopereerd.

Het kernwoord om zijn talent te beschrijven moet afgaande op deze documentaire ‘het andere c.q. het veranderen’ zijn. Miles Davis was anders dan alle anderen en drukte zijn uniciteit uit in unieke muziek en hij veranderde voortdurend: hij gaf niets om het oude maar was altijd bezig iets totaal nieuws te doen waardoor hij relevant bleef en succes bleef hebben.

PS. Ik heb zelf weinig met jazz en zeker de muziek van Miles Davis heeft me nooit kunnen bekoren, ook al zou nota bene hij de jazz toegankelijk hebben gemaakt voor mensen die niet van jazz houden. Misschien is zijn muziek te gepolijst naar mijn smaak: zo’n beetje de enige jazzartiest die ik wel leuk vind is Thelonious Monk met z’n nogal horkige en dissonante spel. Anders dan ik had gehoopt heeft deze documentaire me ook niet enthousiast gemaakt voor de muziek van Miles Davis.

In chronologische volgorde wordt hier het leven en de muziek van Miles Davis belicht. Had dus geen makkelijk leventje en was ook geen makkelijke man die Miles Davis zoals we uit deze docu kunnen opmaken. Interessant vond ik vooral dat gedeelte uit de eindjaren 50 waarbij ter sprake kwam hoe Miles zonder voorbereiding de muziek uit zijn hoed toverde o.a. bij de soundtrack van "Ascenseur pour l’ échafaud" en zijn meest bekende album "Kind of Blue". Dit was helemaal nieuw voor mij wat wel bewijst dat Miles toch zonder meer een genie was.

Wat deze docu verder betreft; als je überhaupt niet van jazz houdt heeft het volgens mij geen zin om deze docu te bekijken want echt boeiend is deze docu niet. Daar had veel meer uit gehaald kunnen worden.

Waardering: nog net een 3,5*.

Inhoudelijk natuurlijk top dit, maar wua vorm helaas behoorlijk saai. Had bet zo goed een hoorspel kunnen zijn. Krappe 3,5 voor een mooi portret van een groot artiest. En dan ben ik gul.

Tja, misschien ben ik wel net zo saai als deze documentaire, maar hoewel ik weinig met jazz heb en praktisch niets met (en van) Miles Davis, heb ik toch steeds geboeid gekeken. Het helpt misschien ook juist wel dat ik weinig specifieks over zijn carrière weet, dus bijvoorbeeld zijn manier om andere muzikanten de ruimte te geven en zijn samenwerking met Gil Evans vond ik heel boeiend. Zijn hautaine en afstandelijke persoonlijkheid en zijn losse handjes komen wel aan bod (mede dankzij zijn autobiografie waarin hij die zaken kennelijk niet wenste te verhullen), maar hadden wel wat meer aandacht mogen krijgen om de mens achter de trompet wat indringender in beeld te krijgen – of was zijn bezetenheid van muziek echt zo intens dat hij zijn hele psyche daaromheen vouwde?

Niet saai... begrijp niets van dat commentaar. Verwachtte door alle kritieken voornamelijk talking heads en dat viel wel mee. Best veel snippets met muziek. Krijg eigenlijk nooit genoeg van dit soort docu's. Zin om Ken Burns Jazz weer uit de kast te halen. En moet nodig die rits platen rond 1970 eens tijdens een marathonsessie luisteren. Damn!

Nu op netflix

Ik ga deze docu zeker zien,maar heb er een hard hoofd in. Jan en alleman komt aan het woord, en je schiet er geen donder mee op. Flarden muziek en als het echt goed wordt , komt er weer een interview. Davis leerde ik kennen ( en de jazz) via twee vroegrijpe knullies van 15 jaar op de middelbare school..De tijd van Beatles, Stones, Kinks etc. Een wereld ging voor mij open.."'Kind of Blue"bv. Ik was toen erg rock" nog, kon de muziek waarderen, begreep dat het om iets bijzonders ging,maar zou het niet kopen of dagelijks beluisteren. Jaren later hield Miles zich bezig met jazzrock en ik schoot wakker.Het raakte mijn "'rocksnaar. Het elitaire was aan de kant geschoven, uitstekende toegankelijke muziek. Miles Davis noem je in 1 adem met de groten der aarde, of diegene die bepalend zijn geweest voor de muziek in brede zin : Bach, Beethoven, Mozart...Presley , Jackson en nog een aantal..Beatles, Stones ( ja ook al houd je er niet van, en past het niet in het rijtje).... Luister naar zijn (grotendeels onbekende) ""Tribute to Jack Johnson"...dan staat de aarde even stil.

Ik ga kijken dus...Slagen ze er in de grootheid van Davis te verfilmen?? Te documenteren.? Neen, lees ik hier tussen de regels..Een docu over Davis, moet maar 1 ding bevatten......zijn muziek en er niet over praten.

Ik was geïnteresserd in de persoon miles Davis omdat hij in 1988 samen met scritti politti het nummer 'oh patty' opnam.met jazz an sich heb ik vrij weinig.....de documantaire heeft mij echter datgene laten zien waar ik naar op zoek was: de man achter de muziek.......3 stars.

Nou zal wel aan mij liggen dan. Vond het een zalige docu over een absolute muziekheld

Ik onderschrijf de meeste van bovenstaande berichten. Best een aardige (informatieve) docu, maar weinig verheffends boven de gemiddelde 2doc. Ik zou deze zeker meepikken als die een keer op tv komt, maar voor een bioscoopkaartje zou ik het lekker laten.

Voor de muziek en de genialiteit van Miles, lijdt dat nog twijfel?, zou ik graag een 4* geven, maar de film zelf is weinig inspirerend. Er wordt chronologisch door zijn carrière geracet en dat vlakt alles wel een beetje af.

Mooi en prachtig is het om muzikanten als Ron Carter en Herbie Hancock uit de eerste hand ervaringen te horen opdiepen. Ook die leuke danseres (foei, ben haar naam al kwijt) was ook oprecht en ontroerend.

Het wordt dan wel een pak minder wanneer er 'schrijvers' en 'musicologen' hun mening komen geven, want veel meer dan dat kan het toch niet zijn. Gelukkig idd heel veel muziek en beeldmateriaal. Helemaal bedenkelijk zijn die 'getuigenissen' van Miles zelf waar ze een raspende actuer voor ingehuurd hebben. Ook wat oude beelden waar wat filters en grafische effectjes over gegooid worden doen de man geen recht…

Alleszins beziens- en beluisterenswaardig.

Oké, dan toch een halfje erbij… zelf ben ik muzikaal van véél markten thuis, maar als je hier de groten bij elkaar ziet, ook Coltrane, Carter, Hancock, Parker… wat een klasse druipt daar af… superieure klasse, zou ik bijna zeggen. Een ode aan Miles, maar ook aan jazz zelf en aan de immer, allesverslindende vernieuwingsdrang van de allergrootste kunstenaars.

Dat Miles Davis van grote invloed was in de muziekgeschiedenis, staat zonder twijfel. Deze documentaire zal mensen die hem niet kennen daar helaas niet van kunnen overtuigen. Het is een film voor de liefhebber. Weinig inspirerend met vooral interviews en een doorsnee chronologische opsomming van feiten. Als je van zijn muziek houdt, is het nog best genieten. Maar ik hoopte toch op wat meer pit bij een levensverhaal over een man als Davis.

Miles Davis, mij welbekend, maar zijn muziek spreekt me niet echt aan.

Toch is deze documentaire zeer interessant. Ze toont de ganse carrière van Davis met zijn ups en downs.

Zoals vele van zijn collega’s destijds kampte hij ook met een drugs- en alcoholverslaving.

Zijn muziek echter had er weinig onder te lijden, met zijn relaties, zowel met vrouwen als vrienden was een andere zaak.

Kortom: de documentaire heeft mij niet overtuigd om muziek van hem aan te schaffen maar dat hij een muzikaal genie was dat staat voor mij als een paal boven water.

Toch wel enigszins lachwekkend om veel van bovengenoemde commentaren te moeten lezen. Miles Davis is in 1926 geboren en begon 71 jaar geleden met muziek maken en is in 1991 overleden, 30 jaar geleden al. Hoevelen van jullie heeft Miles Davis nou echt ACTIEF meegemaakt ?.

Heeft een van jullie er wel eens aan gedacht dat deze documentaire over miles missdchien zo saai is omdat miles davis nooit op facebook, twitter of instagram heeft gezeten en het grootste gedeelte van zijn carriere te maken had met rassensegregatie ?

Sinds wanneer is het een voorwaarde voor een goeie treffende documentaire dat de hoofdpersoon op twitter, facebook of instagram heeft gezeten?