Day Night Day Night (2006)

Vanavond gezien op IFFR en ik voelde enkel teleurstelling na afloop.

Ongelofelijk slechte (en onverklaarbare) keuzes die gemaakt zijn binnen het verhaal. Had het idee 93min te kijken naar iets dat ook binnen 1 minuut verteld had kunnen worden (of nog beter: helemaal niet verteld had hoeven worden).

Ik kijk graag naar simplistische films, maar wanneer en het verhaal niet boeit én de film lelijk oogt is het geen plezier meer.

Lelijke shots afgewisseld met zowaar nog lelijkere shots. Springers in de montage, een belichting die zelden tot nooit goed is en een verschrikkelijke kadering maakten het voor mij 93 lange en vermoeiende minuten.

Niks anders dan een film die kijkers wil trekken door de grootste angst van vele mensen: "terrorisme".

Lijkt te zijn gemaakt in één dag, zonder script en zonder visie.

Bagger.

Prachtig!

Dit is inderdaad een film die je goed vind of totaal niks zoals onomkeerbaar. Ben het dan ook totaal oneens met meneer Dit is een film met een visie en met meesterlijke shots en kleurgebruik.

De film begint met grauwe kleuren, rustige shots afgewisseld met zo nu en dan een onrustig shot. Er gebeurt weinig, te vergelijken met Elephant of misschien nog beter Gerry, een meisje doet alles wat een paar gemaskerde mensen haar vertellen. Iedereen in deze film is het tegenovergestelde gecast van wat je zou verwachten. Geen rare baard, maar een jonge vrouw, geen boze mensen die haar orders geven, maar drie mannen die buitengewoon rustig vertellen wat ze moet gaan doen. Hiermee krijgt de film een zeer rare feeling mee. Je snapt eigenlijk de 93 minuten niks van welk karakter dan ook, maar toch heb je een soort band met de jonge vrouw.

Uiteraard kreeg ik dit gevoel mede door het meesterlijk camerawerk (weer) van Benoit Debie. Waar hij toch meestal kleurrijk filmt, vaak rood/gele kleuren. Is het eerste deel van de film prachtig blauw/grauwig gefilmd. Opzich kun je het lelijk noemen, als ze naar buiten gaat is het idd overbelicht, maar ze zit de hele tijd in het donker, dus in dat opzicht verklaard dat de keuze wel vind ik. Maar verder heel veel prachtige statische shots, die me deden denken aan shots uit Ming-liang Tsai zijn films. Maar het beste komt in het tweede deel van de film, als de favorieten kleuren van Debie mee mogen doen, zal niet teveel verklappen maar het ziet er erg mooi uit vond ik.
Prachtig hoe de kleuren van haar kleren overeenkomen met dingen op straat. Duidelijk wel een visie dus!

Beste scene die misschien wel in mijn top 10 beste scenes zou kunnen komen was wannneer ze zichzelf wil opblazen, en je shots ziet van handen, oren, ogen, gezichten, terwijl je alleen maar haar ademhaling hoort en verder niks. SUPER!

Dit is een film die je pakt zoals bij mij, of een film die je irriteerd en 93 minuten van verveling volgen.

Aanrader voor mensen die niet naar antwoorden zoeken en houd van observerende cinema.

4.5*

Dit is nou een koppel recensies waardoor je razendbenieuwd naar de film wordt. Wat vind ik?

De film begint met een shot in de bus, wat later terugkomt; zo onorigineel als het gebruik van een jong meisje met zwart haar als geestverschijning.



Er gebeurt veel, maar alleen maar onzinnigheid en totaal niet relevant voor het verhaal. Waarom moet het meisje de boeien om? Waarom liggen deze boeien verstopt onder het kussen? Ze valt in slaap, misschien dan niet bewust, maar als 'organisatie' mag je er vanuit gaan dat iemand die in een hotelkamer komt onder de deken gaat slapen, op het kussen. De keuze om de handboeien onder het kussen te leggen is dan ook niet te verklaren, aangezien het gebracht wordt als iets belangrijks; anders hadden ze wel gewoon in het nachtkastje gelegen.
Dan doet ze een blinddoek om, terwijl de mannen gemaskerd binnenkomen. Nut van de blinddoek? Onnodig genomen risico; ziet er raar uit als een kamermeisje eventueel de kamer binnenkomt en een meisje met boeien en blinddoek ziet zitten.
De film vergelijken met het meesterwerk Gerry is voor mij onbegrijpbaar. Naast de simplistische uitwerking zie ik geen enkele overeenkomst. Maar waar van Sant je middels beelden meeneemt in de wereld van Gerry, krijg je hier door onzinnige keuzes niet de kans om erin te komen. Ik heb geen scene gezien die ook maar in de buurt wist te komen bij scene's als de""zonsopgang of dansende hoofden" in Gerry.



Waarom worden terroristen gelijk gelinkt met "rare"(vreemde woordkeuze overigens) baarden? De moslimgroepen associeer je misschien met baarden, maar aangezien hier geen enkele religie ter sprake komt, is je opmerking niet toepasbaar.
Of de mannen zo aardig waren valt zeer te betwijfelen. Waarom mocht ze niet haar verhaal doen ("please shut up"-of iets in die context) betreft haar lange reis? Waarom bleek uit niets enig vertrouwen in het personage?



Ik had totaal geen band met de vrouw, het kon me zodoende ook totaal niet boeien hoe het zou aflopen. Hoe wil ik een band met de vrouw krijgen als ik niks van haar weet, als ik amper expressies zie, laat staan dat ze me raken.



Meesterlijk camerawerk moet voor mij toch aan andere eisen cq. verwachtingen voldoen.
Het voelde allemaal aan als een snel geschoten filmpje, met de camera op automatische focus.
De belichting was waardeloos, het contrast in de kleuren was door momenten van overbelichting totaal verdwenen.
Personage werd geregeld half uit beeld gesneden, om "plaats te maken" voor bijvoorbeeld een muur.
Ik zie liever de emoties van het meisje door een close-up, dan een muur. Ik wil als kijker zien wat ze ervaart, beleeft, denkt. Dit hoeft niet met woorden, maar als er geen woorden én geen expressies zijn houdt het toch echt op.
Als je het hebt over kleurgebruik denk ik eerder aan editing, maar daar hadden ze volgens mij geen tijd meer voor. Voor goed kleurgebruik kijk ik liever naar een Kar Wai Wong.

Veel statische beelden heb ik niet kunnen zien. Het kwam op mij over als een met een simpele camera met de hand geschoten home-video. Dit kan heel mooi en effectief werken, maar hier werkte het niet én was het lelijk.
Daarbij kijkt ongeveer elke passant naar de camera, recht in de camera nog wel; nieuwschierig welk filmpje daar wordt opgenomen.
En is het me juist opgevallen dat het meisje op een gegeven moment, na het kopen van haar eerste maaltijd, tegen de cameraman aanbotste



Met visie had ik het niet zozeer over overeenkomende kleren. Wat jij aanhaalt werkt toch ook niet echt positief voor de realistische kijkervaring? Ik mis een visie betreft het verhaal en de uitwerking van essentiele dingen, als emoties.



Aardig gedaan, maar al veel vaker dergelijke vorm van cinema gezien, dus superlatieven zijn naar mijn inziens absoluut niet nodig voor deze "vinding". Daarbij vind ik het niet passen bij de film. Het moment dat je beschrijft is een climax (al zie je al aankomen hoe die gaat lopen); ik kijk op die momenten liever in de ogen van het meisje, zodat ik kan voelen wat zij voelt, dat ik me kan inleven. Dit was meer een soort artistieke keuze met een voor mij niet effectieve werking.



Oneens. Ik hou zeker van de door jou omschreven cinema, maar dit filmpje valt totaal in het niet door de uitwerking, het ontbreken van een degelijk script met onverklaarbare en nutteloze scene's (die zich blijven herhalen, waardoor ze lachwekkerig worden eten, eten, eten bijvoorbeeld.

Nu ik toch weer bezig ben, nog even het volgende: naast de hierboven voorbeelden van onzinnigheden waren en nog tig zaken die totaal niets aan het al slappe verhaal konden toevoegen:

De bom werkt niet (wat een verassing). Ze gaat terug naar de toilet in het eetcafe, waar toevallig op de wc een paar meiden van haar leeftijd staan (die met totaal andere dingen bezig zijn, zaken die je kunt verwachten van meisjes op die leeftijd (hoezo iets er dik bovenop willen leggen). Enfin. Ze bekijkt de kabels, opent de rugzak, kijkt en gaat weer; in de veronderstelling dat het probleem verholpen is. Het is toch de grootste nonsens dat iemand op dat moment, na het letterlijk niks hebben veranderd, denkt dat de bom nu wel zal werken?

Waarom de badkamer als plek van "handeling"?

Hoe willen de mannen in godsnaam met hun bedekte gezichten het hotel uitlopen? GEwoon met maskers langs de balie (die er is; want daar wordt naar gebeld later in de film) lopen? Maskers afdoen en hun gezichten laten zien aan het meisje (waardoor het effect van de maskers zinloos zijn)? Onverklaanbare onzin.

Waarom door het veld lopen? Ik mag er vanuit gaan dat in situaties als dit alle risico's worden vermeden, een meisje in zo een veld (langs een weg) laten lopen vraagt (lees: schreeuwt) om aandacht.

Waarom die auto, waarmee ze naar de bus wordt gebracht? Drie meter rijden, drie minuten voor verkeerslicht staan, om vervolgens direct na het verkeerslicht (na afslag rechts) te worden afgezet.

Waarom al dat eten? Enige reden die ik eruit kan halen is omdat ze een reden moesten hebben van het niet hebben van geld (voor de telefoon).

Beetje vreemd dat wanneer ze geen geld heeft iedereen langs haar loopt alsof ze lucht is, terwijl vanaf een minuut later iedereen haar hoort en helpt (zelfs naar d'r toekomen met geld, zonder dat ze er om heeft gevraagd). Hoe makkelijk kun je contrasten uitbeelden?

Waarom bewijsmateriaal achterlaten in het hotel? Waarom alles in de prullenbak gooien? En waarom in godsnaam alle flesjes en tubes leegmaken? Zie het als pure tijdopvulling, kan namelijk geen logische redenen bedenken.

Ook toevallig dat ze op straat even stil gaat staan, precies in de buurt van de politie. Zo ontzettend clichematig gebruik van cinema.

En dan; dan komt daar die ontzettend nutteloze interactie met de neger. Verschrikkelijk wat dat moest voorstellen. Niet was het alleen ontzettend waardeloos geacteerd, het had absoluut geen nut.

Voor wat sentiment laten we het meisje nog even naar d'r ouders bellen. Wat een ontzettende onzin, voelt dat je als kijker opgedrongen wordt om emotie te voelen.

En zo kan ik nog even doorgaan. Waardeloze cinema.

Ja als je al gaat vallen over dit dan snap ik wel dat je er geen drol aan vond.



Totaal oneens. De dingen die zij doet zijn relevant voor de sfeer en dat is ook meteen de inhoud. Deze film wil je een gevoel van onbehagen meegeven. (Dat jij dat verder totaal niet hebt is duidelijk) maar de intensie is er wel. De film wil subtiel een verhaal vertellen over een terrorist. Door het onderwerp te strippen van de (in mijn cliche beeld idd) cliche's die het onderwerp heeft. Dat ik al snel een baard voorstel bij een terrorist is natuurlijk niet zo vreemd, aangezien alle 9/11 , London moordenaar Theo van Gogh terrorist(en) etc. soort van aan deze beschrijving voldoen (misschien niet allemaal een baard, maar je snapt hopelijk wat ik bedoel)

Door dit hiervan te strippen, krijg ik een beeld dat toch enigsinds indruist naar wat voor beeld ik heb van terroristen. En ik daardoor enigsinds kan voelen wat een terrost voelt. Dit gevoel zou verloren gaan bij mij, als ik mensen de hele tijd Alah Ackbar zou zien roepen. (Even gecharcheerd gezegd)

De Link met Gerry lijkt me verder niet extreem vreemd, dat je die mooier vind is smaak, ga later in dit stukje nog in op de look dus. Maar Gerry is rustige observerende cinema net als dit.



Hier kan ik juist heel veel mee. Dit zal ook de tweedeling tussen het publiek zijn. De een kan er niks mee de ander kan er in mee gaan en heerlijk genieten.



Smaak. Beetje flauw misschien, maar ik kan vond het mooi. Je doet ook net alsof het de hele tijd over belicht was. Dat viel mee, en ik blijf er bij dat de stijl keuze, werkt door troosteloosheid uit te beelden. Verder had ik totaal geen problemen met de kadrering. Ze is redelijk vaak close-up in beeld, waar je haar emoties kunt zien. En verder mooie close ups tijdens het wassen, en mooie statische shots in de auto, badkamer.



Oneens. Ik vind niet dat een film om realistisch te blijven, niet mag spelen met de omgeving.



Voor mij wel dus.



Nee hier word alles duidelijk. Zoals ik al zei, als je niet mee wilt gaan in de film gaat alles je ergeren.

Ze heeft de bom helemaal niet gemaakt Maar ze probeert het toch een beetje goed te zetten. En kijkt of het nog een keer lukt, wat niet het geval is aangezien er iets totaal mis is met de bom.



Waarom niet? Wil je dat ze naar een geheime topbunker gaat onder de grond?



Verklaarbaar. Alleen in de kamer hebben ze maskers op, als ze de deur uit zijn kunnen ze die best af doen. Mocht je dan nog vallen over het feit dat er misschien camera's hangen. Je weet niet hoe machtig ze zijn. Maar sowieso boeide dit me totaal niet. Vind niet dat de film, nog eens 10 minuten zou moeten besteden aan het uitleggen hiervan, ik kan er wel in meegaan.



Nu word je flauw. Dit veld was redelijk in de middle of nowhere. Niet vlak naast de snelweg.



Als je het niet heel erg vind ga ik ze niet allemaal behandelen. Opzich zijn dit allemaal keuzes die voor de sfeer zorgen en best te verklaren zijn imo. [Soort van spoiler voor Gerry]Waarom moet Cassey Affleck net zijn voet breken in Gerry, is ook wel erg mooi om het nog allemaal dramatischer te maken. Waarom komt er net een auto vlak na de dood van Affleck, Hoe toevallig!
(Als je wilt kun je zo alles afbranden)

Blijf het super vinden. Maar leuk om meteen deze discussie te hebben

Ik val nogal snel over bepaalde zaken, misschien niet goed, maar wanneer het niet effectief en niet mooi is, mag het van mij achterwegen blijven.



Als de intentie van de maker het geven van een gevoel is kan ik niet anders blijvens stellen dat dit niet gelukt is.
Dat ze een subtiel verhaal willen vertellen is me duidelijk, maar hoewel ik toch echt nauwkeurig heb gekeken vond ik bepaalde keuzes gewoon niet fijn onderscheidend.
Ik zie de relevantie van heel veel dingen niet. Op de uitgewerkte manier heb ik niet het gevoel naar een terrorist te kijken, maar naar een naief meisje dat is genept door een paar mannen.

Daarnaast vermijd je relevante zaken in de discussie. Jij noemt het aardige mannen, waarop basseer je dat? De enige keren dat je ze ziet zeggen ze niks, als ze wat zeggen is het nou niet bepaald meelevend met het meisje. Verder zijn ze alleen kortaf aan de telefoon.



Ik denk dat je al weet dat ik niet snap wat jij bedoeld. Terreur is niks nieuws in de wereld, dat de media de mensen er nu mee "doodgooien" om angsten in de boezen is een feit, maar voor mij is het strippen van het in clichebeeld niet effectief, omdat ik niet weet wat de redenen zijn. Je zet het af tegen de moslimgroepen ("met die rare baarden"), maar dat is puur alleen door de huidige focus van de media. Zo gek is het dus niet dat een terrorist geen baard heeft.



Dit is nu puur subjectief. Ik vind het leuk dat ze een verhaal vertellen zonder een religie daarin te betrekken, maar dan moet het wel goed uitgewerkt worden.



Zoals ik al aangaf is het enige overeenkomende aspect de observerende, subtiele cinema, verder kan ik niks vinden.



Wat zijn dan die "dingen" waar jij heel veel mee kan?



Ik heb nergens gezegd dat het de hele tijd overbelicht was. Ik heb alleen het idee dat de automatische focus aanstond.
De kadrering was niet altijd slecht, klopt. Maar op sommige momenten was het toch echt heel slecht in mijn ogen.



Ik zeg ook niet dat dit niet mag, het was enkel een weerwoord op het thema "visie".
Als hetgeen jij aanhaalt een visie is, denk ik dat je zowat alles als visie kan omschrijven, ik had het over de visie van de gehele film, het verhaal, niet over de overeenkomende kleren.



Wat wordt hier dan duidelijk? Het is toch al duidelijk op het moment je haar op de kruising ziet staan?



Nee. Maar er is ook een normale kamer. Wat is -met andere woorden- de meerwaarde van de badkamer?



Geen antwoord op mijn opmerking. Waarom wel in de hotelkamer, en zeker als je al zegt dat ze die buiten niet nodig hebben. Is het enkel en alleen voor de beeldvorming. om duidelijk te maken om wie het gaat? Onzin.




Als je goed leest heb ik het niet over een snelweg, maar over een weg (daar staat toch echt die auto).
Heeft overigens niks met flauwheid te maken, als je dat vind kunnen we stoppen met discussies; het is iets dat mij is opgevallen, denk niet dat je dat kunt bestempelen als "flauw".




Erg vind ik het niet, wel jammer. Ik ben namelijk wel benieuwd naar jou mening over de effectieviteit van keuzes. Ik vind het stuk voor stuk scene's die totaal niet relevant zijn; die tijd hadden ze beter kunnen vullen met echte emoties.



Ik wil niks afbranden, maar ben benieuwd naar de verklaringen van iemand die dezelfde film totaal anders heeft beleefd.

Helaas gooi jij veel op smaak en flauwigheid, daarbij trek je sommige van mij woorden uit verband.
Ik heb nu niet echt het idee dat je specifiek op mijn vragen cq. opmerkingen in bent gegaan. Ik heb nog steeds niet jou beeld over bepaalde zaken.
Dat uiterlijk een smaak is, is duidelijk, maar er is meer dan uiterlijk.

Ik zeg nergens dat ze aardig zijn, maar rustig. Wat dus linkt naar mijn punt dat de film het tegenovergestelde beeld laat zien van een beeld wat IK heb van een terrorist.



Uiteraard. Maar laat ik het anders formuleren. Je valt kennelijk nogal over de baard.
Door geen antwoorden te geven op de vragen, blijft het subtiel. Net als bij elephant. Als je namelijk laat zien van welke club ze zijn (Links radicaal, Religieus, Extreem Rechts etc.) dan krijgt de film meteen dat teken met zich mee. En dan zou de film zijn kracht verliezen imo.



Uiteraard, maar het zal je niet verbazen dat ik dat wel vind gelukt



Vind ik toch wel twee grote gelijkenissen.



Sorry hier heb ik het wat ongelukkig opgeschreven. Ik doelde met "hier word alles duidelijk". Dat hier de lap tekst die volgde met dingen waar je je aan stoorde. Laat zien dat je er dus al heel snel geen zin meer in had, anders erger je je niet aan zoveel dingen. Vandaar ook mijn stukje over Gerry. Daar zat je kennelijk wel in de film en stoorde je je totaal niet aan dit soort dingen.



Geen antwoord op. Werkt voor mij wel mee aan de vaagheid van het geheel en dus de sfeer.



Nou nee. Want misschien willen ze door haar niet gezien worden ivm het mogelijke opgepakt worden van haar. En ze dan hun niet eens zou kunnen verklikken ook al zou ze willen.




Kom kom, flauw mag ik toch wel gebruiken. Ik las idd verkeerd. Maar nu snap ik er alleen maar nog minder van, waarom je erover valt.
Ze gaan naar een afgelegen plekje, waar een auto kan komen idd. Maar wie weet waar het is, misschien is het wel op prive gebied. Ik kan ook best wel een plek vinden waar je met je auto kan komen en amper een hond komt. Laat staan dat die in Amerika te vinden zijn. Opzich kun je als er 1 weg is op de uitkijk staan.



Maar hoe had je het gezien. Dat ze gaan praten over waarom ze het doet?



Nou heb toch redelijk wat opgeschreven. Maar zal mijn visie geven.

De film gaat over een terroristische aanslag. Dan kun je dus als filmmaker kiezen voor antwoorden. Je kunt zoals Paradise now mensen met elkaar laten debateren over waarom ze het doen. Maar dan komt het toch vaak niet verder dan, Allah vraagt het van mij of iets in die trant. Waar ik totaal niks mee kan. Deze film laat de discussies en antwoorden weg. Waardoor ik veel meer kan met de personages. Hoewel dit misschien vreemd klinkt. Kan ik hierdoor juist beter meevoelen met de karakters. En hoewel ik natuurlijk nooit een aanslag zou plegen, kan ik me er toch enigsinds in verplaatsen.
Ik ben schriftelijk niet fantastisch, dus je moet me vergeven als ik wat vaag klink. Maar de emotie van stille personages kan ik veel meer mee dan uitgesproken personages.

Hoop dat het een beetje duidelijk is

Je schrijft letterlijk: "..geen boze mensen die haar orders geven". Je toevoeging daarop is dat die orders op een rustige manier gegeven worden.



Hierover hebben we gewoon een andere beeldvorming. Ik kan me niet voorstellen dat een terrorist niet rustig is; het is een vrij complexe organisatie waarbij helder nagedacht moet worden.



Klopt. Ik vond het een ongepaste verwoording, waarmee je suggereert dat elke terrorist een baard heeft, en dat het ontbreken daarvan iets unieks aan de film geeft.



Klopt. Maar je ziet WEL dat de jongens niet geheel geaccepteerd zijn bij Elephant. Daarbij wordt er nog een geweldadige videogame gespeeld, waarmee een suggestie (niet meer dan dat) wordt opgewekt. Daarnaast zag je tijdens de daad een echte expressie op hun gezichten; dat ze genoten van iets dat ze nooit hadden: macht en controle.



Waar van Sant erin is geslaagd gaat het hier totaal mis. Ze pogen subtiel te filmen, maar door alle zaken die eerder zijn genoemd is het niet mogelijk om het subtiel te ervaren.
Ik had bijvoorbeeld liever gehad dat het meisje een half uur op het balkon had gestaan, gewoon stilzwijgend, kijkend en denkend. Dat we als kijker, gestuurd door expressies, een eigen beleving konden creeeren.



Omdat daar niet dergelijke dingen zijn. In mijn ogen is het niet vreemd dat je na uren lopen een weg tegen komt, op een punt waar ze eerder niet zijn geweest. Daarbij gooit van Sant er nog wat surrealistisch doorheen, zodat je als kijker niet meer zeker weet hoe alles te beleven.



Maar dan kunnen ze ook niet de gezichtsbedekende mutsen buiten niet ophebben, aangezien ze dan ook gezien worden door het meisje. Daarbij moeten ze dan op die beetje erg opvallende manier langs de balie. Jou verweer daarop is dat ze misschien wel heel veel macht hebben. Maar waarom dan handboeien verstoppen, niet bereikbaar op nummer van hotel? Als ze echt die macht hadden, hadden ze andere keuzes niet gemaakt.Het is dus gewoon pure onzin, die uit niks te verklaren is..



Jou bovenstaande reactie, was een reactie op mijn eerdere reactie dat je niet op een aantal door mij opgenoemde vragen inging.
Ik had niet verwacht dat ze gingen praten over de redenen, ik heb het puur over emoties opwekken bij de kijker. Dat kan heel goed zonder praten, maar met expressies, metaforen en noem maar op.



Klopt, maar lengte is niet synoniem aan inhoudelijke kwaliteit. Ik heb alleen niet het idee dat je mijn opmerkingen kunt weerleggen met een andere kijk. Je zegt wel veel, maar geeft ook nergens een echte verklaring.

Er zijn naar mijn mening ontzettend veel onverklaarbare keuzes gemaakt, jij bent het daar niet mee eens, maar met een verklaring kom je ook niet echt. Ik geef een opsomming met keuzes die ik ernstig betwijfel qua effectiviteit, jij gaat daar niet op in.



Waarom nu gelijk Allah noemen? De werking van de media heeft goed gewerkt bij jou. Er zijn genoeg terreurorganisaties (neem ETA) die niks met moslims (en "die rare baarden") hebben te maken.



Ik ben ook voor suggestieve cinema, waarbij het accent op emoties ligt, waarbij geen overbodige discussies worden gevoerd, waarbij niet alle antwoorden worden gegeven.

Alleen ben ik zeer benieuwd naar de redenen waarom jij je kon inleven in het personage. Wat zijn daar de specifieke redenen van? Is de enige reden dat er geen "rare baarde" in voorkomen? Als dat jou referentiekader is vind ik dat wel heel nihil voor referentie.



Ik kan ook veel meer met stille personages, maar dan moet er wel emoties van uitspreken. Dat is niet gebeurd bij deze film. Noem eens 1 film op waarop je echte emotie kon zien? Ik voel niks van een paar handen, zeepsop icm lichaamsdelen en een drietal mensen in een badkamer.



Niet dus

Ik heb je visie nu twee keer gelezen, maar kan er niet heel veel uithalen. Je hebt het over stille personages, maar waar bij Ki-duk bijvoorbeeld dit zeer effectief is uitgewerkt is (omdat je echte expressies en emoties ziet), is het in deze prent eerder saai en vervelend.

Ik kan me geen scene herinneren waarbij ik dacht: "wauw wat een emotie" of dat ik een brok in m'n keel kreeg
Ik werd er koud noch warm van. Ze hebben het in mijn ogen wel geprobeerd, maar zijn totaal mislukt in hun opzet. Dat icm met een aantal onverklaarbare onzin (kom op; het eten, die stoer pratende neger, het telefoontje naar haar ouders, enz.. voegt toch allemaal niks toe en zijn eerder lachwekkend?) maar dit tot echt hele slechte cinema (waar echter wel wat in had gezeten).

Vind hier de emoties net zo werken als in een Kim Ki Duk.
Waarom werkt het slapen op een bank van een willekeurig persoon in Bin Jip wel en het wassen van het lichaam niet? Ze gaat een aanslag plegen en daarvoor gaat ze zich nog eens grondig wassen. De nutteloosheid ervan raakt bij mij wel een snaar. Evenals de stiltes in de badkamer, waarom de badkamer vraag jij, who cares zeg ik, ze willen rust misschien om even na te denken, wat precies de hoe of wat is van de setting boeid mij niet, de stiltes werken mee aan de onheilspellende sfeer. Net als het niet kunnen slapen, voor de grote dag. Ook al lijkt ze zo vastberaden, ze heeft het toch moeilijk.

Het eten vind ik ook verklaarbaar. Ze gaat waarschijnlijk dood, en wil nog even allerlei ongezonds eten. Ook om haar gedachte misschien afteleiden van het vreselijke wat ze wil gaan doen. Telefoontje naar haar ouders is lichtjes out of place (die wil ik je wel geven) Maar hierdoor krijgt ze toch in mijn ogen alleen maar meer een gezicht en tegerlijkertijd word ze alleen maar mysterieuser. Omdat het nu nog onduidelijker is waarom ze het doet.

Al deze dingen die je noemt. Zijn puur als sfeerverhogend bedoeld imo. Ik kan het niet anders dan het over deze boeg gooien. Aangezien ik je niet kan vertellen dat de film een maatschappelijke boodschap heeft. Deze film wil je een afwijzend gevoel geven, omdat ze iets vreselijks gaat doen, maar ook medeleven laten voelen, wat bij mij dus lukt en bij jouw niet.

Nog even over waarom Allah noemen.

Omdat dit zo een beetje letterlijk in Paradise Now voorkomt. Had even geen andere referentie punt uit een film. Maar mijn punt is, dat het vaak redenen zijn, of het nou ETA, Al Qaida of welke groepering dan ook, waar ik totaal niks mee kan.
En als er dus geen reden is, kijk je dus puur naar de emotie die eraan voorafgaat, en in dit geval kon ik meevoelen met het meisje. Nogmaals, zeg ik niet dat ik het eens ben met haar of dat ik haar totaal begrijp, maar hierdoor krijg ik het gevoel dat ik iets echts meemaak. Dit zou verloren gaan als ik de beweegredenen zou weten.

(Moet zo weg, reageer vanavond nog wel even op je eerste deel, over van Sants Elephant)

Vervolg:

Ja maar daarmee wil ik niet zeggen dat ze aardig zijn.

Kalm en rustig. Geef je verder wel gelijk dat dit wel nodig is in het proces. Maar ik bedoel met boze mensen eerder mensen die zeggen je moet het doen voor je land, god, medemens whatever.

Vooruit. Ik schrijf zo nu en dan wel eens gecharcheerd. Uiteraard snap ik ook wel dat niet alle terroristen een baard hebben

Aha. Nou ja heb in mijn vorige stukje al een tipje van de sluier opgelicht, over hoe ik de film heb ervaren.

Ik heb geen spelletje nodig of iets in die trant om het mee te voelen. Je weet dat ze iets van plan is, en ik laat me meesleuren in haar dag. Vandaar ook mooi dat ze kleine nutteloze dingetjes filmen, zoals de tubes legen, tijdje in de auto zitten voor er iets gebeurt, wachten voor het stoplicht etc. Hierdoor ga je niet van hoogtepunt naar hoogtepunt.

Ik denk dat het zinloos is deze discussie verder voort te zetten. We hebben de film totaal anders beleefd en ervaren, wat natuurlijk kan.

In ieder geval hebben we beide ons zegje gedaan, verder hierop doorgaan is net zo nutteloos als die nutteloze scene's

Ik wil je wel bedanken voor je gemaakte tijd, was namelijk zeer benieuwd naar wat iemand zo positief heeft ervaren. Totaal antwoord heb ik niet, maar daar was ik ook niet naar opzoek. Tot de volgende discussie

Was leuk idd. Gevoelsfilms zijn altijd lastig te omschrijven imo maar hoop dat ik je toch een beetje een kijkje in mijn filmbelevenis heb kunnen geven. Tot de volgende keer

echt een wazige film, ik wist niet goed hoe ik het had. Het eerste deel vond ik ongeloofelijk saai en eigenlijk ronduit irritant. Het gebruik van het licht en vooral alle geluiden!? Wat moest dat nu voorstellen? De geluidskwaliteit was eigenlijk ronduit slecht te noemen.
Later begon de film me wel interessanter te lijken maar bij nader inzien was dit allemaal even slecht in beeld gebracht.
Let er bijvoorbeeld maar eens op hoe de camera het meisje volgt en de omstaanders regelmatig recht de camera in kijken. Dit verpest de sfeer behoorlijk en zorgt ervoor dat alles enorm amateuristisch over komt.
Tevens vond ik het einde ook niet al te spetterend. Tijdens de film vroeg ik me al af hoe ze hier een boeiend einde aan zouden breien en ik kon niets bedenken. Wel de schrijver van het scenario blijkbaar ook niet.

Alles bij elkaar dus een dikke tegenvaller. 1,5*

Bij de inleiding van deze film zei men dat de regisseur het wou hebben over fataliteit in deze film, en kan wel inzien wat ze daarmee bedoelen(deels).

De geluiden en het licht vind ik wel passen bij deze film.

Alles was anders dan een doorsnee film, en dat kan ik alleen maar aanmoedigen in deze sequel, prequel, remake,... creativiteit ver te zoeken tijd.

Eén ding waar de makers een serieuze fout hebben begaan (in mijn ogen) is dat de omstaanders en voorbijgangers in de straten van New York sporadisch in de camera kijken!!! Waarom hebben ze dit zo gemonteerd????

Veel twijfel en verscheiden meningen over deze film, is eens iets anders hé.

Een 2,5

Erg sterk eerste uur, resterende half uur die zich buiten afspeelt was erg teleurstellend. Ergerde me inderdaad ook steeds aan het feit dat mensen in de camera keken, eerste paar keer kon je nog voordoen dat ze naar het meisje 'toevallig' keken maar het bleef voor de rest van de tijd doorgaan, erg storend. Ook jammer dat na Paradise Now weer iemand die het op het einde laat afweten en de kijker laat gissen, was een stuk indrukwekkender geweest als het dit keer toch 'gebeurd' was.

Maar gezien 2/3 van de film zeer geslaagd was kan ik dit geen onvoldoende geven, 3*

Vannacht te zien op Arte! en zaterdag op een helemaal cool tijdstip

In wat voor taal?

Deze film wordt vertoond in de originele versie met Duitse ondertiteling (allemaal gewoon na te lezen op de site van ARTE).

Maar het is zoveel makkelijker om het aan jou te vragen lieve Mug.

2,5 * meer verdiend deze spijtig genoeg niet. Hij kon me nauwelijks boeien. Toch nog een pluspuntje : Je leeft je soms wel echt in met het hoofdpersonage, dit op de spannende momenten. Maar dit maakt deze film niet goed...

Grappige discussie hierboven tuusen Onomkeerbaar en Macmanus. In beider standpunten zit wel iets herkenbaars en ik zit wat tussen hun extremen in, al is het zeker niet de uberpositieve kant.

Het is namelijk wel intrigerend om te zien, maar de filmmakers maken hier een grote fout: ze geven geen enkele context aan het gebeuren.

Dit is niet zomaar een film zoals (ik vermoed) een Gerry waar er hele rustige handelingen van personen weegegeven kunnen worden zonder dat daar veel betekenis aan wordt gegeven maar het om de sfeer gaat.

Dit gaat om een zelfmoordterrorist, en dat is wel even van een ander laken een pak. Alleen al door zo iemand als hoofdpersoon te nemen en een aanslag in New York te impliceren maak je al meteen een bepaald statement.

Ik had het nog kunnen begrijpen als men gewoon een beeld wil geven van de menselijke kant van een terrorist, zo iemand waar men vaak over leest maar niets van af weet. Laten zien dat er van alles achter zulke lieden kan zitten, onverwachtse zaken. Een gezicht geven, context geven.

maar niets van dat alles, in plaats daarvan geeft Loktev er zelfs helemaal geen betekenis meer aan. Het had net zo goed kunnen gaan over iemand die zn fiets naar de fietsemaker ging brengen. Wat een onzin.

Het meest storende is nog wel dat er zo overduidelijk een poging wordt gedaan de kijker in het ongewisse te laten. Expres geen accenten meegeven, expres alles wat op enige afkomst van de mensen of aanleiding van het hele gebeuren opbouwen en dan weer in het ongewisse laten.

Alsof je Loktev achter haar camera ziet lachen: 'haha, jullie snappen het niet he!' mega-irritant interessant doen als je het mij vraagt.

Aan de andere kant heeft het wel iets om bij iemand zo dicht op de huid te zitten in de grote stad. Je vraagt je telkens af waar het allemaal heen zal leiden. Dat het uiteindelijk helemaal nergens naar leidt is vrij treurig, maar toch, het was in ieder geval even leuk.

Zeer geslaagd speelfilmdebuut. Dat gebrek aan context is zo overduidelijk gekozen door de regisseuse dat de film afgerekend dient te worden op wat het probeert te doen. En dat is NIET een verklaring bieden voor waarom ze het doet. Dus heb het daar dan ook niet over.Het is alsof een regisseur een film in Parijs opneemt en je het hem/haar kwalijk neemt dat de Eiffeltoren niet effe in beeld komt. Ik begrijp dat niet......

Ben het in grote lijnen eens met Macmanus.

Waarom handelingen in een badkamer uitgevoerd worden. Waarom tubes tandpasta leeggespoten worden. Waarom er gebruik wordt gemaakt van bivakmutsen. Kan zijn dat dergelijke zaken tegen de de logica indruisen, maar is dat niet menselijk? Ik kon me er in ieder geval niet aan storen, en bovendien zijn er genoeg verklaringen te bedenken. Waarom wordt dat eten steeds in beeld gebracht bijvoorbeeld? Misschien omdat het haar laatste dag is en ze nog eens wil genieten van een stel pretzels of een lekkere appel? Ik hoor u denken: maar waarom kocht ze die dingen in de restaurants om ze vervolgens weg te gooien? Ik denk: werd er niet expliciet een bordje getoond waarop staat dat alleen klanten van de toiletten gebruik mochten maken? Meer hoef ik niet te weten.

Die gedachte kwam ook in mij op, maar wat doet dat er toe? Deze film is een portret van iemand die ten onder gaat aan de angst en vertwijfeling die een zelfmoordaanslag met zich meebrengt. Of die al dan niet plaatsvindt is irrelevant.

Met het aflezen van die angst en vertwijfeling had ik overigens geen enkele moeite. Natuurlijk wordt niet de volle speelduur gevuld met close-ups van het gezicht van Luisa Williams – cinematograaf Benoît Debie, die ook Calvaire voor zijn rekening nam, besteedt namelijk ook veel aandacht voor de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt – maar ze is al bij al toch een flink aantal minuten met vol gelaat in beeld. Meeleven was een makkie – en dat is bewonderenswaardig gezien de aard van het personage – dankzij het gebrek aan motief maar vooral dankzij het sterke acteerwerk.

Wat ook ontbreekt is een soundtrack die grossiert in effectbejag. Sterker nog, er is vrijwel helemaal geen soundtrack. Des te specialer zijn de momenten waarin er wél iets met het geluid gedaan wordt. Het vervormen van de sirenes van een ambulance levert een bijzonder effect op, maar het is de scène die Macmanus in zijn eerste bericht noemt die écht indruk maakt. Er wordt niets onconventioneels gedaan, en toch werkt de geluidsclimax na de stilte.

Ook cinematografisch gaat het om een bijzondere film. Het begin kenmerkt zich door een ruwe montage en shots die pas in de film scherpgesteld worden en lijkt daardoor niet helemaal af te zijn. Al snel maakt deze situatie plaats voor de voorbereidingen van de grote aanslag. Deze vinden plaats in een grauwe hotelkamer, en het contrast met de latere setting is gigantisch. Ik heb genoten van beide delen, van zowel de rust van de hotelkamer als de hectiek van het bruisende Times Square.

3.5*

Gave poster en interessante reacties. Ik ga hier maar eens naar op zoek.

Day Night Day Night liet me wat verscheurt achter. Een audiovisuele exercitie die erg kaal en minimum wordt gehouden om zo op en onder de huid van Luisa's personage te kruipen. Een eerste helft die hierdoor bijna sensorisch is, waar ik elk geluidje haast voelde. En dan ineens de tweede helft, midden in de drukte.
Onder dit schuilt een verhaal van een onbekende vrouw die welwillend de dood tegemoet lijkt te gaan, maar waarbij twijfel als water door kleine gaatjes in een plastic zakje naar buiten lijkt te sijpelen. De personages om haar heen krijgen geen ruimte voor identificatie, net als dat er nauwelijks een context wordt geboden (die moet de kijker zelf opmaken en tegen de achtergrond de terroristische acties van de afgelopen jaren (9/11, Madrid, London) is dat niet heel moeilijk).
Dit maakt het een film met veel gegis, maar vooral eentje die je vooral vanuit je gevoel kijkt. Voor ratio is maar deels plek, echte antwoorden zul je niet vinden.

Keerzijde hieraan is dat het einde (vraag me af of het niet van meer stijl of fatalisme had gesproken mocht de bom echt afgegaan zijn, nu liep het wat kabbelend af) en het ontbreken van context ook iets makkelijks heeft. En tegen een film als Keane (die een zelfde audiovisuele stijl en eenzelfde ingekeerdheid hanteert) kan deze mijns inzien niet opboksen. Maar, nadien was ik toch behoorlijk van stuk, dat wel.

Inderdaad. Indien je voortdurend probeert om de soms curieuze handelingen en details te verklaren zul je waarschijnlijk weinig plezier beleven aan de film. Maar indien je kunt meeleven met een volstrekt openstaand personage, waarover je amper iets te weten komt omdat vrijwel alleen inhoudelijk triviale, maar evenwel vaak veelzeggende of intrigerende gebeurtenissen worden getoond, in een film zonder sentiment, zonder visuele opsmuk en zonder veel diepgang, dan zul je mogelijk worden vervoerd.

Voor mij werkte het in ieder geval. Meestal interesseren filmische personages me amper tot niets, maar ditmaal had ik er weinig moeite mee om met de protagoniste mee te leven: Luisa Williams acteert overtuigend en de film bevat meer dan voldoende close-ups en handelingen om haar gevoelens te doen verhelderen. Daarbij zijn haar handelingen en keuzen eigenlijk altijd begrijpelijk en nooit geforceerd. En van één scène - waarnaar vorige recensenten tevens verwijzen - werd ik zelfs ronduit nerveus.

Wat niet wegneemt dat de film absoluut niet perfect is. Evenals Onomkeerbaar vind ik het audiovisuele aspect van Day Night Day Night namelijk zonder twijfel ondermaats. Al zijn veel van de keuzen die Loktev gemaakt heeft wel begrijpelijk, zoals die voor het grauwe kleurgebruik in het eerste en het 'natuurlijke' kleurgebruik in het tweede deel van de film. Ik vind het niet mooi, maar het zorgt er wel voor dat de inhoud realistisch aan blijft voelen, waardoor de afstand tussen de kijker en het personage wordt beperkt.

Storender vond ik het camerawerk en vooral de kadrering. Dat het camerawerk (vooral in het tweede gedeelte) onrust tentoonstelt vind ik gezien de gemoedstoestand van de protagoniste verstaanbaar, maar dat had zich wat mij betreft wel iets gecontroleerder mogen voltrekken. Nu verloopt het te spontaan. En hetzelfde geldt in meerdere mate voor de kadrering: meer beheersing en meer symmetrie hadden meer begeestering kunnen baren. Ook meer en langere close-ups zou ik hartelijk hebben verwelkomd, evenals de verwijdering van het - de sfeer abrupt verstorende - overbodige laatste shot.

Maar ondanks de gebreken werd ik overwegend vervoerd. Intrigerend vond ik het. 3.5*

Lukt het een beetje?

Benoît Debie zat hier dus achter de camera, verplichte kost voor mij.

Sterke film van Loktev.

Erg aangenaam dat Loktev geen context geeft aan de film. De afkomst van Williams en de grond of organisatie waar vanuit ze de zelfmoordactie pland te doen blijft speculeren. Ook de trage opbouw dient als effectieve setup van de humane belichting van een zelfmoordterrorist. Nergens een belerend toontje te bekennen. Erg mooie beginscene waar Williams haar daden probeert te rechtvaardigen. Ook dat de "organisatie" niet uit boze mannen bestaat is ook een zeer positieve ontwikkeling.

De grote reden waarom dit zo'n intieme en beklijvende schets is is toch wel de sublieme cameravoering van Benoît Debie. Een meester op visueel niveau maar hier tapt ie niet uit dat vaatje maar uit het andere vaatje waar hij zo'n kei in is en dat is vooral gebruik maken van intieme dicht op de huid close-up shots, zonder te veel poespas. Erg mooi weer van 's werelds beste cinematograaf. Ook met een minimalistische opzet bewijst ie dat weer. Dat wordt wat minder effectief als ze zich in New York begeeft, maar dat heeft met de setting te maken. Ook een zeer goed segment, de vele mensen die in de camera kijken zijn een klein kritiekpuntje maar niet significant.

Samenvattend: Debie flikt 't weer.

Ja, inmiddels gezien.

Een beetje teleurstellend voor mij. Ik vond de stijl van de film aanvankelijk niet zo overtuigend. Wel interessant genoeg om te volgen, maar ook weer niet indringend. Het sterkste gedeelte volgt echter als de vrouw in New York was losgelaten. Emoties zijn heel sterk voelbaar en het wordt zowaar mogelijk voor te stellen hoe het voor jou zou zijn om in deze situatie te zitten. Uiteindeiljk totaal reddeloos.

Verder erg interessant hoe dit in een enorm druk New York is gefilmd. Weliswaar kijken veel voorbijgangers in de camera, maar op de een of andere manier haalt je dat toch niet uit de film. En als je met een bom door de stad loopt, voelt het misschien ook wel alsof iedereen je aankijkt. Het sterkte tweede deel zorgt dus voor een ruime voldoende.

Dan eindelijk eens gezien.

En Day Night Day Night stelde alleszins niet teleur. Omwille van zijn simplistische aard wist de film me niet compleet murw te beuken, maar indruk maken doet het zeker wel. Een probaat antwoord geeft de film niet, geenszins, dus zij die sluitende explicaties verwachten kunnen van een koude kermis thuiskomen.

De film steunt voornamelijk op twee pijlers: het visuele en het audio-gedeelte. Wat het eerste betreft doet de film acuut denken aan iets als Keane, al is deze wellicht nog minimalistischer van stijl. De camera doet zijn werk in ieder geval perfect en de emotie van Williams gezicht valt zo klaar als een klontje af te lezen. Het faciliteert ook het opwekken van sympathie als kijker, wat enigszins vreemd is, aangezien de film nota bene handelt over een zelfmoordterrorist.

Het ogenschijnlijke moment van de waarheid (de eerste) is inderdaad de beste scene - prachtig hoe de audio daar wegvalt en allerlei close-ups van willekeurige passanten vastgelegd worden. Toen de film plotsklaps weer het volume opkrikte schrok ik me overigens het apezuur.

Het abrupte einde was wat mak, al lijkt het me ook geen eitje om hier een bevredigend einde aan te breien. Zeker aangezien de film inhoudelijk op weinig fundament steunt. Maar een fascinerend filmpje, dit. Dikke 3,5*.

Interessante vondst.

Ziet er eigenlijk niet uit als een film die ik gaandeweg goed kan waarderen, maar deze Day Night Day Night viel me in heel veel opzichten mee. Het is wel zo dat de visuele lay-out van de film me niet meteen trekt, daarom was de eerste helft ook net wat taaier om even doorheen te komen, daarna kon de film me pakken.

Het betreft eigenlijk een kijkje op de voorbereiding van een terroristische aanslag. Meer plot zit er niet in en daar lijkt regisseuse Loktev ook totaal niet geïnteresseerd in te zijn. Wel lijkt ze geïnteresseerd te zijn in hoeveel ze kan halen uit weinig middelen. Ik vermoed namelijk dat ze met wat indie-acteurtjes de straat zijn opgetrokken en daar hebben gefilmd.

Het enige echte probleem dat de film wat in de weg zit is Williams zelf. Althans, tijdens de eerste helft. Haar bijna cartooneske verschijning maakt het soms moeilijk om de film routineus serieus te nemen. In de tweede helft lijkt ze haar nepmasker echter thuis te laten. Daar zien we een veel menselijker figuur die ik wat beter kan plaatsen en begrijpen, maar de eerste helft was moeilijker.

Het soms verstikkende gevoel en uitermate intrigerende verloop maken deze film net wat beter dan de algemene film in dit kader. Deze film zette me tevens aan het denken, en vormt daarmee een van de weinige films waarin ik ook een theorie aan kan plakken. Die ga ik hier niet helemaal uitwerken, maar het overkomt me niet vaak en daarvoor uiteraard complimenten.

Boeiende film over een boeiend onderwerp. Vanwege de budgettaire beperkingen hoef je hier geen grootse actiescenes van te verwachten, maar als dat zo was geweest had het waarschijnlijk wel wat meer publiek getrokken. Fijne vondst. Visueel gedurende de eerste helft wat onbevredigend maar verder een fijne indiethriller.