Charlie Wilson's War (2007)

Opnieuw bekeken en blijf bij mijn eerste mening.

Philip Seymour Hoffman is grandioos in deze film, en heb ondertussen al wel meer van de man gezien, maar helaas, zoals we allen weten, is hij niet meer....

Dat maakt dat deze film nog meer waard is dan hij al eerder was...

De producer van "The Graduate", de film met Dustin Hoffman die zich laat verleiden door een vriendin van zijn ouders, wat wil je ook al je 17 jaar bent en zo'n mooie vrouw toont de natuurlijke aandacht aan jou?

Ook dit is een juweeltje over een (berustend op) waargebeurd verhaal. Philip Seymour Hoffman speelt de sterren van de hemel, ik vind dit zo'n geweldig acteur, heeft een mooie stem en vrijwel altijd in goede rollen te vinden. Helaas is hij maar 46 jaar oud geworden en dat is te jong. Hij had ons nog veel moois kunnen geven met zijn talenten als acteur. Jammer genoeg had hij op een of andere manier een leegte in zich want uiteindelijk heeft hij in een combinatie van drugs zijn "Waterloo" gevonden.

De film gaat dus over de moedjahedien, die tussen 1979 en 1989 vochten als losse groepen en ook in een verbond als de "Noordelijke Alliantie" tegen de Russen die hun land Afghanistan waren binnengevallen. Wilson komt door zijn werk als congreslid en lid van de defensiecommissie in aanraking met het land en raakt onder de indruk van de moed en ook de ellende van de bevolking die lijden onder de oorlog.

Hij krijgt Egypte, Israël, Pakistan, de commissie defensie en de moedjahedien zover, dat ze op één lijn komen te zitten wat betreft de levering van wapens via via via en omgebouwd, zodat ze niet goed te traceren zijn bij een mogelijke inbeslagname door de Russen.

Het werk wat hij voor elkaar krijgt zorgt ervoor dat de begroting voor Afghanistan van 5 miljoen naar 1 miljard dollar toegaat. Dus 200 maal zoveel En het resultaat is er ook naar. Er worden vanaf dat moment veel helikopters, vliegtuigen en tanks uit en in de lucht geblazen.

Een prima film die ook iets meer van de invloed van de Amerikanen laat zien in hun eerste bemoeienissen met Afghanistan.

Waardering is een 8!

Leuke film met een sterke cast.

Het goede aan deze film is dat het zichzelf totaal niet serieus neemt, ook al is dit verhaal op waarheid berust.

Zowel Hanks, Roberts en Hoffman (wat een acteur) spelen totaal over the top, iets wat deze film goed doet.

De film heeft een vlot tempo, er wordt heel wat afgepraat, maar het is allemaal goed te behappen. De satire die van sommige scènes afdruipt is sterk, vooral de scène waarin Charlie even afgedroogd wordt door de Pakistaanse president en hoge officieren is erg geestig.

Aanrader dit, ruim voldoende.

De cast had mijn aandacht, het verhaal sprak me wat minder aan. Vandaar ook vrij lang gewacht met het kijken hiervan, want ik ken de film al sinds de bioscooprelease. Het blijkt dat mijn verwachtingen vooraf redelijk overeen kwamen met wat ik uiteindelijk van de film vond.

De film begint interessant en weet dat over de gehele linie ook wel te blijven, maar wel met stukjes dat het even inzakte en mijn aandacht wegebde. Op zich niet zo heel erg, want de film weet zich wel telkens weer te herpakken. Dat komt met name door de rollen van Tom Hanks en Philip Seymour Hoffman, die beiden meermaals cynisch uit de hoek weten te komen en daarmee (lichtjes) op de lachspieren weten te werken. Natuurlijk helpt het ook wel dat de hele situatie nogal absurd is, waardoor het sowieso al in zekere zin komisch is. Ik heb persoonlijk geen hekel aan Julia Roberts, maar ik vond haar aandeel hier wel erg klein. Ze voegde weinig toe.

Ik was totaal niet bekend met het echte verhaal, maar dat vond ik niet zo erg. Het was voor mij een verrassing waar de film heen zou gaan. Charlie Wilson wordt sowieso wel fijn neergezet in deze film (niet volledig de 'good guy', maar ook niet door- en doorslecht). Al met al dus toch een vermakelijke avond hiermee gehad. Niet een film die van begin tot eind hetzelfde niveau blijft vasthouden, maar wel tussendoor genoeg te bieden heeft om onderhoudend te blijven.

3*

Do you drink?

Oh, God yeah!

Jaren terug al eens twee keer gezien en me toen prima vermaakt, destijds vergeten een beoordeling te posten, dus bij deze. En ik moet zeggen dat na drie keer de geest een beetje uit de fles, de film nog wel vermaakt, vooral op komisch vlak, maar de film behalve dat niet echt iets extra's heeft en daardoor niet echt bij blijft.

Al te serieus moet de film al niet genomen worden, ondanks zijn waargebeurde basis, dat blijkt in het begin al. Een nogal fout en spottend, maar niet minder vermakelijk beeld, wordt opgebouwd rond Charlie Wilson die zijn grootste bezigheden toch vooral weet te vinden in praten, veel Chivas Regal consumeren en met de vrouwtjes bezig zijn. Iets dat overigens ook niet allemaal zonder slag of stoot gaat. A passant heeft ie ook nog de nodige plichtplegingen als afgevaardigde en zet een financiële actie op. Toch lijkt dat vooral te danken aan zijn vele contacten en diens macht om financiering te regelen dan dat Charlie dit nu zelf echt doet. Het wordt allemaal wat serieuzer qua toon met de bezoek aan het vluchtelingenkamp waar een wereld van ellende zich openbaart en tegen wie de uitroeiingsoorlog van de Russen werkelijk is.

Echt goede punten zijn de uitstekende Hoffman die een Oscarnominatie kreeg, de schare mooie vrouwen, vooral de secretaressen zijn fijn voor het oog, is de film vooral leuk om te zien vanwege de luchtige sfeer, heeft de film enkele erg komische momenten en wordt er een aardig tipje van de sluier opgelicht betreffende de Koude Oorlog en zijn valkuilen.

Maar echt een overdonderende indruk maakt Charlie Wilson's War nergens en dat is toch wel het grootste punt van een film die eigenlijk geen minpunten heeft. Charlie Wilson's War is degelijk, vermakelijk, scoort overal een voldoende, Hanks in zijn gebruikelijke doen, Hoffman die iedere scene meteen iets extra's brengt, maar dat is het dan ook. Slechts eenmaal is de term puntje van de stoel van toepassing en dat is de kostelijke ruzie tussen Gust en zijn chef. Daarom is de film leuk om een keer te zien, maar nergens een hoogvlieger.

"It seems to me lookin' around, that it's almost all women workin' here, and that they're all very pretty. Is that common?" Charlie's Angel #1: "Well... Congressman Wilson, he has an expression. He says uhh, 'You can teach 'em to type, but you can't teach 'em to grow tits.' " – De goede herinneringen die ik had aan de eerste keer dat ik deze film zag worden deze tweede kijkbeurt bevestigd, met name dankzij een hilarische Philip Seymour Hoffman (vooral in die hier al vaker genoemde scène waarin hij steeds even de kamer moet verlaten) en diens flitsende dialogen met de eveneens uitstekende Tom Hanks. Juist die dialogen (van Aaron Sorkin) maken hier echter tegelijkertijd een zó gelikt drama van dat de humor de boodschap enigszins in de weg zit, en dat stelt toch teleur.

Note;

Herzien, goede film met veel humor, een vrolijke ondertoon. [...] Zeer sterke rollen van Hanks en Hoffman ( wat een acteur is dat!!!) en die stomme Roberts huppelt in de weg.

[Moderator: politieke uiteenzetting weggehaald.]

Van de crew mag ik geen achtergrondinformatie vermelden, oa dat de oorlog de VS tweeduizend miljard dollar heeft gekost...Dus schrijf ik maar geheel in de trend van MM; ""Kijkt lekker weg:. U ziet ik pas mij makkelijk aan.