Death of a Salesman (1985)

De vergelijking van Death of a Salesman van Miller met Smultronstället (‘57) van Bergman is aardig. Dat het leven van Isaac Borg meer op rationaliteit gebaseerd zou zijn dan het leven van Willy Loman is uit de irrationele lucht gegrepen.

In de twee films worstelen beide hoofdpersonages met een verschil tussen gekoesterde illusies en ervaren werkelijkheden. In allebei de gevallen gaan die irrationele illusies uit heden en verleden niet alleen over het eigen leven, maar o.a. ook over die van een eigen kind.

De film van Bergman geeft een wat algemenere schets van de relaties tussen mensen (zie mijn reactie bij die film), terwijl het stuk van Arthur Miller uit 1949 zich meer toespitst op ingehouden pijnlijkheden door het star vastklampen aan illusies in een vader/zoon relatie. De twee kunnen geen werkelijkheid meer met elkaar delen ondanks dat ze dit allebei zeer graag zouden willen.

Death of a Salesman liet in de tijd dat het geschreven werd, vlak na de tweede wereldoorlog, een ontluisterende achterkant zien van de Amerikaanse droom van hard werken en veel geld verdienen om weer te kunnen uitgeven. Het stuk beschrijft een mislukte poging om vol valse verwachtingen te zoeken naar liefde en geluk in een hoeksteen van de samenleving.

Trouwens dat acteurs geen oudere mannen meer in films zouden moeten spelen, lijkt mij net zoiets als jongere actrices nooit meer een illusioneel elfje laten spelen naast heksen en reuzen in boosaardige sprookjes.

Vanmiddag eindelijk maar eens uit de kast gehaald. Was verbaasd over de eenvoudige opzet van de set, daar is zeer weinig van het budget heen gegaan. Deed me meteen aan Dogville denken.

Ok, het verhaal is niet onaardig, een man die terugkijkt op zijn leven en wat er zoal anders had gekunt. Hofman is wel heel veel aan het woord, maar ach, het gaat ook over zijn leven als salesman, vader, echtgenoot en mens. Een thema uit het leven gegrepen.

Voor mij 2,5 *

Grappig, ik lees hier veel als kritielpunt dat Hoffman irritant wordt op een gegeven moment. Ik vind dat juist getuigen van een uiterst goed acteerwerk. En ik kreeg meer en meer medelijden met Willy Loman naarmate de film vorderde, juist omdát hij zo irritant overkomt voor anderen.

Het decor is met opzet zo duidelijk 'niet echt', omdat het stuk oorspronkelijk een toneelstuk is. Toch is het een inventief decor, en wordt er door draaiingen van de camera plotseling een andere scène of plaats mogelijk gemaakt.

Naast het acteerwerk en de filmische aspecten is het wat mij betreft in de eerste plaats het verhaal, het toneelstuk dat alle lof verdient. Het verhaal zit ijzersterk in elkaar en is eigenlijk een soort oudere, minder gelikte versie van American Beauty; het laat de vreselijke kanten van de American Dream en van de A mericannse normen en waarden zien.

Heel bijzonder. Je kan er veel uit halen. Deze film zou echt gebruikt kunnen worden bij opleidingen in de geestelijke gezondheidszorg of maatschappelijk werk. Begrip voor (zieke)familie systemen. Begrip voor beginnende dementie (ik heb echt oude mannen zo horen praten!) Kostwinner zijn binnen Amerikaanse /westerse normen.

Het decor past goed bij het beleven van de werkelijkheid van zo,n man als Loman

Had hem in de bioscoop gezien toe ie uitkwam en heb hem pas geleden weer gezien. Wist dat ik hem toen goed vond, vind hem nu beter. Geweldige explotie van emoties, illusies en desillusies. Vind het gepraat en geschreeuw van Hoffman geen moment irritant worden. Degene die dat wel hadden hebben de personage Loman niet goed doorgrond.

Het decor was me toen tegengevallen, nu was ik zo beneveld van het verhaal, acteerwerk en dialogen dat het decor aan me voorbij is gegaan (weet hoe het decor eruit zag maar kan me absoluut geen details meer herinneren).

Ijzersterke film waarvoor ik de juiste woorden nog steeds niet kan vinden.

4.5*

De acteerprestaties zijn wel goed, vooral van Hoffman, maar de claustrofobische fassbinder-achtige omgeving maakt dat het voor mij echt niet aangenaam is. Ik ben geen toneelfan, ik hou van wijde landschappen en dieptezicht.

Deze lag al lang in de kast en met deze cast en regisseur had ik er echt veel meer van verwacht.

'Death of a Salesman' is het bewijs dat een sterk basisgegeven (in dit geval een confronterende theater-tekst van Arthur Miller over de aftakeling van een vertegenwoordiger tot een zielige oude man) niet noodzakelijk leidt tot een goede film. Zo zorgt de sobere studio-setting ervoor dat het geheel op den duur nogal vlak en vooral vervelend gaat aanvoelen. De dynamische acteurs zorgen aanvankelijk echter nog voor de nodige spanning binnen de fletse decors, maar op den duur gaat Hoffman vervelen in zijn uitbundigheid, en Kate Reid ronduit irriteren door haar vreselijke overacting.

Malkovich blijft fascinerend, maar eenmaal de pijnlijke finale (een klassiek gegeven binnen Millers werk?) zich voltrekt, is de film al lang niet interessant meer. Dat is de prijs die Volker Schlöndorff moet betalen door zo weinig te schrappen en zijn script bijgevolg zo beladen te maken.

Hoe 'Death of a Salesman' speelt met de overgang tussen droom en werkelijkheid is anderzijds erg aardig om te zien, en ook de overbodigheid van Harold is een heel wel overdacht gegeven: juist zijn drang om net zoals zijn vader te worden maakt het tot een simpele knul, en niet tot de man die hij wil zijn. Het einde, waar blijkt dat Biff de enige is die zijn les geleerd heeft, is eveneens bijzonder sterk: terwijl de moeder zich in haar afscheidsrede niet begrijpend uitlaat over de daad van haar man ("alle schulde waren eindelijk afbetaald...?"), spreekt de oudste zoon de haast mythische woorden: "he just had te wrong dreams..."

Helaas heeft de film op dat moment zo goed als al zijn draagkracht reeds verloren. Een nieuwe, frisse bewerking zou Arthur Miller dan ook meer eer aandoen...

2*

Als ik al geen Hoffmanfan was, dan nu wel definitief. Perfect, zoals hij Willy Loman neerzet, van begin tot eind. Chapeau voor John Malkovich. Wat een geweldige spanning tussen die twee, ijzingwekkend mooi gedaan. Het toneeldecor bevreemdt aanvankelijk, maar blijkt functioneel, voor de relatie met de buren, Lomans fantasiebeelden en de flashbacks. Het stoorde me tenslotte geenszins, alle aandacht gaat vanzelf naar de karakters en hun teksten. En die slepen mee en ontroeren. Prachtfilm.

Heel erg lelijke film. Brakke decors, belachelijke sfeer creatie door rare kleurenfilter, kleding van de zoons . Ben je benieuwd naar het verhaal, de karakters en Lomans aftakeling lees dan vooral het toneelstuk. Veel interessanter en leuker omdat je je eigen voorstellingen kan maken van het geheel. Het enige dat deze film nog enigszins de moeite waard maakt is het acteerwerk van Hoffman en Malkovic.

1,5*

Verfilming van een toneelstuk dat teveel een toneelstuk blijft, daardoor 'beklijft' het niet en duurt het allemaal te lang.

Voor deze rol won hij in 1986 een "Golden Globe Award for Best Performance by an Actor in a Mini-Series or Motion Picture Made for Television" 1 van de 5 zover

Is het iemand anders ook opgevallen dat in de beginscènes, wanneer de camera verder naar achteren filmt, duidelijk zichtbaar is dat het decor niet af is en stukken van de studio te zien is? Ik heb de film overigens gauw uitgezet. Voor dit soort films moet ik in een speciaal humeur zijn. Ik werd er spontaan deprimerend van. Ik zal dan ook niet gaan stemmen.

Fenomenale rollen van Dustin en John, Kate Reid die ertussendoor schippert... Mooi man. De dvd had er aan het einde echt geen zin meer in, dus bleef 'ie stotteren. Ook na 'm even verschoond te hebben, had de dvd echt geen zin. Dus kon ik niet het einde op een propere manier zien. Helaas. Maar de rest, is jawel, verbluffend. Dustin Hoffman is een steengoeie acteur, en het word per film alleen maar meer bevestigd. Sommige mensen hebben echt een talent dat niet verspild mag worden. Dustin is imo zo iemand. Wat een kracht. Wat een power heeft die man in zijn performance. Ik zou er echt bang van worden. John en Kate blijven als belangrijkste spelers wel goed en fier rechtop staan, tegenover het acteergeweld van mr. Hoffman.

Hoop dat ik het einde ooit eens kan zien.

Ik lees hier erg veel kritieken op de decors en op de 'wijdse, breedsprakigheid' van Hoffman. Onbegrijpelijk.

Allereerst die decors: de keuze van de regisseur is duidelijk gevallen op een zo sober mogelijke aankleding, om zo dicht mogelijk bij een toneelstuk-setting te blijven. De soberheid draagt daarnaast ook bij aan de sobere sfeer van een arm gezin wat niet veel geld heeft voor aankleding. Ook leidt het decorum niet af waar het in deze film uiteindelijk om gaat: de dialogen en de karakters.

En daar gaat erg veel goed. Zeer verzorgd acteerwerk, zeer sterke sfeer creatie en prachtige, realistische dialogen. Ik refereer bijvoorbeeld aan het steeds om aandacht vragen van de 'andere' zoon. Dat wordt steeds wel nadrukkelijk gedaan, maar door het verbale geweld van de andere karakters, vooral de vader, valt die roep om aandacht telkens in het niet. ets, wat je als kijker wel zit maar de ouders niet. Dit maakt het zeer schrijnend.

Dan over die drukke vader-rol. Het is naar mijn mening een zeer sterke en typische karakterschets van iemand die zo hard en druk mogelijk praat, als een soort van afscherm-tactiek tegen ongewenste informatie. Het kan je niet aanstaan, maar het is uitermate sterk en doeltreffend gedaan.

Minpunten dan. De kinder-rollen van de beide zoons waren helaas, door de volwassenheid van de acteurs, niet geloofwaardig. In een grappige film kan dit nog ludiek worden aangepakt door fout-kinderlijke kleding aan te trekken of een raar kapseltje of zo, maar in een dergelijke, serieus-bedoelde film, werkte het niet goed. Ook de scenes in de slaapkamer van de zoons wrongen op de een of andere manier.

Toch: al met al een zeer sterke karakter film waarin de tragiek en de soberheid een enorm effect op mij als kijker hadden. Het is geen film waar je blij van wordt, maar het geeft wel het gevoel dat je naar kwaliteit hebt zitten kijken.

4* is wat mij betreft een goede waardering.

Wie geen fan was van Dustin Hoffman moet zich na het zien van deze film toch wel bekeren, want al is de verfilming van Millers theaterstuk op vele punten (setting, decor, camerawerk, dialoog...) heel bijzonder, het is de act van deze klassebak die het sterkst bijblijft. Ook wat de nog relatief jonge John Malkovich en Kate Reid presteren is het vermelden waard.

Het thema van de film is van alle tijden, handelend over illusie en desillusie binnen een gezin, dat, ondanks goede voornemens nooit tot een hecht suksesrijk geheel is gekomen en dat wellicht ook niet meer zal doen.

Volker Schlondorff slaagt er op knappe wijze in dit beroemde toneelstuk vol dialogen op een filmische wijze te vertellen zonder de aandacht onnodig veel af te leiden van de acteurs. Dustin Hoffman herhaalt de rol die hij op Broadway speelt en hoewel zijn energieke vertolking op het kleine scherm soms wat overdreven oogt, weet hij wel degelijk de tragiek van zijn iconische personage over te brengen. Schlondorffs inventieve regie tilt dit boven de middelmaat uit, maar John Malkovich maakt het meeste indruk als één van Hoffmans zoons. Een rol die extra fascinerend is, omdat het bewijst dat Malkovich ook voortreffelijk kwetsbare personages neer kon zetten. Een prima geacteerde en goed gemaakte toneelverfilming.

Sober maar goed gespeeld, duurt wel te lang om de hele tijd je aandacht erbij te houden.

Sobere en moeizame film vol dialogen met een Dustin Hoffman flink op dreef. Een film die me echter niet geheel overtuigde. Gebaseerd op een toneelstuk en zo voelde het ook aan. Zelfs de decors leken me eerder die richting uit te gaan. Niet dat dat een verkeerde keuze was.

De machteloosheid en de ontreddering komt goed tot uiting. De monoloog van de zagende man die alles rondom hem fout ziet gaan, maar niet weet hoe hij het moet aanpakken. Misschien moet ik hem ooit nog eens een kans geven, maar nu vond ik het net niet.

Gokje bij de kringloop vooral vanwege de bekende titel die zijn achtergrond heeft in een bekend toneelstuk. En een toneelstuk is wat je krijgt met deze film, laat daar geen vergissing over bestaan. En zoiets moet je liggen qua acteren maar ook aankleding met betrekking tot decors.

Het eerste half uur had ik erg veel moeite om door te komen. Brulkikker Willy, in mijn ogen niet bepaald sympathiek, het ene moment zijn zonen ophemelend, het volgende moment ze afbrandend, en eigenlijk alles zo benaderend, is die eerste dertig minuten toch wel een bron van irritatie. Gaat dit zo twee uren door...? Een bepaalde uitstraling kan de film niet ontzegd worden met zijn sobere en simpele decors waarin men probeert dicht bij de oorsprong van het verhaal en de identiteit van een toneelstuk te blijven. En het acteerwerk moet eigenlijk ook op die manier benaderd worden.

Toch komt zo op het half uur de switch naar meer niet een minuut te vroeg en weeteer dan behoorlijk de vraag op te roepen wat er eventueel meer speelt. In een soort van roes flitst het verhaal over en weer naar verschillende situaties en gesprekken met andere karakters, soms simultaan, waarmee tevens gebracht wordt dat alles niet helemaal wel is met Willy. Warrig, levend in een eigen wereldje, mood swings, de herhaling vam bepaalde dingen, onhandelbaar, het komt me allemaal erg bekend voor met mijn eigen moeder en het moet gezegd dat Hoffman het ontzettend goed weet te brengen.

Toch schuilt er meer dan dat in Death Of A Salesman die toch het gemiddelde leven in kaart brengt van de burgerlijkheid en de teleurstelling die deze met zich mee brengt, teleurstelling in eigen daden en achievments, en die van de kinderen uiteraard. En dat in een tijd die uiteraard anders was, een tijd van discipline en tucht, en waar de vrouw haar plek nog wist, want wat wordt dat arme mens soms afgesnauwd. Willy is bij tijd en wijlen zowel ontzettend drammerig en irritant als een ontzettend slappe zak die in luchtkastelen gelooft maar ondertussen amper voor zichzelf op durft te komen en geestelijk en verbaal even snel afbreekt als opbouwt. Het ene moment jubbelt Willy dat ze een geweldige koelkast hebben, het moment daarop roept hij gekweld uit dat ze een waardeloos apparaat hebben en zo gaat dat maar door over zijn werk, zonen of de Chevy.

Death Of A Salesman is daarom best een pittig drama te noemen die hele interessante momenten heeft en scènes die ronduit aangrijpend zijn. Er wordt uitstekend gespeeld door Hoffman en Malkovich en voor wie van toneel en theater houdt is dit ongetwijfeld een must see.