Shut Up & Sing (2006)

Was een keer op Oprah te zien.

Grote boycot in Texas, alle cd's werden uit de winkels verwijderd en geplet en verbrand. Demonstraties etc.

Maar ze hebben tijdens de uitzending van Oprah ff-tjes tekst en uitleg gegeven. Maar hebben geen spijt van wat zij gezegd hebben.

Leuke documentaire die op meerdere vlakken werkt. Het toont niet alleen nogmaals aan dat termen als "land van de vrijheid" en "de grootste democratie ter wereld" een farce zijn als we het over de Verenigde Staten hebben, maar geeft ook een fraai kijkje achter de schermen bij het dagelijkse leven van een band. Mijn muziek is het totaal niet, maar met hun ontwapenende en eerlijke voorkomen hebben de dames van de Dixie chicks mijn hart gestolen. 3,5*.

Ik heb deze film gezien op het Filmfestival Rotterdam. Ben al vanaf het allereerste begin (1998) fan van deze in Nederland vrij onbekende groep. Zingen oorspronkelijk in de countryhoek zeer geëmancipeerde teksten. Nathalie Maines is een fantastische zangeres.

De documentaire vertelt over de gevolgen van een uitspraak van N.M. tijdens een concert in Londen, waar ze vertelt dat ze zich schaamt dat ze uit Texas komt, omdat Bush daar ook vandaan komt. Op dat moment heeft Bush net besloten tot de oorlog in Irak. Rechts Amerika duikt er bovenop en de dames worden zelfs met de dood bedreigd. Vervolgens besluiten ze hun volgende cd hierover te laten gaan.

Schitterende documentaire, die laat zien hoe bekrompen Amerika is, hoe sterk de drie Chicks zijn en wat voor fantastische groep dit is. De documentaire eindigde op de derde plaats bij de publieksprijs van het festival. Cijfer: 4.5

Hoewel het mijn muziek ook niet is, is het een prachtige documentaire, die een ontluisterend beeld geeft van het Amerika onder Bush. Dit echter zonder belerend te zijn, maar door een beeld te geven van drie normale hardwerkende vrouwen, die in een land dat vrijheid van meningsuiting zo hoog in het vaandel heeft, compleet verketterd worden.

4,5*

Net als Sam Jones in zijn prachtige docu over Wilco (I Am Trying To Break Your Heart, 2002) heeft Peck het geluk The Dixie Chicks op het juiste moment te gaan volgen. Wat het meest frappeert is de heftigheid van de reakties van Amerikanen. Communist hier en communist daar. Het is alsof je naar beelden uit het Midden-Ooosten zit te kijken waar een paar hitsige moslims een pop die de Amerikaanse president moet voorstellen aan het verbranden zijn. En wat frappeert is de heftigheid op basis WAARVAN. Stel je voor dat Blof zegt zich te schamen dat Balkenende uit Zeeland komt. Itempje op RTL Boulevard, hooguit.

Grappig dat verschillende mensen hier zeggen geen fan te zijn van hun muziek, maar dat zij door deze film wel sympathie voor de Dixie Chicks hebben gekregen. Bij mij is juist andersom, ik vind de muziek goed, maar kan nu niet zeggen door deze docu meer sympathie voor hen te hebben gekregen.

Natuurlijk is het belachelijk hoe een complete natie valt over een enkele uitspraak van een zangeres. Werkelijk te sneu voor woorden hoe ex-fans voor de film demonstratief hun cd's in de vuilnisbak gooien. Om maar niet te spreken van allerlei spandoeken en beschreven borden die iedereen te pas en te onpas tevoorschijn denkt te moeten toveren.

Aan de andere kant vond ik niet de Dixie Chicks op een sympathie-opwekkende manier omgingen met de situatie. Natalie Maines heeft gewoon een grote waffel die ze niet dicht kan houden, terwijl het duidelijk wordt dat de zusjes Emily en Martie het nooit zover hadden laten komen. Natuurlijk is de algemene reactie achterlijk, maar Maines is ook net zo eigenwijs. Moet je dan werkelijk overal op reageren? Kun je dan nooit ergens boven staan? Kun je nooit een keer je schouders ophalen en die onzin naast je neer leggen? Op mij komt het allemaal wat onvolwassen over.

Daarbij vond ik dat de dames zich met genoegen leken te wentelen in hun slachtofferrol. Onder het motto: wíj zijn goed en zíj zijn fout, en iedereen is tegen ons. Als je bekend bent, kun je nu eenmaal het één en ander verwachten. Als collega-zanger Toby Keith, die het duidelijk niet met hen eens is, hen in een liedje noemt - letterlijk zegt hij, dat ze misschien eens een schop onder hun kont nodig hebben - is hun reactie imo gewoon kinderachtig.

Allemaal dingen die me stoorden en die mijn sympathie niet konden vergroten. Ik hou dus een dubbel gevoel over aan deze docu, want dat iemand die gewoon haar eigen mening zegt, om zo'n manier wordt behandeld, is onthutsend. En om nou te zeggen dat het een schokkende mededeling was, nee niet echt. Maar al die bekrompen dombo's die ondanks alles, koste wat kost, voorzien van oogkleppen achter Bush aanlopen, en niet de minste kritiek op hun geliefde leider kunnen verdragen, die neem je toch niet serieus?

Ik had daarom gehoopt dat de dames van de Dixie Chicks situatie wat volwassener hadden aangepakt, en niet zoals bijv. op het einde van de film, wanneer het tij weer een beetje gekeerd lijkt, nog een keer op dezelfde plek, dezelfde uitspraak te doen. Wat wil je dan bewijzen? Dat je stoer bent en dat je het nog een keer durft? Sorry hoor, maar ik vond het gewoon kinderachtig.

Maar, niet getreurd, de muziek blijf ik toch wel luisteren, sterker nog, ik luister ernaar op het moment dat ik dit schrijf.

Ik vind dat je nogal onderschat, wat dit voor enorme impact op de Dixie Chicks had. Ze werden nergens meer gedraaid op de country-radiozenders, sterker nog dj's die hun platen wel draaiden, werden meteen ontslagen. Daarnaast bedreigingen niet alleen op hun gericht maar ook op hun families. En grote waffel, het gaat om één uitlating tijdens een concert.

Ik kan me voorstellen dat je daar niet zomaar je schouders voor ophaalt. Wel leuk dat ze toch met een andere soort muziek gewoon hun vak kunnen blijven uitoefenen.

Ik had het dus ook niet alleen maar over die ene uitlating tijdens het concert (waarop de reacties o.a. uit de media inderdaad buiten alle proporties waren, zoals ik ook al gezegd heb), maar vooral over hun opstelling (vooral van Maines) daarna. Zij kunnen blijkbaar geen enkel negatief geluid verdragen, zie het akkefietje met Keith, en moeten werkelijk overal op reageren, terwijl je kunt weten dat je als bekend persoon nu eenmaal in de spotlight staat.

En dat zij voor een andere muziekstijl kiezen, om maar te kunnen blijven spelen, kan ik persoonlijk dus helemaal niet waarderen. Maar goed, ieder zijn meug.

Aardig.

Ik vind het altijd wel leuk dit soort docu's te kijken.

Altijd lachen om van die Hillbillies te zien die van die overdreven patriottische taal uitslaan en nog meer maffe dingen roepen.

Kende Dixie Chicks verder niet echt. Kwamen verder wel sympathiek over. Vond Natalie nou juist de leukte. Je moet juist een grote mond blijven houden om dit soort momenten, misschien leren die maffe rednecks er nog eens wat van.

3 sterren, leuk voor een keer.

Behalve over de Dixie Chicks gaat deze film over conservatief Amerika. Hoe één kritische opmerking de fans in twee kampen verdeelt. Natalie is dominant aanwezig, maar op een erg scherpe en ontwapenende manier.

Politiek beladen en bij vlagen grappige documentaire over drie geëngageerde vrouwen met een foute achterban. 3,5*

Natalie Maines blijft zo te zien gewoon zichzelf, of ze nou beroemd is of niet. Zouden mensen moeten doen!

Afwisselend laat deze docu beelden uit 2003 zien, toen alle commotie speelde, en uit 2005 waar ze weer zo goed als mogelijk de draad hebben opgepakt. Die stukken uit 2005 maken de film zwakker dan nodig, omdat ze doorgaans weinig van doen hebben met het gebeuren uit 2003, maar vooral de dames laten zien met hun kinderen en zo.
Het einde vond ik mooi toen de dames weer in dezelfde zaal optraden waar de ellende was begonnen en Nathalie de woorden van 2 jaar geleden, met de nodige zelfspot herhaalde.
Nathalie heeft trouwens een mooie stem. Ik heb het gevoel dat als de twee anderen haar zouden hebben laten vallen door dit akkefietje ze zichzelf in de vingers zouden hebben gesneden. Dat hebben ze dan ook wijselijk niet gedaan.

Kritische vraag: hoe is het mogelijk dat de filmmakers erbij waren op alle belangrijke momenten? Letterlijk elke relevante gebeurtenis is gevangen op film, en dat is, in een documentaire, natuurlijk hoogst onwaarschijnlijk. Blijkbaar wisten de makers, de Chicks en hun crew vantevoren wanneer de belangrijke momenten zouden plaatsvinden, en zo te zien storen ze zich geenzins aan de aanwezigheid van camera's, zelfs niet tijdens zeer persoonlijke of cynisch-zakelijke discussies.

Daarom geloof ik niet echt in het verhaal dat hier wordt opgehangen over een 'slip of the tongue' van Nathalie Maines. Dit ruikt meer naar een zorgvuldig opgezette, en enigzins briljante, pr-stunt van een damesgroep die zocht uit het keurslijf van de brave countrymeisjes te breken. Ik wil niet beweren dat de dames alle overtrokken reacties hebben ingepland (de doodsbedreiging bijvoorbeeld zal ze wel echt hebben verrast en beangstigd), maar de geur van manipulatie hangt wat mij betreft onmiskenbaar rond deze film en de gebeurtenissen die erin worden getoond. Ik kan daar natuurlijk ongelijk in hebben.

Hoe het ook zij, de film blijft overeind door twee factoren: ten eerste is en blijft het interessant en schokkend om te zien hoe ver sommige Amerikaanse conservatieven gingen (vlak na 11 september) om alle critici van Bush en de Irak-oorlog monddood te maken. Ten tweede hebben de Chicks overduidelijk talent: ze kunnen prachtig zingen en spelen, en maken boeiende liedjes. En zo heb ik, door deze film, de Dixie Chicks op mijn lijstje gezet van bandjes die ik eens nader moet gaan bestuderen. En ik ben een muziekliefhebber die eigenlijk niets heeft met mainstream-countrymuziek.

Missie geslaagd dus, dames.

Vrij aangename documentaire met een paar ontzettend mooi gezongen liedjes.

Ik kon de Dixie Chicks eigenlijk alleen van het National Anthem tijdens de superbowl die ze overigens GE-WEL-DIG zongen.

Ik wist niets tot weinig van het verhaal dat Amerika zich tegen deze dames keerde door slechts 1 simpele uitspraak.

Zo zie je maar weer dat vrijheid van meningsuiting in Amerika nog altijd niet is wat het zou moeten zijn.

Best raar eigenlijk!

Prima documentaire over een band die voor een uitspraak van één van haar leden door bijna heel Amerika in de ban wordt gedaan.

Onterecht trouwens, want ik vond de uitspraak die Natalie Maines deed zeer terecht. Dat ze zich schaamde dat de Amerikaanse president (Bush toen) uit Texas kwam, dezelfde staat als de Dixie Chicks.

De reacties van het Amerikaanse publiek bleven niet uit, je kreeg dezelfde taferelen als toen John Lennon zijn uitspraak deed 'Beatles zijn beroemder dan Jezus', boycot op radio, verbrandingen van cd's, doodsbedreigingen... Amerika is dus niets veranderd in al die jaren, nog steeds even dom.

Gelukkig zijn er mensen zoals de bandleden van The Dixie Chicks, die vrij voor hun mening uitkomen, en het later zelfs durven te herhalen. Ik kan niet anders dan respect opbrengen voor deze dames, en alleen maar hopen dat ze ooit terug de status krijgen die ze verdienen. Respect voor wat ze doen.

Als er één persoon is in de Verenigde Staten die geen respect verdient is het Bush wel, ik hoop dat men hem ooit voor het gerecht daagt als oorlogsmisdadiger.

Rest me nog te zeggen dat ook de muziek van deze dames me enorm goed is bevallen, hoewel ik niet echt een country-liefhebber ben.

Ik ben kennelijk niet de enige die hier naar ging kijken zonder echt bekend te zijn met The Dixie Chicks. ik wist dat het een countrygroep was en daar hield het mee op. Dit is echter geen film die slechts gericht is op de fans (de optredens krijgen relatief weinig aandacht), maar meer een portret van een verdeelt Amerika en een kijk in de werking van de wereld van de countrymuziek, verteld via een band die onbedoelt ophef veroorzaakte door slechts één korte wegwerpuitspraak. De documentairemakers wilden juist een muziekdocu maken, maar hadden stiekem het geluk dat er meer gebeurde met hun gekozen onderwerp. Die redneckonzin is niets nieuws, maar het blijft schokkend. Het meest werd mijn aandacht echter getrokken door de werking van de country-industrie. Hoe die op zulke ophef reageren en de manier waarop The Dixie Chicks moeten uitdokteren hoe ze hun carriere op de rails houden nu verreweg hun belangrijkste bron wegvalt. Daar komt nog eens bij dat The Chicks, en dan eigenlijk vooral de heerlijk directe Maines, makkelijk mijn sympathie konden winnen. Erg ongecompliceerde dames lijken het, die werkelijk vanuit het niets in de rommel belandde. Ze geven deze docu veel hart en doen het utistijgen boven andere antiredneckfilms.

Wel had ik meer van die rednecks wat uitgerbreider aan het woord gezien, in plaats van met slechts een verzameling one-liners. Ik vraag me tijdens het kijken toch vooral af wat er in hen om gaat. Waarom noemt een vent The Dixie Chicks communisten bijvoorbeeld, want niets wat de dames zeiden sloeg op communisme. Het zit er kennelijk ingebroed om die term te gebruiken.

3,5*