
Toki o Kakeru Shôjo (2006)
Alternatieve titel: The Girl Who Leapt through Time
Japan
Animatie / Drama
98 minuten
geregisseerd door Mamoru Hosoda
met de stemmen van Riisa Naka, Takuya Ishida en Mitsutaka Itakura
Als de 17 jaar oude Makoto Konno de gave heeft om, vrij letterlijk, terug in de tijd te "lopen", begint ze meteen op school cijfers te verbeteren en persoonlijke misstappen recht te zetten. Ze komt er echter snel achter dat het verleden veranderen niet zo makkelijk is als het lijkt.
TRAILER
https://www.youtube.com/watch?v=eWnTeKEsDlU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Deze film is gelukkig van een ander level. Leuker verhaal, zeer mooi getekend (rustig en sprookjesachtig) en niet zo chaotisch als Butterfly effect. Niet dat ik werd weggeblazen van de film, maar toch goed heb genoten. Prachtige muziek trouwens ook.

Ik denk wel dat deze film nog kan rijpen en bij een herziening kan groeien tot een 4.5*. Voorlopig hou ik het op 4, maar dit is zeker een film die ik nog eens terug zal grijpen.
Meesterwerkje, was echt gruwelijk verrast door de kwaliteit. De film kijkt inderdaad echt heerlijk weg, en het hele tijdreis gegeven is gewoon ijzersterk uitgewerkt. Vooral de laatste twintig minuten (ongeveer) zijn magisch als het allemaal richting de magistrale climax begint toe te werken.

Heb er ook echt van genoten. Prachtig uitgewerkt en heel goede verhaal.
De animatie op zich is niet zo bijzonder, maar toch wisten bepaalde shots me erg te bekoren. Bijvoorbeeld de straat naar de spoorwegovergang en de dijk met op de achtergrond de grote weg waar continu auto's in beweging zijn. Fijne stijl ook verder.
Natuurlijk gaat er met het tijdreizen het een en ander mis en soms kreeg ik toch wel een beetje met Makoto te doen. Zeker het einde was goed, niet té sentimenteel maar wel rakend. Mooie ondersteunende muziek ook. Af en toe verslapte m'n aandacht wel iets omdat de film iets té dromerig is. Want zo heel veel gebeurd er namelijk niet. Lief filmpje wel.
Super relaxt, zelfs het drama is eigenlijk niks meer dan een kapstok en heb je nooit het gevoel dat er ergens iets slecht zal aflopen. Hoewel ik dat soms wel eens te simplistisch en slap kan vinden, vang het sfeertje hier alles op.
Erg mooi gemaakt, de animatiestijl is niet erg gedetailleerd, maar wel vloeiend en effectief. Sommige shots zijn vreselijk mooi, en ook de structuur van het tijdreizen werkt best goed. Zo nu en dan nog wel een grappig momentje zelfs.
Het is verder zo nu en dan ook wel weer best cliché hoe er toch ook nadelen aan het tijdreizen zitten, dat hebben we nu dan ook wel weer gezien, maar verder echt wel een aangenaam filmpje. Het is bepaald geen zomer meer, maar met filmpjes als deze doen we gewoon nog alsof.
3.5*
Veel deert het niet, want het eerste uur probeert nooit de indruk te wekken dat het serieus gaat om tijdreizen en de gevolgen daarvan. Het is gewoon een zomers filmpje over het puberleven. Tienermeisjes spelen de hoofdrol in waarschijnlijk meer dan de helft van alle animes, dus het is moeilijk om er nog met een te komen die werkelijk opvalt, maar Makoto is misschien wel de meest charismatische die ik tot nu toe zag. Een erg leuk personage, die op zichzelf de film al wel de moeite waard maakt. Ik vond de chemie met haar twee vrienden ook iets naturels hebben. De animatie en de beelden in het algemeen behoren niet direct tot het mooiste dat de stijl te bieden heeft, maar hebben toch iets fris. Daarbij waren de meeste scènes goed voor een glimlach.
Het ging voor mij echter de mist in na het eerste uur en de onvermijdelijke 3,5* werd toch vermeden. Er moet dan namelijk ineens meer plot in komen. Op zich niet erg, maar kom dan toch met iets aanzetten dat ergens op lijkt te slaan. Het erg luie script verteld ineens over een man uit de toekomst die een schilderij komt zien om onduidelijke redenen, die terug moet naar de toekomst om evenzeer vage motieven, die kennelijk gestraft kan worden als hij de hoofdpersoon er over verteld, maar die er toch mee wegkomt ondanks dat zij aan het einde aan hem verteld wat hij verteld heeft. En dan werkt zijn manier van tijdreizen ook nog eens met totaal andere regels. Iedere scène is in het laatste half uur geschreven om de scène zelf, maar als geheel wil het niet aan elkaar plakken, wat iets weg heeft van valsspelen. Het ging er duidelijk om dat het koppel aan het eind gescheiden moesten worden, maar Hosada wist kennelijk nooit te bedenken hoe en waarom. Het grootste probleem is dan vooral dat het lekkere, rustige sfeertje verstoord wordt door een rommeligheid die maar niet boeiend wilde worden. Probeer bijvoorbeeld maar eens de vraag te beantwoorden waarom Chiaki het schilderij niet ziet. De restauratie is bijna voorbij weten we. Waarom niet die één of twee dagen wachten?
Als er wat meer werk gedaan was op het scenariogebied was het vast aangenamer geweest. Nu blijft de film steken op drie sterren, door het erg sympathieke eerste deel.
Noot: Niet gedacht dat ik dit ooit zou zeggen over een animepersonage, maar die Makoto lijkt als twee druppels water op iemand die ik in het echt ken, in bijna alles behalve leeftijd en de Japanse stem. Kapsel, postuur en zelfs voor het grootste deel de lichaamstaal en het karakter komen overeen (al is Makoto wat hysterischer). Alsof iemand die meid die ik ken heeft gebruikt als voorbeeld om Makoto te tekenen. Grappig toeval.
Meesterwerkje, was echt gruwelijk verrast door de kwaliteit. De film kijkt inderdaad echt heerlijk weg, en het hele tijdreis gegeven is gewoon ijzersterk uitgewerkt. Vooral de laatste twintig minuten (ongeveer) zijn magisch als het allemaal richting de magistrale climax begint toe te werken.
True that.
De klassiekerstatus van ‘The Girl Who Leapt through Time’ is bekend, de vraag rijst of deze terecht is natuurlijk. Dat men over een mening eindeloos kan twisten is duidelijk, maar een aantal feiten liegt er niet om. Ook niet aangaande deze beroemde anime. Zo zou je rustig kunnen stellen dat de animaties mooi, maar tevens ietwat saai zijn. Een echte streling van het oog zit er niet in, al zijn de scènes waarin de heldin door de tijd heen springt soms prachtig.
Het is met name het verhaaltje dat helaas niet altijd standhoudt. Van enige waterdichtheid kan men de film helaas niet betichten. Dat is geen ramp, maar tegen het einde begint het tijdreizen nogal wat barstjes te vertonen. Iets wat bijna inherent lijkt te zijn aan dit gegeven in films. Al zijn er betere uitvoeringen denkbaar. Een en ander zou weinig schelen als men minder gekunsteld een einde aan het een en ander had willen breien. Of dat men tijdens dat breien geen steekjes had laten vallen.
Desondanks is Toki o Kakeru Shôjo een luchtig weghappende film, die toentertijd niet voor niets allerlei prijzen in de wacht sleepte. En ondanks dat de film soms ook wel eens tot vermoeienis toe zichzelf herhaalt, is het allemaal goed te doen. Een romantisch en lief filmpje dat ondanks de ietwat simpele animaties en een aantal plothiaten, de aandacht van de kijker voldoende weet vast te houden. Binnen dit genre valt er echter wel wat beters te beleven.
Redelijk.
Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.
Zit nu als een gek reacties van anderen door te lezen, op zoek naar verlopen hersenspinsels, want het is alweer een paar maanden geleden herinner ik me. Ik zal hem vast wel nog eens herkijken en voor nu speel ik het gewoon lekker niet op safe en geef ik 4 sters. Ik zie later wel of het toch 3,5 waard was in mij ogen.
* 4,0
Spijtig genoeg gooit de complexiteit van het tijssprongplot naar het einde toe roet in het eten en valt alles teveel in herhaling. Variaties op hetzelfde noem ik dat. Dat gedoe over dat schilderij ontgaat me volledig en tegen het eind begon ik toch wat weg te dommelen. Blijkbaar geapprecieerd op festivals maar ik vond het vooral een lange zit.
De animaties waren erg goed gedaan, net als de muziek trouwens. Ook het verhaal mocht er zijn. 'k vond het alvast erg boeiend en met momenten ook wel leuk.
'k heb niet echt negatieve punten over deze film, 'k heb me er prima mee vermaakt.
Hoe dan ook, een hele leuke en goede animatie die ik dus graag nog een keer wil zien. Bij het kijken waren er momenten dat ik het wel 4* wou geven, overall hou ik het bij deze kijkbeurt op een ruime 3,5*, maar dat kan best stijgen.
Wat deze betreft, mooi getekende achtergronden, een origineel plot (wat mij betreft), al ben ik het wel eens met users hierboven dat er een aantal tegenstrijdigheden in zitten. Die hebben mij echter nauwelijks gehinderd. Ik vond met name de climax erg leuk en alle scènes rondom de spoorwegovergang. Muziek was inderdaad ook de moeite.
Verder blijven de kleinigheden die me vaak irriteren, grote ogen, monden die opensperren tot je er een galia meloen in kan stoppen en figuranten die niet bewegen. En het kinderlijke gekrijs wanneer Makoto huilde werkte bij mij onbedoeld op de lachspieren.
Maar in totaal, een leuke animatiefilm. 7,5/10
Voor mij is het een klein minpuntje dat het zich uiteindelijk helemaal gaat richten op de verheerlijking van jeugdliefde als het absolute hoogtepunt van een mensenleven. Dat kleffe, sentimentele cliché hoort meer bij goedkope soapseries dan bij iets waar je een ontzettend gaaf concept als tijdreizen kunt gebruiken.
Die sfeer in dat eerste uur zit trouwens ook in de animatie. Hoewel de interieurs vaak wat goedkoop ogen (net als al die tv-series op een Foxkids) en weinig detailrijk zijn, zijn juist de buitenscènes erg fraai. Een beetje schetsmatig (aquarel?) maar wel met enig detail waardoor je een betoverend geheel krijgt. Juist dan zo'n honkbalveld met bomen erachter en daarachter nog eens wat galerijflats geven een enorme beeldende kracht die, doordat het is geanimeerd ook nog eens extra magie brengt. Ik vond dat soms echt schitterend die skylines. Jammer dus van het laatste halfuur. 3,5*.
De personages zijn wat grof en niet al te mooi geanimeerd, naar mijn smaak in elk geval. Wel mooie achtergronden, een paar die er heel erg bovenuit steken zelfs. Zo kreeg ik wel kippenvel bij de laatste sprong van Makoto, ook wel door de op zich erg sentimentele muziek, en dat lopen door een bevroren tijd is prachtig. De sentimentele toon houdt helaas wel echt wat te lang aan in de laatste minuten, dat zwakt het aanvankelijke effect toch weer wat af. 3.0*.