Toki o Kakeru Shôjo (2006)

Meesterlijke Japanse anime, onopgemerkt door velen vertroebeld door het Pixar geweld uit Amerika. Met liefde gemaakte verrassend diepgaand drama over de ups en downs in het leven van een pubermeisje. Zichtbaar met liefde gemaakt.

Een film over tijdreizen. Er zijn er al zoveel gemaakt, en telkens komt dat niet goed. De schrijvers zitten steeds vast met het plot en naar het einde toe raken ze het spoor kwijt. Kijk maar naar een film als Butterfly effect dat qua opzet leuk is, maar meer ook niet.

Deze film is gelukkig van een ander level. Leuker verhaal, zeer mooi getekend (rustig en sprookjesachtig) en niet zo chaotisch als Butterfly effect. Niet dat ik werd weggeblazen van de film, maar toch goed heb genoten. Prachtige muziek trouwens ook.

Ik denk wel dat deze film nog kan rijpen en bij een herziening kan groeien tot een 4.5*. Voorlopig hou ik het op 4, maar dit is zeker een film die ik nog eens terug zal grijpen.

Aardige film, high school op zijn tekenfilms, met een scheutje science fiction en drama.

Heb er ook echt van genoten. Prachtig uitgewerkt en heel goede verhaal.

Schattig filmpje over een onderwerp dat natuurlijk al vaker voorbij is gekomen. Eén van de bekendste voorbeelden is The Butterfly Effect, al is het hier allemaal wat minder drastisch. De onhandige Makoto gebruikt het tijdreizen namelijk voor kleine dingetjes zoals haar schoolwerk een herkansing geven, maar vooral om liefdesprobleempjes op te lossen.

De animatie op zich is niet zo bijzonder, maar toch wisten bepaalde shots me erg te bekoren. Bijvoorbeeld de straat naar de spoorwegovergang en de dijk met op de achtergrond de grote weg waar continu auto's in beweging zijn. Fijne stijl ook verder.

Natuurlijk gaat er met het tijdreizen het een en ander mis en soms kreeg ik toch wel een beetje met Makoto te doen. Zeker het einde was goed, niet té sentimenteel maar wel rakend. Mooie ondersteunende muziek ook. Af en toe verslapte m'n aandacht wel iets omdat de film iets té dromerig is. Want zo heel veel gebeurd er namelijk niet. Lief filmpje wel.

Lekker filmpje.

Super relaxt, zelfs het drama is eigenlijk niks meer dan een kapstok en heb je nooit het gevoel dat er ergens iets slecht zal aflopen. Hoewel ik dat soms wel eens te simplistisch en slap kan vinden, vang het sfeertje hier alles op.

Erg mooi gemaakt, de animatiestijl is niet erg gedetailleerd, maar wel vloeiend en effectief. Sommige shots zijn vreselijk mooi, en ook de structuur van het tijdreizen werkt best goed. Zo nu en dan nog wel een grappig momentje zelfs.

Het is verder zo nu en dan ook wel weer best cliché hoe er toch ook nadelen aan het tijdreizen zitten, dat hebben we nu dan ook wel weer gezien, maar verder echt wel een aangenaam filmpje. Het is bepaald geen zomer meer, maar met filmpjes als deze doen we gewoon nog alsof.

3.5*

Zoals Mochizuki Rokuro al schreef is het een echte dagdroomfilm en als zodanig werkt hij ook het beste. Het eerste uur is dan ook heerlijk. Ik vond het daarin nooit briljant worden, daarvoor zitten er teveel welbekende animehighschoolperikelen in en is het ook een beetje teveel een minder gedetailleerde variant op Groundhog Day. Ook vond ik de regels van het tijdreizen nogal inconsistent. Zo gaat Makoto na haar tweede tijdsprong (met het toetje) weer terug in de tijd waarin ze was zonder te springen, maar dit gebeurt nergens anders. Ook vergeet Makoto niet wat er gebeurt is voordat Chiaki haar tijd terugdraait, maar als zij hetzelfde bij hem doet gaat zijn geheugen mee. De regels van het tijdreizen waren telkens zo ingesteld op hoe het de schrijver goed uitkwam en dat maakt het toch wel wat zwakker, omdat alles dan mogelijk wordt.

Veel deert het niet, want het eerste uur probeert nooit de indruk te wekken dat het serieus gaat om tijdreizen en de gevolgen daarvan. Het is gewoon een zomers filmpje over het puberleven. Tienermeisjes spelen de hoofdrol in waarschijnlijk meer dan de helft van alle animes, dus het is moeilijk om er nog met een te komen die werkelijk opvalt, maar Makoto is misschien wel de meest charismatische die ik tot nu toe zag. Een erg leuk personage, die op zichzelf de film al wel de moeite waard maakt. Ik vond de chemie met haar twee vrienden ook iets naturels hebben. De animatie en de beelden in het algemeen behoren niet direct tot het mooiste dat de stijl te bieden heeft, maar hebben toch iets fris. Daarbij waren de meeste scènes goed voor een glimlach.

Het ging voor mij echter de mist in na het eerste uur en de onvermijdelijke 3,5* werd toch vermeden. Er moet dan namelijk ineens meer plot in komen. Op zich niet erg, maar kom dan toch met iets aanzetten dat ergens op lijkt te slaan. Het erg luie script verteld ineens over een man uit de toekomst die een schilderij komt zien om onduidelijke redenen, die terug moet naar de toekomst om evenzeer vage motieven, die kennelijk gestraft kan worden als hij de hoofdpersoon er over verteld, maar die er toch mee wegkomt ondanks dat zij aan het einde aan hem verteld wat hij verteld heeft. En dan werkt zijn manier van tijdreizen ook nog eens met totaal andere regels. Iedere scène is in het laatste half uur geschreven om de scène zelf, maar als geheel wil het niet aan elkaar plakken, wat iets weg heeft van valsspelen. Het ging er duidelijk om dat het koppel aan het eind gescheiden moesten worden, maar Hosada wist kennelijk nooit te bedenken hoe en waarom. Het grootste probleem is dan vooral dat het lekkere, rustige sfeertje verstoord wordt door een rommeligheid die maar niet boeiend wilde worden. Probeer bijvoorbeeld maar eens de vraag te beantwoorden waarom Chiaki het schilderij niet ziet. De restauratie is bijna voorbij weten we. Waarom niet die één of twee dagen wachten?

Als er wat meer werk gedaan was op het scenariogebied was het vast aangenamer geweest. Nu blijft de film steken op drie sterren, door het erg sympathieke eerste deel.

Noot: Niet gedacht dat ik dit ooit zou zeggen over een animepersonage, maar die Makoto lijkt als twee druppels water op iemand die ik in het echt ken, in bijna alles behalve leeftijd en de Japanse stem. Kapsel, postuur en zelfs voor het grootste deel de lichaamstaal en het karakter komen overeen (al is Makoto wat hysterischer). Alsof iemand die meid die ik ken heeft gebruikt als voorbeeld om Makoto te tekenen. Grappig toeval.

True that.

Beroemd met barstjes.

De klassiekerstatus van ‘The Girl Who Leapt through Time’ is bekend, de vraag rijst of deze terecht is natuurlijk. Dat men over een mening eindeloos kan twisten is duidelijk, maar een aantal feiten liegt er niet om. Ook niet aangaande deze beroemde anime. Zo zou je rustig kunnen stellen dat de animaties mooi, maar tevens ietwat saai zijn. Een echte streling van het oog zit er niet in, al zijn de scènes waarin de heldin door de tijd heen springt soms prachtig.

Het is met name het verhaaltje dat helaas niet altijd standhoudt. Van enige waterdichtheid kan men de film helaas niet betichten. Dat is geen ramp, maar tegen het einde begint het tijdreizen nogal wat barstjes te vertonen. Iets wat bijna inherent lijkt te zijn aan dit gegeven in films. Al zijn er betere uitvoeringen denkbaar. Een en ander zou weinig schelen als men minder gekunsteld een einde aan het een en ander had willen breien. Of dat men tijdens dat breien geen steekjes had laten vallen.

Desondanks is Toki o Kakeru Shôjo een luchtig weghappende film, die toentertijd niet voor niets allerlei prijzen in de wacht sleepte. En ondanks dat de film soms ook wel eens tot vermoeienis toe zichzelf herhaalt, is het allemaal goed te doen. Een romantisch en lief filmpje dat ondanks de ietwat simpele animaties en een aantal plothiaten, de aandacht van de kijker voldoende weet vast te houden. Binnen dit genre valt er echter wel wat beters te beleven.

Redelijk.

Met dank aan Filmfreak voor het recensie-exemplaar.

Een erg aardig filmpje dat eigenlijk naar het einde zo aardig bleek te zijn dat het gewoon goed te noemen is. Maar ook écht goed. Op de een of andere manier lukte het de makers om mij het écht spannend te laten vinden en me ook écht mee te laten leven. De animatie is niet zeer verfrissend maar wel gewoon erg scherp en lekker anime. Blauwe zomerlucht is altijd mooi, vooral in anime, en dat was hier ook niet anders. De personages zijn grappig en best leuk. Het verhaal is voldoenend maar de uitwerking is vooral onderhoudend. Ook niet echt last van een stroef dipje qua tempo, en de ontknoping is mooi.

Zit nu als een gek reacties van anderen door te lezen, op zoek naar verlopen hersenspinsels, want het is alweer een paar maanden geleden herinner ik me. Ik zal hem vast wel nog eens herkijken en voor nu speel ik het gewoon lekker niet op safe en geef ik 4 sters. Ik zie later wel of het toch 3,5 waard was in mij ogen.

* 4,0

Zeemzoeterige en wat melancholische tienerromantiek Echt slappe pap. Ik snap toch de hoge waardering niet echt. Zal wel liggen aan het wat elitaire niet-commerciële imago van Japanse tekenfilms. Maar geef me toch maar een goede Pixar want zo speciaal vond ik het niet. De stijl stamt uit de eind jaren '80 periode van de reeksen Dragonball en Maison Ikkoku (ook daar ging het vooral om onuitgesproken gevoelens) en is niet echt opzienbarend. Het realisme van de film is ongewoon : voor animes kiest men meestal fantasyverhalen en sprookjes, maar hier blijft het verhaal zich in een herkenbare realiteit afspelen. Weliswaar met wat tijdssprongen vermengd.

Spijtig genoeg gooit de complexiteit van het tijssprongplot naar het einde toe roet in het eten en valt alles teveel in herhaling. Variaties op hetzelfde noem ik dat. Dat gedoe over dat schilderij ontgaat me volledig en tegen het eind begon ik toch wat weg te dommelen. Blijkbaar geapprecieerd op festivals maar ik vond het vooral een lange zit.

Ook deze lag naar me te lachen in de bib en dus maar eens geprobeerd. Het was eigenlijk een erg realistische animatiefilm, die ze eigenlijk ook gewoon konden verfilmd hebben. Hoe dan ook het was een erg mooie animatiefilm.
De animaties waren erg goed gedaan, net als de muziek trouwens. Ook het verhaal mocht er zijn. 'k vond het alvast erg boeiend en met momenten ook wel leuk.
'k heb niet echt negatieve punten over deze film, 'k heb me er prima mee vermaakt.

Ik keek erg uit om deze hier te bekijken. Tijdreizen leuk. En het hoofdpersonage leert er een belangrijke les uit aldus zo werd het voorgesteld. Hoewel het niet meteen was wat ik ervan had verwacht kon de film we wel boeien totdat op een bepaald moment een van de vrienden van het hoofdpersonage vroeg: "Have you been time travelling too?" Vanaf dat moment viel het hele verhaal voor mij als een pudding in elkaar. Weer zo een typisch high school drama en de motieven van die ene kerel om te gaan tijdreizen was bijzonder mager, a waste of time zelfs!

This is where Anime meets High School drama meets Science Fiction. Het verveelt niet, vond de sfeer die de film ademt prettig maar het verhaal had weinig om het lijf. Wel voldoende. 3*

Erg leuke en mooie feelgood-animatie, maar wel eentje die om een tweede kijkbeurt vraagt, en dat wil ik wel binnenkort doen. Het verhaal zit wellicht ingewikkelder in elkaar dan op het eerste gezicht lijkt. Heb op internet (achteraf) gelezen dat (spoiler!) de tante en Makoto best wel dezelfde persoon kunnen zijn (de tante wacht op "haar vriend die opeens verdween", en draagt in het museum zorg voor hét schilderij). En bij de afscheid tussen Makoto en haar vriend belooft ze hem de schilderij voor de toekomst te bewaren en hij zegt tegen haar dat hij terugkomt. Dit verklaart dan (deels?) de relevantie van die schilderij in het verhaal, die is ten tijde van oorlog getekend (in die nare tijd uit de toekomst van die vriend van Makoto??) en wellicht is hij de schilder (vandaar zijn interesse in de schilderij?). Kan best zijn dat die schilderij (nog) veel meer betekenis heeft dan op het eerste gezicht lijkt, dan zou deze film ook nog knapper in elkaar zitten.

Hoe dan ook, een hele leuke en goede animatie die ik dus graag nog een keer wil zien. Bij het kijken waren er momenten dat ik het wel 4* wou geven, overall hou ik het bij deze kijkbeurt op een ruime 3,5*, maar dat kan best stijgen.

Fijne en fraaie animatie voor de vrije maandagmorgen. Ik ben nauwelijks een doorgewinterde animeliefhebber, maar mag er af en toe graag een kijken.

Wat deze betreft, mooi getekende achtergronden, een origineel plot (wat mij betreft), al ben ik het wel eens met users hierboven dat er een aantal tegenstrijdigheden in zitten. Die hebben mij echter nauwelijks gehinderd. Ik vond met name de climax erg leuk en alle scènes rondom de spoorwegovergang. Muziek was inderdaad ook de moeite.

Verder blijven de kleinigheden die me vaak irriteren, grote ogen, monden die opensperren tot je er een galia meloen in kan stoppen en figuranten die niet bewegen. En het kinderlijke gekrijs wanneer Makoto huilde werkte bij mij onbedoeld op de lachspieren.

Maar in totaal, een leuke animatiefilm. 7,5/10

Ik vind het knap hoe Hosoda hier een fantastisch element als tijdreizen weet te gebruiken voor een intiem verhaaltje over die herkenbare fase tussen jeugdigheid en volwassenheid. Dat gevoel van weten dat je leven blijvend zal gaan veranderen, maar tegelijkertijd nog geen zin hebben om dingen uit de jeugd helemaal los te laten. Dat innerlijke conflict wordt hier op een grappige manier invoelbaar gemaakt door het hoofdpersonage steeds in staat te stellen om door haar gemaakte fouten te herstellen. Zij moet leren dat volwassen worden het accepteren is dat niet alles hetzelfde zal blijven als voorheen.

Voor mij is het een klein minpuntje dat het zich uiteindelijk helemaal gaat richten op de verheerlijking van jeugdliefde als het absolute hoogtepunt van een mensenleven. Dat kleffe, sentimentele cliché hoort meer bij goedkope soapseries dan bij iets waar je een ontzettend gaaf concept als tijdreizen kunt gebruiken.

deze film is niet verkeerd ik vond hem best wel goed

Vooral het eerste uur een hele fijne film, lekker voortkabbelend met een fijne sfeer en meer coming of age dan drama. De film hopt van gebeurtenis naar gebeurtenis en verveelt nergens zo. Daarna wordt het wat mysterieuzer allemaal en ook gewoonweg minder leuk.

Die sfeer in dat eerste uur zit trouwens ook in de animatie. Hoewel de interieurs vaak wat goedkoop ogen (net als al die tv-series op een Foxkids) en weinig detailrijk zijn, zijn juist de buitenscènes erg fraai. Een beetje schetsmatig (aquarel?) maar wel met enig detail waardoor je een betoverend geheel krijgt. Juist dan zo'n honkbalveld met bomen erachter en daarachter nog eens wat galerijflats geven een enorme beeldende kracht die, doordat het is geanimeerd ook nog eens extra magie brengt. Ik vond dat soms echt schitterend die skylines. Jammer dus van het laatste halfuur. 3,5*.

Bij lange na niet zo goed als ik hoopte. De film heeft sfeer en waar de personages eerst wat vlak lijken ging ik ze later door de ogen van Makoto meer waarderen (de vriendschap krijgt gewicht mee op een of andere manier) en het past mooi bij een coming of age-achtig verhaal dat Makoto de consequenties van haar tijdreizen in gaat zien en een beetje bevreesd is voor de veranderingen die er onvermijdelijk zullen komen als ze ouder wordt, maar de film wordt wat onnavolgbaar en eerder in de film zitten toch ook wel ietwat simplistische en kinderachtige situaties en best rare humor.

De personages zijn wat grof en niet al te mooi geanimeerd, naar mijn smaak in elk geval. Wel mooie achtergronden, een paar die er heel erg bovenuit steken zelfs. Zo kreeg ik wel kippenvel bij de laatste sprong van Makoto, ook wel door de op zich erg sentimentele muziek, en dat lopen door een bevroren tijd is prachtig. De sentimentele toon houdt helaas wel echt wat te lang aan in de laatste minuten, dat zwakt het aanvankelijke effect toch weer wat af. 3.0*.