Kill Bill: Vol. 1 (2003)

Jaren terug al eens op verschrikkelijke wijze op afgeknapt, en dat terwijl ik een QT film toch best waarderen kan. Daarom vandaag maar eens voor de herhaling in de hoop, en toch ook wel verwachting, dat het beter zou bevallen. Maar helaas...

Kill Bill start meteen al met een overdonderende vechtscene, namelijk waar The Bride het opneemt tegen Copperhead. Adembenemend is deze knokpartij te noemen die net zo bruut en strak is als onvoorspelbaar

zwaardvechtscene tegen een aantal van de Crazy 88 in het donker erg fraai gemaakt, en mag het duel tussen Cottonmouth en The Bride er ook zijn, al is het alleen maar vanwege het prachtige decor in de sneeuw.

Waar gaat het dan toch mis? Nou dan, op heel veel punten voor mij. The Bride, en Uma Thurman zelf, vind ik totaal niet interessant. Geef mij dan maar Daryl Hannah die ondanks, haar 43 aldaar,toch nog altijd een mooi uitstraling heeft en meer sexappeal dan degene waar we nu juist wat voor moeten voelen. Dan dat fragmentarische gedoe met de tijdlijnen, iets waar ik anders niet zo veel problemen mee heb maar nu te gekunsteld overkomt. Het geswitch tussen alle stijlen laat me sowieso koud in dit geval. Dan weer traag, dan weer versnellend, zwart- wit tegen kleur, groot beeld tegen klein beeld....tja...als het tegen zit gaat het ook echt niet hé? Tarantino zoekt de voor hem bekende mix van overdrijven en vereren, en het mist de uitwerking bij mij. Zo ook die bloedfonteinen, tja, de eerste keer grappig maar daarna al snel flauw. Net als de manga episode die voor mij overdreven dramatisch en smerig is. Andere zullen er wellicht vernieuwing en gewaagdheid in zien, mij spreekt het echter totaal niet aan. Om te eindigen met de storende Japanse voice over. De lijst van dingen die mij niet aanspreken in deze film is groot te noemen.

Aardig zijn dan nog wel een aantal spectaculaire actiescenes zoals de verschillende vechtpartijen en de cast is natuurlijk weer heel wat. Behalve Michael Parks die er dan wel weer even uitspringt is iedereen wel lekker bezig. Toch is het voor mij allemaal net niet en wisselt KB Vol1 aardige momenten af met mindere fasen. Nee, QT heeft in mijn ogen beter, veel beter zelfs. En dit moet je vooral liggen.

Geweldig.

Sferisch, heerlijk geweld en die muziek, vooral bij de comic is master.

Kill Bill: Vol. 1 een typische Tarantino film waarbij het altijd qua niveau maar afwachten is of het iets is of niet. Deze is er eentje waarbij ik zelf kan zeggen dat het mij aangenaam verraste. Uma Thurman is een heuze verrassing met haar rol.

Kill Bill (again)

Wanneer ik erover nadenk kan ik mij niet heugen wanneer ik Kill Bill voor de laatste keer gezien heb -waarschijnlijk ten tijde van zijn release- waardoor het hoog tijd werd voor een herziening. In mijn hoofd was dit een epische actie titel die zijn weerga niet kent. Daarnaast was het destijds ongeveer de enige titel van Tarantino die ik te pruimen vond. Door de jaren heen ben ik zijn werk steeds meer gaan waarderen, en ik was benieuwd hoe ik deze herziening zou gaan beleven.

De hernieuwde kennismaking beviel mij over het algemeen goed, al moet ik wel bekennen dat ik deze tweede maal niet zo weggeblazen werd, als dat ik gehoopt had. De stijl van de regisseur is nog steeds onmiskenbaar aanwezig, maar dit eerste deel kent veel minder diepgang dan zijn andere werk. Daarnaast ontbreken de spitsvondige dialogen bijna volledig. Ik raakte op een gegeven moment zelfs een beetje teleurgesteld door de stroom aan geweld waar maar geen eind aan leek te komen. Het rustigste moment wat aanwezig was, was het moment dat de bruid haar zwaard kreeg, maar ook de aanloop hier naartoe kon mij niet bekoren. Weer ontbrak de spitsvondigheid in de dialogen, en ik vond de Japanse accenten veel te zwaar aangezet.

Een van de hoogtepunten hier is echter de soundtrack. Nog veel meer dan voorheen viel mij op hoe sterk deze vandaag de dag nog steeds was. Het was mij daarnaast niet bijgebleven dat voor een deel van het verhaal van animatie gebruik gemaakt was. Hoewel dit deels als een goedkope oplossing voelt om de geschiedenis van

O-Ren Ishi uit de doeken te doen, zorgde het wel voor de nodige verfrissing om een verhaal te vertellen. De verschillende stijlen tijdens de gevechten waren ook tof gedaan en de wereld die Tarantino hier weet te creëren maakt meteen nieuwsgierig naar het vervolg. Het enige wat ik mij hiervan herinner is dat ik deze een stuk minder vond, omdat er te weinig gebeurde. Volgens de meeste kijkers is het slotstuk juist de sterkste van de twee omdat er meer diepgang aanwezig is, en de typische Tarantino dialogen ook veel sterker aanwezig zijn. Nu mijn smaak veranderd is ben ik benieuwd of ik het vervolg beter kan waarderen.

3,5*

Opnieuw bekeken en mijn punt blijft voorlopig staan. Films van Tarentino zijn doorgaans hard. Zeker deze Kill Bill (al zien we Bill nog niet) wordt geweld niet geschuwd. En toch zit er ook lekkere humor in. Minder vind ik het stripgedeelte en de te lange Japanse vechtscène maar voor de rest kijkt dit eerste deel prima weg. Naast de spetterende beelden is ook het geluid en soundtrack prima verzorgd met the lonely shepherd als absolute hoogtepunt. Op naar deel 2

Film 4,0

Beeld 5,0

Geluid 5,0

Schitterende film. Dankzij de slimme narratief. De titel verklapt in feite het einde en het eerste gevecht tegen Vernita Green is een flashback én legt onomwonden bloot dat The Bride het gevecht met O-Ren Ishi reeds gewonnen heeft (op haar dodenlijst na het gevecht met Vernita was O-Ren Ishi al doorgehaald).

Ook dankzij de manier waarop Tarantino zijn flirt met Shaw brothers/exploitation films/Spaghetti westerns verwerkt in alle details (casting, score, objecten, costuum, kleuren, stijlkenmerken).

Maar ook cinematografisch is KB Vol 1 een kunst. Mijn favoriete terugspoel sequentie : begint bij de intrede van de bende van O-Ren Ishi in de bar the house of the blue leaves (slow motion met O-Ren Ishi op kop) om dan (wanneer ze de zaal ingaan boven) de camera te laten dalen op de girls band (genaamd The 5.6.7.8's !!) . Vanaf dan is hun muziek de leidraad. Eerst een camera beweging naar The Bride, een beetje later die fabuleuze camera beweging waardoor we zien dat The Bride aan het plafond plakt om niet gesnapt te worden (een lang moment die de spanning erin houdt maar steeds met de muziek op de achtergrond) tot dan Tarantino die lange geniale camera beweging uit zijn mouw schudt. Begint met The Bride te volgen wanneer de girls band die song met 'Woo Hoo' speelt en blijft doorgaan met terug volgen van de uitbater en zijn vrouw tot aan Sofie Fatale die buitenkomt en naar het toilet gaat waar The Bride verscholen zit (Enkel tweemaal onderbroken wanneer The Bride achter een scherm gaat en door een techniek die ik niet precies kan noemen maar het lijkt op ofwel een overvloeier/cut of op een verandering van scherpte met de focus puller zodat we door de fijne draden van het scherm kijken met direct rode filter om achtergrond te creëren - het zou dus kunnen dat het niet helemaal één lange camera beweging is). Hoe dan ook, de band is nu gestopt en het bloedig gevecht zal weldra beginnen. Wat een geniale opbouw in beeld en geluid met een technische precisie uitgevoerd.

Het is ook een verdomd ongelooflijke onderhoudende film waar Tarantino in een strip comic manier (die bendeleden met hun maskertje) een uiterst cool universum neerzet. Pulp is het zeker maar als de fictie op een vormelijke manier ook een verhaal vertelt (nl zijn adoratie voor exploitation van Azië tot Italië) dan pas mag de film tussen de groten der aarde staan.

Toch wel minder dan in mijn herinnering. De actie is goed, het verhaal is simpel. Eigenlijk is de actie omtrent O-Ren het beste wat de 2 films te bieden hebben. Ok, het is wat over-the-top. Ook tegen Copperhead is het wel goed.

Film 1 is dan ook beduidend beter dan film 2 die geregeld sterk inboet in het tempo. Uma Thurman heb ik eigenlijk buiten Kill Bill nooit veel zien acteren precies. Deze gaat van 4.5 naar 3.5*.

Toch wel minder dan in mijn herinnering. De actie is goed, het verhaal is simpel. Eigenlijk is de actie omtrent O-Ren het beste wat de 2 films te bieden hebben. Ok, het is wat over-the-top. Ook tegen Copperhead is het wel goed.

Film 1 is dan ook beduidend beter dan film 2 die geregeld sterk inboet in het tempo. Uma Thurman heb ik eigenlijk buiten Kill Bill nooit veel zien acteren precies. Deze gaat van 4.5 naar 3.5*.

Deze film is ook niet geschikt voor kinderen.

Kinderachtig bericht verwijderd.

Cinematografie gegoten in pure artwork. Een paradox, water en vuur komen samen. Een film is het niet, het is een live action comic book waar je naar aan het kijken bent met karakters die de personages van The Avengers Universe laat degraderen tot de Tele Tubbies. The Bride, O-Ren Ishii, Vernita Green, Sofie Fatale, Hattori Hanzo, and my all time favourite...Gogo Yubari. Dan klinkt Captain America idd als een karakter uit de Tele Tubbies.

Film opnieuw bekeken en waardering aangepast van 5 naar 4 1/2 *. Dit in vergelijk met andere absolute topfilms die ik toch net iets beter vind en die ik ook na meerdere kijkbeurten heel erg goed blijf vinden. Uiteraard blijft deze een topper met 4 1/2*

Vroeger beschouwde ik deze film als een absolute favoriet, maar de herziening bracht daar aanzienlijke verandering in. Regisseur Quentin Tarantino opent zijn film doeltreffend met een aardig geschoten actiescene, maar vervolgens krijgt het inhoudelijke verhaal voorrang en dat komt minder interessant voor de dag. De montage en het gebruik van felle kleuren ogen modern, maar de weinig boeiende personages en de voortgang van het plot weten minder te charmeren. Wanneer het op de geweldsdelicten aankomt valt het op dat de regie te statisch blijft om de kijker in de film te trekken, zelfs de bombastische finale kent duidelijke mankementjes. Niettemin is de wereld excentriek genoeg en experimenteert Tarantino degelijk voor een ruim voldoende, maar het meesterwerk dat ik er vroeger in zag staat ondertussen niet meer overeind.

Als je bezig bent met de beste moderne wraakfilms opnieuw te bekijken, dan kom je vanzelf uit bij de absolute Tarantino klassieker Kill Bill, die ik al jaren op vijf sterren heb staan. Bizar dat deze film alweer de twintig jaar oud gepasseerd is, waar blijft de tijd zeg.

Het is iedere keer een feest om deze film te bekijken en dat is nu niet anders. Alles ademt hier cinematische perfectie uit, van de spetterende actie tot het acteerwerk en van de vibe van de film tot aan de dialogen. Maar er is één ding dat nog beter dan dat alles is, de soundtrack. Misschien wel de mooiste soundtrack ooit gemaakt voor een film, het is een genot om elke keer weer aan te horen.

Waar ik ook steeds zo van geniet zijn de totaal verschillende stijlen van de hoofdstukken. De film ademt creativiteit en een ode aan zoveel films en genres uit, je kan zonder dat je de naam van de regisseur weet zo zien dat dit er eentje van de meester zelf is. Jammer dat deel 2 niet hetzelfde gevoel bij me opwekte. Ik twijfel nog of ik die ook weer opnieuw wil zien. Maar Vol. 1 blijft altijd de volle score waard.

That really was a Hattori Hanzo sword.

5*

Vind het een vrij rommelige film, waar 2 liedjes vaker door elkaar heen spelen, zo ook muzikale sound effects. Wel vermakelijk, maar erg rommelig.