Kill Bill: Vol. 2 (2004)

Bij deze versie heb ik van het begin tot het einde op het puntje van mijn stoel gezeten, in tegenstelling tot deel 1.
In deel 1 heb ik relaxt achteroverleunend naar de vechtscenes gekeken. Deel 1 ook erg goed, daar niet van, maar deel 2 boeide me meer.

Laatst weer een keertje herzien. Het blijft toch een heerlijk staaltje Tarantino. Kill Bill vol. 2 zit vol met rare (en veel) dialogen, maffe scènes en uiteraard ook nog genoeg actie. Het is vermaak van de bovenste plank en ondanks het feit dat er wat mij betreft wel iets meer actie en iets minder geouwehoer in had gemogen blijft het toch een uitstekende film!

4*
8/10 (IMDB)

Ik ga kort zijn, Kill Bill 1 en 2 zijn voor mij het hoogtepunt uit de filmgeschiedenis, of de beste films ooit die ik al gezien heb, Alles klopt, ook schitterende muziek. 6 sterren

Deel 1 was gewoon geweldig, maar dit, wat saai, er gebeurt maar er weinig in, ja, een hoop gepraat, ik ben er klaar mee, voor de echte liefhebber.

Na een paar dagen terug deel 1 te hebben gezien, heb ik nu maar ook deel 2 gekeken. Ik moet zeggen dat dit tweede deel mij positief heeft verast.

Het eerste deel bestond uit veel mooi weergegeven gevechten. Het waren erg mooie scenes om te zien. Maar de film had wel wat te veel gevechten. Ik vreesde dan ook een beetje voor dit tweede deel. Ik had gedacht dat hierin misschien wel nog meer gevechten zouden zitten ( in een poging om deel 2 spectaculairder te maken dan deel 1 ). Maar dit bleek niet zo te zijn. Sterker nog, de film heeft bijna helemaal geen gevechten. Dit is een heel andere film geworden dan ik had verwacht.

In plaats van veel gevechten bestaat de film vooral uit veel dialogen en spannende stukken. Niet alles was eerlijk gezegd even interessant. Bijvoorbeeld het stuk dat we wat meer achtergrond informatie krijgen van Beatrix bruiloft vindt ik wat langdradig. Het tempo van de film had wel wat hoger mogen zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik sommige stukken van de film erg goed vind. Heel goed stuk vond ik wanneer Beatrix levend werd begraven en daarna wist te ontsnappen. Dat stuk met Pai Mei tussendoor vond ik ook interessant.

Er zitten niet veel vecht scenes in de film, maar het grote gevecht wat in de film zit vindt ik erg sterk. Het gevecht tussen Beatrix en Elle vindt ik heel goed. Hoe het gevecht afloopt is geweldig. Aan het eind van de film verwacht je als kijker ook een groot gevecht tussen Bill en Beatrix. Maar dat gevecht komt er niet echt. In plaats daarvan krijg je een onverwachtse emotionele finale. Ik vindt het mooi gedaan.

Het acteerwerk in deze film is erg goed. De chemie tussen Uma Thurman en David Carradine vindt ik geweldig. De soundtrack bij deze film vindt ik ook erg sterk.

Al met al vindt ik Kill Bill: Vol. 2 een goede film. Dit is een andere en wat mij betreft een betere film dan deel 1. Door sommige langdradige stukken net geen 4*.

3,5 ster voor deze film.

Kill Bill: Vol. 2

“You and I have unfinished business.”

Dit tweede deel vind ik persoonlijk iets minder dan het weergaloze eerste deel maar nog steeds is dit een steengoede afsluiter van de wraaktocht van The Bride. Budd, Elle en uiteraard Bill staan nog op het lijstje om afgestreept te worden en The Bride gaat in volle vaart op haar doelen af. Dit tweede deel is rustiger met meer ruimte voor de klassieke Tarantino dialogen en lange monologen.

Dat begint al in de eerste scene met de heerlijke introductie van Bill en zet zich voort tot aan het laatste gedeelte met de confrontatie tussen de twee voormalig geliefden. Maar Tarantino heeft ook een aantal geweldige vechtscènes voor de kijker in petto met de training van The Bride door Pai Mei en één van de beste vechtscènes die ik ooit heb gezien tussen The Bride en Elle. Allereerst moet Budd worden verslagen en in een korte introductie weet Michael Madsen indruk te maken. Een Tarantino acteur bij uitstek en dat laat hij ook hier weer zien. Het gedeelte met The Bride die levend begraven wordt is gruwelijk en het vervolg is zowel komisch als keihard. Daryl Hannah is geweldig als Elle en samen met Thurman gaat ze helemaal los tijdens hun vechtpartij. Over komisch en hard gesproken, de uitkomst van die vechtpartij is legendarisch. David Carradine is perfect gecast als Bill en vooral op het laatst mag hij helemaal losgaan op lange, lange Tarantino monologen. De scènes met The Bride en haar dochter zijn hartverscheurend en Thurman is hier op haar best. Het ingehouden verdriet, pijn en woede is van haar gezicht af te scheppen en voel je in elke vezel van haar lichaam. Het einde is opvallend ingetogen voor een Tarantino film maar maakt daardoor des te meer indruk. Compliment ook voor de geweldige muziek. Deel één en twee vormen samen een meesterlijk wraakverhaal met klassieke Tarantino elementen.

"In Africa, the saying goes 'In the bush, an elephant can kill you, a leopard can kill you, and a black mamba can kill you. But only with the mamba is death sure.' Hence its handle, 'Death Incarnate.'" Pretty cool, huh?

Ook Vol. 2 deze week opnieuw gekeken. Vol. 1 is echt een tijdloos meesterwerk, altijd al gevonden, maar met Vol. 2 heb ik altijd een haat/liefdeverhouding gehad. Ik herken en erken de klasse van de film, van de setting, van de dialogen en van de (spaarzame) actie, maar als je dit kijkt na Vol. 1 dan valt dit gewoon tegen. De karakters uit deze 2 films hebben niet zo'n dusdanige boeiende achtergrond dat ze super interessant zijn in erg lange dialogen en Tarantino weet de scenes soms zo enorm lang te rekken dat het saai wordt. Ik weet zeker dat hij enorm heeft gelachen om de reacties van de mensen die na deel 1 opnieuw een slachtfestijn hadden verwacht. Ergens wel geestig dat dit het andere uiterste is, maar in kwaliteit valt het dan wat tegen. Zo is de achtergrond over de trouwerij best boeiend, maar duurt dit zo lang dat het uiteindelijk weer teleurstellend is.

Gelukkig kent de film nog wel een aantal geweldige momenten. Vooral het hele deel met Budd, Elle Driver en de zwarte mamba slang is echt geniaal. Sowieso is de wraak van The Bride op Elle misschien wel de allerbeste van de beide films, gewoon omdat ze haar zo vreselijk laat lijden. Waar je een episch gevecht verwacht is het plots voorbij en Elle is blind en blijft achter met de slang. Schitterend. Ook Budd was erg goed in zijn dialoog met The Bride. De scene dat ze levend werd begraven met dito geluidseffecten is echt heel goed gedaan. Zo kent de film wel een aantal fraaie stukken, maar vind ik het slot bij Bill, inclusief zijn niet boeiende dood, veel te langdradig. Ook nu raakte ik weer de aandacht kwijt. Hoe stilistisch en anders het ook allemaal verliep zoals je niet had gedacht, het was tegelijk gewoon niet helemaal mijn ding.

En zo is Vol. 2 duidelijk niet van hetzelfde niveau, ondanks dat dit wederom wel een goede film is.

Ik verlaag de film van 4* naar 3,5*.

Het gevecht tussen Beatrix en Elle is één van de beste vechtscènes die ik al heb gezien. ZO goed, en fantastisch gefilmd. Alleen daarvoor zou ik de film terug bekijken

Evenals deel 1 veel bloed, gore, harde actie en goed acteerwerk. Wat deze film beter maakt dan zijn voorganger, zijn een aantal zeer akelige momenten (zoals het levend begraven). Daar gingen mijn nekharen van overeind staan.

Vond deze wat sterker dan het eerste deel. En wat een fenomenale soundtrack he! Wauw!

4*

The Hateful Eight wordt vaak - na Django Unchained - Tarantino's tweede western genoemd, maar eigenlijk leverde hij natuurlijk 12 jaar geleden al zijn eerste western af.

Waar Kill Bill: Vol. 1 een leuke, vlotte, over the top actiefilm is, is deel 2 een en al Leone-verheerlijking. Die grote, wijde overzichtsshots van kale landschappen, de camera die op centimeters van de doorleefde gezichten staat, de bij vlagen bombastische maar op andere momenten erg subtiele soundtrack: het is een echte spaghetti western zonder echte cowboys.

Wat hij, naast het plot, wél van deel 1 heeft overgenomen, is het iconische. De scènes bij Pai Mei en in het graf zijn legendarisch, maar de állermooiste is natuurlijk de lange scène bij Bill, waar ze haar dochter ontmoet. Die enorme stilte en de emoties in combinatie met de dialogen zorgen samen voor een van de mooiste scènes uit Tarantino's rijke catalogus. Het einde waar ze ligt te huilen en lachen tegelijk is daardoor des te aangrijpend.

Om kort te zijn: Kill Bill: Vol. 2 is beter én meer film dan Vol. 1, maar bovenal is het een prachtig tweeluik dat elkaar mooi aanvult terwijl de films ook los van elkaar hun eigen gezicht hebben.

Nog steeds een van de beste Tarantino's. De 9 blijft staan.

well said.

Tarantino zal mijn ding wel nooit echt worden, maar Kill Bill Vol. 2 beviel mij in ieder geval stukken beter dan het eerste deel.
In de eerste film van de Kill Billtweeluik draaide het vooral om zeer veel over-the-top actie, terwijl in dit deel de nadruk meer ligt op het verhaal. Nu vind ik nog steeds dat het verhaal niet bijster veel om het lijf heeft, maar deze film wist mij op één of andere manier toch te boeien. Het absurdisme in het eerste deel lag vooral in de bloedfonteinen en de lichaamsdelen die eraf vlogen, en in deze film lag het absurdisme meer in de situaties. Waarschijnlijk hangt dat nauw samen met het feit dat ik dit deel beter vind.

Er is iets aan de Kill Billfilms (de enige Tarantino's die ik heb gezien) wat me aantrekt, maar er is ook iets wat mij afstoot. Wellicht speelt het feit dat mijn kijkmetgezel (mijn vader) absoluut geen Tarantinoliefhebber is mee. (Hij vond de trage scènes tegen het einde belachelijk, terwijl ik zoiets wel kan waarderen. Het mangagedeelte uit het eerste deel vond ik getuigen van veel creativiteit, maar hij vond het onzinnig.) Je zou kunnen zeggen dat ik ben opgevoed met het gedachtengoed dat Quitin Tarantino een overgewaardeerde onzinregisseur is. Maar bepaalde aspecten, vooral in de manier van vertellen, vind ik getuigen van veel creativiteit. (Het animatiegedeelte uit Vol. 1, de indeling in hoofdstukken zijn heir voorbeelden van.) De verteltechniek van Tarantino is dan ook wat mij aanspreekt. Dat het verhaal wat verteld wordt, mij nou niet bepaald aanspreekt, is hetgeen mij afstoot. Daarom zit mijn oordeel ertussenin.

Kan me goed vinden in mooie beschrijving van John Barry.
Terwijl deel 1 eerder een aaneenschakeling van, mooie & kleurrijke, gevechtscenes is, vind ik dit 2de deel een echte film.


Mooi gezien.
Dit is wel weer typisch Tarantino. Eigelijk is hij een soort hiphop regisseur, in de zin dat hij overal wat stukjes verzamelt en er dan een eigen product van maakt. Kan best leuk en goed zijn maar is verre van orgineel.
14 jaar terug toen deze 2 films uitkwamen kon ik er echt niets mee aanvangen. Vooral deel 1 werkte me op de zenuwen, want als je veel Asiatische films kijk zie je zo het ripp-of gehalte. Nu maakt het me allemaal niet zoveel uit, en alhoewel ik 1 nog steeds een gedrocht vind is dit 2de deel heel leuke en mooie entertainment.

een geweldig vervolg.weer een hele mooie tarantino film.ben wel fan van tarantino.weer vette actie scene's.en weer een super goeie cast.kort gezegd heb weer genoten.

Dit is wel weer typisch Tarantino. Eigelijk is hij een soort hiphop regisseur, in de zin dat hij overal wat stukjes verzamelt en er dan een eigen product van maakt. Kan best leuk en goed zijn maar is verre van orgineel.
[/quote]

Nooit gedacht dat ik hiphop in film zo zou kunnen waarderen..

Vol 2 kan je uiteraard niet los zien van Vol 1. De kijker wordt met dit tweede deel veel wijzer van de achtergrond van the Bride en haar relatie met Bill. Via zwart-wit flashbacks word je duidelijk wat er in El Paso heeft afgespeeld. Op het einde van de film worden beide opinies en grieven openlijk met elkaar (en de kijker) gedeeld. "I overreacted". Zo droog, zo ironisch, schitterend! Doordat in het tweede deel meer diepgang zit, wordt er automatisch meer diepgang gecreëerd. De film is zo kwalitatiever en meer dan louter een losgeslagen actieprent met veel "mangabloed".

Ook in Vol 2 is Tarantino ook wat "overreacted" bij bepaalde scenes die gezien de context er nog steeds over waren. Toen ze bvb werd neergeschoten door een riot gun in de kamper van Budd, tja, dat ben je wat later niet meer zo springlevend lijkt me, laat staan dat je je kan bevrijden uit die doodskist. Dat hout is één ding, maar dat gewicht van dat zand (dat het hout nog steviger houdt)?

Ook de scene met Elle Driver was super. Zij moet zowat de enige zijn die in leven bleef (?). Overleef je zoiets eigenlijk (na de shock)? Kan je jezelf redden? Wederwraak is ook steeds fijn! Doet me trouwens denken aan Vol 1 bij de dood van Vernita Green toen haar dochtertje alles heeft gezien. Geweldige quote van Kiddo toen "When you grow up, if you still feel raw about it, I'll be waiting". Super! Zoals ik ook al bij Vol 1 benoemd heb: naast wraking kent the Bride ook een sympathieke menselijke kant waarmee de kijker zich graag mee refereert. Ook bij O-ren Ishii draait het ook wraak, wraak om haar gedode ouders.

Carradine mag in Vol 2 wat meer zendtijd vervullen en doet dat fantastisch met zijn serene droge maar klaarheldere dialogen. Thurman haalt op het einde ook alles uit de kast (sterke chemie tussen die twee!). Naast wraak, komen ook andere emoties naar boven: verdriet, pijn, vernedering, onmacht en dit in combo met haar wraakgevoelens. Mooie eindscene die een duidelijke parallel is met het nachtelijke gevecht met O-ren Ishii in Vol 1 (en zo zijn er nog wel meer parallellen).
Alles bij elkaar genomen: een ruim verdiende 4,0*!

Super, eindelijk Kill Bill gezien. De laatste Tarantino die ik nog moest zien en wat er op de een of andere manier gewoon nog nooit eerder van was gekomen.
Ik zie 1 & 2 als één film. Dus even één berichtje.

Voorlopig geef ik een 4*. Ik heb de twee delen met enkele weken uit elkaar gekeken, wat wellicht niet ten goede kwam van de film. Tijdens het eerste deel liep ik namelijk niet altijd warm. Het was tof allemaal, maar soms ook too much voor mijn gevoel. Hoewel ik het eigenlijk nooit too much vind bij Tarantino, bij geen enkele film ooit dat gevoel gehad. En toen ik het vervolg keek liep het toch wel stukken en stukken warmer. Dus in de toekomst ga ik ze gewoon op één dag kijken of in twee avonden achter elkaar. Wellicht dat het dan in een betere flow zit voor mij.

Sowieso lijkt het me goed deze vaker te gaan kijken, aangezien het allemaal weer mooi verwoven in elkaar zit. Ik ga graag nieuwe dingen en details zien bij een tweede viewing. Want in de credits zag ik al een mooi stukje waarin Uma een oog eruit haalt bij één van de 88. Dat was ik soort van vergeten na de eerste film. Terwijl dat natuurlijk een mooi detail was voordat ze in het tweede deel het oog eruit haalt van Driver, een prachtig 'haha holy fuck' moment. Dat soort dingen vind ik wel leuk, dat me daarna pas opeens opvalt dat ze dat ook al in deel één deed.

Deze film blijft geweldig om naar te kijken.The Bride gaat in dit deel verder met haar wraakactie. Nu zien we, Budd, Elle Driver en natuurlijk Bill zelf. In dit deel zijn er minder gevechten, maar veel spannende momenten. zoals als ze levend wordt begraven, toen dacht ik echt van: Hoe moet ze nu verder. De flashbackscene van Pai mei vond ik erg interessant.

Het hoogtepunt van de film is toch het gevecht met Elle Driver, vooral als haar andere oog eruit wordt getrokken. Ik vraag me wel af wat er verder met haar gebeurd is.

Ik vond de eindscenes met Bill en de dochter ook mooi. Het gaf ook een emotionele sfeer. Alleen de dood van Bill vond ik niet echt boeiend. Ik had liever dat ze hem met haar zwaard, zijn hoofd eraf hakte ofzoiets en dat het gevecht wat uitgebreider was.

Topfilm, vind hem beter dan het eerste deel. Mijn favoriete moment is wanneer Budd zegt 'she was too smart for a blonde' en hij opent de koffer met geld en de blonde Elle was hem te slim af met een black mamba.

Een beetje dezelfde gevoelens wat ik bij het 1e deel had:



Net wat minder dan zijn voorganger maar toch wel vermakelijk.
De rating vind ik wel wat aan de hoge kant aangezien het qua verhaal, actie, etc niet zo bijzonder is als andere. Misschien puur omdat het een Tarantino film is?
Ook wel bij dit deel een lekkere soundtrack en hier en daar zag het er visueel mooi uit.

Ook voor dit deel een kleine 3,0*

Ik had besloten om eigenlijk gelijk dit tweede deel na zijn voorganger te kijken om zo goed in het verhaal te blijven, dat leek me wel het verstandigst aangezien het verhaal haarfijn op elkaar aan sluit (zo beginnen we met deze film ook bij hoofdstuk 6). Toen viel dit tweede deel me een beetje tegen en is het qua actie toch wel stuk een slechter dan het eerste deel, alhoewel de film inhoudelijk voortreffelijk is en het verhaal redelijk leuk is om te volgen vond ik dat de hardheid uit het eerste deel hier maar slecht terug te vinden was. Ook vond ik sommige scénes erg saai, eentonig en soms kon ik het maar moeilijk volgen waar soms de interesse wat vervaagde. Toch bleef ik vaak lekker genieten door de vaak erg overdreven geluidseffecten en dat irriteerde me geen moment, maar zette vaak een lach op mijn mond.

Ook deze film kent zijn cast weer met Uma Thurman in de hoofdrol. Uma blijft het zelfde en ik heb eigenlijk net zoveel over haar te zeggen zoals in de eerste film en daar voeg ik echter ook niet veel aan toe. Voor de rest kwamen Elle Driver en Budd wat meer in de spotlight net zoals Bill, maar daar was ook maar weinig over te oordelen aangezien ze het aardig leuk deden.

“In Africa, the saying goes 'In the bush, an elephant can kill you, a leopard can kill you, and a black mamba can kill you. But only with the mamba is death sure.' Hence its handle, 'Death Incarnate.'" Pretty cool, huh?”

Wel geinig aan deze film is de hoeveelheid bijna sadistische scénes die we kunnen bewonderen. Zo was de scéne dat Uma (‘The Birde’) in een doodskist word gedaan en vervolgens begraven word goed en het was een mooi punt om inderdaad over te gaan op de informatie scenes waarin we kunnen zien dat ‘The Bride’ haar vechtkunsten leert bij een meester. Maar ook de scéne waarbij Budd vermoordt word door een Black Mamba was erg gaaf, en pijnlijk vooral. Vooral het acteerwerk erna van Daryl Hannah (Elle Driver) vond ik erg gaaf, en natuurlijk de scéne waarbij ze uitlegd hoe het gif precies in werking gaat in je lichaam:

"The venom of a black mamba can kill a human in four hours if, say, bitten on the ankle or the thumb. However, a bite to the face or torso can bring death from paralysis within 20 minutes." Now, you should listen to this, 'cause this concerns you. "The amount of venom that can be delivered from a single bite can be gargantuan." You know, I've always liked that word... 'gargantuan'... so rarely have an opportunity to use it in a sentence. "If not treated quickly with antivenom, 10 to 15 milligrams can be fatal to human beings. However, the black mamba can deliver as much as 100 to 400 milligrams of venom from a single bite."

Voor de rest kende de film een prima verhaal, althans ging het verhaal prima door. In het begin zien we hoe Bill nou ‘The Bride’ aanviel en zien we dat ‘The Bride’ alweer achter een paar personen aan zit en dan als eerste Budd. Dit gaat fout want hij zit op haar te wachten en hij schiet haar vervolgens neer met wat hagel. Daarna komt veel informatie over het feit hoe ‘The Bride’ getraind is en dat was wel te doen maar echt enthousiast was ik er niet over.

Vervolgens zien we de ontsnapping van ‘The Bride’ uit de doodskist, de dood van Budd dankzij de Black Mamba, het gevecht tussen Elle Driver en ‘The Bride’ en dan komen we uit op een elle lange scéne waarbij Bill en ‘The Bride’ weer lichtelijk intiem lijken te raken en ze herenigt word met haar dochtertje (zo cliché als het maar is). Nee, het verhaal vond ik ten opzichte van deel één niet veel verbeterd.

Al om al een geslaagde duo aan films waarbij ik het eerste deel van dit verhaal toch wat geslaagder vond dan dit twee deel. Al maakt dat niet veel uit want ik heb prima genoten van de Kill Bill films en het was zeker een geslaagde zit, al werd het einde van dit twee soms wel iets te langdradig. En daarmee wil ik toch afsluiten dat ik ook bij deze film het zelfde cijfer houd, en dat is iets lager dan het eerste deel..

3.5*

Toch wat minder dan het eerste deel. Fijn dat we nu eindelijk meer te weten te komen over het verhaal want dat liet deel 1 teveel liggen. En een aantal aardige tot leuke scenes: de training door de Chinese grootmeester, de ontsnapping uit het graf en het gevecht met Elle Driver (vooral door de vertolking van Daryl Hannah). Maar het eindgevecht met Bill stelt op dezelfde manier teleur als het eindgevecht tegen Ishii in deel 1. Bovendien was hier de set nog vele malen minder interessant hoewel die nepsneeuw eerder nou ook niet bepaald indruk maakte. Sommige gedeelten zijn ook echt saai, visueel oninteressant met een of ander stukje muziek eronder uit de favorieten van Tarantino. Het ontbreekt in dit deel ook echt aan spektakel terwijl deel 1 op zijn minst dat gevecht met de Crazy 88 had. David Carradine heeft een geweldige stem en is een geloofwaardige leider/vaderfiguur maar Michael Madsen lijkt met elke film vadsiger en luier te zijn geworden.

Een film als Kill Bill moet het uiteindelijk hebben van geweldige actiescenes en die zijn gewoon niet meer dan redelijk, met een paar leuke gimmicks maar het sublieme kijkgenot dat mooier gefilmde genreklassiekers bevatten (ik denk aan een Crouching Tiger, Hidden Dragon) ontbreekt.

Al met al is het probleem met Kill Bill reeks dat het de sterke punten van Tarantino (dialoog en vertelstructuur) amper benut en vooral leentjebuur speelt bij wat toch al b-films zijn en dat trekt het nivo dus niet omhoog. Leuk hobbyprojectje voor Quentin zelf, maar hierdoor zijn dit met gemak de minste films van hem. Het duurde even maar hij hervond zich uiteindelijk met Inglourious Basterds en Hateful Eight.

Ligt dat dan niet gewoon aan:
-het script. Carradine krijgt zo'n beetje alle dialoog;
-de verhouding tussen de twee karakters, waarbij Carradine toch een soort vaderfiguur is;
-de camera die voornamelijk op Carradine gericht is?

Ik vind het altijd bijzonder als iemand beweert dat de ene acteur de andere van het scherm "speelt" omdat er allerlei van dit soort factoren meespelen en soms de ene gewoon een veel "coolere" rol (met bijbehorende sappige teksten) heeft dan de ander. Meestal wordt dit ook van een bad guy rol gezegd ten op zichte van de vaak saaiere good guy. Dan denk ik toch een beetje: duh, moet je doorheen kunnen prikken. Thurman heeft niet het uiterlijk van een echte actieheldin vind ik (ik heb liever een echt athletisch type met een wat stoerdere kop) maar ze is niet vlak in haar performance terwijl Carradine juist wel erg stoicijns is en vooral leunt op zijn doorleefde stem.

Wat wel totaal onbelicht blijft is dat The Bride met Bill kennelijk de liefde bedreven heeft want het kind is van Bill...

Gisteravond herzien, dus tijd om mijn gedachten te ordenen hier. 4,5*

Kill Bill 2 vind ik de betere van de twee films. De karikaturale stijl van deel 1 is meer losgelaten, en heeft plaatsgemaakt voor de feel van een moderne western. Dat levert dat heerlijke groezelige desolate sfeertje zoals we zien in de scenes met bud in zijn trailer en de club waar hij werkt. Volledig anders dan de klinische stijl van deel 1.

Ook lijkt er in deze film meer gevoel voor emotie. We zien hoe de shooting op de bruiloft (rehearsal) heeft plaatsgevonden, en daarmee krijgt deel 1 met terugwerkende kracht meer lading. De dialogen tussen Bill en Beatrix zijn schitterend.

Ook het geweld in deze film is veel rauwer dan dat van deel 1. Waar daar de bloedfonteinen aan de lopende band het beeld vulden, is er hier gekozen voor een meer menselijke aanpak (slangenbeten, levend begraven worden, een uitgestoken oog, neergeschoten worden met rotszout) waardoor het harder binnenkomt. En veelal worden die scenes ondersteund met prachtige klassiekers van Ennio Morricone, waarmee de western knipogen nog maar eens dik onderstreept worden. Zelfs Bill loopt op boots zoals we in de openingsscene zien.

Trainingen zijn altijd leuk om te kijken, met name als ze met zoveel humor gebracht worden als in deze film. Pai Mei is een onverbiddelijke leraar, die met grove beledigingen en vastberadenheid diep doordringt tot de geest van Beatrix, en van haar de dodelijkste vrouw ter wereld maakt. Bijzonder vermakelijk, en een iconisch personage met spierwitte baard.

Maar waar Tarantino echt zijn kracht laat zien, is in de eindscene bij Bill. Toen ik hem voor het eerst zag, zag ik op tegen weer een zwaardgevecht, a la de crazy 88, om daarmee tot een spectaculaire maar standaard climax te komen. Maar Tarantino kiest ook hier voor een totaal andere aanpak. Hij sluit zijn verhaal af met een emotioneel weerzien waarin de gevoelens van beide personages, evenals de wederzijdse haat onmiskenbaar in beeld wordt gebracht. Bill’s Superman verhaal legt een mooie brug naar het begin van de film, en de aangeboren slechtheid van het hoofdpersonage, en doet onze moraal ook wankelen, aangezien wij telkens met haar meeleefden.

De sterfscene van Bill raakte mij diep, zo ontroerend als hij heengaat zie je namelijk zelden op het witte doek. Met het diepe respect van zijn moordenares en voormalige liefde als laatste woorden, loopt hij zelfverzekerd zijn eigen dood tegemoet. Hoe wonderschoon en ontroerend kan de dood zijn?

Nou, laat ik je vertellen: de dood is allesbehalve wonderschoon. Mijn vader stierf in mijn armen en de term "wonderschoon" kwam geen enkele keer in me op.

Maar wat betreft deze film is het inderdaad meesterlijk gedaan. Tarantino heeft gewoon gevoel voor drama en laat geen kans onbenut om dit breed uit te meten. Hij maakt ook mooi gebruik van het 'onverwachte'.

Tezamen met deel 1 is dit één van z'n besten, naast Pulp Fiction en Inglourious Basterds.

Ik snap dat 'wonderschoon' dan inderdaad niet het eerste is waar je aan denkt. Ik heb ook genoeg familieleden zien gaan. Ik koppel film-gebeurtenissen los van echte gebeurtenissen, anders zou ik van geen enkele geweldsfilm kunnen genieten.
Maar ik bedoel het ook meer in artistieke zin, en zo te lezen herken jij die kwaliteit ook in deze film. Zoals het hier verbeeld wordt heeft het namelijk iets enorm eerbiedigs, en gaat er een totale berusting van uit. Heel anders dan de andere moorden in deze film.