Je Rentre à la Maison (2001)

Van dit soort films moet je echt houden. Het camerawerk was wel mooi, met de sfeerbeelden van Parijs.

Maar zo plotseling als de film begon, zo plotseling was deze ook weer afgelopen.

sterke rol van michel piccoli.

Ja ongelooflijk deze film. Hij broeit en boeit vanaf het begin. Er wordt niks verteld, geen verhaal enkel wat vertoond. En dat vertoonde gaat vrij die diep. Moest effen wennen aan de filmstijl van Manoel de Oliveira. En dat begint het genieten.

Hij filmt dus zo erg sober. Alles moet je raden, en dan tenslotte (film: na al die vernederingen dan nog zeggen op de filmset: Je Rentre a la Maison.) Wat een knappe film.

(De regisseur legt uit dat de term Naar huis gaan heel erg bepalend is.)

1) Je gaat naar huis als kind omdat je dan veilig bent in de moederschoot.

2) als je ouder wordt werkt dat dus niet meer als moeders is overleden. Dus dan bij een teleurstelling werkt het niet meer; ik ga naar huis ....

3) Tenslotte bij het einde van een mooie carriere speel je een belangrijke sleutelrol; (hoofdfiguur besluit snel een rol in te studeren) in het engels en geen voorbereiding en tijdens het draaien zeg je : Ik ga naar huis. (bestaat er dan een huis, nee, Einde carriere, bijna einde leven, en wat ga je dan zwalkend doen.) Net je dochter en je vrouw verloren...... Je bent ineens weg van werkzame leven en staat ALLEEN. Oei, Ikiru achtig maar zo subtiel gebracht....

Dan kom ik nog effen terug op de meesterlijke delen van de film. Alles moet je zelf interpreteren naar aanleiding van de beelden. Die Scenes in dat cafe zijn meesterlijk als je dat bepaalde tafeltje wilt hebben. In de beginscene de mannen die zo ongemakkelijk ronddrentelen. Je hebt echt een gevoel van: stop met dat toneelstuk !!! voorlopig 4,5

De eerste film die ik zie van deze bijzondere regisseur (al is het alleen maar vanwege zijn leeftijd!).

Inderdaad! Maar aan het einde klopt het toch allemaal en vallen sommige puzzelstukjes wel in elkaar.

De stijl van deze film doet me denken aan Michael Haneke, maar dan met humor. Heerlijk rustig de tijd nemend en met oog voor detail. Prachtig de mannen die wachten tot het toneelstuk is afgelopen (achteraf dan, tijdens het bekijken dacht ik: 'waar slààt dit op?').

Piccoli speelt verder geweldig! Een van zijn beste rollen wat mij betreft.

Ook grappig om John Malkovich in deze film te zien. Die duikt in de meest uiteenlopende films op!

Het laatste shot is er wel een van enorme triestheid....

Niet vervelend verhaal over ouder worden(denk ik). Alleen vond ik het toneelstuk aan het begin veel te lang duren.

Dat toneelstuk duurt niet alleen te lang, maar is ook totaal niet boeiend. Toch een beetje een mispeer; het is niet omdat je er een camera op richt dat dan de voorstelling zelf ineens interessant wordt.

Verder wel een mooi portret van een verouderende acteur, in een goeie rol van Piccoli. De kleine scenes, bijvoorbeeld die in het café, zijn het mooiste. Aardig motief: shots door glas heen.

Met de toch wel fraaie afsluiting waar we de verrichtingen van Piccoli impliciet volgen door de ogen van Malkovich en het onpersoonlijke oog van de draaiende camera.

Je rentre a la maison laat overigens ook meteen zien dat het gewoon een slecht idee is om Joyce te willen verfilmen.

Manoel de Oliveira kende ik eerlijk gezegd alleen van naam, als de regisseur die tot op zeer hoge leeftijd films bleef maken.

Dit was de eerste kennismaking met zijn werk, en ik heb gemengde gevoelens. Het begint met een lange scene van een toneelstuk, en net als de mannen die Picolli het vreselijke nieuws moeten mededelen, wacht je ook als kijker- waar gaat dit heen? Dat wordt gaandeweg wel duidelijk, maar het duurt te lang. Dat is jammer, want daarna herpakt de film zich, en krijgen we aan de hand van subtiele scenes een schets van het leven van Piccoli na het ongeluk.

John Malkovich speelt een leuke bijrol als ambitieuze regisseur die zowat het meest onverfilmbare boek toch wil verfilmen. Dat Je rentre a la maison laat zien dat Joyce verfilmen een slecht idee is lijkt me wat overdreven, Joyce verfilmen lijkt me sowieso een slecht idee.

Dit schijnt een van Oliveira's meest toegankelijke late films te zijn, dus dat nodigt niet direct uit om meer van zijn latere werk te zien. Op zich ben ik nog wel benieuwd naar zijn vroege films.

Een werkgelegenheidsproject voor oudere gerenommeerde acteurs. En laat dat nou ook precies het onderwerp van deze film zijn. Ze maken zich er wel heel makkelijk van af bij deze film. Je neemt een flauw verhaaltje van een gerenommeerd acteur die in zijn nadagen nog een filmrolletje aanneemt. Raffelt dat verhaaltje wat af in het mooie decor van Parijs. Voegt nog wat bekende namen toe. En hup, we hebben weer een filmpje gemaakt.

Ik wist niets van deze regisseur voordat ik bovengenoemd verhaal schreef. Maar ik zie nu dat hij op 90-jarige leeftijd (!!!) nog effe snel een flink aantal films op wilde gaan nemen. 17 stuks maar liefst !! In 2012, drie jaar voor zijn dood op 106-jarige leeftijd, heeft hij zelfs nog drie films gemaakt. Kwantiteit was op die leeftijd kennelijk belangrijker dan kwaliteit. Ik ken dus alleen deze film, dat wel, maar hij is wel representatief voor mijn stelling. Vóór 1990 had hij nog helemaal niet zoveel films gemaakt. Misschien had hij toch beter wat eerder kunnen beginnen aan al die films. Of is dat een lullige opmerking voor iemand die overleden is?