Phantom of the Opera (1943)

Ik zeg maar 1 ding....................GREAT!

jammer dat zo weinig mensen deze film gezien hebben voor de nieuwe kijkertjes onder ons deze film is heel goedkoop te krijgen voor 10 euro ofzo doe het is de moeite waard

3.5*

ik vond hem minder als de andere Home of the Monster films. en iets TE veel opera voor mij :S

de combinatie met lekkere humor en "horror" was wel lekker... en het gebaar van de phantom (lange neus en baard ding je weet wel) zit er bij mij en me vrienden nogsteeds in als er iets raars gebeurd

toch nog wel 4* voor claude rains

Bij een winkel van Van Leest in Amsterdam vond ik een dubbel DVD met de twee titels van de klassiekers The Invisible Man (1933) en The Phantom of the Opera (1943) voor nog geen 8 euro.

Van Leest is ook op het web te vinden: www.vanleest.nl

BASWAS

Interessante bewerking; deze film wijkt enorm veel af van het originele boek van Leroux. Er valt weinig te griezelen; lekker kitscherige soap a la Douglas Sirk is wellicht een betere omschrijving dan horror. De film bevat zelfs enkele heuse (flauwe) slapstick scenes (die met Raoul en de bariton).

De beste Phantom verfilming vind ik nog steeds de 1925 versie met Lon Chaney, Sr. maar ook deze film (in sprankelend technicolor) is een genot om te zien. 3,5*

Jammer. Teveel bombastische opera, kostuums, flauwe humor, mislukte verwijzingen naar het duits expressionisme en veel te weinig horror of suspense. Film verbleekt bij de betere Universal Monster klassiekers. Enig pluspunt hier is Claude Rains, die na The Invisible Man, hier weer de show steelt.

1,5*

Flink kitscherige, zwaar gedateerde 'period piece', leuk voor de liefhebber, (zelfs met een rol voor Franz Liszt, um, zij het niet de echte, daar die in 1886 stierf - de film is oud maar niet zó oud).

Voor diegenen die opera niet zo je dat vinden - en daar hoor ik toe - is de film sowieso al minder, daar de muziek, met hoofdrollen voor gierende sopranen en brommende baritons, nogal alomtegenwoordig is.

Ik zag deze film als onderdeel van de 4DVD Monsters Collection van Legacy en kan melden dat je voor iets dat ook maar enigzins bij horror in de buurt komt, toch echt elders moet zijn.

Een beetje een showfilm met veel kostuum en veel gezang - nogmaals, leuk voor de liefhebber, maar niet voor mij.

1.5 ster voor de moeite.

NB ik bedoel de 4DVD Classic Monsters Collection van Universal.

Veel opera en weinig phantom.

Best goede film.

Het theaterwereldje en de daarbij behorende sfeer zit goed in de film, daarbij komt ook nog eens de tamelijk goede opera en je hebt een interresant stukje film over het parijse theater. Het fantoom lijkt dan ook een beetje een zijverhaaltje te worden, en dat is een punt waar de film uitglijd.

3,5*

heb hem vanochtend besteld ben benieuwd

gewoon GEWELDIG

Phantom of the Opera is onderdeel van de Classic Monster Collection van Universal, maar valt toch een beetje buiten de andere titels zoals Frankenstein, Dracula en The Invisble Man. Desalniettemin is het een onderhoudende film die het welbekende verhaal leuk weet te presenteren. Goede rol ook van Claude Rains die het Fantoom op een overtuigende wijze weet neer te zetten. Waar ik me bij deze film wat aan ergerde waren de operaopvoeringen, die iets te vaak en te lang aanwezig waren, en de lelijke inkleuring van de film.

Hele mooie en smaakvolle verfilming samen met het orgineel de beste versie.

Ik ken alleen deze versie en die uit 1925. Hoewel de eerste de ongetwijfelde klassieker is, is deze ook zeker niet verkeerd. Claude Rains steelt simpelweg de show als Erique. Het verhaal noem ik eerlijk gezegd niet meer zozeer horror, hoewel het wel een emotionele ondertoon heeft die de sfeer mede bepaald. De scènes zijn prachtig opgenomen, en ook is de weliswaar primitieve vorm van kleur toch erg mooi voor de operascènes. De hoeveelheid opera vind ik helaas iets te veel. Ik verwacht het uiteraard wel bij zulk thema, maar het was misschien iets te veel. Ik hoopte op iets meer nadruk op Erique zelf. Hoe dan ook, een goede verfilming. 4.5

lelijke inkleuring? Technicolor is fantastisch!!!!!

Ja die heb ik ook! Geweldige box. Phantom of the Opera is ook een leuke film. Het verbaasde me dat hij in technicolor was, ik ging uit van z/w. Dat was dus sowieso al een voordeel. De horror is inderdaad ver te zoeken hoewel de film wel zijn spannende momenten heeft (de kroonluchter!). Ik ben ook geen operafan, maar ik had niet zoveel moeite met de operazang die nogal naddrukkelijk aanwezig is, op een paar onnatuurlijk hoge uithalen van de dame in nood na. Ik snap dat dat voor een aantal mensen een dooddoener kan zijn. Die mensen raad ik dan ook maar aan om de Chaney versie uit 1925 te kijken, die ook niet verkeerd is. Ik vond deze wat aangenamer qua tempo en sets. Het spook kan dan weer niet ge-evenaard worden, maarja, Chaney he...

Ik ben een veelkijker en een (bijna) alleseter qua films, dus er is niet veel voor nodig om een film op een to-see lijstje te krijgen. In dit geval was de naam van Claude Rains genoeg om mij te verleiden in de pakketservice. Alles en iedereen wiens naam aan Casablanca is verbonden is zo'n beetje heilig voor mij en Rains vind ik in die film zo'n beetje het hoogtepunt. Dus om die reden Phantom toch altijd willen zien.

In deze film (van 1 jaar na Casablanca) speelt hij de titelrol, maar hij krijgt pas de derde acteer-credit. Dat zegt misschien al genoeg. Rains-liefhebbers komen hier geheel niet aan hun trekken. De scènes met Rains (als componist én als fantoom) zijn leuk en dynamisch, maar de rest is weinig soeps, heel weinig soeps zelfs. 't Is niet voor niks die opera in de titel. Het begint al taai en de film is doorspekt met langdradige operascènes. Kijk maar eens op de klok bij het kijken. Na vijftig minuten is er vrijwel niets noemenswaardigs geweest (zelfs de zwavelzuur scène is mager) en zit je weer met opera en een hoop jeremiërende lieden opgescheept. Sowieso alleen maar vervelende mannen in deze film verder. Van die lui die je in het echte leven nooit hoopt tegen te komen en die alleen lopen te zeiken, zeuren en lanterfanten aan het Engelse hof of een Frans operagebouw. Zoiets.

Ik heb nog wel wat in Rains' oeuvre zitten grasduinen. Hij kreeg vier Oscar nominaties. Niet geheel verrassend uitsluitend als supporting actor - zelfs als hij de titelrol vertolkt (zoals hier, maar ironisch genoeg ook in The Invisible Man) is hij nauwelijks in beeld. Die Oscar-bijrollen zijn naast Capra's Mr. Smith... (waar hij bij mij nu niet bepaald is blijven hangen), Casablanca en Notorious ook voor Mr. Skeffington. Een film die ook binnenkort bekeken zal worden - daar heb ik wel weer verwachtingen van - ook daar is het de titelrol die blijkbaar in werkelijkheid de bijrol is (en zo ook in Here Comes Mr. Jordan)... Story of his life blijkbaar.

Een nogal problematische verfilming van het verhaal van het fantoom van de opera. Ten eerste omdat de film begint met de ontstaansgeschiedenis van het fantoom. We leven eerst mee met hem in zijn normale leven tot aan de verminking. De versie met Lon Chaney ging meer voor het mysterie: wie is de Phantom en wat is zijn doel? Hier is alles meteen duidelijk. Aan de ene kant maakt het de film dramatischer, omdat je meer met het 'monster' meeleeft, niet op de laatste plaats ook door de geweldige Claude Rains. Aan de andere kant werkt het als horrorfilm nauwelijks. Daarvoor is het bijna te concreet. Ook verdwijnt Rains voor een groot deel uit de film zodra hij de Phantom wordt en verplaatst de focus zich naar de 'helden', waardoor het eerdere drama grotendeels verdwijnt. De ontroering aan het begin houdt niet lang stand.

Er zijn nog meer problemen. Zo was het me allemaal iets te kleurrijk. Dit verhaal leent zich eigenlijk het meest voor zwart-wit en de fleurige aanpak hier is sowieso niet de beste. Buiten dat om ziet het er allemaal prachtig uit, overigens, met mooie sets (onder andere uit de eerdere verfilming met Chaney), kostuums en vloeiende, elegante camerabewegingen die dan wel weer passen bij het verhaal. De verandering van focus in het verhaal pakt ook minder goed uit, omdat de andere hoofdfiguren niet bijzonder aanspreken. De twee mannen worden vooral gebruikt voor humor, want aanvankelijk nog wel leuk is, totdat je begint te merken dat dit tot vervanging dient van de horrorscènes. Om nog maar te zwijgen van de keuze om meer schermtijd te besteden aan de opera's dan aan de acties van de Phantom. Dat de opbouw naar de climax en het uiteindelijk einde afgeraffeld aanvoelen helpt ook niet bepaald mee.

Toch kan ik er nog wel een krappe voldoende aan kwijt. Dit is niet bepaald een versie van The Phantom the Opera die het verhaal echt eer aan doet, maar op zichzelf is hij nog wel vermakelijk, met uitzondering van tijdens de operascènes (ik begin me overigens zo langzaam af te vragen of ik ooit zal begrijpen wat de aantrekkingskracht van opera's precies is). De sets maken het een en ander goed, maar het is de toch wel bezielde Claude Rains die dit nog net red van de ondergang. Een essentiële horrorfilm uit de oude doos zou ik het echter niet noemen.

3*

Een "Phantom of the Opera" met een hoog muziekgehalte en een relatief laag horrorgehalte. Oogt inderdaad meer als een romantisch melodrama en musical dan als een griezelfilm. Claude Rains zet een heel goede prestatie neer als de onfortuinlijke musicus en het spook: hij leerde bovendien piano en viool spelen speciaal voor deze film. Er is ook wat humor, bvb in de scenes tussen de twee sympathieke en sportieve rivalen - de bariton Nelson Eddy en politie-inspecteur Edgar Barrier - beiden verliefd op de operazangeres met haar indrukwekkende stem Susanna Foster. De film won 2 Oscars (beste decors en beste fotografie). De Blu-Ray uit het Verenigd Koninkrijk heeft een prachtig beeld en het geluid is zeer goed. Nederlandse alternatieve titel was "Het Spook van de Opera". Zeker genietbaar, maar voor mij blijft de Hammer versie uit 1962 evenwel de beste. Ik ben nu eenmaal een liefhebber van ouderwetse griezelfilms.

Had ook wat meer griezelwerk verwacht, de film heeft prachtige decors en kostuums, maar naar mijn zin té lange operastukken. Claude Rains speelt enorm als altijd en de humor tussen de bariton en de politieinspecteur werkte misschien in de jaren veertig, maar ik vond het nogal klef en geforceerd overkomen. Er werd wel enorm aandacht besteed aan de sets, een grote pluim hiervoor. Denk dat de Hammer-versie me beter zal bevallen. Het origineel met Lon Chaney is me onbekend.

heb die ook in mijn bezit.

Een niet heel boeiende verfilming van het bekende verhaal.

Vooral de vele muziek momenten beginnen naarmate de film vordert heel erg vervelend te worden. Daarentegen staan die in contrast met de goede regie, prachtige sets en het erg goede spel van Rains. Na The Invisible Man weer een erg memorabele rol. Dan is er ook nog Technicolor. Die komt helaas nergens goed uit de verf en zorgt er voor dat het er erg lelijk uit gaat zien. Nee wasniet helemaal mijn ding in deze film.

Verder nog een aantal leuke sterke momenten, waarbij zeker de climax erg goed is. Helaas verder wat oninteressant en begint Phantom of the Opera door de vele muziek/opera behoorlijk op de zenuwen te werken.

De enige uit de Essential (Monster) Collection blu-ray set van Universal die in kleur geschoten is. Dit past wel bij de kleurrijke kostuums die het operahuis sieren. Volgens mij ook zo'n beetje de enige uit de collectie die het accent zo erg op de romantiek heeft liggen.
Vooral de agent en de met hem concurrerende operazanger zijn voor tegenwoordige begrippen behoorlijk stoffige, gedateerde personages.
Het 'spook' komt wel overtuigend over in diens meest iconische uitdossing. De onthulling op het einde mist echter het shockeffect. De make-up is wel goed gedaan, maar gewoonweg niet angstaanjagend genoeg. Dat deden ze in de silent versie een stuk beter als ik de fotos zo zie in het bij de boxset horende boekje.
Voor tegenwoordige begrippen een haast cartooneske vertoning van het klassieke verhaal, maar hij weet hier en daar nog best te vermaken.

Ik denk Universal's slechtste horrorfilm, een verschrikkelijke zit. Ik heb deze klassieker erg lang laten liggen vanwege het onderwerp wat me niet ligt, maar aangezien hij in de Universal Horror box zit en het enige historische waarde heeft moest ik hem toch een keer bekijken. Het is ook de eerste verfilming die ik zie van het verhaal, en ook de laatste.

Ik heb een bloedhekel aan opera. Ik kan er nog steeds niet bij dat mensen hier naar kunnen luisteren, laat staan een verhaal kunnen volgen. De oubollige sfeer is ook een dingetje waar ik maar moeilijk mee kan omgaan. Nu is de film volledig in kleur te bewonderen, waardoor de mottenballenlucht van oude meubels de woonkamer in lijken te komen. De film zit zo vol met lelijke, kitscherige decors dat mijn ogen ervan prikte. Sfeervol, maar alleen voor de liefhebber.

The Phantom of the Opera bevat veel dingen, waarvan horror het minste is. Het gaat vooral om romantiek, gecombineerd met kinderachtige humor. Het spook is verliefd op Christine, evenals de met Zorro-snor beplakte Anatole en Daubert. Vooral die laatste twee zijn daardoor elkaars concurrent en lijken maar niet met elkaar door één deur te kunnen. Ook laten ze elkaar nooit uitpraten. Bij de derde keer rolde ik wederom van de bank van het lachen, maar werd al snel rechtop gebeukt door de luidruchtige operastemmen alsof ze met hun ballen tussen een bankschroef hingen.

Want er is véél opera, het beslaat misschien de helft van de film. Het enige pluspunt wat geluid betreft was de stem van Claude 'Invisible Man' Rains. Fijn om die weer te horen, acteert ook wel redelijk. Het spook is echter een slechte creatie met een wel erg pover masker. Er gaat geen enkele dreiging van uit. Er vallen een paar doden, maar ik heb geen druppie bloed gezien. Jammer dat alles offscreen gebeurt. Nee, dit was eigenlijk stiekem echt helemaal niks.

Ik ga me binnenkort eens wagen aan de Hammer versie met Herbert Lom.

De film mag dan wel Universal's eerste horror film die in kleur werd opgenomen zijn , toch is het juist het horror-gedeelte wat niet goed was. Maar slecht was het niet! Dat kwam vooral doordat het Universal bijna één miljoen US dollar kostte, een flinke som geld voor die tijd. Maar die hoge kosten zie je dan ook terug in de fraaie decors en de kostuums en de "nieuwe" Technicolor methode. De film laat meer een liefdesverhaal zien dan een horrorverhaal waarin de liefde van Erik Claudin (Claude Rains) voor de talentvolle sopraan Christine Dubois (Susanna Foster) onbeantwoord blijft. Een vleugje komedie is in het verhaal aangebracht middels de twee verliefde kemphanen Raoul Daubert (Edgar Barrier) en Anatole Garron (Nelson Eddy) Deze heren proberen voortdurend op dezelfde wijze de gunsten van Christine te winnen wat tot grappige scènes leidt. Het is een bewerking van het gelijknamige boek van Gaston Leroux (1910) en diende als basis voor deze film waarin de operamuziek de bovenhand heeft ten opzichte van de horror. Die toegepaste opnametechniek voor geluid was ook nieuw en leverde een Oscar nominatie op voor "Best Sound Recording". Daarnaast wist de film twee Oscars te verzilveren; "Best Color Cinematography" en "Best Color Interior Decoration". Voor wie van operamuziek houdt, heeft met deze film de tijd van zijn leven. Helaas een ieder ander kan hier veel minder mee uit de voeten. De film is niet slecht maar je moet ,wel echt en liefhebber zijn.

Met afstand de slechtste film uit de 'universal Monsters - box'. Wat een trage en saaie bedoeling. En dan ook nog steeds dat gezing er tussendoor. Nee niks aan. Een half punt voor de leuke docu die er bij zit.

Het spook van de opera wie kent hem niet...toch? Of is dat mijn opvoeding met voornamelijk klassieke muziek en vele concerten van het plaatselijk orkest daar de oorzaak van? Andrew Lloyd Webber was met zijn 1986 versie een onontkoombaar iets tijdens mijn jeugd, en ik moet zeggen dat ik de cd in mijn collectie heb en het boek van Leroux zelf geprobeerd heb, iets is kennelijk wel blijven hangen. Het was vorig jaar dat de Argento versie uit '98 op mijn pad kwam, een succes was dat bepaald niet. Maar deze versie uit '43 wakkerde mijn nieuwsgierigheid toch weer aan ook al krijgt deze ook geen super cijfers.

Toch heeft deze versie wel een bepaalde gunfactor die voornamelijk voortkomt uit de kwaliteit die het geheel uitademt. Het ziet er allemaal mooi en verzorgd uit en deze ingekleurde versie oogt eigenlijk geen moment een film uit '43. Er wordt best aardig geacteerd en de humor rond het tweetal dat naar de hand van Christine dingen is ook best leuk. Daarnaast moeten we niet de oorsprong vergeten rond het spook, Eric in dit geval, met zijn muziek en het zuur. Een intro die lang aanvoelt maar wel nuttig is, iets waar bijvoorbeeld Argento in zijn versie totaal geen tijd aan besteedt.

Minpunten van de film zijn toch de grote delen van opera's en voorstellingen die getoond worden. Uiteraard het hoort erbij maar het slokt wel veel tijd op van een film die al niet erg lang is. Het is pas na 26 minuten dat er echt iets van waarde gebeurt, het ontstaan van het spook in die zin. Waaruit ook al snel de volgende conclusie volgt dat het vooral interessant is als Eric Claudin in beeld is en daar buiten toch al snel de interesse verslapt.

Het mag duidelijk zijn dat deze Phantom of the Opera geen hoogvlieger is, toch scoorde deze film in '43 behoorlijk met Oscars omtrent geluid, kostuums en camerawerk. En ach, het onderbuikgevoel geeft het geheel toch de voordeel van de twijfel. Dus een prima cijfer wat mij betreft voor dit oudje.