Camille (1936)

Garbo is (was) een fenomeen, en buitengewoon mooi - dus het is geen verloren tijd om deze film es te bekijken. Let op haar licht-zweedse accent. Maar ze heeft betere films gemaakt (Ninotchka natuurlijk, waarin ze erg geestig is, en Queen Christina). Cukor was een vakman die wist hoe hij dit soort films moest aanpakken.

Hoewel ik van deze film het meest verwachtte, vond ik dit een grote tegenvaller. Het was niet slecht, maar mijn verwachtingen lagen te hoog. De 1921 versie met Valentino en Nazimova is stukken beter. De film duurde ook gewoon veel te lang, na 70 minuten was ik mijn aandacht echt kwijt.

Ik ben een groot fan van Greta Garbo, maar ik kan niet enthousiast worden over deze film, die volgens velen een van haar beste is. Er zitten een paar mooie scenes in maar als geheel vind ik het een truttige, saaie en langdradige film.
Dan kijk ik liever naar "Anna Christie", "Ninotchka" of Garbo's laatste film "Two-faced woman".

De films van tegenwoordig kunnen toch niet meer tippen aan heerlijke klassiekers zoals deze? Helemaal fantastisch!

De film werd bezocht door Annie in haar film met Warbucks. Ik zou hem graag eens zien.

Garbo oogt in “Camille” meer ontspannen dan ooit in de titelrol, een bijnaam voor de Parijse courtesane Marguerite Gautier die een voorliefde heeft voor camelia’s, ook wel bekend als Japanse rozen. Als courtesane stelt ze haar ‘diensten’ beschikbaar aan rijke mannen, maar door haar kwistige financiële uitgaven werkt ze zich flink in de schulden en is ze voor een belangrijk deel afhankelijk van Nanine [Jessie Ralph], terwijl ze een concurrentiestrijd voert met de manipulatieve Nichette [Elizabeth Allan]. Tijdens een bezoek aan het theater valt Nichettes oog op de steenrijke Baron de Varville [Henry Daniell], maar wanneer ze Marguerite probeert duidelijk te maken wie dat is, valt Marguerites oog op Armand Duvall [Robert Taylor], die al snel oogcontact met haar maakt waardoor ze elkaar kort daarna voor het eerst ontmoeten.

Wanneer Marguerite ontdekt dat hij niet de baron is, vat Armand haar reactie op als een belediging. Maar de twee voelen zich zo tot elkaar aangetrokken, dat ze onvermijdelijk verliefd op elkaar worden. Marguerite blijkt echter ernstig ziek te zijn, bovendien weet Armands welgestelde vader [Lionel Barrymore] van haar schulden. In een confronterend gesprek weet Marguerite hem weliswaar te overtuigen van haar oprechte liefde voor Armand, maar ze beseft zich ook dat een eventueel huwelijk hem financieel zou ruïneren. Kiest Marguerite voor de liefde of offert ze haar geluk op om Armand voor rampspoed te behoeden?
Garbo straalt en schittert de hoofdrol als de charmante, geheimzinnige maar ook diepgevoelige heldin. Een rol die haar, meer dan welke rol ook, werkelijk op het lijf is geschreven. Ralph en Allan gaan heerlijk aan de haal met de knisperende dialogen, maar Garbo blijft ook zwijgend de aandacht van de kijker vast te houden. Henry Daniell is één van de ultieme, maar onterecht vergeten schurken uit de filmgeschiedenis. Liefhebbers van Sherlock Holmes herkennen hem ongetwijfeld als Moriarty in de serie Sherlock Holmes-films uit de periode 1939 – 1946 met Basil Rathbone en Nigel Bruce als Holmes en Watson. Taylor is wat stijfjes als Armand, die wat meer jeugdig elan en een bijpassende naïviteit had mogen uitstralen, maar dat is het enige smetje op deze weelderige productie die eindigt met één van de beroemdste sterfscènes uit de filmgeschiedenis. Eén hint: let op Garbo’s ogen!

Mijn favoriete Garbo-films komen allemaal uit het stomme tijdperk, kennelijk ben ik niet zo dol op haar stem. Camille komt vooral in het begin behoorlijk rommelig over met inconsistente sprongetjes in de tijd en weet ook daarna maar matig te boeien. Van de acteurs maakt Henry Daniell de meeste indruk als superieure graaf, zoals in de scène waarin hij en Garbo hun amorele houding ten opzichte van elkaar weglachen. Jammer dat hij wat naar de achtergrond verdwijnt naarmate de film vordert, de scenes tussen Garbo en Taylor waren vooral saai.