Gothic (1986)

B-O-R-I-N-G

erg zware film. verhaal moeilijk te volgen. zeker de eerste keer. wordt wel beter na een aantal kijkbeurten.
acteerwerk is wel subliem!

Magnifieke Film.Ken Russel leeft zich uit in een vloed van erotiek en angst in een prachtige setting. Cast is van zeer hoog niveau.Denk wel dat deze film echt voor de liefhebbers van Russel is.

is dit een goede film: nee maar wel fascinerend en geflipt met als hoogtepunt de scéne
look into my eyes, look into my eyes

Deze stond al jaren op mijn lijstje van films nog te bekijken en gisteren werd ie dan uitgezonden:

het eerste wat opvalt is dat dit een film is die moeilijk onder een noemer te brengen is. Horror? Drama? Kostuumfilm?

Feitelijk zit er totaal geen verhaal in en zien we alleen maar vijf mensen in een landhuis/kasteel elkaar via verhalen en plagerijen de stuipen op het lijf jagen, waardoor de sfeer steeds onheilspellender wordt en de gemoedstoestand van alle betrokkenen steeds meer achteruit gaat.

Meer is het eigenlijk niet.

Echter door de goede regie, het mooie camerawerk, goede acteerwerk en de vaak sinistere sfeer blijft de film toch ondanks het gebrek aan verhaallijn boeien.
Niet een film om heel vaak te zien, maar zo eens in de paar jaar is ie zeker de moeite waard.
Het is in ieder geval een film, die niet met veel andere films te vergelijken valt, dus origineel zeer zeker.

Ik geef hem een goede zeven, ofwel 3,5 ster.

Gisteren een deel gekeken, Wel weer een echte Ken Russell film met groteske vondsten en spelprestaties. Meneer Russell stoort zich gewoon nergens aan. Een pan van een spartelende vis in een opgedroogd vogelbadje naar een barok landhuis of een aanzwengelpianospeelpop zijn vanzelfsprekende zaken in Russell's universum.
Je zou bijna denken dat iemand als Takashi Miike goed naar zijn films heeft gekeken?

Ik vind het gek (en jammer) dat Russells films geen cultklassiekers zijn geworden.

Ja vreemd, je hoort er weinig over, terwijl hij toch een erg uniek figuur was in de Britse film wereld. Het enfant Terrible van de Britse Cinema, wordt hij wel eens genoemd.

The Devils is wél een film die in het standaard rijtje van de Britse cult films vaak genoemd wordt, als je het mij vraagt. Maar dat Ken Russell daar dan vervolgens achter zit als regisseur is inderdaad denk ik onderbelicht.

Ja, The Devils is een beruchte film. Ik heb er al veel van gehoord (mijn vader heeft hem destijds in de bioscoop gezien), maar ik heb hem jammer genoeg nog steeds niet gezien. De kwaliteit van de dvd schijnt slecht te zijn en heeft geen ondertiteling, en aan downloaden doe ik niet...
Er is / was wel een ongecensureerde 35 mm-print in omloop, hopelijk komt die nog ooit op dvd...

Op de facebookpagina van Criterion kan je zeggen van welke film jij het liefst een geremasterde dvd zou willen, daar hebben al enkele mensen (waaronder ikzelf) deze film genoemd. Maar of dat zin heeft? Ik twijfel eraan...

Ken russell is nou echt iemand van wie er gewoon snel een grote box moet komen van iets van 15 films of zo . Ik heb zo'n 10 titels gezien en ik vind ze allemaal goed. Women in Love vind ik zijn beste.

Maar dit hoort misschien allemaal in het regisseurs topic, want die is nog leeg.

Dat vind ik ook -veruit- zijn beste. Het door mij genoemde Devils juist ronduit stupide.

Women in Love vind ik ook schitterend.

Nou, Russels films staan anders toch behoorlijk te boek als cultfilms.

Ja dat wel, maar Goongumpa had het over cult "klassiekers".
maar goed, dat is ook zo'n vage term, en daar gaat het mij niet echt om.

Het verhaal is zo bizar dat ik er weinig van begreep. Alhoewel verhaal, het was meer een droom/hallicunatie. En alhoewel ik er weinig van begreep werd ik toch gegrepen door de sterke sfeer en het uitstekende acteerwerk. Ook de soundtrack vond ik erg mooi. De paranoia kwam goed over. De angst van de personages voelbaar. Toch vraag ik me af of ik, als ik zelf een paar paddo's ofzo zou gaan slikken of LSD, of ik dan wat meer van het verhaal zelf had begrepen.

Zeer onderhoudende satire op het gotic-horror genre.De cast heeft zichtbaar lol in de over the top gekkigheid waarin Russell ze aanmoedigt.Byron en Shelley worden hier voorgesteld als geaffecteerde clowns,wat ze irl waarschijnlijk qua mens ook waren.Russell maakt mooie plaatjes van de villa diodati(of is het een replica?) en de catchy,campy soundtrack is bijna continu nadrukkelijk aanwezig.
Helaas wil Russell iets te veel met deze film en poogt er ook nog een allegorie van het creatieve proces van te maken,waardoor de film behalve bizar ook wat onevenwichtig is.
Voor de horrorfans:deze fim doet qua sfeer eerder denken aan Scooby Doo of Murder by death dan aan pak em beet the exorcist of Nosferatu.Verder niet aan te bevelen voor wie niets kent van Byron of de Shelleys of voor geheelonthouders.

ik ken saaiere verhalen die beter zijn naar voren gebracht in filmvorm dan dit wandrocht. echt om je nagels van in te scheuren, dit mutilerend stukje film. bah! geef me even de kans weg te lopen.

Als tiener deze film een keer gezien, zo'n 20 jaar geleden, en vond hem toen erg... ja,spannend, eng, fascinerend? Interessant vooral, omdat het geen standaard film is die je in de bios bekijkt waar iedereen het over heeft. Zeker als je als jonge tiener nog zoveel te ontdekken hebt, vooral buiten de mainstream paden.

Enigszins verdorven, creatief, hallucinerend, overdreven dramatisch en intuïtief, maar onsamenhangend, onnozel en doelloos verhaal over religie en seksualiteit. De film is nauwelijks schrikaanjagend en grappig en heeft geen echt plot. Daarnaast zijn de dialogen verschrikkelijk.

De heren en dames zitten te trippen op opiaat, dus erg rechtlijnig hoeft deze film helemaal niet te zijn. Het was leuk meetrippen op deze bokkensprongen makende film.
Erg theatrale composities, soms stijf in scène gezet, veel kikkerperspectieven… het levert een alleszins alternatieve film op en dat kon ik voor één keertje wel heel hard waarderen. Met leuke, wat gedateerde synthesizersoundtrack van Thomas Dolby.

Toch wel lekker weird en sfeervol filmpje van Meneer Russel. Moet het vooral van de surrealistische belden hebben.

3,5

Experimentele horrorfilm over angst en onderdrukte emoties (en daaruit iets creeëren). Het laat zich kijken als een koortsdroom of bad trip, al is de overdaad soms ook erg grappig. Visueel zeer sterk, met talloze buitensporige, originele beelden, zoals je van Russell mag verwachten. De score van new waver Thomas Dolby vond ik niet altijd even geslaagd, leek soms meer iets voor Gremlins ofzo.
Iets meer kennis van Shelley en Byron had de kijkervaring voor mij wellicht nog beter gemaakt.

Net de soundtrack op vinyl gekocht omdat de hoes me aansprak. Mijn eerste indruk als ik de beoordelingen zie is dat ik dat beter niet had kunnen doen. Maarja eens beluisteren en de film opzoeken.

Het jaar zonder zomer 1816, in dat jaar arriveert dichter Percy Bysshe Shelley (Julian Sands) samen met zijn toekomstige vrouw Mary Godwin (Natasha Richardson) en haar stiefzuster Claire Clairmont (Myriam Cyr) bij de villa Diodati aan het Meer van Genève om te verblijven bij dichter en schrijver Lord Byron (Gabriel Byrne). Ook aanwezig is de arts John William Polidori (Timothy Spall). Deze bijeenkomst van literaire bekende zal de geschiedenis in gaan als de geboorte van zowel Frankenstein als ook de moderne vampier. Deze film van de Britse regisseur Ken Russell heeft verder een 'fictief' verhaal maar is deels wel gebaseerd op die bijeenkomst. Vandaar dan ook de naam 'Gothic.' Echter is dit geen makkelijke of rechtlijnige film. Eerder chaotische en het zal absoluut niet iedereen in de smaak vallen.

Enige voorkennis over de histories personages maakt het kijken misschien iets leuker maar is niet echt een vereiste. Wel is het nodig om sterk tegendraadse films leuk te vinden want regisseur Ken Russell doet wat erin hem opkomt en wat hij zelf leuk vind. Dit kan soms Artsy Fartsy (is het niet) overkomen en dat moet je natuurlijk wel liggen! In de hoofdlijn zijn het die vijf karakters die uiteindelijk iets creëren maar verder is alles plot-technisch zo'n beetje losgelaten. Af en toe lijkt het dan ook op experimenteel toneel, terwijl op andere momenten het meer kinds overkomt.

Dit kan ook komen doordat iedereen ook daadwerkelijk aan de laudanum heeft gezeten. Er zijn zoveel rare beelden. De meest bizarre zijn toch wel een harnas dat tot leven komt waarvan tevens de fallus is geharnast, borsten met ogen, een gerecht met rijst en levende bloedzuigers, Een Turkse buikdansende mannequin. Daarnaast zijn er ook de terugkerende elementen van de gotische literatuur te zien; een oud kasteel, verval, demonische (en Byronische) figuren, schedels, stormachtige nachten, bliksem, dromen, voortekenen, en romantische liefde, we zien ze allemaal in cameo's in de film.

De cast met bekende namen speelt erg goed en doen niet voor elkaar onder. Toch is het Timothy Spall die het meest opvalt. Hij maakt optimaal gebruik van zijn kansen om een hysterische, overspannen dokter Polidori uit te beelden die krankzinnig jaloers lijdt onder suïcidale gedachten. De gek onder de gekken. Om deze gekte te completeren is er dan nog de soundtrack van Thomas Dolby. Zijn maffe synthipop past goed bij de verwarde sfeer.

Met een onderwerp uit het begin van de negentiende eeuw, gefilmd op een manier die doet denken aan de flowerpower van de jaren '60 maar die toch overduidelijk uit de jaren '80 komt, weet regisseur Ken Russell een geïsoleerde, opzettelijk clichématige maar wonderbaarlijke gotische wereld te scheppen.Een filmische orgie!

Als laatste nog een klein feitje: Het schilderij dat op de schoorsteenmantel hangt in de logeerkamer, en die in een droom wordt nagebootst in live-actie, is gebaseerd op John Henry Fuseli's The Nightmare

Onlangs leerde ik dankzij Haifa Al-Mansours Mary Shelley (2017) dat we Frankenstein te danken hebben aan een wedstrijdje dat Mary Wollstonecraft-Shelley met Percy Byshe-Shelley, Dr. Polidori en Lord Byron hield, wie het engste verhaal kon schrijven. Ook deze film van Ken Russel behandelt die beruchte avond, toen het beroemde monster werd ‘geboren’. Van deze eigenzinnige regisseur zag ik reeds het indrukwekkende The Devils (1971) en minstens even verontrustende Altered States (1980), ik was dus al op enige waanzin voorbereid. En als bonus een cast met een jonge Miranda Richardson, Gabriel Byrne, Julian Sands en Timothy Spall.

‘Feitelijk zit er totaal geen verhaal in en zien we alleen maar vijf mensen in een landhuis/kasteel elkaar via verhalen en plagerijen de stuipen op het lijf jagen, waardoor de sfeer steeds onheilspellender wordt en de gemoedstoestand van alle betrokkenen steeds meer achteruit gaat’, schreef thunderball in 2009. En meer is het ook narratief gezien ook niet. Maar zoals hij daarna terecht aangeeft, is in de handen van deze cast en crew ook niet meer nodig. De sfeer is weer erg bijzonder. Narcistisch, hallucinant, decadent en gotisch, met een flinke zweem seks, dood, waanzin en verrotting.

Geen regulier horrorfilmpje, maar op zijn tijd vind ik wat van deze onbeschaamde waanzin wel leuk om te zien. Ze laten zich lekker gaan en Russel weet prima hoe hij een en ander in beeld moet brengen.

3,5*

Losjes gebaseerd op een memorabele avond vol poëzie, vertelsels en onbegrijpelijk geblaat aan het meer van Genève waar een bezoek van Percy en Mary Shelley aan Lord Byron uitmondde in het ontstaan van de literaire fenomenen 'gentleman vampier' en het monster van Frankenstein. Om dat stukje geschiedenis uit de mêlee van beeld- en dialogische impressies te filteren, valt overigens niet mee. Het hielp zeer dat ik al op de hoogte was van dit stukje literaire geschiedenis.
Een vreemde film. Een bizarre film. Een moeilijk te vatten film. Lastig om heel duidelijk te zijn in het oordeel. Het is geen goede film. Het is geen slechte film. Het is ook geen hele vermakelijke film. Nou ja, althans niet over de gehele linie.
De film is moeilijk te volgen. Droom en werkelijkheid wisselen elkaar af. De personages laven zich aan alcohol en verdovende middelen. Hun gewaarwordingen zijn obscuur en onbetrouwbaar. Dat zien we terug op het filmdoek. Chaotische taferelen spelen zich er op af. De personages vluchten voor hun innerlijke angsten die in hun met narcotica geïmpregneerde hoofden werkelijkheid worden. Inbeelding of niet? Schilderijen en beelden komen tot leven. Het zijn fantastische hallucinaties die de personages achtervolgen en bedreigen. Er is veel geren en gedraaf. Er is veel gegil en gekerm. Er is veel ongrijpbare dialoog. Veel kleur ook. En natuurlijk veel bizarre shots en kleine intermezzo’s, die ogenschijnlijk los staan van de hoofdlijn (welke lijn eigenlijk?) en de boel nog meer verwarren en de kijker definitief beroven van het laatste stukje vaste grond onder de voeten.
Ladies and Gentlemen, meet Ken Russel!
Het probleem met de film is dat het in de enorme chaos en ontreddering onmogelijk is om uit te maken wat er eigenlijk gebeurt. Vooral erg leuk voor acteurs als Richardson, Byrne en Sands, die zich zichtbaar heerlijk en waarschijnlijk stevig improviserend kunnen uitleven in gekte en waanzin. Het lijkt mij trouwens ook wel eens lekker om dat ongestraft te kunnen doen.
Enkele duistere scènes en een enkel begrijpelijk dialoogje zijn redelijk te plaatsen in een verstandelijk kader. Verder is het gewoon een kwestie van ‘laat maar gebeuren, want elke inspanning om er iets weldoordachts van te maken is tevergeefs’.
Idiotie ten top. Soms leuk. Soms strontvervelend. Soms fascinerend. Soms oersaai.