Shall We Dance (1937)

Heb in het verleden een aantal Astaire/Rogers-films gezien maar deze kende ik nog niet. Toch weer één van de betere. Goeie muziek van George and Ira Gerwhin, zoals "Let's call the whole thing" over de Amerikaanse en Engelse uitspraak van woorden en "Slap that bass" swingt ook lekker. De muziek uit die films heb ik al jaren in de platenkast staan. Alleen die oude plaatjes van Fred Astaire duren maar rond de drie minuten en wat dat betreft duren de dansnummers in de film me vaak toch weer wat te lang.

De film kent dan ook weer de nodige pieken en dalen. Aan het begin maar vooral aan het eind. En de laatste dansscène was me dan ook een afknapper. Moet je van houden van dat ballet, en ik heb het dus niet over kundig maar over fiimvermaak. Verder wel een aardig genietbare film met een aantal vermakelijke scènes, zoals met die hondjes, al waren die met de pop ook grappig. En Edward Everett Horton doet het ook wel leuk.

Ik vond Ginger Rogers toen al een mooie en leuke actrice maar na het zien van deze film is mijn mening nog steeds niet veranderd en ze ziet er prachtig uit in haar steeds wisselende kleding. 3.0

Ge kunt het maar niet bedenken wat Hollywood allemaal bedacht om het duo Fred Astaire-Ginger Rogers op het scherm te brengen.

Nu ook is het plot erg dun en moet het komen van de muziek.

Toch wel merkwaardig dat veel van die songs, die de signature droegen, hier van Gershwin, maar soms ook van Cole Porter of Jerome Kern, wellicht ook Irving Berlin, via de film bij het publiek werden geintroduceerd (soms ging er een Broadwayshow aan vooraf) en Fred Astaire was hierbij een graag gehoorde romantische, soms komische ("They all laughed") uitvoerder.

Die songs werden evergreens. Frank Sinatra bijvoorbeeld zette in de jaren 50 er massaal op de plaat.

Mierzoete, maar toch wel erg fijne klassieker.

https://www.youtube.com/watch?v=zZ3fjQa5Hls

Prachtig.

Vrij routineus gemaakte dansfilm volgens het min of meer geijkte patroon van de Astaire-Rogers films. Niettemin toch wel aardig met als hoogtepunt het duet “Let's Call The Whole Thing Off” en de daaropvolgende rolschaatsscène.

Fred Astaire die danst op de "industrial"-geluiden van de aandrijving van het schip of met als Ginger Rogers gemaskerde danseressen, Let's call the whole thing off met het duo dansend op rolschaatsen (en eindigend met een flinke val op het "gras"), humoristische (of voor de moderne kijker oubollig-komieke) rollen van Edward Everett Horton, Eric Blore (heerlijk fussy-correct) en Jerome Cowan, de luxe van oceaanstomers en chique hotels, en Peter P. Peters uit Philadelphia, PA die het ontroerende They can't take that away from me zingt – elegantie van een paar generaties geleden. "He gives her class and she gives him sex," zei Katharine Hepburn, en zo is het maar net. Eric Blore als Cecil Flintridge: "I'm in JAIL!" Edward Everett Horton als Jeffrey Baird: "Oh that's all right, we don't need you." Prachtig.

Een van de betere Astaire/Rogers films.

Op zich ook één van de langere, wat in vele gevallen niet zo'n geweldig goed teken is. Gelukkig wordt het dansende duo hier bijgestaan door Horton en Blore, twee komische talenten die tussendoor de vaart er goed inhouden en geregeld voor een droog momentje zorgen.

Vooral Horton springt er positief uit, een soort van oude Harry Dean Stanton die een leuk tegengewicht is voor Astaire. Blore moet het meer van de fysieke humor hebben, de scenes waarin de twee elkaar tegenkomen zijn in ieder geval hoogtepuntjes binnen deze film.

Qua dans is het het te verwachten gebeuren, qua muziek wat meer bekendere nummers voor mij. Volgens mij heb ik ze al eerder in films gehoord, al kan het ook dat ze hier ten huize Onderhond ergens op een LP rondslingeren.

't was de laatste film uit de reeks Astaire/Rogers. Een aangenaam duo die veelal dezelfde films maakten, maar daarin ook gewoon best bekwaam waren. Wie iets meer met de mode, muziek en dans van toen heeft, heeft aan deze films erg fijn vermaak, ik kon af en toe vooral genieten van de luchtigheid, de chemie tussen Astaire en Rogers en enkele komische momenten.

2.0*

Hmm met zo'n tekst/commentaar zou je eerder een voldoende verwachten Onderhond (op zijn minst 2.5). Niet dat ik er verder wakker van lig hoor want meer verdient ie ook niet naar mijn mening.

Ik kan er helaas niets van maken. Ja okee het af en toe sfeervolle muziek en de aardige danspasjes. Dat levert hem wat mij betreft nog een 1 op. Maar ik beoordeel hem niet alleen op musical-gebied. Verhaal technisch gezien is het vooral bar en boos. Terwijl je in die tijd nog veel dingen kon verzinnen wat nog niet eerder verzonnen was...

Well, to tell the truth, I don't know you well enough to tell you the truth

Shall We Dance is deel 2 van het trio Fred Astaire/Ginger Rogers films die de zender één besloot uit te zenden dit weekend. Top Hat was in ieder geval een vermakelijke introductie tot het duo en ik was wel benieuwd naar wat Shall We Dance ging brengen. Een film met nagenoeg dezelfde crew (uiteraard Astaire en Rogers in de hoofdrol maar ook Mark Sandrich in de regiestoel) en de schrik zat er een beetje in dat dit wel erg hard op Top Hat ging lijken. Die vrees is terecht blijkbaar.

Maar gelukkig blijft het duo nog vermakelijk genoeg om hier nog een amusante film van te maken. Het mag echter wel duidelijk zijn dat deze op alle vlakken minder is dan bovengenoemde titel. Toegegeven, er zitten nog altijd wel een aantal indrukwekkende scènes in zoals het rollerschaatsen en het dansen in de machinekamer van het schip maar qua plot lag het me gewoon minder en het sleept allemaal ook wel wat te lang door. Vreemd ook dat de speelduur tussen beide films niet zoveel scheelt, had het gevoel dat Shall We Dance een stuk langer was. Ach, dit soort films zie je natuurlijk niet voor het (sowieso al beknopte) plot maar voor de interactie tussen de twee hoofdrolspelers. Astaire en Rogers delen opnieuw een aantal erg geslaagde momenten en ik merk ook dat ik de scènes waar ze samen dansen van een hoger niveau vind dan wanneer Astaire alleen staat te dansen. De climax met de verschillende maskers mistte daardoor ook wat zijn effect bij mij, al komt Rogers natuurlijk op het einde nog op de proppen.

Opnieuw Astaire en Rogers in de hoofdrol, opnieuw Sandrich in de regiestoel maar ook opnieuw Edward Everett Horton en Eric Blore in een belangrijke bijrol. Ze hebben deze keer minder scènes samen en dat is eeuwig zonde aangezien ze gewoon een erg fijn komisch duo vormen. Misschien daarom dat de sporadische momentjes tussen hen beide juist zo leuk zijn (het telefoongesprek wanneer Flintridge in de cel is beland is gewoon heeeerlijk stom) maar voor de rest valt er ook nog wel wat te beleven. Zo is Jerome Cowan als Arthur Miller nog een degelijke straight man en is het momentje waar hij met Petrov samenspant om Jeffrey te laten geloven dat het schip in brand staat een hoogtepuntje. Al heeft dat misschien ook wel iets met die geweldige mimiek van Horton te maken.

Mjah, toch vooral veel meer van hetzelfde. Ik heb dan ook een beetje schrik voor wat The Gay Divorcee gaat brengen maar misschien waren de ideeën toen nog frisser aangezien het toen nog maar de 2e samenwerking tussen dit duo was. Shall We Dance daarentegen is de 7e in 4 (!) jaar tijd. Dan begin ik al meer te snappen dat de films zo op elkaar lijken. Wordt (bij leven en welzijn natuurlijk) vervolgd morgen!

3*

Muzikaal is dit de beste van alle Fred-en-Gingers. George Gershwin combineerde elementen van klassiek en jazz, en schreef enkele tijdloze liedjes, met name They Can't Take That Away from Me en Let's Call the Whole Thing Off. Na dat laatste volgt de beroemde rolschaatsscène. Tapdansen wordt gecombineerd met klassiek ballet. Op het schip beginnen ze te dansen op het ritme van de machines. De choreografie van Hermes Pan ziet er geweldig uit.

De intrige is dezelfde als altijd, met Ginger die moeilijk te krijgen is maar na een hoop misverstanden bezwijkt. Edward Everett Horton heeft een paar kostelijke scènes. Ook een witte terriër heeft een bijzondere rol als Gingers gezelschapsdier.

Fred Astaire ziet er galant uit, eerst met smoking en gepommadeerde haren, dan met een fedorahoed. Ginger Rogers draagt sierlijke, lange jurken van Irene Lentz, een beetje bont en blinkende juwelen. Op romantische momenten komt ze in close-up met een gaasfilter. Decors in artdécostijl bevatten plantaardige en asymmetrische vormen. Er zit ook een flipboekje of folioscoop in.

Zeer matige romantische komedie/musicalfilm die meer een dansfilm is. De beeldkwaliteit van de dvd (Fred &

Ginger collection) is zeer goed, alleen hier ook weer de muziek/zanggedeelten zijn harder dan de rest van de film. Astaire zingt uitstekend en Ginger zingt ook niet zo slecht zoals solo bij They all laughed wat een hoogtepunt is net als de scènes met de hondjes en het rolschaatsgedeelte, Let's call the whole thing off.

Gedateerde studiofilm met hier en daar wat leuke humor en goede liedjes al is Slap that bass beter op de plaat dan in de film. Ginger wordt mooier naarmate de film vordert.

Het hoogtepunt vormt (zoals hierboven al eerder gezegd) de parkscene met de rolschaatsen en ook nog wel enkele grappige scenes op het cruise schip , voor de rest wel redelijk vermakelijk maar geen topper .