Seven Brides for Seven Brothers (1954)

ben niet zo gek op films waarin gezongen en gedanst wordt maar deze was erg leuk

Hij was best wel aardig. 3*

Nooit geweten dat schuurfeesten zo spectaculair konden zijn Prachtige dansscene en vechtpartij! Voor de rest wisselende muziek en wel vermakelijk. 3 sterren

Geen saaie film, toch wist de prent mij enkel te boeien op de dansconcurrentie.

Keel beter dan in Dallas!

Leuke film met goede muziek.
Verhaal is appart en goed gebracht.

3,5 ster

A wonderful, youthful, lovin', kissin' musical about seven stolen sweeties and their shotgun weddings

Op de digitale zender TCM zenden ze het meeste van de tijd films uit de oude doos uit. Ik kende Seven Brides for Seven Brothers wel van titel maar toen ik aan mijn moeder vroeg of ze de film kende schoot ze in de lach en zei ze dat ze deze film wel wou mee zien, iets wat niet zo heel veel gebeurt. Zo gezegd, zo gedaan dus hebben we hem op deze sneeuwwitte Valentijnsdag de film maar opgezet.

Op zich heb ik wel een zwak voor dit soort feel-good films en bij Seven Brides for Seven Brothers is dit niet anders. Het verhaal zit origineel in elkaar maar het is vooral de choreografie die deze romantische komedie de moeite waard maakt. Er zijn dan ook twee scènes die met kop en schouders boven alles van de film uitstekend. De eerste is de dansscène waar de 6 broers elke andere man op het feest de loef afsteken met hun acrobatische kunstjes. Geweldig om te zien hoe lenig en hoe sterk de acteurs en actrices op elkaar zijn afgespeeld. De tweede scène is het bouwen van de schuur. Op zich iets minder spectaculair dan de dansscène maar nog altijd wel zeer leuk om te zien, vooral wanneer het dan uiteindelijk toch tot een gevecht komt waarin de broertjes zwaar ass kicken. Het is en blijft heerlijk om te zien hoe de Pontipees gewoon iedereen een serieus pak rammel geven. Stanley Donen slaagt er dan ook wonderwel in om met een klein gegeven de film interessant te houden. Nergens krijg je het gevoel dat de film saai wordt maar blijft het allemaal wel zeer vermakelijk. Alleen over het einde ben ik iets minder te spreken. Niet dat het een slecht einde is maar het kwam mij allemaal iets te abrupt, het had echt geen kwaad gekund mocht de film nog een 10 minuten langer hebben geduurd.

Wanneer je een hele familie wilt voorstellen moet je acteurs hebben die op elkaar lijken, vooral als het allemaal broers horen te zijn. Ik had dus wel wat schrik dat dit niet het geval ging zijn maar niets was minder waar want de broertjes trekken zo hard op elkaar dat het zelfs bij vlagen ontzettend moeilijk is om ze uit elkaar te houden. Allemaal hebben ze het typerende rosse haar en baard, al wordt die baar er wel vrij vroeg in de film afgeschoren. Ik vond het ook wel origineel om het alfabet te volgen. Howard Keel is als oudste broer goed gecast maar het viel me wel op dat hij precies nogal een Errol Flynn look-alike was. Hij had trouwens ook niet misstaan in de rol van Adam. De rest van de broers zijn eigenlijk allemaal van hetzelfde niveau als Keel, al zijn er natuurlijk wel een aantal die meer screen time krijgen dan ander. Zo zie je niet veel van Ephraim maar dat kwam waarschijnlijk ook wel doordat Jacques d'Amboise nog onder contract stond met het ballet van New York. Ik vond het niet erg want er waren genoeg andere broers die leuk waren om te zien, mijn favoriet was dan toch wel Frank. Ik vind het altijd wel leuk dat iemand constant wilt knokken. Langs de mannelijke kant wil ik ook nog wel even Gideon vermelden, de benjamin van de familie. Eén van zijn eerste rolletjes terwijl hij later roem zou vergaren door de rol van Dr. Jacoby in Twin Peaks. Seven Brides for Seven Brothers heeft dus een hoog testosteron gehalte maar tussen al dit mannelijk geweld vinden we nog één sterke actrice, Jane Powell. In Royal Wedding was ze al wel de moeite, al was die film gewoon slecht maar hier slaagt ze erin om haar personage te laten uitblinken tussen al deze mannen. Het is sowieso al amusant om te zien hoe zo'n frêle jong ding zich weet te handhaven tussen al dat manvolk. De rest van de cast is zeker ook niet slecht maar de show wordt toch gestolen door de zeven broers.

Uiteindelijk is Seven Brides for Seven Brothers een ontzettend vermakelijk filmpje geworden dat vooral door de uitstekende choreografie en lekkere nummers de moeite waard is. Jammer dat je dit niet in België tegen komt op DVD want anders zou ik hem zo meepakken.

4*

Een film waar je tegenwoordig niet meer mee aan zou kunnen komen zetten, omdat het verhaal gewoon echt niet meer van deze tijd is. Je merkt het nog niet aan de plotbeschrijving hierboven, maar er is een reden waarom Seven Brides for Seven Brothers altijd een geliefde film is geweest bij feminismestudies als een voorbeeld van (onbewust) vrouwonvriendelijke films: de Pontepeebroers gaan uiteindelijk over op kidnapping van de vrouwen van hun dromen en na een korte periode huilen vallen ze natuurlijk als een blok voor de mannen, zelfs al wordt er totaal geen aandacht besteed aan die ontwikkeling. Het is een erg ouderwets beeld van man-en-vrouwrelaties, inderdaad, maar evengoed blijft het zo zijn charmes hebben en juist die relaties worden met veel humor bekeken, alsof de makers wisten dat ze een belachelijk plot hadden. Hoe dan ook, het was een veel leukere film dan ik verwacht had.

Het beste was met afstand dat bal waarin de zes vrouwloze broers tegen andere mannen in dansvorm strijden om de aandacht van zes vrouwen. Deze dansscène is bijzonder indrukwekkend en zit vol met knappe atletiek en geweldige choreografie. Ik weet zelfs niet of ik überhaupt ooit zo'n meeslepende dansscène in een film heb gezien. Het is zelfs zo geniaal dat de rest van de film er wat flets bij afsteekt. Er zit genoeg humor in om de boel fris te houden en de acteurs en actrice hebben een hoop charme, maar het plot is te belachelijk voor woorden en ook ondermijnen de teksten van de liedjes soms de goede regie en choreografie van de musicalscènes (het beste voorbeeld is het nummer Lonesome Polecat, visueel knap gedaan, maar qua zang te overdreven en de tekst is lachwekkend slecht). Wel moet ik toegeven dat de liedjes hier bijzonder knap verweven werden met het verhaal, zonder dat het ooit als een onderbreking aanvoelde. Ik las dat Seven Brides op dat geboed vrij innovatief was voor die tijd. Hiervoor maakte Donen met Gene Kelly nog Singin' in the Rain, waar nog vaak naar een excuus gezocht werd in het plot voor een liedje of een dansje. Dat gebeurt hier helemaal nooit.

Dus het is een wat wisselvallige film. Niet alles komt even goed uit de verf en het doet vaak wat gedateerd aan, maar tegelijkertijd bevat de film één scène die gewoon door iedereen gezien moet worden en is het gewoon door zijn enthousiasme een zeer vermakelijke film om te kijken. Niet het grote meesterwerk onder de musicals, maar verdient iets meer aandacht hier op MovieMeter.
3,5*

Een heel opgewekte film, uitermate geschikt om een wat treurige bui te verjagen. Het verhaal stelt niet zo veel voor, maar de muziek en vooral de dansscènes zijn heel mooi. Dat geldt met name voor het in alle opzichten spectaculaire ballet bij het bouwen van de schuur. Bovendien hebben Howard Keel en vooral Jane Powell allebei een heel mooie stem.

Ik heb lang moeten zoeken naar deze film, waarvan ik nog wist dat ik hem bij de eerste keer kijken heel mooi had gevonden. Ik ben blij dat ik de film uiteindelijk gevonden heb, want het is een bijzonder aangename film, waar je echt vrolijk van wordt.

Bij de titel Seven Brides for Seven Brothers dacht ik aan de zeven dwergen van Sneeuwwitje. Beetje vreemde associatie wellicht, maar de film had wel iets Disney-achtigs. Het is erg kitscherig en idyllisch allemaal Een beetje achterhaald ook met het schaken van vrouwen om zeven broers maar te voorzien van een vrouw . De liedjes en de choreografie zijn echter nog wel okee om te horen en te zien. Een schamele voldoende geef ik maar.

Seven Brides for Seven Brothers is een titel, die ik best weleens voorbij heb zien komen. Ik moest altijd denken aan Seven Samurai, vooral ook omdat die film uit hetzelfde jaar komt. Met het jaar en het aantal zeven houden de vergelijkingen echter ook wel snel op. Dit is meer een musical in een western-achtige setting, met een ietwat gedateerd verhaal.

Ik heb niet staan juichen bij het zien van deze film. Ik ben niet zo van de musical en ik vind het al helemaal niet passen bij een western. De stoere, woest kijkende cowboys, de shootouts en andere van dat soort zaken, die je normaal gesproken in een western mag verwachten, zijn hier niet of nauwelijks aanwezig. Logisch natuurlijk, aangezien de nadruk op de muziek ligt, maar ik vind het niet zo passen en geeft het hele gebeuren hier iets flauws mee. Hoewel de muzikale intermezzo’s nogal matig van kwaliteit zijn, vond ik de humor en de vrolijke kleuren dan weer wel redelijk goed gedaan. Het fleurde de boel bij tijd en wijle wat op. Ook wordt het op het einde zowaar nog enigszins romantisch.

Maar fan zal ik hier nooit van worden. Het idee was voor die tijd misschien aardig, maar verder is het allemaal redelijk gedateerd, met matige muziek en een achterhaald verhaal. De humor en de kleurrijke setting zorgde er gelukkig voor dat het nog enigszins de moeite van het kijken waard was.

2,0*

Eigenlijk raar dat deze film twee jaar na Singin' in the Rain uitkwam, want ik vind het op alle vlakken een stap terug. De aanwezigheid van Gene Kelly in een film als dit is blijkbaar nogal een bepalende factor (voor mij), want veel vond ik er nu niet aan.

Dat lag overigens ook echt aan het oubollige thema. Het heeft niet zoveel zin om feministisch te doen over een musical uit de jaren '50 die zich afspeelt in de 19e eeuw, maar de boodschap 'ach, als je een vrouw kidnapt of onder valse voorwendselen mee naar huis neemt, don't worry, op den duur valt ze toch wel voor je', vond ik nogal een storende. De film doet wel alsof het hier tegen ageert en bijzonder vrouwvriendelijk is, maar laten we eerlijk zijn, dat is het niet. Alle vrouwen blijven toch weeklagende mutsen die afhankelijk zijn tot en met, en uiteindelijk, met pappies goedkeuring maar wat blij zijn te kunnen trouwen. Blegh.
Goed, dat kan je een film uit die tijd niet echt aanrekenen, maar ergeren deed het me wel (en nu ben ik van mezelf trouwens totaal niet overdreven feministisch aangelegd).

Ook de rest kon me maar weinig bekoren. Die klassieke zang waarin ze telkens uitbarsten is ook al té ouderwets naar mijn smaak (toch typisch dat die manier van zingen uit die tijd beduidend anders was dan musicalzang anno nu), en ook het fysieke van al die gevechten en alle strapatsen van die vervelende over-gechoreografeerde zeven broers werd al vrij snel behoorlijk vervelend.

Blijft over de prima vertolking en charme van Jane Powell en slechts één dansscene die eruit springt. Echt te magertjes hoor.

2*

Teleurstelling. Het verhaal is stupide en de liedjes weinig bijzonder. Bovendien zijn de acteur weinig overtuigend. Het is wel vrolijk en kleurrijk en de ontvoering was wel grappig. Toch viel het me erg tegen, toch wel een klassieker. En dat van Stanley Donen. 2,5 sterren.

Howard Keel op zijn best. Ik ken hem vooral van films als Kiss me Kate en Showboat, films die ik vroeger bij mijn grootouders zag. Deze Seven Brides for Seven Brothers vond ik het leukst, minder zoetsappig dan Howard Keel's andere films en de acrobatische dansen van de zeven broers vond ik ook wel leuk om te zien. Milly is een soort Sneeuwwitje die de zeven dwergen... ik bedoel broers, wil veranderen in gentlemen zodat ze een vrouw kunnen vinden.

Soms sta ik er na al die tijd, alsnog een beetje versteld van wat ik soms leuk vind.

Niet dat ik nooit geniet van een musical (dat gebeurt wel vaker), maar van specifiek deze had ik het niet zozeer verwacht gezien het onderwerp. In het begin zat ik er weliswaar niet meteen in, al heeft Keel inderdaad een prettige stem. Maar langzaamaan begon het me steeds meer te vermaken en tijdens die Barn Feast scène zat ik met een grote glimlach én grote ogen van verbazing te kijken. Ik denk toch dat het zien van meer musicals ook langzaam de manier heeft veranderd hoe ik ernaar kijk, en niet in de laatste plaats, de mate waarin ik er open voor sta.

MGM had niet zoveel verwachtingen van Seven Brides, en zette zijn fiches (en budget) in bij Rose Marie (1954) and Brigadoon (1954). Zonde, want dit ontnam Stanley Donen de mogelijkheid om op locatie te schieten. En die geschilderde achtergronden zijn toch niet hetzelfde als het echte werk. Andermaal jammer omdat Seven brides het grotere succes bleek te zijn. Maar dan nog, in de kunstmatigheid die het genre wat eigen is, is het geen dealbreaker.

De film zakte voor mij na die Barn scène wat in, maar alsnog levert Donen hier een hele puike musical af. En ja, zelfs terwijl het niet serieus is bedoeld, is de film uiterst geschikt als voer voor discussies in feminisme en genderstudies.

3,7 *