They Drive by Night (1940)

Bijna perfect drama dat op het einde net ietsje te kort door de bocht gaat (o.a. rechtbankscene). Maar wat een geweldige acteerprestaties en wat een prachtige regie. Raoul Walsh trekt de kijker met een ongelofelijke doelmatige regie het verhaal in, dat aan alle kanten swingt. Veel verschillende settings die in hoog (maar niet te snel, zie bv. het ook erg goede The Thin Man) tempo voorbij trekken. Alle acteurs zijn top, maar Ann Sheridan en Ida Lupino stelen de show. Lupino zorgt voor drie, vier kippevelmomenten die op perfecte wijze door de regie worden gevat. Dit verhaal had zo makkelijk (99 van de 100 keer) een afgezaagd verhaal kunnen worden over de tegenstelling tussen arbeiders en werkgevers, maar door een zeer geslaagde casting en uitgebalanceerde karakters vervalt het verhaal nergens tot onnodig effectbejag of goedkoop inspelen op het gemoed. Top.

Voorlopig de minste film die ik heb gezien van Walsh.

Zeker niet zo goed als Walsh' zijn meesterwerk "White Heat" en ook minder dan "The Roaring Twenties" en "High Sierra". De cast met Raft, Bogart, Sheridan en Lupino doet het wel leuk, maar echt bijzonder wil het maar niet worden. Lupino maakte op mij nog de meeste indruk.

3*

Zou hier het Grindhouse-idee begonnen zijn? De film wil het zelf misschien niet toegeven, maar stiekem is dit gewoon twee films in een. De eerste drie kwartier krijgen we een maatschappelijk drama voorgeschoteld over twee vrachtwagenchauffeurs (Raft en Bogart) die onder barre omstandigheden financieel het hoofd boven water proberen te houden. Maar na 3 kwartier komt er héél abrupt een soort van einde aan dit verhaal en stappen we ineens een heuse film-noir binnen met typisch plot. De twee hoofdpersonen van deel 1 worden gedegradeert tot bijrollen (Bogart krijgen we zelfs nauwelijks nog te zien) en Ida Lupino, die nauwelijks in de eerste drie kwartier zat, neemt het over. Weg drama, enter misdaad. God mag weten waarom er voor zoiets geks gekozen is. Het werkt niet echt goed voor het eerste verhaal, waarbij ineens een hoop plotonderdelen stil vallen.

Dat is jammer, want verder is dit een prima film met een zéér indrukwekkende Ida Lupino. Ik kende haar alleen van naam en vooral als een van de eerste vrouwelijke regisseurs, maar wat kan ze goed acteren. Raft is goed, niet meer dan dat. Bogart is prima op zijn plek als goedzak, maar zijn rol blijft uiteindelijk wat te ongebruikt. Ann Sheriden krijgt aanvankelijk veel goede scènes waarin ze uitstekend speelt, maar haar rol verdwijnt na een half uurtje een beetje uit het zicht.

Verder genoeg goede scènes voor een goede score. Zeker het tweede verhaal is zeer vermakelijk. Maar als het gewoon twee films waren geweest die volledig uitgewerkt waren dan hadden ze misschien beiden 4* gehad. Nu wordt het 3,5*.

Wel een beetje vreemd dat deze film ons probeert wijs te maken dat vrachtwagenchauffeur het meest gevaarlijke beroep ooit is. Als de mannen weer wegrijden reageren hun vrouwen alsof hun echtgenoten in het leger erop uitgestuurd zijn om over een mijnenveld te gaan rennen of zo. Iedereen lijkt te denken dat als je vrachtwagenchauffeur bent je gewoon ernstig móét verongelukken. Flauwekul in mijn ogen.

Ik vind de 'They Drive By Night' DVD tov vele andere DVD's erg prijzig, zowel de R-1 als de R-2 release. Komt dat soms vanwege naam H. Bogart en/of top-cast?

They Drive by Night is wederom een prachtige filmklassieker van Raoul Walsch die ik persoonlijk ongeveer even goed vind als High Sierra maar die het misschien net niet haalt bij The Roaring Twenties. De film kent een eigenaardige mix van tragedie, drama, komedie, misdaad en ook een beetje romantiek.

Je krijgt gedurende de eerste helft van de film het verhaal te zien dat begint met twee truck-chauffeurs die het willen maken in hun branche door ontslag te nemen bij hun oude werkgever. Wat daarna komt is iets helemaal anders, zo schakelt de film over naar een intens liefdesverhaal waarin misdaad en drama centraal staan. Op zich is die omschakeling goed gelukt, al is het wel jammer dat men het personage Paul Fabrini (gespeeld door Humphrey Bogart) bijna weglaat uit het verhaal terwijl het er in het begin nog naar uitzag dat hij mee de hoofdrollen deelt. Maar George Raft zette zijn hoofdrol zeker zo schitterend neer als de sypathieke truck-chauffeur die zijn geluk weet te maken. Hetzelfde kan gezegd worden over Ida Lupino die haar rol ook indrukwekkend neerzette als jonge, getrouwde vrouw die steeds meer geobsedeerd geraakt door Joe Fabrini (George Raft).

De cast was dus schitterend en het verhaal was wat eigenaardig maar daarom nog niet slecht. Verder ook nog een (kleine) vermelding voor de effecten en het camerawerk / montage. Want alles werd mooi in beeld gebracht, zo hing de camera dikwijls ter hoogte van de banden van de vrachtwagen of werd een telefoongesprek leuk in beeldgebracht door het scherm te splitsen (zodat de twee zichtbaar waren) d.m.v. een elektriciteitspaal.

Een aardige drama uit de vroege jaren '40.

3.5 sterren

Matige, langdradige 1e helft en matige performances, op die van Ida Lupino na, geweldig. Zodra Ida verschijnt lijkt het wel (in positieve zin) een andere film. Desondanks begrijp ik de hoge waardering niet. Ook de docu. op de DVD kan daar niets aan veranderen.

IMDB * 6/10.

Leuke film uit de oude doos. Prima spanningsverloop. Naast het uitstekend uitgewerkt verhaal krijg je ook een mooi sfeerbeeld uit die periode. 3,5*.

Humphrey Bogart eist voor éénmaal de hoofdrol niet op in deze zeer goede (passionele) film en laat deze waarnemen door een uitstekende George Raft. Ook Ida Lupino blinkt uit in deze film, met een degelijk gebrachte verhaallijn, knappe dialogen en die alleen maar naar het einde toe wat overhaastig te werk gaat. De psychische toestand van één der hoofdpersonages wordt op een verrassende, niet voorbereide manier naar voren geschoven en het slotproces heeft zeer weinig inhoud.

Maar goed, stappen we daar over, dan hebben we een goed werk uit de early-fourties gezien.

George Raft en Bogey tesamen , topklasse

Alhoewel ik Bogey de absolute topakteuraller tijden vind kan hij hier niet boven George Raft uitkomen

een aan te bevelen film voor wie van de golden hollywood years houdt

Ik denk dat het niet overdreven is. Als je Dassin's Thieves Highway ziet, krijg je ongeveer hetzelfde idee, weinig loon, lange dagen, in slaap vallen, etc. Het waren erg andere tijden toen. Werkomstandigheden zijn niet meer te vergelijken met nu. Bovendien zijn beide broers wildcard rijders. Dus niet aangesloten bij de Teamsters, wat ietsje betere werkomstandigheden zou bieden denk ik zo. Hier meer info over 40-ies & work: Link Truckers staan in de US nog steeds in de top 10 van gevaarlijk werk...

Fijne film dit, mooie balans tussen humor en drama. De ene na de andere one liner knalt over het scherm

Nogal onevenwichtige film over vrijbuiters in de Amerikaanse transportsector tijdens de Grote Depressie. Het eerste deel van de film heeft nauwelijks iets van doen met het tweede deel, waarin Ann Sheridan (toch goed op dreef als barmeid) en Humphrey Bogart nog amper in beeld komen. Wat Bogart betreft is het overigens niet zo verwonderlijk dat hij niet meer dan een bijrol heeft, want hij moest toen nog aan zijn gloriejaren beginnen.

Het verhaal van het tweede deel is totaal anders, maar niet per se beter. Een geraffineerde Ida Lupino trekt daarin als manipulerend kreng alle aandacht naar zich toe. Dat gaat ten koste van de als acteur vaak ondergewaardeerde George Raft, eigenlijk de enige constante factor in deze film.

Ik kan over het geheel niet erg enthousiast worden, maar dat heb ik helaas wel vaker bij films van Raoul Walsh.

Early to rise and early to bed, makes a man healthy, but socially dead

Er is een tijd geweest dat ik echt fan was van Raoul Walsh en actief op zoek ging naar zijn films. Dat was in een periode waarin ik voor het eerst James Cagney leerde kennen (hun samenwerkingen behoren vaak tot het beste wat regisseur èn acteur in hun oeuvre hebben gemaakt) maar de liefde koelde op den duur wat. Dat lag misschien ook wel aan het feit dat ik niet meer zo makkelijk iets van Walsh vond en indien dat toch eens gebeurde, dan viel de film wat tegen. Op hoop van zegen dan maar met They Drive by Night.

De 8e film die ik van de regisseur zie (wat eigenlijk echt maar een fractie is aangezien de man in totaal meer dan 70 films regisseerde) en opnieuw één van de betere. Meer zelfs, het is dat de Cagney samenwerkingen wat verder weg zitten in mijn geheugen, want anders zou ik dit wel eens een eventueel hoogtepunt willen noemen. Het interessante is dat Walsh er in slaagt om de film geleidelijk aan te laten evolueren van een sociaal drama waarin de heikele situatie van vrachtwagenchauffeurs aan de kaak wordt gesteld naar een heuse film-noir met een killervamp in de hoofdrol. Klinkt behoorlijk onevenwichtig, maar het werkt eigenlijk perfect. De film houdt er hierdoor ook een bijzonder hoog tempo op na, zelfs al verdwijnen sommige personages zoals Paul bijna geruisloos uit de film, en de climax is werkelijk heerlijk te noemen. Lana die maniakaal 'The doors made me do it! The doors made me do it!' uitroept.. Het galmde nog urenlang na in mijn hoofd.

Dat niemand er eerder op het idee is gekomen om van George Raft en Humphrey Bogart broers te maken! Raft maakte in zijn carrière vaker slechte keuzes met betrekking tot het kiezen van rollen (hij liet onder andere High Sierra, The Maltese Falcon en Casablanca schieten. Allemaal rollen die uiteindelijk ironisch genoeg naar Bogart zijn gegaan waarmee die een heuse klassiekerstatus wist te verzilveren) en de combinatie met Bogart spat werkelijk van het scherm af. Dit is toch ook Bogey op zijn best vind ik. Kleinere rolletjes waar hij mee kan steunen op andere acteurs. Als hij de hoofdrol speelt, dan geraak ik hem toch wat sneller beu. Goede bijrollen ook nog van Ann Sheridan, die als liefje van Joe een vrouw met ballen is, en Ida Lupino, die het tweede deel van de film compleet naar zich toe trekt.

Tof! Krijg meteen weer zin om wat meer van Walsh te gaan zien. Zijn vorige Bogey samenwerking (High Sierra) vond ik niet zo schitterend, maar Northern Pursuit met Errol Flynn lag me dan wel weer goed. De volgende in rij zal dan ook They Died with Their Boots On (magnifieke titel ook) worden, benieuwd wat dat gaat geven. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

4*

Bogart rijdt bij ons tweemaal uit op 05+15.09.2019 CINEMATEK - Programma - They Drive by Night

Heerlijk om George Raft en Humphrey Bogart aan het werk te zien als broers. Niet eens in de misdaadbranche maar als truckers die knokken voor hun bestaan. Daarmee kon deze film voor mij al niet meer stuk eigenlijk. Uiteindelijk speelt Bogart hier duidelijk de tweede viool. In die tijd was George Raft nog top of the bill maar het zou niet lang meer duren voor Bogart dat van hem overnam onder meer door een aantal verkeerde keuzes van Raft (zoals hier op het forum al aangehaald). En dit duo wordt dan ook nog aangevuld door de stralende Ann Sheridan en de altijd scherp ogende Ida Lupino.
Raoul Walsh slaagt erin om dit misdaaddrama op een degelijke manier neer te zetten en dat zonder tierlantijntjes. Vooral moet de film het hebben van heel leuke spitse dialogen - de invloed van screwball laat zich zeker gelden. Verder is ook de psychologische toestand van Ida Lupino naar het einde toe een thema, met insteek van een onderliggend vers trauma. Psychologie en spitse dialogen zijn toch twee elementen die nadien ook belangrijk zouden worden in de film noir. Dus niet heel verwonderlijk dat deze film - binnen de halve misdaadsetting - soms ook wel bij het genre wordt gerekend. Sommige wendingen in de film moeten met een korrel zout worden genomen, maar al met al is dit toch een entertainend werkje. Voor Warner Bros een typisch working class verhaal waarin de protagonisten zich opwerken op de sociale ladder.

Deze film blijkt toch anders dan ik dacht, Ik wist alleen dat het over vrachtwagenchauffeurs zou gaan en dan denk ik aan iets als Thieves Highway maar dat is het niet. De film is noir, maar een meer een sociaal drama-achtige versie en veel minder een misdaadfilm. En omhoog gehaald door vier sterke rollen. Vooral Raft is erg goed. Lupino als femme fatale brak met deze film door. Voor Bogart was het een stap richting het sterrendom. Sheridan speelt ook geweldig, maar net zoals Bogart wordt zij in de tweede helft niet echt meer gebruikt En daarmee komen we ook bij het minpuntje van deze film: de twee helften sluiten niet helemaal op elkaar aan.

Amper een jaar later volgde High Sierra, een film waarin Bogart de hoofdrol kreeg en weer met Lupino te zien was (in die film nog een tandje fijner dan hier) weer onder regie van de betrouwbare Raoul Walsh.

Goeie film over twee broers die samen een vrachtwagen hebben en geld verdienen met transport. De eerste helft gaat vooral over het bestaan als vrachtwagenchauffeur destijds. De tweede helft is wat meer plotgedreven. Hierdoor mist de film soms wel wat richting. Wel onderhoudend omdat er genoeg gebeurd en ook de cast doet het prima.