The Barefoot Contessa (1954)

De combinatie Mankiewicz, Bogart en Gardner zou vuurwerk op moeten leveren, maar doet dat niet. Veel te lang en met een gebrek aan verhaal, oftwel een Bogart die je zo over kan slaan.

1,5*.

Andere poster.

niet helemaal perfect, helaas. Maar niet elke film van een meester kan een meesterwerk zijn. Wel is het mooi om te zien hoe de cariere van een Hollywood-ster ontleed wordt (volgens Mank zelf zijn de karakters van de film gebasseerd op het leven van Rita Hayworth). Van haar ontdekking tot haar ondergang. Zeker haar ontdekking is geweldig, en laat ons gelijk weten dat dit een lastige vrouw is om te leren kennen. We krijgen vanalles te horen; haar aankondiging, muziek, applaus, en gejoel. Maar van de vrouw zelf krijgen we geen seconde te zien. Gelukkig komt ze later wel veelvuldig in beeld, en is het genieten. Naast die ene hele grote is het Ava Gardner die straalt, en de hele film haar kwaliteiten tentoonstelt. Of ze nu op haar blote voeten door Spanje dartelt, in een zigeunerkamp aan het dansen is, of met een multimiljonair op een jacht aan het zonnebaden is (de mannen op het scherm waren niet de enige met hund mond open). Ik ben benieuwd of deze film nog van enige invloed geweest is op Scorsese's Casino. Ook al zijn Gardner's intenties compleet anders dan die van Stone in Casino, leek er toch enige gelijkenis in de relaties. Maar misschien zie ik nu dingen die er niet zijn.

Verhaal technisch is het best saai en de film duurt ook te lang. Maar hoe mooi is het wel niet om Bogart en Gardner in een film te zien? Nou, heel mooi! Scenes die mij bij staan zijn die waarin Gardner de trap oploopt na het zwemmen en die waarin ze danst met de zigeuners. Tevens de eerste Bogart film die ik op het witte doek heb gezien.

Ga je mond spoelen! Deze film is echt een pareltje, met Bogart in een prachtige rol. Ik had 'm blind gekocht nadat ik zeer recent al twee geweldige Mankiewicz-films zag (Sleuth en A letter from three wives), en ik heb er geen moment spijt van! Een prachtig en tragisch verhaal over een intrigerende vrouw, door Mankiewicz op intelligente wijze verteld vanuit het oogpunt van drie verschillende mannen die haar van dichtbij meemaakten. De dialogen zijn prachtig, en dan natuurlijk vooral die tussen Bogart en Gardner. Feilloos geregisseerd, een tijdloos meesterwerk wat mij betreft.

Geweldige Gardner en Bogart, alleen de film duurt te lang en sommige scenes zijn behoorlijk saai mede door te veel tekst.

18 jan. a.s. van 01.05-03.10u. op de ARD!

Mijn eerste kennismaking met Bogart in kleur.

Zoals Gilda dat is voor Rita Hayworth, is dit naar mijn mening de ultieme film van Ava Gardner, deels geïnspireerd door gebeurtenissen uit zowel haar eigen leven als ook uit het leven van Hayworth. Net als laatstgenoemde heeft Ava Gardner het nooit moeten hebben van haar acteertalent, maar van haar sexy uitstraling en die is in deze film, waarvan zij het stralende middelpunt is, overvloedig aanwezig. Dat is ook de voornaamste verdienste van deze film, die lang niet het niveau haalt van andere films van regisseur Mankiewicz. Daar kan zelfs Humphrey Bogart weinig aan veranderen, mede door het feit dat hij eigenlijk niet veel anders te doen heeft dan af en toe wat commentaar leveren.

Humphrey Bogart en Ava Gardner samen, klinkt op papier niet minder dan fantastisch, maar blijkt in de praktijk zijn waarde helaas niet waard te zijn.

Het is een soort van rise en fall verhaal, maar in plaats van een gangster, is deze keer een vrouwelijke filmster het onderwerp. Het idee om het verhaal vanuit drie oogpunten te vertellen is op zich best aardig gevonden, want die drie mannen maakten haar allemaal op een andere manier mee. Aan de andere kant zorgt het ervoor dat het verhaal traag verteld wordt en hierdoor wordt het af en toe wat langdradig.

De momenten waarop Bogart en Gardner samen te zien zijn, zijn met gemak de mooiste momenten van de film. Gardner heeft een geweldige uitstraling en Bogart is degelijk. Toch kreeg ik maar moeilijk feeling met de personages. Het bleef allemaal nogal aan de oppervlakte zweven en daarnaast had ik vaak het idee dat Mankiewicz niet goed wist welke kant hij nu precies op wilde gaan met het verhaal. De dialogen wisten mij op dat gebied ook niet echt te raken.

Er had hier misschien iets meer aandacht besteed kunnen worden aan het drama. Voor mij zelf was het vele gepraat hier op een gegeven moment toch iets teveel van het goede. De interesse ebde in de tweede helft toch wat weg en mede daardoor Duurde het allemaal toch wat langer dan gehoopt. Een kleine tegenvaller wat mij betreft.

2,5*

"Life, every now and then, behaves as though it had seen too many bad movies, when everything fits too well - the beginning, the middle, the end - from fade-in to fade-out."

Ava Gardner... Sinds Kate Beckinsale gestalte aan haar gaf in Scorsese's The Aviator, wil ik al iets van haar zien. Vreemd genoeg kom ik er bij het schrijven van deze woorden nu achter, dat ik haar al eens gezien heb in Vincente Minelli's The Band Wagon, maar daar staat me niets van bij. En inderdaad, net zoals de casting van Beckinsale als Gardner beloofde, was het een prachtige vrouw. Ava's relatie met Howard Hughes die in The Aviator geportretteerd werd, vond tevens zijn weg naar het script van deze film, terwijl het voornamelijk op Rita Hayworths leven gebaseerd zou zijn. Zich afspelend in de filmwereld, valt er op metaniveau sowieso wel meer op.

The Barefoot Contessa is mijn vierde film van regisseur Joseph L. Mankiewicz, na All About Eve, Cleopatra en Sleuth, en het is vooralsnog de minste van het stel, al is Cleopatra eigenlijk te lang geleden om mee te kunnen in een directe vergelijking. Hoewel die film ruim 192 minuten duurt, kan ik niet herinneren dat hij zo lang voelde als deze blootvoetige gravin, waarin lustig gepraat wordt door de vertellers.

Opgenomen in onder andere de Cinecitta studio's in Rome, is The Barefoot Contessa in kleurrijk Technicolor geschoten. Persoonlijk blijf ik de groeven van Bogarts gezicht het liefst in zwart-wit zien, maar voor deze film is dit inderdaad toepasselijker. "She looked at me for no longer than the beat of a heart, and I knew I would remember her as long as I lived...", verzucht een van de vertellers over zijn ontmoeting met Maria. En na het zien van Ava Gardners sensuele dans, kunnen we ons daar als kijker wellicht iets bij voorstellen.

Maar een blijvende indruk achter laten als film, doet The Barefoot Contessa niet echt. Daar vond ik het verhaal toch niet grijpend genoeg voor, en zeker te lang uitgesponnen. Mankiewicz' kenmerkende touch is dat van de 'fries', waarbij het plot stopt en de verteller ons op de hoogte brengt van het karakter en de achtergrond van alle figuren binnen de scène, zo valt er in Steven Jay Schneiders 1001 Movies You Must See Before You Die te lezen.

Helaas kan ik niet zeggen dat die techniek voor mij geweldig werkt.

3*

Langdradig en saai verhaal waarin veel gepraat wordt maar weinig gebeurt. Ik heb veel betere films gezien van Humphrey Bogart, zoals het magistrale "Casablanca". Deze prent van Joseph L. Mankiewicz kon mij echter niet bekoren, ondanks enkele bekende namen in de cast.

Matige film over een aantal mannen uit het leven van een actrice die herinneringen aan haar ophalen. De film begint goed (vooral de voice-over van Humphrey Bogart over de verschillen en overeenkomsten tussen het leven en film zijn het aanhoren meer dan waard). Maar hierna wordt het al snel langdradig en duurt de film te lang. Deze heeft de tand des tijds niet goed doorstaan. Net geen 3.0 sterren.

De keerzijde van rijkdom en roem. Maria, een vrouw die zichzelf probeert te blijven, ondanks dat de mensen om haar heen haar in een Hollywood-keurslijf willen persen. Dat verhaal van Maria wordt in de film verteld door drie mannen, door middel van flashbacks (met voice-overs) Haar regisseur Harry Dawes (Humphrey Bogart), de immer zwetende PR-man Oscar Muldoon (Edmond O’Brien) en graaf Vincenzo Torlato-Favrini (Rossano Brazzi) Zij hebben alle haar successen in Hollywood meegemaakt. Hierdoor worden verschillende kanten van het tragische leven van Maria belicht en wordt getoond hoe deze mannen haar zagen en hoe ze over haar dachten. Maar de mannen verbleken bij Ava Gardner, die hier overduidelijk de show steelt en een stralende, betoverende verschijning is, die het publiek vanaf haar eerste scène direct om de vingers windt. Regisseur Joseph L. Mankiewicz heeft waarschijnlijk het verhaal van Maria gebaseerd op het leven van Rita Hayworth. Die regisseur Mankiewicz stond bekend om zijn uitgebreide, messcherpe dialogen en tovert er ook hier weer verschillende uit zijn hoge hoed. Echter al zijn de dialogen soms nog best scherp, ze slepen ook op bepaalde momenten wat doelloos voort. Door het werk van cinemagraaf Jack Cardiff ziet de film er in zijn geheel uit om door een ringetje te halen. Daardoor is ‘The Barefoot Contessa’ absoluut aangenaam tijdverdrijf maar valt helaas net iets tegen.

De film toont aspecten van de jetset maar voor de rest is hij saai en vervelend en ook al te lang.

Bogart is krakerig als altijd en van Ava Gardner heeft men ooit gezegd :"Ze is het mooist als ze zwijgt"...

The Barefoot Contessa (1954), cited by Fellini as a major inspiration for La Dolce Vita : theguardian.com

Francois Truffaut wrote, "A subtle and intelligent film, beautifully directed and acted, it is the best thing around right now." : moviediva.com

Ook GODard verwijst meerdere malen in zijn werk naar deze film , o.a. in Le mépris (1963) en Nouvelle vague (1990) ...

Ain't it funny van J.Lo lijkt verdacht veel op de dansscène van Ava Gardner in het zigeunerkamp .

kijk vanaf 2:47 : Jennifer Lopez - YouTube

en hier de legendarische sensuele scène met Ava Gardner - YouTube

Een film met de nodige potentie, maar die toch niet helemaal uit de verf komt. Het is wat lang zodat de dynamiek toch uit de film verdwijnt. En ik ben enorm fan van Technicolor, maar hier had het misschien beter zwart/wit geweest. De chemie tussen Ava Gardner en Humphrey Bogart zit ook niet goed. Bogart had niet veel op met Gardner. Beiden doen het langs de andere kant wel goed, het zijn twee professionele Hollywoodsterren.

The Barefoot Contessa gaat over de rise & fall van een mooie vrouw die filmster wordt, maar tegelijk haar hart probeert te volgen. Het verhaal is ondergeschikt aan de schoonheid van Ava Gardner, waar de film iets te veel op steunt.

het eerste wat opvalt is slechts 117 stemmen op dit forum voor deze Bogart/Gardner klassieker. OK, de film is bijna 70 jaar oud maar als Bogart-fan maar bovenal als filmliefhebber verbaast mij dit toch.

Eens dat de chemie tussen Bogart en Gardner niet optimaal is. Maar films met Humphrey Bogart zijn vrijwel altijd de moeite waard. Het verhaal op zich had wat mij betreft op een andere manier beter gestalte kunnen krijgen. Je kan het drama onder verdelen in het persoonlijke karakter van Maria Vargas (moeilijk gezin, eigenzinnign karakter) en de impotentie van haar uiteindelijke droomprins (die de last van de dynastie op zijn schouders voelt). Beide "drama's" komen niet helemaal lekker uit de verf, deels door Gardner's acteren cq verschijning en deels (de droomprins) door het script dat de juiste balans mist. Ook die multi-mijonair en de playboy voegen vrijwel niks toe en lijken louter te dienen als opmaat naar de ontmoeting met die droomprins.

Wat overblijft is Bogart en dat zorgt dan toch voor een voldoende.

She looked at me for no longer than the beat of a heart, and I knew I would remember her as long as I lived...

prachtige teksten waar de film vol mee zit , vooral de dialogen tussen Bogart en Gardner lopen over van filosophische teksten , het word af en toe een beetje te veel van het goede omdat het te perfect aanvoelt

Toch is het ook stiekum wel genieten af zo nu en dan maar de film duurt te lang en veel saaie momenten overheersen de film .

Ten eerste enorm fijn dat in zo'n oude film men in Spanje gewoon Spaans spreekt. Sterker, men maakt er gebruik van dat de Amerikanen dat niet spreken. Dat zie je niet veel in Hollywood, laat staan uit de jaren 50.

Aardige film verder per saldo waar alle scènes met Bogart en Gardner er veruit bovenuit steken. Die twee hebben chemie en alleen al de uitstraling en star power van Bogart doen al het werk. Maar de scènes waar hij ontbreekt zakken ook enorm in dan. Een beetje suffig zijn ze, wat tam en de film als geheel is ook wat onevenwichtig. Wel mooie decors al zit er visueel qua fotografie weinig bijzonders bij. Het script zit wel vol met goede oneliners. 3,5*

Vanaf het begin had ik het gevoel naar een misser te kijken. Dat gevoel had Bogart ook denk ik. Emotieloos en alles op dezelde toon brabbelt hij zijn teksten als een tweede rangs prive detective. . Gardner is mooi ( te kort haar van achteren..!!!) maar kan niet acteren. Blijft over het verhaal...Welk verhaal? Dit script is geschreven vanwege dialogen die de grote acteurs het publiek op het puntje van zijn stoel moesten brengen. Niets van dat al ; een waardeloos script wat de acteurs denk ik ook vonden. Ellenlange nietszeggende dialogen die je de zaal uitjagen. Bijrollen van flutacteurs.

Misschien had Orson Welles er als acteur wat van kunnen maken. En Elizabeth Taylor..?? ( of was zij toen 16 jaar?

Een flop deze film.