Spider (2002)

Fascinerende, sfeervolle, psychotische film. Ik hou van dit soort films waarbij de geflipte, getraumatiseerde eenling het opneemt tegen de wereld/maatschappij/onrecht. De sfeer vond ik haast mystiek te noemen, het donkere deprimerende 60's London, kaal ingerichte huizen, lege straten, monsterachtige fabrieken, het individu telt niet.
Geweldig gespeeld door Fiennes, zo goed verbeeld hoe je zijn verwarring en psychose in zijn hoofd meebeleeft en zelf compleet verdwaalt in het web van schijn en werkelijkheid.
Een heel interessante, aparte psychologische studie die van begin tot eind me geboeid heeft.

Vond het script goed en de beeldvorming uitstekend.
David Cronenberg bezit de gave om aan de hand van kleine details een toestand concreet duidelijk te maken.
Toch wel een goede film met een verbluffende Ralph Fiennes en een eveneens best presterende Brad Hall, als de 12-jarige Spider.

Boek is beter dan de film. Sfeer is wel mooi in beeld gebracht, lekker depri, donker

Psychologisch drama dat je nergens bij de strot pakt. Een psychisch gestoorde man komt in een rehabilitatiewoning, waar hij zijn jeugd begint te herleven. Het in zichzelf mompelen en eindeloze schrijven in zijn boekje begint al snel te vervelen. Het tempo is traag, maar dat past wel bij de sombere setting.
De film ontvouwt zich niet zoals het duidelijk wel bedoeld was en daardoor is het lastig de aandacht erbij te houden. Het is wachten op twists om de spanning erin te krijgen. Uiteindelijk komt die er, maar het blies mij niet van mijn sokken en was ruimschoots te weinig om de film te redden.
De intentie is helder en goed, maar de uitwerking laat veel te wensen over. De traagheid en gemis aan intensiteit zijn daar de grootste boosdoeners van. Het verhaal is te rechtlijnig, het acteerwerk is voldoende.

De volwassen toeschouwer voegde voor mij weinig toe en was soms zelfs ronduit storend. Ik zag geen enkele meerwaarde in vergelijking met gewone flashbacks.

Mijn negende film van Cronenberg. Het verhaal was vrij interessant en had goede wendingen, die ik wel tijdens het kijken al had geraden. Daarom voelde het redelijk voorspelbaar.
Het acteerwerk van Ralph Fiennes mocht er ook zeker zijn. Ik ken hem vooral in zijn meer zelfverzekerde rollen ,maar hier laat hij zien dat hij ook een stille onzekere schizofrene man kan spelen.
De sfeer zat er ook goed in. Alles kwam vrij sober over en de flashbacks met daarin zowel de oudere en jonge Dennis Cleg hadden een bizarre sfeer.

Cronenberg op topniveau. De durf van Cronenberg om zich toe te spitsen op een personage en daardoor de film in ritme en plot traag, simpel en verwarrend te houden (zoals het personage), is bewonderenswaardig. In feite is dit een ontleding van het personage Spider door langzaam fragmenten uit zijn verleden te tonen (waardoor eerdere bizarre scenes plots logisch worden, we beginnen zijn bizarre gedragingen te snappen). En we merken langzaam dat realiteit en fictie bij Spider door elkaar beginnen te vloeien. De flasbacks komen ongemerkt en Cronenberg weet inventief met het procede om te springen : zo zien we tijdens de flashbacks Spider steeds in de hoek van het scherm (als een spin) de scene overschouwen. Trouwens de generiek is ook mooi. Vlekken (die verdacht veel op rorscach testen lijken) met dan in de benenhoek de titel (SPIDER). Alles staat dus in het teken van het personage (zowel visueel als inhoudelijk), een man die reeds als kind psychisch gestoord was. Cronenberg toont de mentale horror, wat de geest met ons kan doen. Spider ziet er onschuldig uit maar in zijn geest waait een dodelijk monster. Om mijn betoog kracht bij te zetten (wat ik lees toch vrij veel negatieve commentaren) wil ik nog eens de eerste scene aanhalen : treinstation, mensen stappen uit, intussen gaat de camera voorwaarts langs de trein, haastige mensen passeren de camera tot we één man zien uitstappen. Traag, onhandig stapt hij uit, zijn kledij valt uit de toon, meer nog : hij lijkt uit een ander tijdperk te komen. De camera staat nu stil, de man is nog de enige op het perron en de camera observeert deze bizarre persoon. Er wordt zo veel verteld in dit eerste shot. Over het personage, over de stijl van de film, over de verraderlijke realiteit (want nadien verbreekt de film alle banden met onze huidige maatschappij - het universum wordt leeg, verlaten, tijdsloos). Magistrale scene. Magistrale film.

☝️dat vind ik nu ook!