Spider (2002)

Fascinerende, sfeervolle, psychotische film. Ik hou van dit soort films waarbij de geflipte, getraumatiseerde eenling het opneemt tegen de wereld/maatschappij/onrecht. De sfeer vond ik haast mystiek te noemen, het donkere deprimerende 60's London, kaal ingerichte huizen, lege straten, monsterachtige fabrieken, het individu telt niet.

Geweldig gespeeld door Fiennes, zo goed verbeeld hoe je zijn verwarring en psychose in zijn hoofd meebeleeft en zelf compleet verdwaalt in het web van schijn en werkelijkheid.

Een heel interessante, aparte psychologische studie die van begin tot eind me geboeid heeft.

Vond het script goed en de beeldvorming uitstekend.

David Cronenberg bezit de gave om aan de hand van kleine details een toestand concreet duidelijk te maken.

Toch wel een goede film met een verbluffende Ralph Fiennes en een eveneens best presterende Brad Hall, als de 12-jarige Spider.

Boek is beter dan de film. Sfeer is wel mooi in beeld gebracht, lekker depri, donker

Psychologisch drama dat je nergens bij de strot pakt. Een psychisch gestoorde man komt in een rehabilitatiewoning, waar hij zijn jeugd begint te herleven. Het in zichzelf mompelen en eindeloze schrijven in zijn boekje begint al snel te vervelen. Het tempo is traag, maar dat past wel bij de sombere setting.

De film ontvouwt zich niet zoals het duidelijk wel bedoeld was en daardoor is het lastig de aandacht erbij te houden. Het is wachten op twists om de spanning erin te krijgen. Uiteindelijk komt die er, maar het blies mij niet van mijn sokken en was ruimschoots te weinig om de film te redden.

De intentie is helder en goed, maar de uitwerking laat veel te wensen over. De traagheid en gemis aan intensiteit zijn daar de grootste boosdoeners van. Het verhaal is te rechtlijnig, het acteerwerk is voldoende.

De volwassen toeschouwer voegde voor mij weinig toe en was soms zelfs ronduit storend. Ik zag geen enkele meerwaarde in vergelijking met gewone flashbacks.

Mijn negende film van Cronenberg. Het verhaal was vrij interessant en had goede wendingen, die ik wel tijdens het kijken al had geraden. Daarom voelde het redelijk voorspelbaar.

Het acteerwerk van Ralph Fiennes mocht er ook zeker zijn. Ik ken hem vooral in zijn meer zelfverzekerde rollen ,maar hier laat hij zien dat hij ook een stille onzekere schizofrene man kan spelen.

De sfeer zat er ook goed in. Alles kwam vrij sober over en de flashbacks met daarin zowel de oudere en jonge Dennis Cleg hadden een bizarre sfeer.

Cronenberg op topniveau. De durf van Cronenberg om zich toe te spitsen op een personage en daardoor de film in ritme en plot traag, simpel en verwarrend te houden (zoals het personage), is bewonderenswaardig. In feite is dit een ontleding van het personage Spider door langzaam fragmenten uit zijn verleden te tonen (waardoor eerdere bizarre scenes plots logisch worden, we beginnen zijn bizarre gedragingen te snappen). En we merken langzaam dat realiteit en fictie bij Spider door elkaar beginnen te vloeien. De flasbacks komen ongemerkt en Cronenberg weet inventief met het procede om te springen : zo zien we tijdens de flashbacks Spider steeds in de hoek van het scherm (als een spin) de scene overschouwen. Trouwens de generiek is ook mooi. Vlekken (die verdacht veel op rorscach testen lijken) met dan in de benenhoek de titel (SPIDER). Alles staat dus in het teken van het personage (zowel visueel als inhoudelijk), een man die reeds als kind psychisch gestoord was. Cronenberg toont de mentale horror, wat de geest met ons kan doen. Spider ziet er onschuldig uit maar in zijn geest waait een dodelijk monster. Om mijn betoog kracht bij te zetten (wat ik lees toch vrij veel negatieve commentaren) wil ik nog eens de eerste scene aanhalen : treinstation, mensen stappen uit, intussen gaat de camera voorwaarts langs de trein, haastige mensen passeren de camera tot we één man zien uitstappen. Traag, onhandig stapt hij uit, zijn kledij valt uit de toon, meer nog : hij lijkt uit een ander tijdperk te komen. De camera staat nu stil, de man is nog de enige op het perron en de camera observeert deze bizarre persoon. Er wordt zo veel verteld in dit eerste shot. Over het personage, over de stijl van de film, over de verraderlijke realiteit (want nadien verbreekt de film alle banden met onze huidige maatschappij - het universum wordt leeg, verlaten, tijdsloos). Magistrale scene. Magistrale film.

☝️dat vind ik nu ook!

Niet slecht.

Eén van David Cronenbergs strakste films waarvan de soberheid toch niet in de weg staat van een fraaie twist en de daarbijhorende emotionele punch. Als groot liefhebber van Samuel Beckett was mij de overeenkomst van Ralph Fiennes' uiterlijk en kledij in deze film met de gebruikelijke zwervers uit Becketts werk (èn met Becketts eigen "Spartaanse" kop) al eerder opgevallen, maar nu lees ik bij de IMDb-trivia zelfs dat "Samuel Beckett was one of the director's touchstones for the film. Photographs of the playwright were pinned around the sets, and Fiennes' hairstyle is even modeled after Beckett's." Gek genoeg is dat het enige minpuntje van de film, want ik vind Fiennes' vertolking af en toe te theatraal, te bedacht, te toneelmatig met zorgvuldig ingebouwde pauzes en kunstmatig gemompel; misschien dat hij dat allemaal heeft afgekeken van authentieke schizofrene mensen, maar in deze film vind ikzelf het af en toe te gekunsteld overkomen. De rest van de cast speelt echter zeer natural, met speciale vermelding van Miranda Richardson die hier twee totaal tegenovergestelde personages zeer overtuigend neerzet (en zelfs een derde, want volgens mij ziet Dennis op een gegeven moment toch ook de hospita van het "halfway house" even voor de slet aan?). Imponerende film.

Oersaaie film weer van Cronenberg.

Het begon nog redelijk, mysterieus en enigszins sfeervol. Maar Cronenberg had zijn kruit toen schijnbaar al verschoten. Want eens duidelijk waar het naartoe gaat voelt de film erg traag en ongeïnspireerd aan. Van sfeer is dan al helemaal geen sprake meer.

Het is duidelijk dat zijn films mij totaal niet liggen. Saaiheid ten top.

1,5* voor het eerste kwartier.

Herzien, op dvd zowaar omdat een blu ray nog steeds op zich laat wachten.

Had de film slechts eenmaal eerder gezien en weet nog dat die insloeg als een bom.

Dat die verrassing eraf was, was de hoofdreden m niet vaker te zien, wNt hoewel Cronenbergfilms doorgaans met herziening beter worden, had ik hier mijn twijfels. Het is ook een hele kleine film. Eentje die gedragen wordt door Dennis Clay, een goede rol van Ralph Fiennes die terug kijkt op zijn jeugd.

Het begint als een vrij recht toe recht aan terugblik, maar langzaam bekruipt de kijker het gevoel dat Dennis vastzit in een web van herinneringen en onduidelijk is wat waar is en wat niet. Zo kruipt de film voort. De ene kijker zal er weinig aan vinden, maar voor de ander, waaronder ik, is het een intrigerend portret van iemand die vast zit in zijn eigen gedachte en krampachtig de waarheid buiten houdt, door zich in een web van wanen te wikkelen.

Minder indrukwekkend dan de eerste keer, maar nog steeds sterk.