Lu Bian Ye Can (2015)

Lees dat debuterend regisseur Gan Bi nu al de nieuwe Zhangke Jia wordt genoemd. Won in Locarno een aantal prijsjes. Lijkt me er echt eentje voor het IFFR?! Hier de trailer.

Met Lake August nog in mijn achterhoofd, eentje die ik de plank een beetje vond misslaan, ook deze maar aanschouwd omdat twee users deze film hadden verkozen op het IFFR. Allereerst vond ik deze wel een stukje beter dan Lake August ook al is het zo leeg en somber als wat. Ik kan nu wel concluderen dat het leven op die groezelige Chinese platteland, emotioneel gezien geen doen is, of je moet er net aan gewend zijn. Een arts gaat zijn eenzaamheid ontvluchten en pakt de trein om verder in de provincie zijn neef op te zoeken. Wat er dan verder gebeurd; niet echt veel. Voornamelijk de observatie van de arts, de bijeen geschraapte creativiteit onder de bevolking en de scene's met zijn neef. Verder is het alleen maar meeleven en meevoelen, en ik kon me daar wel in bekoren. De film schommelt ook soms een beetje richting de feel good gehalte, tussen het drassige somberheid van de provincieplek in.

Best ok!

3,5*

Klassieke Chinese arthouse is klassiek.

't Is eigenlijk triestig dat het Westen het nog altijd met dit soort films moet stellen. Ik denk dat er geen land is waar de evolutie van de lokale cinema de laatste 10 jaar zo explosief was. Waar China vroeger toch vooral bekend stond voor z'n arthouse films (met name dan die gericht op landelijke armoe), als tegenhanger van het commerciëlere Hong Kong, is het nu een industrie waar de drie pijlers (arthouse, commercieel en genre) erg goed vertegenwoordigd zijn. Het laatste decennium heeft het land als een bezetene naar een identiteit gezocht (en die ondertussen ook wel gevonden), maar hier in het Westen komen nog steeds de film doorgesijpeld die afstammen van het arthouse gebeuren uit de jaren '90.

Point in case, deze Kaili Blues. Past zo in het werk dat Jia populair gemaakt heeft, een beetje landelijke poverty porn vermengd met stedelijke elementen. Het oude vs het nieuwe, het Chinese arthouse thema dat al 10 jaar lang steeds maar weer opnieuw gerecycleerd wordt. Ik vraag me ondertussen zelfs af of ze die films daar in China maken omdat ze het zelf interessant vinden, of omdat ze er in het Westen zo'n goeie afzetmarkt voor vinden.

Kail Blues bevat de bekende elementen. Een nogal troosteloze omgeving, met weinig schwung in beeld gebracht. Alles oogt grauw en levensloos, zo ook de personages. Statische camera, traag van tempo zonder al te veel concreet verhaal, zodat je als kijker goed kan ronddobberen in deze deprimerende bedoening. Muziek beperkt zich vaak tot wat weirde Chinese pop (hoewel af en toe ook wat gedrone), scene in een pool café kan niet ontbreken en elk elementje dat post-80s modern aandoet moet sterk gecontrasteerd worden met de armoedige setting. Oh, en wat poëzie natuurlijk. Kunst enzo.

Heb handen en voeten tekort om te tellen hoeveel soortgelijke films ik ondertussen gezien heb. Met de film wordt het appeal ook minder, want ze vertellen niks nieuws en stylistisch gezien is het zoals wel vaker een kerkhof. Vervelende bedoening dus, cliché tot en met en de zoveelste herhaling van zetten. Niet mijn China dit.

1.0*

Verlicht ons. Kun je er eens een paar honderd noemen?

Moest ik moeite willen doen zou ik een heel eind komen. Maar zo moeilijk is het niet, check even de Chinese arthouse van de laatste 20 jaar waar men in het Westen enthusiast over was en je hebt grosso modo je lijvige lijst.

Ook niet bepaald zonder precedent natuurlijk, men zemelt hier nog steeds over Tsai, Hou en Yang alsof er in Taiwan verder niks zou gebeurd zijn.

Fijn dat hierboven staat waar de film over gaat, want ik heb het er niet uit kunnen halen. Na een uur maar afgezet. Film probeert vooral heel hard poëtisch en vervreemdend a la Tsai Ming Liang te zijn. Het eerst half uur viel me het mooie camerawerk op, maar dat was op een gegeven moment ook verdwenen volgens mij, of misschien dat het niet meer genoeg was om mijn aandacht erbij te houden. Zoals hierboven al staat, typisch iets voor het IFFR: exotisch en arty farty, dus moeten we het goed vinden.

WOW, wat een long take..... 41 minuten.

Ik verwachtte van deze film niet al te veel dit gezien de lage waardering van Azië filmkenner Onderhond.

Al gebeurde er misschien niet al te veel en was somberheid troef, toch vond ik de plaatjes van het Chinese binnenland met zijn bergen, dorpjes, riviertjes en de bewoners die er probeerden het beste van te maken best wel mooi. De ritjes met de auto, met de motor en de oversteek van de rivier met het bootje deden mij nogal aan een road movie denken. Toch wel geamuseerd met dit filmpje dus hoewel het eerste half uur wel even doorbijten was geblazen.

3,5*

De recensie van Onderhond zal velen vrees ik op het verkeerde been zetten, mij in elk geval wel. De film is helemaal niet grauw, gaat ook niet over armoede (dit zijn gewoon normale leefomstandigheden voor miljarden mensen), en kent een prachtige cameravoering. De verschillende elementen komen sterk overeen met Long day's journey into night, die is alleen iets strakker en kent een feller kleurenpalet. Verder ontzettend sfeervolle film in beeld en geluid van een regisseur die duidelijk weet wat je met een camera moet doen. De longtake is wederom gedurfd, niet altijd even geslaagd (soms is het wat hoekig en inhoudelijk leek het ommetje van de gids me nutteloos) maar ik heb wel geboeid zitten kijken. Bijzonder hoe de camera een soort eigen leven gaat leiden hier en zodoende de hele omgeving voor de kijker in kaart brengt. Eervolle vermelding gaat naar het beeld van de graafmachine die een vrachtwagen af rijdt, dat komt dan weer uit het eerste deel. Kaili Blues doet heel weinig onder voor 'Long day's journey' en Gan Bi is er een om in de gaten te houden.

Rustig verder kabbelende film over een plot die ik maar niet vond. OK, ene Chen die wat rond reist met tal van vervoersmiddelen op zoek of bezoek naar iemand, maar ik had niet de indruk dat dat het belangrijkste was van de film. Ook voor mij niet overigens.

De film neemt je mee op een road trip langs Chinese dorpjes, ver afgescheiden van multi-kapitalistische steden als Peking en Shanghai. De levensomstandigheden en basisvoorzieningen zijn primitief te noemen, maar zijn doorgaans de realiteit voor de erg duale samenleving op twee snelheden daar. Veel koterijen en afval te zien, maar gelukkig ook de pracht van de bergen en glooiende heuvels, de dalen met zijn riviertjes, de verschillende culturen en gebruiken.

Opvallend hierbij is het gebruik van de lange one-shots waarbij de camera steevast voor of achter het hoofdkarakter aanholt. Fijn gedaan en het plaatst de scènes ook mooi in perspectief waardoor je de gehele omgeving kunt opnemen op beeld.