New York, New York (1977)

Het deuntje van deze film blijft niet een dag, maar een hele maand in je hoofd rondspoken. Leuke film, ik weet er eigenlijk niet meer zoveel van. Maar uit mijn filmische boekhouding van 2002 leid ik af dat ik hem toen vier sterren heb gegeven, en wie ben ik om mezelf tegen te spreken.

Klassieker die je wel is moet gezien hebben, zeker al om Robert De Niro is in een ander daglicht te zien acteren

DeNiro is in het begin bijna net zo irritant als zijn personage in The King of Comedy, maar naarmate de film volgt begin je toch meer met de personages mee te leven en eindigt de film met een prachtige finale 3,5*

goeie muzikale film met een goeie niro en minelli , de muziek is zeer goed en prachtig verfilmd door het genie van scorsese een 4 op 5

Prima film maar toch blijft het gevoel dat met het talent dat hier in mee doet er meer in had gezeten. We krijgen zoals gewoonlijk in een Scorsese flick prachtige beelden, camerawerk en muziek te horen, een DeNiro in topvorm en leuke grappen hier en daar maar in dit geval is het nooit genoeg om 2,5 uur te vullen. Dit was een betere film geweest was het met een uurtje ingekort. Toch blijft NYNY wel hangen. Minneli is op het eerste gezicht een beetje eng maar na een tijdje zie je de schoonheid van deze vrouw. De kartonnen decors werken als ode aan de 40's en 50's. Vond dit echt goed werken. De belichting is erg mooi. Gewoon de overall jaren 40/50 big band sfeer is heerlijk. Genoeg goede punten maar het script doet de film een beetje de nek om. Jammer. Had wat meer verdiend dit. Wist trouwens niet dat deze bewerking van het nummer New York, New York een origineel voor de film was. Werd geen hit van Minneli maar 2 jaar later een reuzehit voor Sinatra. 3,5*

best wel een aardige film, niet echt bijzonder.
Robert de Niro is zoals altijd in films van Scorsese bijna perfect, met leuke humor.
Liza Minelli is echter vreselijk irritant,
ze kan soms wel zingen, maar die rot golf in haar stem daar werd ik haast misselijk van.
Daarnaast is ze ook nog een ramp om naar te kijken.
2.5*

Vond alleen De Niro goed.
Voor liefhebbers heb m geziem op mgm channel(neem aan dat hij vaker voorbij komt).
Kwam er moeilijk doorheen en dan te bedenken dat d film hiervooer Taxi driver was.

Jaren geleden eens gezien, was toen wel benieuw aangezien DeNiro meedeed en hij van Scorsese was. In mijn herrinering is de film behoorlijk langdradig en is het voor een niet musical fan (zoals ik) daarom best moeilijk door te komen. Desondanks heb ik me mede dankzij het goede acteerwerk, aardige verhaaltje, sfeer en mooie tijdsbeeld nog best wel vermaakt. Zou hem toch eens moeten herzien voor een beter oordeel, al is het enkel omdat het een Scorsese/DeNiro film is.

2,5 sterren

Toch wel een lekkere swingende film van Scorsese.Mijn 9e van de beste man.

New York, New York kent echt een heerlijk veertiger jaren sfeertje. Scorsese kun je ook best loslaten om een bepaalde sfeer uit een bepaalde tijd te creëren. Zo deed hij dat ook al heel goed in bijv. Goodfellas en zelfs in Gangs of New York en The Aviator. Leuk begin ook, de oorlog is voorbij en de soldaten vieren dat in The Big Apple. Erg mooi camera werk ook hoe DeNiro zich door de menigte worstelt. En op het laatst van de shot een pijl van een reclame bord op hem wijst. De film wordt dan ook als een ode gebracht aan de musicals uit de jaren 40 en 50. Dat is meteen al duidelijk in de credits scène met bijpassende muziek. De decors zijn een genot om naar te kijken en geven die oude musical feel goed weer. Ook was ik onder de indruk van de verdere camera voering, die bleef de hele film lekker dynamisch. Ook was de belichting om van te smullen, zo worden sommige shots die al mooi waren nog mooier.

De muziek die is gebruikt is heerlijk. Als musical is de film dan ook zeker geslaagd. Lekkere jazzie nummers, van mellow top wat up-tempo nummers worden goed afgewisseld. Minelli is ook een genot om naar te luisteren. Helaas verslikt Scorsese zich af en toe wat in de drama. Die komt op de meeste momenten niet goed uit de verf. Vooral tegen het einde wordt het.... nou ja.....dramatisch het moment in het ziekenhuis en de "hereniging" met zijn zoon vind ik totaal niet werken. Ook is de film veel te lang, een half uurtje korter en wat meer comic relief had zeker niet misstaan, en zeker in het laatste half uur/drie kwartier.

DeNiro speelt in het begin niet echt lekker, maar in verloop van de film zie je hem steeds meer en meer aanpassen aan zijn karakter, waardoor deze wat meer op z''n plek lijkt in de film. Verder is zijn karakter vooral erg irritant en naar, en maakt dit de minste prestatie die ik tot nu toe van deze acteerkanon heb gezien. Ik kon ook geen enkele symphatie voor hem opbouwen, maar dat kwam op mij ook niet echt over dat dat moest. Minelli doe het daarentegen uitstekend, en met haar karakter kon ik dan ook wat meer. Ik kreeg op het laatst gewoon medelijden met haar. Toch is een erg mooi moment als ze op het laatst NY, NY gaat zingen en Doyle wat credits daarvoor geeft . Het nummer New York, New York, is tevens een nummer dat lekker blijft hangen, en dan vooral de begin deuntjes. Die zal dan ook wel een paar dagen door mijn hoofd spoken, tot irriterend aan toe.

Weer een wat mindere film van Scorsese gezien, maar door de setting en de sfeer, de decors, de belichting, de muziek en Minelle wel een genot om naar te kijken. En 2,- voor de 2 disc editie nieuw in seal was dan ook zeker geen miskoop.

3*

Minneli vind ik niks, de Niro ook niet, maar het thema sprak me wel aan. Tamelijke drukke, ook vrij lange film maar de Niro weet wonderbaarlijk te boeien. Hoewel hij halverwege steeds meer afzwakt is het toch een redelijke film.

Oei wat een rommelige film.

Niet één van Scorsese's betere films, maar toch vrij bijzonder, vooral door de goed uitgewerkte destructieve relatie van de twee hoofdpersonen. De Niro is uitstekend als de charismatische maar bij vlagen zeer onsympathieke Jimmy; Minnelli geeft prima tegengas als de getalenteerde Francine die uiteindelijk de top bereikt zonder hem. De opzettelijk kunstmatige vormgeving is knap gedaan, met mooi camerawerk en zeer verzorgde production design. Gelukkig geen geforceerd happy end; de film eindigt op eerlijke, realistische wijze. Geen musical, daar bestaat vaak wat onduidelijkheid over- de enige musical-achtige scenes zijn die van de film-in-de-film Happy Endings, die Scorsese aanvankelijk uit de film moest knippen wegens overlengte.

Gelukkig zijn er meerdere evergreens uit de "Big Bands" periode van de veertiger jaren, want voor de rest geraakt deze film niet boven de bescheiden middelmaat. Hij is veel te langdradig, zeker in de beginne met enkele vervelende en overbodige scènes. Liza haalt het niveau niet van "Cabaret". De Niro is iets beter als labiele muzikant, terwijl Scorsese, voor een keer dat hij het bloed niet in het rond doet spatten, met deze film geen potten breekt.
Nog een woordje over de song "Theme from New York, New York". Liza haalde er geen topscore mee. Een paar jaar later was er wel een mannetje, van zowat 65, die de song onsterfelijk maakte en met hem voor eeuwig verbond.

Een mindere film van Scorsese dit.

Robert de Niro zet overigens een prima rol neer. Zijn personage is vooral in het eerste half uur van de film uiterst irritant, maar dat wordt daarna gelukkig langzaam wel wat minder. Minelli is een stuk minder overtuigend. Zingen kan ze zeker maar juist in de niet muzikale scènes komt ze minder goed uit de verf. Ik kreeg ook niet echt een band of gevoel met de hoofdrolspelers.

Daarnaast is de muziek, hoe passend misschien, niet echt wat voor mij. Het nummer “New York, New York” vind ik ook in de versie van Sinatra niet mooi en in deze film is dat niet veel anders. En muziek is toch wel hetgeen waar het grotendeels om draait in deze film. Scorsese zet overigens wel een aardig tijdsbeeld neer van het New York aan het eind van de jaren veertig en het begin van de jaren vijftig. Soms is het best sfeervol en mooi om naar te kijken.

Uiteindelijk is het toch een lange zit gebleken. Als je blij bent dat een film is afgelopen is dat vaak geen goed teken. De film heeft zeker zijn momenten, maar kon over het geheel gezien mij grotendeel niet zo heel erg boeien.

2,0*

Dit keer geen maffiafilm maar een musical met het duo deNiro en Scorcese. En ik vond deze nog zeker wel te doen. Natuurlijk draait dit weer om liefde en volgen een brutale betweterige veteraan genaamd Jimmy die erg irritant kan zijn en andere mensen op de zenuwen kan werken. Zijn charisma is nog best wel apart maar al het Jazzmuziek die hij maakt is sfeervol. Ook het New York van na de 2de wereldoorlog is weer erg fraai opgebouwt en de bijrol van Lizza Minelli als Jimmy's tortelduifje alias assistent is ook prima op zijn plaats en je zou haast denken dat ze tegen der zin met Jimmy gaat aangezien het in het begin erg als gedwongen overkwam op het eerste gezicht.

En natuurlijk is er ook veel ruimte voor het uiteindelijke hectische relatie tussen die twee en hoe alles manisch verloopt.

Wat mij betreft best een geslaagde film.

3,5*

Martin Scorsese heeft al goeie en minder goeie films afgeleverd. Geen referentie dus dat dit een goeie film zou worden. Commercieel was het een flop en de combinatie De Niro en muziek leek me ook niet de goeie basis te zijn voor een topfilm. Omdat de film zo tegenviel in de bioscoopzalen werd Scorsese depressief en verdiepte hij zich in drugs.

Feit dat hij dat zich zo aantrok en het motiverende voorwoord van de regisseur deden me toch overtuigen dat dit niet zomaar het zoveelste tussendoortje was. Scorsese wou een ode brengen aan het wereldje in Hollywood anno jaren '40 en '50 met de swingende bands en de musicals. En daar slaagt hij wonderwel in, zowel qua sfeer en muziek als visueel is dit een pareltje om te zien. Zeker als je zoals ik houdt van het genre (musicals en jazz).

De Niro is een jonge losgeslagen saxofonist die net als het muziekgenre swingend door het leven gaat en eigenlijk nog voor z'n liefde voor vrouwen, houdt van muziek. Liza Minelli is dan weer de rustige zangeres met een enorm talent die probeert om haar talent te combineren met het dagelijkse leven en de liefde voor De Niro. Die verschillen en de keuzes die ze in hun carrière moeten maken zorgen voor een constante spanning tussen de twee. En die voel je zeker zodat je ook als kijker zit af te wachten wanneer die relatie gaat springen. Je krijgt (zeker in het begin) veel compassie met Lisa Minelli vanwege de soms brutale en autoritaire houding die De Niro heeft. Zijn leven is ten slotte muziek en als het past neemt hij Minelli daar zeker bij.

De film moet je wel liggen, maar dat merk ik wel bij veel musicals. Niet dat dit een echte musical is, maar eerder een muzikaal drama. Maar dan nog moet de muziek je liggen natuurlijk. Al vind ik wel dat het acteertalent en de visuele uitwerking door Scorsese zeker niet moeten onderdoen voor andere grote films. Niet dat deze film per se in de top 250 moet komen, maar het is toch een sterk onderschatte film die gerust een breder publiek verdient. Het verwondert me dat hier geen liefhebbers voor zijn. Tijd voor een herwaardering!

Ik ben verre van een de Niro-fan, maar toen deze op tv kwam in verleden vond ik het toch knap dat hij zich zo inleefde in de rol, (hij leerde zelfs saxophone spelen voor deze film New York, New York (1977) - Trivia - IMDb. Er zijn maar weinig acteurs die allerlei rollen kunnen spelen zoals hij, daar werd hij destijds al voor geroemd. Kevin Kline is er nog zo'n eentje.

Voor liefhebbers van jaren '40-muziek is het zeker eens leuk om gezien hebben. (En misschien daarna wel vaker)

De dvd is overigens voor wie interesse heeft bij Bart Smit te vinden in de 3 voor 10 Eurobak.

De dvd was nou voor 2 Euro. Er staat een lange en een korte versie op.



Valt mee. Niet erg succesvol maar financieel niet zo'n flop, aldus IMDb

Echt typisch zo'n film waar ik aanvankelijk niet wist wat ik er mee moest, maar die me steeds beter begon te bevallen tijdens het kijken.
Liza Minnelli en Robert De Niro zijn een van de vreemdste duo's die ik heb gezien.
Ze zijn in feite een onmogelijk stel, maar dat zorgt wel voor boeiende, soms zelfs ontroerende scènes. Twee 'moeilijke' mensen, met name De Niro.
Soms onuitstaanbaar. Lastig voor zichzelf, lastig voor anderen. Een non-conformist in hart en nieren, die eigenlijk alleen leeft voor zijn passie; live spelen als saxofonist in jazzbands.
Hij is een beetje een vergelijkbaar personage als Sean Penn in Sweet and Lowdown, maar dan zonder het komische aspect.
Minnelli overtuigt meer als zangeres dan als actrice.
Opgenomen zoals oude Hollywoodfilms, met grote sets en veel binnenscènes. Sfeervolle opnames in grote muziekclubs en dito jazzy muziek.
Ik zag de edited re-release, overigens nog steeds vrij lang; 136 minuten.
Fraai melancholisch en passend einde.

Volgens Wikipedia - en ook al kunnen die er wat naast zitten - bracht de film minder op dan hij gekost heeft. Toch wel een flop, zeker als je met Minnelli en De Niro (en Scorsese) hoopt te scoren.

Wie bijvoorbeeld A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (1995) heeft gezien over zijn favoriete films en filmmakers, weet dat hij een groot fan is van Vincente Minnelli. Dat hij vroeg of laat een musical zou maken, nota bene met Minneli's dochter in de hoofdrol, is dan ook logisch. Hoewel de film zich afspeelt net na de 2de wereld oorlog, is het een eigentijdse film geworden. Een heel ander soort musical dan Minnelli maakte. De lange musical scène na zo'n twee uur is wel een overduidelijke ode en tevens een van de sterkste scenes, al deed Vincente Minnelli het beter in the Band Wagon.

Toch lijkt het erop dat Scorsese zich wat ongemakkelijk voelde in dit genre. Vooral op het begin. De komische scenes voelen wat ongemakkelijk aan. De film begint met horten en stoten. De hoofdpersonages zijn eigenlijk nogal irritant. De noodzaak om dit verhaal te vertellen ontging me ook een beetje. Het was niet erg boeiend. Ik maak regelmatig dagen mee die fascinerender zijn en die worden ook niet verfilmd.

Na zo´n drie kwartier was het geleidelijk goed aan het komen. Zag sowieso door de film heen enkele mooie shots en de art direction was soms ronduit goed. De Niro liet steeds meer zien wat voor klasbak hij is. De de Niro uit de jaren´70 is een van mijn favoriete acteurs ooit. Liza vind ik doorgaans een verschrikking. Bij de muscial momenten komt ze op een of andere manier (zo ook hier) nog wel uit de verf, maar bij alle andere scenes w.m.b. niet of nauwelijks. Snap sowieso niet waarom ze iemand speelt met zo veel aantrekkingskracht, aangezien ik haar betrekkelijk lelijk vind. Maar vind haar nogmaals een matig actrice. De bijrollen zijn goed verzorgd trouwens.

Naarmate de film vordert, wordt het beter. Alle muziek scenes zijn (redelijk) sterk. Sommige komische scenes zijn daadwerkelijk wel grappig. Vond de dramatische scenes in elk geval geloofwaardig. Toch is het allemaal geen vuurwerk. Meer dan aardig wordt het niet, maar slecht is het zeker ook niet.

Heb nu al zijn speelfilms op 1 na gezien en ik kom tot de conclusie dat dit zijn minste film is. Toch kan Scorsese geen slechte film maken, daar is veel te veel vakman voor. Zeker in deze periode van zijn carrière, waarop ie op zijn hoogtepunt was. Twijfel tussen 3 en 3,5*.

Dan heb je het (wat mij betreft) hoogtepunt van de film gemist. De ode aan Minnelli; de Musical fantasiescene Happy Endings van ongeveer een kwartier. Heb je de dvd nog? Is ook prima op zich te kijken. Hij komt na zo'n twee uur.

Redelijke film over de stormachtige relatie tussen een saxofonist en een zangeres. De mooie vormgeving in combinatie met de bigband-muziek geven een mooi tijdsbeeld. Vooral de later toegevoegde 'Happy Endings' scene is de moeite waard. Wel is de film nogal fragmentarisch en behoorlijk langdradig. Liza Minnelli en Robert De Niro zijn beiden goed op dreef hier. Nog net 3.0 sterren.

Martin Scorsese zal voor eeuwig tot één van de grootste regisseurs aller tijden worden beschouwd. Dat is terecht als je bekijkt wat voor meesterwerkjes hij allemaal op zijn naam heeft staan. Bovendien spreiden deze zich uit over een groot tijdsvlak: in elk decennium levert hij wel minimaal één absolute uitschieter af. Een terugkomend aspect is dat hij voortdurend met 'rise and fall' verhalen op de proppen komt. Soms zijn deze briljant (Taxi Driver, The Departed) andere keren suf en weinig creatief (Casino vond ik een regelrechte draak).

Maar ook deze titel is binnen no-time uit mijn geweten gewist. Nergens ben ik memorabele momenten, leuke dialogen of interessante plotwendingen tegen gekomen. Een muzikant valt als een blok voor een zangeres en samen bouwen ze hun leventje op. De Niro is als babbelzieke saxofonist vaak te dominant voor Minnelli en dat levert steeds vaker problemen op. Veel rechtlijniger en stijver kan een film niet worden verteld.

Het grootste manco vind ik dat de klik tussen de hoofdpersonen ronduit rampzalig is. Nergens wordt mij duidelijk waarom Jimmy zo graag Francini in het huwelijksbootje wil krijgen. Zijn versierpogingen leveren lang niets op en eenmaal bij elkaar ontbreekt nog steeds elk spoor van chemie. Lachen lijkt niet aan Francini besteedt: de hele film kijkt ze ongeïnspireerd voor zich uit.

Qua kijkervaring is er ook niets nieuws onder de zon. Nergens mooie shots, originele camerastandpunten of fraai kleurgebruik. Slechts de slotscene weet nog wat fleur aan de film te geven. New York, New York is gewoon veel te lang: naar mijn idee had de film probleemloos een uur korter kunnen duren. Een prima De Niro en een pakkende themamelodie houden New York, New York van een lagere beoordeling af.

2,5*

als tijdsbeeld is het redelijk geslaagd, maar als fim vind ik het veel te langdradig, vind ik De acteerprestatie van Minelli bedroevend slecht en kan het nummer van Sinatra me niet bekoren.

Langdradige film met 2 goede acteurs. Film zelf zag er goed uit, mooie decors, mooi gefilmd. Maar saai.

Bij het bekijken van "La La Land" moest ik toch een paar keer aan deze film denken. Beide films vertellen ongeveer hetzelfde verhaal.

Heb de versie van 136 min. bekeken en vond het een schitterende film. Wat een dijk van een prestatie van Robert De Niro, van begin tot eind boeiend om te bekijken. Ook Liza Minelli vond ik geweldig: topzangeres en topactrice, in een rol die weliswaar op haar lijf geschreven staat. De hypergestileerde kostumering en settings, gebaseerd op jaren '40 en '50: awesome. De regie en cinematografie - met verwijzingen naar beeldtaal van de oude musicals - maakt het helemaal af. Naar verluidt werd er veel geïmproviseerd op de set in de dialogen, en dat is toch te zien aan het eindresultaat, het geeft het geheel een spontaniteit die onbestaande was in de old school musicals. Interessant en zeer onderhoudend bovendien. In de beste traditie van de musical is deze een film toch ook een soort mix van musical, drama en komedie.

Als je houdt van musicals of jazz is dit een film die je zeker moet gezien hebben. Weliswaar heb ik een anachronisme ontdekt in de film wat de muziek betreft. Heel de film door is bij de orkestjes een contrabassist te zien maar het is duidelijk te horen dat voor bepaalde opnames de baspartij werd ingespeeld op basgitaar. Basgitaar werd pas gelanceerd in 1950 en heeft bij mijn weten nooit de dienst uitgemaakt in de swing en boptoestanden van de jaren '40 en '50. Maar de baslijnen klonken in elk geval verdomd goed.
Ook een heel dikke pluim natuurlijk aan het componistenduo John Kander en Fred Ebb die de film voorzien hebben van onvergetelijke liedjes. Het briljante einde van de film blijft nazinderen op de tonen van het sublieme titelnummer New York New York.

Heb nu wel zin om ook eens de lange versie van de film te bekijken.

combinatie van artificiele decors en kostumering met een realistisch donker liefdesdrama. Scorses toont meteen dat hij alle (visuele) registers wil opentrekken. Het shot in de eerste minuut : een kraanbeweging in een massa dat eindigt hoog waar de rode pijl (toevallig) wijst net naar een kleine De Niro. De film heeft wel meer meesterlijke shots en het is een waar cinematografisch festijn. Kleuren, beeldkaders, decors (dat shot van een immens billboard met daarvoor De Niro op saxo in halfduister) : alles baadt in een virtuoze stilering. Maar dramatisch laat Scorsese een paar steken vallen. Zo is hun gedoemde romance na een tijdje langdradig, hun eeuwige ruzies repetitief en het einde (hebben opnieuw afgesproken voor een voorzichtige verzoening maar op allerlaatste moment bedenkt Minelli zich) heeft niet de impact dat zou moeten nl ik voelde niet die hartverscheurende melo. Omdat de liefde nooit echt voelbaar was ? Toch blijven scenes memorabel bv de uitbarsting in de up club (schitterende vormgeving). Het deed me trouwens denken aan een scene in Raging bull waar De Niro van de trap komt en uitbarsting volgt aan keukentafel. Hier ook houdt hij spanning aan door het gesprek met Minelli, met zijn mede muzikant en dan pas de uitbarsting. De titel song is super gefilmd : kijk naar die kadrering en belichting van Minelli als het nummer begint. Met deze film bewijst Scorsese dat hij van film houdt en dat het ironisch genoeg geen perfecte film oplevert.