The Circus (1928)

mensen lees wat er wordt geschreven en bemoei je niet met andermans meningen

Niet de beste film van Chaplin, wel de grappigste. Chaplin laat hier veel zien van zijn fysieke kunnen met leuke stunts en achtervolgingen. Ook weet de film nog eens te ontroeren.

4*

Hij reageert op zijn eigen reactie spuitelf.

Blijft erg amusant deze film, maar Chaplin heeft veel betere films afgeleverd. Mist de hart en ziel van veel van zijn andere projecten.

The circus is een film van Chaplin die ik nog niet kende. Zijn andere films ken ik al lang en zijn in het algemeen zeer bekend. Een tijdje terug was er een Chaplin-week zeg maar op Canvas, maar deze hebben ze toen niet uitgezonden. Ik heb hem vanavond gekeken en ik vind het een geweldige film. De lekkere slapstick en de vele stunts zorgen voor aangenaam spektakel. De muziek is wederom prachtig en zeer toepasselijk. Het enige minpuntje is misschien het magere liefdesverhaal.

Charlie Chaplin is nog niet op zijn best, maar voor mij is dit toch een klein meesterwerkje!

Na het zien van The Kid, is The Circus meer wat ik van Charlie Chaplin had verwacht. Dit is meer het korte, maar bondige, verhaal dat vol leuke grappen zat. Dit heeft tenminste geen verdere uitwerking nodig zoals bij The Kid het geval was. Al heb ik wel wat te klagen. De hoofdpersoon valt van de ene in de andere situatie, die op zichzelf best lollig zijn, maar (als de zuurpruim die ik soms ben) mis ik de echte stunts van iemand als Buster Keaton. Charlie Chaplin is echter wel een fijne clown met een goed gevoel voor mimiek. Samen met een goed gevoel voor tempo zijn er genoeg redenen waarom je je niet hoeft te vervelen. De scenes wisselen in rap tempo af en er zit een goede herhalende factor in (dat paard was fantastisch!) en het is weer duidelijk waar sommige helden (Tommy Cooper) hun inspiratie vandaag haalden. Last But Not Least, een circusfilm werkt duidelijk beter als het in een tijd gemaakt is , waarin het fenomeen ook daadwerkelijk iets voorstelde. Dat was ook met Freaks het geval, terwijl moderne films duidelijk tekort schieten wanneer het gaat om de aandacht van de kijker vast te houden.

Vermakelijke Chaplin, maar haalt het voor mij niet bij zijn CL, TGR, Of TK. Zitten wel een aantal prachtige scenes in (koorddansen). Maar zeker de moeite waard door de mooie stunts en muziek, al zijn het verhaal en de karakters wat dun.

Heerlijke cinema.

Zoudt ge die computergestuurde effecten waarmee ze ons vandaag overspoelen niet even verwensen ?

Chaplin weet als ge ander menselijke gevoelens te raken en emoties op te wekken : edelmoedigheid tegenover onrechtvaardigheid, ontwapenende eenvoud, onvoorwaardelijke trouw, vereenzaming, onbeantwoorde liefde, zelfs het pejoratieve aan het stiefouderschap komt er bij.

Anderzijds laat hij niet na de menselijke kleinzerigheid aan te raken : jaloezie, naijver, leedvermaak en "geld boven alles".

Een meesterwerkje.

Leuke film. Het circus leek me hét onderwerp bij uitstek voor een film van Chaplin. Misschien was die verwachting wat te hoog, want hoewel The Circus een leuke film is, stelt het script een beetje teleur. De nadruk hier ligt meer op de grappige scènes die zich in het circus afspelen dan op een krachtig verhaal. In die zin vond ik deze film een stuk minder diepgang hebben dan zijn andere films. Het is vooral een kijkje op het circusleven met een dikke laag luchtige humor. Drama is er ook, en eigenlijk is die best heftig (vader die dochter slaat, haar niet te eten geeft...), maar dat brengt weinig emotie over. De film gaat veel te snel over het drama heen waardoor het niet echt in de film kan aarden. Ook de romance ging op een gegeven moment (richting het einde) met sneltreinvaart aan mij voorbij.

De grappige circusscènes maken veel goed, al zijn ze misschien op een enkele uitzondering na weinig origineel. Niet zo sterk als ik hoopte, maar leuk genoeg voor 3,5*

Het sterke punt van Chaplin is naar mijn mening steeds de wijze, waarop hij kolderieke scènes en drama met elkaar weet af te wisselen. Daar slaagt hij in deze film niet zo goed in als anders. Zoals arno74 in zijn commentaar laat doorklinken is het te vluchtig en te oppervlakkig. Daarom vind ik dit een van Chaplin's wat mindere films. Desondanks heb ik bij vlagen opnieuw erg genoten en kunnen schateren bij de strapatsen van de Tramp.

Leuke Chaplin, maar had er toch iets meer van verwacht. Het begon nochthans erg aardig met die zakkenroller. Die shot dat Chaplin en de zakkenroller naast elkaar renden, achtervolgd door twee agenten vond ik zelfs vrij briljant.

Eenmaal in het circus ontvouwt zich een wat simpel verhaaltje, waarbij er nog genoeg komische momenten zijn, maar echt geweldig wordt het niet meer. Alhoewel, tegen het einde komt het wel in de buurt. Raak wel meer en meer benieuwd naar zijn meestgeprezen films City Lights en Modern Times die ik nog altijd moet zien.

In de uitstekende DVD-box ‘The Chaplin Collection’ vind je niet alleen prachtig gerestaureerde versies van Chaplins films met zijn eigen muzikale score, maar ook boeiende documentaires die duidelijk maken waarom Chaplins zwijgende films meer dan 80 jaar later nog steeds zoveel indruk maken. Dat geldt ook voor The Circus, een film die Chaplin in zijn biografie overigens geen enkele keer noemt. Chaplin had weliswaar volledige zeggenschap over zijn film, maar tijdens de productie brandde de studio af. Veel traumatischer was de beëindiging van zijn huwelijk met zijn 2e vrouw, Lillita McMurray, die erop uit was Chaplins reputatie onherstelbaar te beschadigen en hem bovendien financieel probeerde uit te kleden. Deze privé-problemen legden grote druk op de productie en het is te begrijpen dat Chaplin weinig goede herinneringen overhield aan deze periode. Het duurde uiteindelijk 2 jaar om de film te maken en toen leek het er voor velen op dat Chaplins dagen als een zwijgende komiek geteld waren: The Jazz Singer, de eerste ‘geluidsfilm’, had de filmwereld op zijn kop gezet. De melancholie die dat besef met zich mee moet hebben gebracht is zichtbaar en voelbaar in de film.

Maar Chaplin levert ondanks de persoonlijke en zakelijke problemen een film af die, meer dan zijn andere speelfilms, zich werkelijk een komedie mag noemen. Chaplins zwervertje is de zondebok van een zakkenroller die betrapt wordt door zijn slachtoffer, maar arrestatie weet te voorkomen door het geld stiekem in de broekzak van de nietsvermoedende Charlie te stoppen. Maar die ontdekt de portemonnee voor de zakkenroller het terug kan stelen en besluit– na enige aarzeling – het er flink van te nemen bij een hotdogkraam. Wanneer de eigenaar van de portemonnee hem ziet, vlucht Charlie van de politie. Het resultaat is een briljante – en onder andere in The Man With The Golden Gun geïmiteerde – scène in een spiegelpaleis. Uiteindelijk vlucht hij een circustent in waar net een voorstelling bezig is. Het publiek, tot dan toe ontevreden over wat ze hebben gezien, denkt dat het allemaal onderdeel van de show is en bombardeert Charlie tot de ster van de show. Nadat hij de politie heeft weten af te schudden, krijgt hij prompt een baan bij het rondtrekkende circus. Hij valt voor de dochter van de eigenaar en doet er alles aan om haar hart voor hem te winnen.

Chaplin baseerde het verhaal eigenlijk op één idee: de scène waarin hij als koorddanser allerlei belemmeringen en obstakels moet overwinnen is dan ook de grote finale van de film. Chaplin oefende wekenlang om dit zo goed mogelijk onder de knie te krijgen en het resultaat is absoluut indrukwekkend. De kracht van The Circus zit ‘m echter in de vele andere ideeën. Eén van de bekendste scènes is die waarin hij uitleg krijgt over de William Tell-routine, een beroemde, maar ook al erg oude act. Terwijl de clown het voordoet buldert Charlie van het lachen, terwijl de circusdirecteur somber voor zich uit kijkt. Het versterkt het beeld dat de oude humor, die van de vaudeville, waarin Chaplin opgroeide en die hem zoveel succes bracht, zijn beste tijd had gehad. Datzelfde gevoel keert ook terug in het prachtige einde, waarin Charlie een melancholische blik in zijn ogen heeft die we nooit eerder zagen en die we ook niet meer zouden zien. De tranen stromen over mijn wangen bij deze scène, ook wanneer Charlie zijn iconische exit maakt. Een film waarin je enorm veel kunt lachen, maar die eindigt met de onvermijdelijke, maar heerlijke traan.

Goeie film waarin een zwerver die verdacht wordt van zakdiefstal het circus in vlucht. Een simpel verhaaltje, maar het biedt wel een aaneenschakeling van grappige vondsten (zoals het spiegelpaleis). Qua stuntwerk is de koorddans-scene letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt. Aangezien deze film alweer 90 jaar oud is en nog steeds meer dan vermakelijk, kun je dit eigenlijk alleen maar waarderen.

Erg leuke stomme komedie alweer van Charlie Chaplin. Gezien de locatie zijn vele grappen en grollen voorspelbaar, maar dat wil niet zeggen dat het geen plezier is om ernaar te kijken. Een circus leent zich er perfect toe om zich volledig uit te leven. Alles passeert dan ook de revue met wilde dieren, clowns, het spiegelpaleis en het betere hoogtewerk. Geweldige scène trouwens op de hoogtekoord.

De meer serieuze en zelfs treurige noot komt ditmaal van de hardvochtige circusdirecteur. En ook Charlie zelf heeft het moeilijk wanneer een concurrent opduikt. Op dat vlak weliswaar een beetje simpel, maar uiteindelijk hartverwarmend zoals het de goeie loebas past. Drama en humor gaan hier mooi hand in hand. Leuk!

Smaakt naar meer....

Chaplin, een icoon....en toch weet ik er blijkbaar niet zo veel van....

Natuurlijk een paar films van Chaplin vroeger gezien, maar meestal stukjes van een film. Modern Times is volgens mij de enige film die ik helemaal gezien heb. The Gold Rush, daar twijfel ik over.... voor de rest vooral fragmenten gezien uit short filmpjes... . In deze challenge heb ik The Kid gezien die ik wel leuk vond.

Nu was ik op zoek naar thema circus voor deze challenge en ik kwam toevallig weer bij Chaplin uit met The Circus. En opnieuw vind ik dit een toffe, leuke film die ondanks het een silent is nergens weet te vervelen. Het wordt allemaal heel luchtig en vlot gebracht. Er zitten een paar leuke ideeën in de film en de uitvoeringen met daarbij de fratsen van Chaplin in het circus zijn echt leuk om te zien. De aanwezige muziek is ook van Chaplin. De fijne muziek zorgt ervoor dat de film vlot verloopt en dat het typische silent gevoel toch wat achterwege blijft. Tof filmpje ! 7,5/10

Ik heb groot respect voor de persoon Charlie Chaplin, maar ik heb ook een probleem: ik vind de beste man totaal niet grappig. The Kid en The Great Dictator vielen nog wel mee, maar de meeste van zijn klassiekers bevielen me maar matig. Nu geldt dat vooral voor zijn films als The Tramp, waar ook elke keer weer een voorspelbaar romance-tje ingefietst wordt, en ook deze is weer meer van hetzelfde. Er zitten een paar leuke scenes in, zoals in het spiegelpaleis, maar het blijft niet mijn soort comedy - terwilj ik toch slapstick, flauwe grappen en oude films allemaal wel kan waarderen, dus daar ligt het niet aan. Dan kijk ik toch een stuk liever naar Buster Keaton, Harold Lloyd of the Marx Brothers.

Het is al enige tijd geleden dat ik nog eens een film van Charlie Chaplin heb gezien, maar dit is toch alweer de zesde. Het is niet zijn beste werk en echt veel gelachen heb ik niet, maar het zit wel allemaal weer aardig in elkaar en de film beschikt over enkele knappe scènes. Geen heel hoogstaande film, maar ook zeker niet verkeerd.

Dit is een Charlie Chaplin-film zoals we Charlie Chaplin het beste kennen: doorlopend briljante slapstick maar ook met drama en zelfs romantiek zodat het humor met een warm hart is. Het idee is simpel: Chaplin wordt paradoxalerwijs de ster van de show, precies omdat bij hem alles in het honderd loopt waarbij succes het succes juist elimineert. De film heeft daardoor echter ook een omgekeerde meta-paradox: Chaplin was de grootste clown van zijn tijd – in deze film speelt hij als het ware zijn eigen succes – waarbij z’n komische stunteligheid natuurlijk tot in de finesses was geoefend dus juist niet authenthiek was. En Charlie Chaplin was een ongekend natuurtalent om elke scene hilarisch te maken met zijn acteren, welk komisch genie hij met deze film opnieuw bewijst.

Hier en daar hilarische fragmenten met de juiste muziek.

The Circus is één van de laatste films van Chaplin die nog in het tijdperk van de stomme film werd opgenomen. De film is doordrenkt met de slapstick die het vroegere werk van Chaplin zo kenmerkt. Als hoofdpersonage figureert the tramp, die op de vlucht voor de politie per ongeluk middenin een circusvoorstelling terecht komt. Hij is gewoon zichzelf en is hilarisch en wordt meteen als attractie aangenomen. En dan blijkt helaas dat het hem niet lukt om in een ingestudeerde situatie grappig te zijn. Hij kan alleen zichzelf zijn.

Ook in deze film ontstaat de komedie uit de tegenslagen die de tramp overkomen en uit de goedbedoelde naïeve manier waarop hij met die pech omgaat. En als zo vaak combineert Chaplin de tragiek met de komedie. De omstandigheden en de gebeurtenissen worden voor de tramp steeds tragischer. De kijker is er bij gebaat. Hoe meer tragiek, hoe meer er te lachen valt.

The Circus vertelt een menselijk verhaal. Een verhaal dat laat zien dat je met naastenliefde een eind komt in een wereld vol dreiging. Een verhaal over de naïeve underdog en de inhalige wereld waarin hij is terechtgekomen. Chaplin slaagt er wederom in tijdloze komedie met wezenlijke tragedie te verbinden. Het luchtige en dwaze met het dramatische en ernstige. Een geweldige humorvolle combinatie in een heerlijke tragikomische silent.