The Asphalt Jungle (1950)

Blu ray review: The Asphalt Jungle

The Asphalt Jungle lijkt inderdaad wel een blauwdruk voor de heistfilm, al is het opvallend hoe rustig Huston het verhaal ontvouwt en eerst de karakters en de onderlinge relaties wat ontwikkelt. Wie de film opzet voor spanning en sensatie, zal zich tijdens de eerste drie kwartier wellicht wat achter de oren krabben, en ook daarna schijnt dat soort actie nauwelijks Hustons beoogde effect. De kraak zelf is natuurlijk interessant om te zien, maar het gaat hier meer om de gevolgen. De production code was nog in full swing, dus de filmhistorisch geïnformeerde kijker weet wat dat betekent. You can't get away with nothin'.

Hayden blijft voor mij een (nog niet helemaal) acquired taste, maar hij is hier behoorlijk goed op zijn plaats, en ook de andere karakters zijn prima gecast. Van de vier Oscarnominaties werd er overigens niet eentje verzilverd, maar een klassiekerstatus verwierf The Asphalt Jungle wel. Een jonge Monroe in een klein rolletje is mooi meegenomen. Degelijke zwart-wit cinematografie van Harold Rosson en een minimale score van Miklós Rózsa.

4*

Goede recensie, John Milton. Wat ik wou vragen: er was een tijdje geleden ergens op MovieMeter een bericht over de Blu-ray-release van deze film, heb jij hem toevallig ook in dat formaat gezien?

Ja en nee...

Ik heb wel de Criterion Blu-ray remaster gezien, maar niet afgespeeld vanaf het schijfje, aangezien ik geen regiovrije Blu-ray speler bezit en niet meer zo van schijfjes houd. Maakt voor het formaat verder weinig uit. Mooie transfer hoor!

Okee, duidelijjk, dank voor de info!

Foei

Zou je denken he, aangezien John Milton. Maar ik heb braaf de afgelopen drie maanden legaal mijn Criterionnetjes via FilmStruck kunnen kijken. Keurig voor betaald, en ruim ook, gezien het beperkt gebruiken ervan

Kon mij stukken beter smaken dan Franse broertje Rififi . Met name de karakters in Asphalt Jungle zijn heerlijk: de simpele hooligan Dix, zijn labiele vriendinnetje Doll, de altijd kalme Doc, de onbetrouwbare Emmerich en, mijn favoriet, de sleazy en nerveuze Cobby. De heist zelf heeft niet bijster veel om het lijf, maar de verhoudingen inclusief de nodige intriges en double crosses worden uitmuntend uitgespeeld. Het einde, waarin de idylle en onschuld van het platteland nog maar eens wordt afgezet tegen de jungle van de grote stad, is even theatraal als sterk.

Typisch Huston. Het kijkt wel weg, script is prima, met veel oog gemaakt (over elk shot lijkt nagedacht en vele zijn er bijzonder goed uit) maar het is ook echt en duf geheel. Zielloos geacteerd, een beetje verouderd en de film weet zo nergens mijn aandacht erbij te houden. 2,5*.

The Asphalt Jungle bleek een klassieke heist movie. Nergens heel verrassend, zeker niet gezien het feit dat het gemaakt is tijdens de Hays code, waardoor de uiteindelijke ontknoping toch redelijk verklapt wordt en waardoor het laatste half uur het toch een beetje het afwachten van het onvermijdelijke is. Maar desondanks is dit verder een solide misdaadfilmpje over een juweliersroof die in eerste instantie lukt, maar waar in de nasleep iedereen uiteraard gepakt wordt of sterft. Er wordt de tijd genomen om de deelnemers, hun achtergronden en hun onderlinge relaties wat uit te diepen, en dito voor de nasleep - de overval zelf is maar een relatief kort deel van de film. En dat werkt best goed, het geeft sowieso iets meer voeling met de personages, die ook gewoon goed neergezet worden door een capabele cast. Met een prachtige jonge Marilyn Monroe in een bijrolletje. Maar het is gewoon heel jammer dat zeker de tweede helft van de film zo voorspelbaar geworden is. Wederom een film die een beetje verpest wordt door die vermaledijde Hays code.

De eerste grote film met Marilyn Monroe, die voordien eerder figuratie deed of in kleine films meespeelde. Meteen heb je haar als kijker gezien natuurlijk. Maar het zegt ook wat over de rest van de film als het bekend staat als 'die film met Marilyn Monroe'. Latere affiches werden aangepast met Monroe eerder centraal. Valse reclame, want ze speelt gewoon een kleine bijrol, maar het was wel een grote ster.

The Asphalt Jungle is een heistfilm, het begin van een nieuw subgenre. Er valt nog wat te leren. Voor mij is vooral de film Rififi uit 1955 een veel beter voorbeeld van het genre dat de spanning mooi weet op te bouwen. De meeste latere heistfilms focussen dan weer op een sterrencast of een opdracht die op het eerst onmogelijk lijkt te zijn met een twist bij de ontsnapping. The Asphalt Jungle is daarin toch anders dan de opvolgers. Meer aandacht voor de naloop en het feit dat de uitvoering van zo'n plan altijd mooi is op papier, maar dat er altijd wel iets kan mislopen. Opvallend voor Hollywood dat op het einde de hele bende dood is (eentje zelfs zelfmoord) en de rest in de cel. .

Het verhaal is best wel goed gedaan en omdat het soms wat van de Hollywood normen afwijkt, wil je weten hoe het verder afloopt. Maar de vaart geraakt er niet echt in en er is niet bepaald aandacht voor echte spanning. Het kabbelt met momenten wat voort en dan is zo'n bijrol van Monroe natuurlijk een opvallend item. Goed gemaakt en knap dat het een nieuwe genre heeft ingeleid. Maar toch wat verouderd en te weinig sfeer.

Een film die eigenlijk op elk vlak als degelijk kan worden omschreven. Een degelijk plot, nergens echt meeslepend maar onderhoudend genoeg. Degelijk acteerwerk ook van de cast, met een vroege (bij)rol voor Marilyn Monroe. De heist is behoorlijk in beeld gebracht, maar niet erg spectaculair. De film kijkt aardig weg, maar zal mij verder niet lang bijblijven.

Een heistfilm waarin de focus wat mij betreft niet zozeer op de heist ligt maar wel op psychologische kadering van de personages. In het misdaadgenre had je in die tijd de bekende hard boiled school (Hammett, Chandler) maar deze film is gebaseerd op een novelle van W.R. Burnett die zich bekent tot een meer naturalistische benadering van misdaad. En dat komt ook duidelijk tot uiting in deze en andere films gebaseerd op werk van Burnett (High Sierra, Little Ceasar). De criminelen in Asphalt Jungle tonen in de loop van de film onder hun grove façade hun menselijke kwetsbaarheid, dromen, frustraties en trauma’s. Zo komt bijvoorbeeld hoofdrol ‘hooligan’ Sterling Hayden over als een bruut maar leer je uit de film dat er in hem in feite een gekwetst jongetje schuilt, tot en met de roerende finale. Meesterbrein Sam Jaffe, een man met al wat jaren op de teller, laat zich dan weer innemen door een nostalgisch verlangen naar verloren gegane jeugdigheid, wat zelfs zal leiden tot zijn voortijdige arrestatie. En zo valt er over elk bendelid wel wat te zeggen. Na de heist ontplooit de film zich als een reeks miniatuur vignetten van elke crimineel. Eén van de uitschieters hier is ongetwijfeld nog de inbreng van Marilyn Monroe (in een bijrol). Ik begrijp John Huston perfect wanneer hij aangaf dat Monroe een actrice is die een ‘entrance’ kan maken wanneer ze de kamer verlaat.
Wat nog meer bijdraagt aan het naturalistische en zeker ook het existentiële aspect van de film is het ontbreken van een soundtrack. Miklos Rozsa wordt dan wel aangekondigd in de begincredits maar zijn bijdrage blijft beperkt tot begin en eind van de film als ik het goed gehoord heb. Dat draagt bij aan een klinische soms documentaire benadering van de heist en wat daarop volgt. Maar dan visueel badend in een prachtige clair-obscur belichting!

Meesterlijk werk.

Net als in "The Killing" kreeg Sterling Hayden het ook hier weer voor elkaar om alleen al met zijn blik heel veel te zeggen. Prachtig!!!

Prima film noir.

The Asphalt Jungle wordt nergens heel spannend en ondanks een voorspelbaar einde is het hele verhaal wel leuk om te volgen. Wat er allemaal mis gaat na de overval keek net wat lekkerder weg dan de voorbereiding ervan. Ik kan niet anders dan deze film gewoon een ruim voldoende geven al was het allemaal niet heel memorabel, buiten dat de legendarische Marilyn Monroe er een rolletje in speelt. De film deed me ook sterk denken aan The Killing van Stanley Kubrick, een net wat spannendere heist film, ook met Sterling Hayden in de hoofdrol.

Hustons zevende lange speelfilm was een experiment van MGM. De studio deed het op dat moment niet zo goed. De wat sjieke overdadige stijl van MGM was enigszins uit de mode en er waren mensen actief die meer hedendaagse films wilde maken. Huston was net weg bij Warner en werd gekoppeld aan deze film.

The Asphalt Jungle was een van de vroegste heistfilms en ook een vroeg voorbeeld van een film die lange tijd bij de boeven volgt, dusdanig lang dat je ze sympathie voor ze hebt. En de film neemt daar veel tijd voor en schetst de verhouding tussen de boeven en suggereert zelfs de zwakke plekjes. Uiteindelijk stort alles natuurlijk in elkaar door verraad, wantrouwen en domme pech. De rijke karakterisering is wat deze film maakt.

Huston is een bijzondere filmmaker die 45 jaar relevante films bleef maken. De laatste letterlijk in een rolstoel en aan de beademing. Nog voor de premiere stierf hij. Heb nog zat van hem liggen en ga dat het komende jaar bekijken denk ik.

Ook een van de eerste films van Marilyn Monroe in een kleine rol. De tweede keer dat ik haar voor dat ze echt groot was zie deze maand.