
Exils (2004)
Alternatieve titel: Exiles
Frankrijk / Japan
Drama / Roadmovie
104 minuten
geregisseerd door Tony Gatlif
met Romain Duris, Lubna Azabal en Leila Makhlouf
Zano en zijn vriendin Naima besluiten hals over kop Parijs te verlaten en naar Algerije te reizen, het land dat hun ouders ooit hebben moeten ontvluchten. Met muziek als enige bagage trekken ze weg. Bezeten van vrijheid laten ze zich een tijdje meeslepen in de sensualiteit van Andalusië, voordat ze de Middellandse Zee oversteken. Op de ritmes van flamenco en techno ontmoeten ze de ene na de andere persoon en bereizen ze in omgekeerde richting de weg die hun verbande ouders ooit hebben afgelegd.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=_Q9hKTsUwPI
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (6,8 / 2972)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)Erg knappe film met opnieuw schitterende muziek. Het verhaal op zich is niet echt boeiend maar de twee schitterende hoofdacteurs, de vele aanstekelijke flamenco- en andere muziekintermezzo's en het indrukwekkende einde maken er een erg goede film van.
Ben het hier mee eens. De film heeft soms wat weinig om het lijf en de karakters blijven soms wat plat. Doordat de twee acteurs zo goed en rauw zijn, wordt de film een niveau hoger getild. De climax waarin de karakters terug op aarde, bij hun ''roots'', is indrukwekkend.
Mijn hart begon te bonken en het zweet stond op mijn rug.
4 *
2,5*
Aan de ene kant was het een best mooie film, maar het had ook iets erg naars. Dit is opzich geen nadeel, je moet er alleen wel zin in hebben.
De "hysterie-scene" zoals Redlop het noemt kwam op mij behoorlijk hard aan, en ik zat bijna mee te hyperventileren. Misschien is dit een kracht, ik weet het niet

Een film die niet perse heel knap gefilmd is , ook niet echt een sterk plot heeft, maar me toch wel wist te raken.
Exils gaat in dit geval niet over zigeuners maar over migranten kinderen. Dat kan stof geven voor een vrij pittige film over afkomst en de strijd tussen twee culturen. Wat is nu mijn plaats? In hoeverre moet ik mijn afkomst eren? Helaas geeft Gatlif een wat simplistisch beeld van deze strijd.
Over het algemeen weet Gatlif een aardige luchtigheid te vinden. Maar hij verwerkt ook actuele problematiek in zijn road movie. Zo komen ze verschillende vluchtelingen tegen die hun land zijn ontvlucht om een beter bestaan elders op te bouwen. Bij momenten krijgt de film dan ook de sfeer van In this world, van Micheal winterbottom. Maar zo zwaar op de hand als in die film wordt het gelukkig allemaal niet. Voor Exils werd Tony Gatlif zelfs onderscheiden met een speciale juryprijs in cannes in 2004. En dat speciaal voor zijn onconventionele aanpak van films maken. En dat spreekt ook erg voor de film. Hij werkt eerder op het ritme van muziek dan iets wat op een verhaallijn lijkt. Een mooi voorbeeld is als Zano s’ ochtends heel vroeg over een plein loopt dat bezaait ligt met flessen van een groot plein feest de avond ervoor. Elke keer als hij tegen een fles loopt levert dat prachtige geluiden op. Het wordt als het ware een symfonie van gebroken flessen.
In Gattlif’s wereld is het wel erg makkelijk om met jezelf en het verleden in het reine te komen. Tegen het einde van de film krijgen we als kijker een soort van woeste reinigingsdans te zien die meer dan 10 minuten in beslag neemt. Hoewel erg mooi gefilmd duurt die scene veel te lang. Ook komt Gatlif er gewoon te makkelijk mee weg. Alsof dat het enige zou zijn om met jezelf in het reine te komen.
Dus over het algemeen een interessante film die iets te makkelijk omgaat met echte problematiek, zelfs een tikkeltje naief is. Maar wel met mooie beelden en fijne acteurs om naar te kijken.
4 sterren dus voor dit simplistiese, slecht vertelde verhaal met oppervlakkige hoofdrol spelers.
vooral de laatste 15 minuten
Het begin was even wennen. Dacht even dat ik naar een film keek die een hoofdrolspeler weergaf met anti - kapitalistische gevoelens. De achtergrondmuziek was in die zin niet echt positief.
Maar na 5 minuten begint de reis. Eerst oogt het allemaal lekker fris en vrij. Gewoon 2 jongeren die al liftend op reis gaan en onderweg van elkaar genieten en om dit te blijven doen wat moeten bijverdienen af en toe.
Alleen als men eenmaal in Algerije is, werpt de film zich naar beneden. Pats! In gruzelementen. Arabische muziek of was het berber? was al niet mijn ding, maar hier maakt men het wel heel bont door een eentonig feest zonder spanningsboog en van alle vormen van esthestiek op zowel muzikaal als visueel niveau wel 30 minuten lang te laten duren. Kon de film op zijn laatst met moeite uitkijken. Voor het aardige eerste deel toch nog 2,5*
4*
Verder wel een aardig cultuur kiekje, maar echt geen grote aanrader!
***
BIj Gatlif's films is het vooral fijn om meegesleurd te worden in een verhaal, hoe simpel dan ook, waarin muziek een grote rol speelt. Tot nu toe vind ik Transylvania zijn meest avontuurlijke en diverse. Daarnaast is Swing zijn meest beste simplistisch vertelde film. Toch zonde, want Exils bevat meer dan genoeg kwaliteit.

Ik kijk nooit meer een film van Tony Gatlif of een film met Romain Duris. Maar weer eens gebleken dat ik ze niet kan uitstaan en de combi al helemaal niet. Hyperactieve nonsens met oninteressante, irritante neuzelpersonages die een schop onder hun kont kunnen gebruiken. Bah.
Geef Gatlif dan alstublieft nog een kans: Latcho Drom. Wellicht een film die je wel zal bevallen, mits je enig interesse in zigeunercultuur en muziek hebt.

Zelfs mijn vriendin die deze film van Gatlif nog niet kende, maar ze wel regelmatig kijkt en bezoekt is bij deze afgehaakt.
Overigens vind ik de film Le Grand Voyage, die een beetje lijkt op Exils, vele malen leuker en interresanter.


Ik had ook wel iets meer verwacht van de film.
Weinig verhaal maar de muziek en de sfeerbeelden maakten een hoop goed!

De personages zijn zeker geen doordeweekse mensen, maar wisten me toch te bekoren en de acteurs/actrices speelden overtuigend.
De muziek is erg belangrijk in deze film en dat was er aan te werken. Geen typische muziek, maar het paste wel in de film.
Spijtig van het laatste half uur, maar voor de rest vond 'k het wel een puike film.