Hachikô Monogatari (1987)

Vergeet Lassie, Benji, Bobby en Old Yeller, dit is dè hondenfilm!

Deze film heeft een streepje voor op die andere hondenfilms omdat deze is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Er is in Shibuya Tokyo zelfs tweemaal (het eerste is in de oorlog omgesmolten) een standbeeld voor het beestje opgericht:

Hachiko

Lieve ontroerende èn realistische film met tot mijn verbazing (een al wat ouder wordende) Tatsuya Nakada in één van de hoofdrolleni!!!

Voor hondenliefhebbers een must, voor hondenhaters misschien een geneesmiddel.....

Dit is het origineel van Hachiko: A Dog's Story (2009)

Stuitte hier toevallig op maar het is hetzelfde verhaal

jammer dat het verhaal vrij dun is, er gebeurt nét iets te weinig interessants, maar dessalniettemin toch een erg mooie (ontroerende) film

Het begeurt niet vaak dat ik een Amerikaanse remake eerder zie dan het orgineel, het gebeurt nog minder vaak dat ik de remake beter vind dan het orgineel.. en het gebeurt al helemaal bijna nooit dat ik een traantje moet laten bij een film..

Hachiko: A Dog's Story: Dikke 4*

Hachikô Monogatari: 3.5*

Beide pracht films, de remake geniet toch mijn voorkeur omdat die voor mij persoonlijk net weer meer impact achterliet. Beide hebben hun sterke momenten maar het einde van het orgineel vind ik veel sterker in beeld gebracht. Bij beide films een traantje moeten laten..

Het verhaal ken ik al een hele tijd, maar ik had nog geen verfilming gezien. De remake met Richard Gere krijgt hier op de site veel meer aandacht dan deze originele versie. Toch keek ik veel meer naar deze film uit dan naar de remake. Niet enkel omdat het de originele is en het zich net zoals het waargebeurde verhaal in Japan afspeelt. Maar ook omdat hier met Tatsuya Nakadai één van mijn absolute lievelingsacteurs van de partij is. Hij speelt de rol van professor Ueno en doet dat prima, zoals we van hem mogen verwachten.

Het begin van de film is al erg mooi met dat vreselijk gure winterweer, en daarna zakt de film eigenlijk nooit in. Het belangrijkste personage is uiteraard de hond Hachikô. De relatie tussen de professor en de hond wordt echt prachtig in beeld gebracht. Het zorgt dan ook voor enkele erg ontroerende scènes. Ik denk aan de hartverscheurende momenten net na de begrafenis van de professor, en natuurlijk ook het einde. Vreselijk om te zien hoe deze trouwe hond op het einde zichtbaar oud is geworden en nog steeds naar het station terugkeert om daar uiteindelijk ook te sterven. Nu ben ik iemand die bij films weleens emotioneel durft te worden. Het mag dan ook geen geheim zijn dat het voor mij hier niet mogelijk was om de tranen te bedwingen.

Hachikô Monogatari is een bijzonder mooie verfilming van een waargebeurd verhaal. Ik mag ook zeker niet vergeten om hier even de mooie soundtrack te vermelden. Deze film is dan ook een absolute aanrader die heel wat meer aandacht zou moeten krijgen.

Geweldig verhaal, gewoon intrigerend. Ook de laatste Amerikaanse remake is prachtig. Deze is dan denk ik net iets leuker omdat het echt een Japans element heeft, en dat Hachiko is ook echt Japans. Tatsuya Nakadai speelt één van de meest intrigrerende rollen in zijn carriere. Zeker een 3,5 waard! Echt dikke pluim! Geweldig!

Waarom geef je de Amerikaanse remake dan 5* en deze maar 3,5*?

Ik heb me bedacht, want het was al best lang geleden dat ik deze toen had gezien, toen was ik iets van 6 ofzo, en toen Hachiko: A Dog's Love Story uitkwam vond ik die helemaal geweldig, maar toen heb ik deze herkeken en vond em toch iets beter naar mijn gevoel.

Dus Hachiko: A Dog's Love Story krijgt een 3!

Wat hebben het Poolse Krakau, het Schotse Edinburg en de Japanse hoofdstad Tokio met elkaar gemeen? Ze behoren alledrie tot het lijstje van plaatsen op de wereld waar ter ere van een hond een standbeeld staat. Het klinkt als een of ander leuk weetje uit Man Bijt Hond, maar feit is wel dat achter die beelden heel ontroerende verhalen schuilgaan die de trouwe reputatie van die beesten dubbel en dik onderstrepen. In Tokio gaat het bijvoorbeeld over een zekere Hachiko; een rashond die zou geleefd hebben in de jaren 20 en maar liefst 9 jaar lang naar gewoonte bleef wachten op zijn baasje aan het station, ondanks die niet meer kwam opdagen.

Mocht ik plotseling niet meer komen opdagen van het werk zou mijn kat de zetel omtoveren tot krabpaal en alleen misschien eens rouwen omdat ze tijdelijk zonder brokken zit, als ze het al doorheeft. Echt, het beest zou zelfs pissen op mijn graf als de kans zich voordoet. En dat is nu waarom een kat geen standbeeld krijgt en een hond wel, de onverschillige onbenulligheid versus de waardedragende bedachtzaamheid zoals Seijirô Kôyama met Hachiko Monogatari ons nog eens goed liet zien door de historie van Hachiko naar het witte doek te brengen.

Er is ook een Amerikaanse remake met Richard Gere en die is eigenlijk beter, voornamelijk omdat die iets minder uitleggerig is en men meer beelden voor zich laat spreken. Ook de band tussen Hachiko en zijn meester wordt langer ingewerkt en de scenes krijgen een subtielere laag, waarbij ik vooral denk aan een welbepaald sleutelmoment omtrent die meester en zijn laatste werkdag.

Daartegenover staan enkele schitterende fragmenten zoals het betoverende einde die in grote lijnen overgenomen werd in de Amerikaanse versie, alleen komt het daar dus wat beter uit de verf wegens een verfijndere opbouw. Het cultuurverschil speelt hier natuurlijk ook ten dele in mee, als westerling is het nu eenmaal makkelijker identificeren met een gemoderniseerde bewerking naar onze leefwereld, normen en tradities dan die uit het verre Oosten.

Niettegenstaande blijft het waargebeurde verhaal over de oprechte aanhankelijkheid en trouw van dit knuffelmagnetisch veld van een viervoeter sowieso een gegeven die weinig mensen onberoerd laat. Hoewel geen slechte film zou ik deze echter vooral aanraden om eens het verschil te zien, maar voor het betere snotterwerk moet je bij de remake zijn.

3*

Cultuurverschil, onze leefwereld, gemoderniseerd, verfijnder,.....

Naar Richard Gere kijken die zijn hond een Japanse naam geeft. Bah, hoe nep kan een film zijn?

Ik vraag me af waarom jij eigenlijk op zoek gaat naar dit soort films. Ook hier heb je je oordeel al bij voorbaat klaarliggen, zoals dat zo vaak het geval is bij Aziatische films. Jammer dat je het niet gewoon bij je Amerikaanse remake hebt gehouden. Al is je cijfer nog niet zo laag als je bericht doet vermoeden.

De remake is zeker niet nep, juist erg oprecht en daar doet de Japanse naamgeving niks aan af. De naam stond op de verloren geraakte hond zijn ketting en Gere nam het over, big deal. Waar je uit afleid dat ik bij voorbaat al een oordeel had en vaak heb klaarliggen bij Aziatische films is me al helemaal een raadsel (waarom überhaupt zo aanvallend???). Genoeg Aziatische films die ik prima cijfers geef.

Beide films had ik al een tijdje gezien (en deze originele natuurlijk al veel eerder dan er ooit sprake was van een remake), heb ze alletwee onlangs herzien om er een accuraat cijfer aan kwijt te kunnen en that's it. Geen vooroordelen mee gemoeid.

Niet aanvallend bedoeld, excuses als het zo overkomt.

Amerikaanse versie is in mijn ogen gewoon een neppe en ordinaire remake van dit meesterwerk. Prima als jij er anders over denkt, maar kom dan niet met dit soort non-argumenten. Het is niet de schuld van de regisseur als jij moeite hebt om je in te leven in de Japanse cultuur.

Dat van die Japanse cultuur is maar ten dele en heel logisch ook (is ook niet echt een argument, eerder een kanttekening). Ik sprak voornamelijk over de uitleggerigheid, mindere subtiliteit/verfijning in het algemeen en minder tijdsinvestering om de hond-baasje band uit te werken. Het is het verschil tussen een hele dialoog/scenes opzetten omtrent een verhuizing of subtiel overgaan naar een shot op verhuisdozen. Het verschil tussen een diepere betekenis geven aan iemand zijn laatste woorden of een random wiskundeles. Het verschil tussen bijna een uur band smeden versus hoop en al 25 minuten etc. Als jij dat allemaal non-argumenten vindt... tja dan zijn we uitgepraat want voor mij zijn dat heel normale redenen om zo'n film minder geslaagd te vinden.

Een uur lang een band opbouwen om zo de tranen uit je ogen te trekken, goedkoop sentiment is dat. Met een klasse acteur als Tatsuya Nakadai heb je ook geen uur nodig om emotie op te roepen. Vijf minuten acteerwerk van Nakadai kan bij mij al meer emotie opwekken dan tien uur een band opbouwen met Richard Gere. Wat niet wil zeggen dat ik iets tegen Gere heb, in Rhapsody in August vond ik hem bijvoorbeeld erg goed.

Maar als ik jou zo hoor, dan lijkt het wel alsof in die remake Richard Gere het belangrijkste personage is in plaats van de hond. Dan hebben de Japanners het beter begrepen, die laten het tenminste zien zoals het hoort en laten de hond op de eerste plaats komen.

Sowieso komt de hond op de eerste plaats. Maar ik vind het ook zeker niet onbelangrijk in dit verhaal dat men de tijd neemt tot karakterontwikkeling en de band tussen elkaar (de prof en de hond) goed laat uitwerken. Hoe ontroerend de trouwe daad van die hond ook is, het werkt beter met een rustig opgebouwde voorgeschiedenis in plaats van een versnelde afhandeling om naar het hoogtepunt te gaan (wat is dan goedkoper...). Daar kan de beste acteerprestatie niks aan verhelpen.

Een hele voorgeschiedenis en lange opbouw erbij verzinnen vind ik goedkoper.

Wat wil de Japanse versie?

- Een mooie film maken en een echt verhaal laten zien zonder teveel tralala?

of

- De tranen op een goedkope manier uit je ogen trekken?

Ik kies voor het eerste, en als je er ook nog eens door geraakt wordt is dat zoveel te beter. Bij mij werkte het in elk geval perfect.

Het is juist echt wel de Japanse versie die met goedkope tranentrekkerij uit de hoek komt. Hachiko die naar de kist van zijn baasje staat te blaffen en in slowmotion over zijn hek springt om achter de lijkwagen na te hollen, dat zie je niet in de remake hoor. Dat jij dergelijke emotionele dramatische uitspattingen volgend op een verkorte voorgeschiedenis minder goedkoop vindt is toch wel vreemd.

Overigens is een mooie film (in dit genre) voor mij ook een film die met een zekere subtiliteit zijn scenes aankleedt door niet te uitleggerig te zijn en dialogen te brengen waar over nagedacht is, waar ik ook al genoeg voorbeelden van gegeven heb. Als jij dat wil scharen onder 'tralala' is ook apart, want cinema/een verhaal verfilmen is meer dan feiten op een rijtje plaatsen. Dat onze meningen mijlenver uiteenliggen is wel heel duidelijk.

Onze meningen liggen inderdaad ver van elkaar en ik denk niet dat ze naar elkaar zullen toegroeien. Heeft dan ook weinig zin om erover verder te gaan. Verwerpelijk, nep en goedkoop zijn de eerste termen die in me opkomen als ik aan de remake met Richard Gere denk.

Ik denk dat een gewone filmkijker, die niks weet van een Japanse versie, ook gewoon tranen met tuiten zal hebben. Ik vind ze allebei prachtig. Nou nog een Spaanse, Italiaanse, Poolse en Nederlandse versie

Kan iemand mij vertellen hoe ik aan deze film kan komen (ned. 0ndertiteld)?

@Jesper187: Bedankt he, voor die link! Ik was al erg benieuwd naar deze versie, maar hij leek nergens verkrijgbaar te zijn.

In alles net ietsje minder dan de remake. De remake heeft iets meer emotie, iets meer verfijndheid, en ook het feit dat Richard Gere met zijn charmante hoofd gewoon zo leuk blijft op een bepaalde manier helpt wel bij aan het feit dat ik de remake het allerbeste vind.

Wat uiteraard niet meteen wil zeggen dat deze film slecht is. Verre van. Dat beeld met de professor en dat die hond in zijn armen springt : Tranen, natuurlijk! Verder had het hier en daar wel ietsje beter uitgewerkt mogen worden qua verhaallijnen: De remake pakt dat nl. toch wel iets beter aan.

Waarschijnlijk niet eerlijk, maar ik werd toch iets minder gepakt dan jaren geleden met de Richard Gere versie van Hachi. Deze film krijgt toch echt 3.5*, vanwege het eigenlijk ontbreken van net een goede verhaallijn, maar scoort daarentegen wel punten voor het feit dat ik aan het eind wel met tranen in m'n ogen zat door wat mooie scenes/beelden.

Beter.

Niet erg veel, maar wel gewoon beter. De hele film is wat minder opgefokt en sturend dan de remake. Da's best gek, want aangezien ik de remake eerst gezien had zou je denken dat ik bij deze film dan meer het idee zou krijgen van wat er zat aan te komen. Het tegendeel is waar.

Acteerwerk is naar behoren, het rustig kabbelende tempo werkt duidelijk in het voordeel van de film en het sentiment wordt nergens vervelend. De band tussen professor en hond is leuk (het helpt ook dat je geen hele film naar Gere zit te kijken) en hoewel de dood van de professor wat snel komt en ook hier het einde teveel een herhaling van zetten is, zit er niet echt een zwak moment in.

Muziek is wel een pak minder, nogal cheesy deuntjes die de sfeer niet echt veel goed doen. Verder ook een érg brave film, iedereen is goed van hart en alles loopt geweldig goed, zelf het einde is amper droef te noemen.

Schattig filmpje, iets beter dan z'n remake, maar het geniale zie ik er echt niet in. Leuke dierenfilm die niet te melig is, maar veel meer is het ook niet.

3.0*

Pas de remake gezien. Moet deze ook eens gaan zoeken.

Hm, niet echt eens. Ik heb helaas de remake ook al (meerdere malen) gezien en dus is dit eigenlijk erg voorspelbaar logischerwijs. Best jammer op zich.

Eerlijk gezegd vind ik de regie en het verhaal bij de remake beter omdat dat hier 2de helft redelijk in de soep loopt qua chronologie. Hachi gaat van het ene naar de andere baasje en pas op het einde weer naar het station.

Wel een schit-te-ren-de hond.

De originele Japanse versie ligt me toch iets beter dan die met Richard Gere. Deze blijft ook nogal sentimenteel, maar valt al bij al wel mee. Ik kan me best voorstellen dat je als hondenliefhebber wegsmelt. Het is gewoon een fijne film in een prima setting van een koppel dat voor een hond zorgt.

Onderhoudend en inderdaad niet vervelend. Rustig verder kabbelend, perfect ook om samen met het gezin te bekijken. Goed acteerwerk en een aantal leuke scènes doen de rest.